Νόρα Ράλλη

«Άμα δείτε την κόμισσα, πείτε πως μετακόμισα». Αυτό είχα δει γραμμένο σε έναν τάφο -να, στο σταυρό που σου κάνω. Βλέπεις, δεν πεθαίνουν μόνο οι ηλίθιοι. Πεθαίνουν και άνθρωποι έξυπνοι, με χιούμορ και αυτοτρολάρισμα που σπάει κόκαλα -αυτά που τρίζουν, σαν οι ζωντανοί ηλίθιοι κάνουν ό,τι κάνουν. Κουμάντο πάνω μας από τη μια και τα κουμάντα τους, από την άλλη. Όπως και να ‘χει, ο εν λόγω νεκρός μου ‘φτιαξε τη μέρα, εκείνη την ημέρα, με τις «μετακομίσεις» του.

Μετακόμισα κι εγώ. Οδός Απελπισίας και Λησμονιάς. Είσοδος επί της Λησμονιάς. Όπως καταλαβαίνετε, δεν έχω και πολλούς επισκέπτες. Οι περισσότεροι ξεχνιούνται στον δρόμο. Αναγκαστικά, βγαίνω εγώ όξω, μπας και συναντήσω άνθρωπο. Εκκλησία δεν πάω (θα την ξαναθυμηθούμε ίσως, κάπου εκεί γύρω στα προπεθαμένα μας, αν τα βρούμε σκούρα), σούπερ μάρκετ ούτε καν (μόνο ο Άδωνις για σέλφι πάει πλέον), βενζινάδικο ελάχιστα (45 ευρώ για να γεμίσω μισό τεπόζιτο σε χιλιάρι. Με τον Υάκινθο -αδύνατον να θυμηθώ το αιγυπτιακό του όνομα- μιλάμε. «Τουλάχιστον πήρες καμιά αύξηση;», τον ρωτάω. Ακόμα γελάει…). Μην τα πολυλογώ, με τους περισσότερους βρισκόμαστε στα φαρμακεία.

«Έτρεξες κι εσύ να πάρεις χάπια ιωδίου;», μου λέει η γειτόνισσα αλαλιασμένη! «Κάτι χάπια πήρα, μα νομίζω είναι αντισύλληψης», απαντώ. «Να πήξουμε στα Αλβανάκια και τα Πακιστανάκια και, τώρα, στα Ουκρανάκια δηλαδή;», με παίρνει παραμάζωμα. «Εμείς παιδιά να μην κάνουμε; Μόνο οι ξένοι; Να τα δώσουμε όλα στους ξένους; Που κάποτε είχαμε στις τσάντες μας άντε κάνα προφυλακτικό για να το παίζουμε ενημερωμένες και τώρα μου έχετε στικάκια για τον υπολογιστή όλες σας!» (της το δίνω. Πράγματι στικάκι για τον υπολογιστή έχω στην τσάντα μου). «Που μου το παίζετε όλες φεμινίστριες! Βρε, μόνη σου θα πεθάνεις, ποιος θα σε προστρέξει νομίζεις; Οι γκόμενοι; Κάνε βρε ένα παιδάκι, να πηγαίνετε μαζί τις Κυριακές στο Jumbo, να το κάνεις επιστήμονα! Βρες εκεί κάποιον κι άσε τα σουλάτσα. Άντε, σ’ αφήνω τώρα. Βιάζομαι να πάρω χάπια ιωδίου. Πέφτουν πυρηνικά στην Ουκρανία!».

Έμεινα εκεί, γωνία Απελπισίας και Λησμονιάς, ακούνητη. Τι να πρωτοσκεφτώ -μου ‘βαλε τρελό homework η άτιμη… Πέφτουν πυρηνικά στην Ουκρανία; Και θα μας σώσουν τα χάπια ιωδίου; Και ‘γώ θα πάω σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, μόνη, με στικάκια υπολογιστή στην τσάντα και αχρησιμοποίητα αντισυλληπτικά στην τσέπη; Και, αν επιζήσω, ποιος θα με προστρέξει; Που στην Ελλάδα θα ‘χουν μείνει μόνο ο Υάκινθος κι όλο του το σόι! Να βρω κάποιον, λέει, και ν’ αφήσω τα σουλάτσα. Σουλατσαδόρισσα με είπε μόλις; Και να κάνω ένα παιδί, λέει, που θα γίνει επιστήμονας, επειδή θα το πηγαίνω τις Κυριακές στο Jumbo. Μα εγώ το μποϊκοτάρω το Jumbo, ακριβώς επειδή είναι ανοιχτό τις Κυριακές. Βρε λες να έχει δίκιο ο Άδωνις (που πανηγύριζε προχθές για τα κέρδη της εταιρείας) και όποιος μπαίνει, να βγαίνει επιστήμονας; Ε ρε φωτιές που μ’ άναψε η κυρά Σοφία…

Κι από την άλλη, είν’ ο Τάσος. Άλλες φωτιές μάς άναψε αυτός. Φωτιές στο ρεύμα, στις καρδιές και στα μπατζάκια μας. Όχι, δεν είν’ ο Καρατάσος. Τάσος σκέτος. Μα όχι ρέστος. Ο διευθύνων σύμβουλος του ΔΕΔΔΗΕ είν’ ο Τάσος. Που είναι κάτι ανάμεσα σε ΔΕΗ και ΔΕ(Ν). ΔΕ πά’ να θέλετε ΔΕΗ, εμείς ΔΕΝ -αυτό είναι. Μπήκε επί Χατζηδάκη και θα βγει με μπονουσάκι. Έχει και κρυφό μεράκι, φιλελεύθερο τσαρδάκι. Κάπου εκεί κοντά στη Σύρο, που επήγε και ο άλλος, αγκαζέ με γυναικάκι, να χαρεί τριημεράκι, τρώγοντας το λουκουμάκι. Λουκουμάκι είν’ κι ο Τάσος! Μισθό 120 χιλιαρικάκια κι από πάνω άλλα 60.000 -τα μπονουσάκια που λέγαμε. Στον εαυτό του τα ‘δωκε, από μοναχός του. Γιατί αυτό είν’ ο Τάσος. Κουβαρντάς και μερακλής. Εδωσε και σ’ άλλους μπόνους. Κάτι γαλαζοφρουρούς. Βυσματούχους και ωραίους, διορισμένους και μοιραίους.

Τα ‘πε η κυρα-Σοφία ορθά! Τον Τάσο θα πάρω γι’ άντρα μου, η Γκόλφω του θα γένω, αυτόν εγώ θα παντρευτώ!

(Μα… κάπου, σαν κάτι λάθος πως κάνω, θαρρώ…)

πηγή: efsyn.gr