Oι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των αστικών τάξεων της περιοχής οξύνονται επικίνδυνα, βάζοντας σε δοκιμασία την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς. Στο μεταξύ οι πιέσεις προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη ώστε να μπουν σε δεύτερο πλάνο οι κυρώσεις της ΕΕ (η Γερμανία ήδη αρνήθηκε διαρρήδην) κατά της Τουρκίας, φαίνεται να αποδίδουν. Οι ίδιες οι εξελίξεις αποκαλύπτουν τις κάλπικες υποσχέσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων ότι τάχα η ενεργή συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στην περιοχή αποτελεί «ασπίδα προστασίας» της «ειρήνης», της «ασφάλειας» και των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» της χώρας.

Και ανεξάρτητα αν θα έχουμε κάποιο θερμό επεισόδιο η όχι, το βέβαιο είναι πως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα παραβιαστεί άλλη μια «κόκκινη γραμμή» της κυβέρνησης, αυτή που κάνει λόγο για ένα και μοναδικό δήθεν θέμα προς συζήτηση, δηλ. το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Γιατί όλοι (Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ) συντηρούν την καλή σχέση τους με την Τουρκία (Στέιτ Ντιπάρτμεντ: αναφέρεται σε «διαφιλονικούμενα ύδατα», υφΕΞ ΗΠΑ Φ. Ρίκερ: σε «περιοχές όπου Ελλάδα και Κύπρος διεκδικούν (assert) δικαιοδοσία», Ζ. Μπορέλ: για «γεωτρήσεις σε διαφιλονικούμενα ύδατα στην Ελλάδα», Γερμανός ΥΠΕΞ Χ. Μάας: ότι «η Τουρκία είναι στρατηγικά σημαντική χώρα στο ΝΑΤΟ και στο Μεταναστευτικό» κ.α.), και άρα σε αυτή τη διαπραγμάτευση, η Τουρκία αποτελεί έναν σημαντικό «εταίρο», «σύμμαχο», «συνομιλητή» με δεσπόζουσα γεωστρατηγική θέση, στον οποίο αφενός θα πρέπει να κλείσουν το δρόμο στενότερης προσέγγισης με τη Ρωσία και να τον μετατρέψουν σε αναβαθμισμένο εταίρο του ΝΑΤΟ και αφετέρου να τον οδηγήσουν σε βασικό υποστηρικτή του ελέγχου των ενεργειακών πηγών και εμπορικών δρόμων, απέναντι στον ανταγωνισμό τους με Ρωσία και Κίνα. Σε αυτό τον ανταγωνισμό, πλειοδοτεί και το ΝΑΤΟ, έχοντας εξαιρετικά καλές σχέσεις με την Τουρκία. Κάτι αντίθετο θα σήμαινε ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην ΝΑ πτέρυγα της «συμμαχίας».

Στην περίπτωση αυτή, η υποτελής κυβέρνηση Μητσοτάκη -αλλά και οι άλλες αστικές δυνάμεις- έχουν συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές θα «λυθούν» μόνο προς την κατεύθυνση της αποδοχής ενός μεγάλου μέρους των τουρκικών απαιτήσεων («γκριζάρισμα» νησιών και βραχονησίδων, μειονότητα Θράκης, συνεκμετάλλευση και συνδιαχείριση του Αιγαίου, Κυπριακό κ.α.), πάντα υπό την εποπτεία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Επομένως, η όποια «λύση», που προφανώς θα εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, (και φυσικά και της Τουρκίας), μπορεί να δοθεί μονάχα αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη συρθεί σε μια διμερή ελληνοτουρκική πολιτική διαπραγμάτευση, στην οποία θα αποδεχτεί -κάτω από την πίεση των ιμπεριαλιστών- ένα μέρος των τουρκικών απαιτήσεων και διεκδικήσεων τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ανατ. Μεσόγειο. Στη συνέχεια, η διμερής συμφωνία πιθανότατα να επικυρωθεί στη Χάγη, ώστε να αποκτήσει και διεθνή επικύρωση το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας» του Τούρκου προέδρου.

Και από εκεί ξεκινά πιθανόν ένας νέος γύρος τουρκικών διεκδικήσεων…

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ