Περιμένοντας χτες ν’ ανάψει το πράσινο για τους πεζούς, σ’ ένα φανάρι της Παπάγου, μέτρησα οκτώ μηχανάκια ντελιβεράδων.
Οκτώ μισές ζωές, αγχωμένες, γκαζωμένες, κακοπληρωμένες ή κι απλήρωτες μ’ εκείνο το μεταλλικό, τετράγωνο κουτί στην πλάτη, σα μεταλλαγμένες καμήλες μέσα στην έρημο της αχανούπολης.
Είναι τα παιδιά μας, με ή χωρίς πτυχία, με ή χωρίς ελπίδες σίγουρα όμως μ’ ένα παπί γιατί είναι εργαλείο δουλειάς. Ελάχιστα είναι τα εταιρικά μηχανάκια. 
Και τη βενζίνη την πληρώνουν μόνοι τους.
Φορτώνει πάνω στη μεταλλαγμένη καμήλα την ανάγκη του να ζήσει, πίτσες, κοτόπουλα, πατάτες, γράμματα, δέματα και τη μεγάλη κούραση, μιας μέρας που μπορεί ν’ αρχίσει στις 7 το πρωί και να τελειώσει στις 2 τα ξημερώματα.
Το αφεντικό ελέγχει το χρόνο του πηγαινέλα. Τρέχουν στο πήγαινε, τρέχουν στο έλα, περνάνε με κόκκινο, ρουφάνε όλα τα μονοξείδια του δρόμου, ενδιαμεσα καθαρίζουν κρεμμύδια, κόβουν κοτόπουλα, σκουπίζουν, σφουγγαρίζουν και στο φτερό πάλι τρέχουν στο πήγαινε και ξαναγκαζωνουν στο έλα.
Και κάποιοι δε γυρνάνε ποτέ.
Όταν λένε “έχει αγώνα” εννοούν τη δική τους τρεχάλα τις βραδιές των ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων. Κάνουν τότε πάνω από 70 δρομολόγια, σ’ ένα ωράριο, χωρίς αρχή και τέλος.