Ανακοίνωση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ

Για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και τις επερχόμενες εκλογές

Το Μ-Λ ΚΚΕ αυτόνομα στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις μετά την απόφαση του ΚΚΕ (μ-λ) να θέσει τέρμα στην επτάχρονη συνεργασία των δύο οργανώσεων

 

1 Εννιά χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, τρία Μνημόνια, κάμποσα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα και αμέτρητα πολυνομοσχέδια σάρωσαν τη ζωή του λαού και οδήγησαν τη χώρα σε μια κατάσταση νεοαποικιακής υποδούλωσης.

Η κυβερνητική προπαγάνδα ισχυρίζεται πως από τον περασμένο Αύγουστο φτάσαμε στο “οριστικό τέλος” των μνημονίων και της επιτροπείας. Η “καθαρή έξοδος” από τα μνημόνια και η “επιστροφή στην κανονικότητα με την κοινωνία όρθια”, που διακηρύσσει δημαγωγικά η κυβέρνηση, είναι ψέμα και απάτη. Η επιτροπεία δεν τελείωσε το 2018 με την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου. Οι «θεσμοί» βρέθηκαν ξανά πριν λίγες μέρες στην Αθήνα για μια «μεταμνημονιακή αξιολόγηση», προκειμένου να ελέγξουν τους υποτελείς και να επιβάλουν τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα των δανειστών. Οι  ξένοι δυνάστες επέβαλαν τα μνημόνια για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, να παγιωθεί η ασφυκτική εποπτεία τους για πολλές δεκαετίες.

Η χώρα θα είναι κάτω από ενισχυμένη εποπτεία μέχρι το 75% των δανείων να επιστραφεί – κάτι που τοποθετείται χρονικά, με τα σημερινά δεδομένα και την πιο αισιόδοξη εκτίμηση, γύρω στο 2060! Όλα τα μνημονιακά μέτρα λεηλασίας της χώρας και εξαθλίωσης του λαού,   κατάργησης των εργατολαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, παραμένουν ατόφια και μετά «την έξοδο από τα μνημόνια», τον Αύγουστο.

Ακόμη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμεύσει τη χώρα για μια πενταετία, από το 2018 έως και το 2022, με θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Πλεονάσματα που προϋποθέτουν συνεχή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, πλήρη διάλυση της δημόσιας Υγείας, Ασφάλισης, Πρόνοιας, Παιδείας και ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου και των υποδομών της χώρας.

Η κυβέρνηση Α. Τσίπρα με το ένα χέρι σαρώνει το λαϊκό εισόδημα και τη λαϊκή αξιοπρέπεια και με το άλλο δίνει επιδόματα-ελεημοσύνη για να εδραιώσει συνθήκες επαιτείας, να εξαγοράσει συνειδήσεις, να διαπράξει τελικά ψηφοθηρία.

Οι μισθοί, που παραμένουν μισθοί πείνας και μετά την αύξηση του κατώτατου, οι συντάξεις ανέχειας των συνταξιούχων, η οριστική κατάργηση του ΕΚΑΣ, η δραστική μείωση των νέων συντάξεων, η συρρίκνωση των προνοιακών και οικογενειακών επιδομάτων, η κλιμακούμενη φοροληστεία, η εξοντωτική πολιτική σε βάρος της αγροτιάς, η δημιουργία, δηλαδή, ακραίας φτώχειας σε μαζική κλίμακα, δεν αντισταθμίζεται ούτε “ανακουφίζεται” από κάποιες κινήσεις επιδομάτων ελεημοσύνης.

Ένα σαρωτικό κύμα πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών και πρώτης κατοικίας,  οφειλετών στο Δημόσιο-Τράπεζες, είναι σε εξέλιξη, με στόχο τη φτωχοποιημένη και εξαθλιωμένη λαϊκή οικογένεια, τις μικρομεσαίες “μη βιώσιμες” επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Πρόκειται για μια νέα, εκτεταμένη, βίαιη αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου με τα ξένα αρπακτικά να έχουν, ήδη, μπει στο “χορό”.

Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις της κυβέρνησης για τις προοπτικές “δίκαιης ανάπτυξης” προϋποθέτουν και ταυτίζονται με τη σκληρή καπιταλιστική εκμετάλλευση των εργαζομένων, με συνθήκες γενικευμένης εργοδοτικής ασυδοσίας. Η περίφημη ανάκαμψη και οι επερχόμενες επενδύσεις, είναι η επέλαση των πολυεθνικών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που υφαρπάζουν τις κρατικές επιχειρήσεις και υποδομές και εξαγοράζουν δεκάδες σημαντικές ελληνικές επιχειρήσεις, σε μια προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Μια επέλαση που συντελείται πάνω στο έδαφος της συντριβής του εργατικού μισθού και των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

2 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», πέρασε από τις λογοκοπίες για «εθνικά περήφανη» και «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική στις υποκλίσεις στα ξένα αφεντικά, εκλιπαρώντας την εύνοια και τη στήριξή τους.

Βαθαίνοντας την οικονομική εξάρτηση της χώρας από την ΕΕ, εξελίσσεται σε μια από τις πιο υποτελείς στις ΗΠΑ κυβερνήσεις. Διακηρύσσει πως οι ΗΠΑ είναι ο “μεγάλος φίλος”, η “μεγάλη δημοκρατική χώρα” που στηρίζει την Ελλάδα. Ο απροκάλυπτος εξωραϊσμός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και η ανοιχτή, πειθήνια συστράτευση της κυβέρνησης με τα επιθετικά του σχέδια, όπως φάνηκε με την προώθηση της Συμφωνίας των Πρεσπών και τις ταχύτατες διαδικασίες ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Σ’ένα φλεγόμενο, γεωπολιτικό περιβάλλον (που ξεκινά από την ευρύτερη Μέση Ανατολή, περνάει στα Βαλκάνια και φτάνει στην Ουκρανία), που χαρακτηρίζεται από σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία που επανακάμπτει, με τη ραγδαία ανερχόμενη Κίνα να δυναμώνει την επιρροή της μέσα από το μεγαλεπήβολο σχέδιο του νέου “Δρόμου του Μεταξιού”, η ασφυκτική πρόσδεση στις ΗΠΑ και ο ρόλος πλασιέ των αμερικανικών συμφερόντων μόνο επικίνδυνες εξελίξεις μπορεί να σημαίνουν για το λαό μας.

Πολύ περισσότερο όταν, δίπλα στις διευρυνόμενες πολεμικές συγκρούσεις, τη διάλυση κρατών και την επαναχάραξη συνόρων που συντελούνται σε όλα τα λεγόμενα ανοιχτά μέτωπα της Ελλάδας με τα γειτονικά κράτη (Τουρκία, Αλβανία, ΠΓΔΜ) και στο Κυπριακό, οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά κρίσιμες και μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να πάρουν επικίνδυνες διαστάσεις και τροπή.

Οι “διεθνείς επιτυχίες” και η “αναβάθμιση” της χώρας, για τις οποίες κομπάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι έπαινοι, τα συγχαρητήρια και η στήριξη που εισπράττει από τους ισχυρούς, Τραμπ, Μέρκελ, Μακρόν και άλλους, μόνο επιτυχίες και αναβάθμιση δεν είναι. Είναι η “αναγνώριση”, στη σημερινή φάση, του ρόλου του υποτελούς που υπηρετεί πειθήνια τις προσταγές τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έκφρασε λαϊκές ελπίδες με τις κάλπικες υποσχέσεις του, μόλις έγινε κυβέρνηση μετατράπηκε σε έναν πολύτιμο διεκπεραιωτή των εντολών των δανειστών, αναλαμβάνοντας το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και του πυροσβέστη του λαϊκού κινήματος.

Δυσφήμισε την έννοια, τις αξίες και τα οράματα της Αριστεράς, στρώνοντας το έδαφος στους κάθε λογής αντιδραστικούς να πανηγυρίζουν και να διατυμπανίζουν την “οριστική χρεοκοπία” της Αριστεράς και του “άλλου δρόμου”. Τους έδωσε την ευκαιρία να επιχειρούν την κατασυκοφάντηση της ιστορίας της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος και να εντείνουν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

Τα έργα και οι ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον τοποθετούν στην Αριστερά αλλά στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η λαϊκή οργή διευρύνεται, αν και δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο του ενιαίου μαζικού αγώνα και μιας αριστερής πολιτικής προοπτικής.

3 Η ΝΔ προβάλλει σαν ο ισχυρός διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας. Ο αρχηγός της, Κυρ. Μητσοτάκης, ένθερμος υποστηρικτής και υπουργός των κυβερνήσεων της μνημονιακής βαρβαρότητας, παρουσιάζεται σαν ο πιο πιστός “μεταρρυθμιστής” που θα εξασφαλίσει τη “συνέχεια του κράτους” και θα “τιμήσει την υπογραφή της χώρας”. Προσπαθεί να πάρει το “χρίσμα” εμφανιζόμενος σαν ο σταθερός και αξιόπιστος εγγυητής των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών δανειστών και της ελληνικής ολιγαρχίας. Πασχίζει να επισπεύσει την απομάκρυνση του Α. Τσίπρα, δίνοντας εξετάσεις νομιμοφροσύνης και επιδεικνύοντας την προθυμία του για την πιστή υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και εντολών τους.

Ταυτόχρονα, επιδίδεται σε ένα άθλιο πατριδεμπόριο, όπως φάνηκε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, αξιοποιεί δημαγωγικά και ψαρεύει στο αντιδραστικό ρεύμα του εθνικισμού, υποστηρίζοντας τα συλλαλητήρια του σοβινισμού και του αλυτρωτισμού για να ενισχύσει το δεξιό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία και να δημιουργήσει όρους για μια καθαρόαιμη δεξιά μετατόπιση και αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, όπου η ιδεολογία και η πολιτική της Δεξιάς, σε όλες τις εκφράσεις της, θα έχει ηγεμονικό ρόλο και ο αντικομμουνισμός θα εντείνεται.

Η ΝΔ είναι μια βαθιά αντιλαϊκή και ξενόδουλη πολιτική δύναμη. Όλη η μεταπολεμική ιστορία του τόπου το επιβεβαιώνει. Από τον Ελληνικό Συναγερμό, στην ΕΡΕ, και μετά στη ΝΔ, η Δεξιά υπήρξε και παραμένει  ο κύριος στυλοβάτης του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη χώρα μας.

Στη μνημονιακή περίοδο, με την κυβέρνηση Σαμαρά, ψήφισε και εφάρμοσε το δεύτερο μνημόνιο, συγκυβερνώντας με το ΠΑΣΟΚ, και υπερψήφισε το τρίτο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.

Η επάνοδος της ΝΔ στην κυβέρνηση δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη, όπως προσπαθούν να πείσουν οι κάθε λογής προπαγανδιστές της. Παρά τη λαϊκή απογοήτευση και αγανάκτηση από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η πρόσφατη βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και η αντιδραστική ιστορική της διαδρομή βάζουν όρια στα εκλογικά της ποσοστά. Οι προσπάθειές της να δημιουργήσει κλίμα πολιτικής διεύρυνσης και συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων από το χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, όπως έγινε με την κυβέρνηση Σαμαρά, ώστε να εξασφαλίσει όρους σχηματισμού κυβέρνησης παραμένουν, προς το παρόν, μετέωρες.

4 Συνεχίζεται, με μακρόσυρτες διαδικασίες, η δίκη της ναζιστικής “Χρυσής Αυγής”, στην οποία, κατά τα άλλα, οι υπόδικοι αρχηγοί της δεν είναι παρόντες, αλλά ασκούν προκλητικά από τα έδρανα της Βουλής το “κοινοβουλευτικό” έργο τους.

Εκφραστές και κήρυκες του αντιδραστικού εθνικισμού, πρωτοστάτες του αντικομμουνισμού και μιας μισαλλόδοξης και ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής υστερίας, επιδίδονται σε μια αχαλίνωτη πατριδοκαπηλία, όπως φάνηκε ξανά στα σοβινιστικά συλλαλητήρια, εργαλείο στα χέρια των τυχοδιωκτικών αντιδραστικών κύκλων που θέλουν να υποδαυλίσουν το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς.

Οι δίαυλοι επικοινωνίας και οι δεσμοί τής δήθεν αντισυστημικής “Χρυσής Αυγής” με μηχανισμούς του αστικού κράτους και παρακράτους, εξακολουθούν να παραμένουν, ενώ παραδίπλα της δραστηριοποιούνται πολλές άλλες φασιστικές, ακροδεξιές οργανώσεις με ανάλογες διασυνδέσεις, σχέσεις και πάρε-δώσε με μηχανισμούς της αντίδρασης, ορισμένες δημιουργημένες από πρώην στελέχη της “Χρυσής Αυγής”, που φρόντισαν να αποχωρήσουν από αυτήν.

Αυτό που έχει πρωταρχική σημασία είναι το ξεσκέπασμα της ύπουλης “φιλολαϊκής” προπαγάνδας των φασιστών, ιδιαίτερα στη νέα γενιά που δεν έζησε τα αίσχη και τα εγκλήματα των πολιτικών προγόνων τους, η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα και των συμφερόντων που εκφράζουν και υπηρετούν, το δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και η κινητοποίηση των λαϊκών μαζών στον αγώνα για την πολιτική απομόνωση και την αχρήστευση των σχεδίων τους.

Η λαϊκή απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα και κάθε ενόχου για ρατσιστική και φασιστική βία, η καταδίκη της “Χρυσής Αυγής” και του αντικομμουνισμού, πρέπει να δυναμώσουν και να συνδυαστούν με την αποφασιστική καταδίκη του ιμπεριαλισμού, της ντόπιας ολιγαρχίας και των κυβερνήσεών τους που με την πολιτική τους θρέφουν το φασισμό.

5 Η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα διέρχεται βαθιά κρίση τα μνημονιακά χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ, μετά την πολύχρονη κυρίαρχη θέση του στο αστικό πολιτικό σύστημα στη μεταπολιτευτική περίοδο, κατέρρευσε ύστερα από τις εκλογές του 2012, έχοντας ταυτιστεί με τη μνημονιακή επέλαση και συνέχισε να βουλιάζει με την πολιτική συγκυβέρνησης με τη ΝΔ.

Η αποσύνθεση, οι αποχωρήσεις, οι μεταγραφές, οι διασπάσεις, αποτυπώνουν τη σημερινή κατάσταση. Τον χώρο κατέλαβε και εκφράζει, ουσιαστικά το διάστημα αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απολαμβάνει ακόμη την εύνοια των ισχυρών λόγω της ικανότητάς του να ευνουχίζει τη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση.

Η απόπειρα ανασύστασης της λεγόμενης Κεντροαριστεράς με όχημα το ΚΙΝΑΛ, ύστερα από πολύχρονες και επίμονες προσπάθειες ισχυρών κέντρων εξουσίας ναυάγησε, μετά την αποχώρηση αρχικά του Ποταμιού και στη συνέχεια τον εξοβελισμό της ΔΗΜΑΡ, όπως εξ άλλου είχαν ναυαγήσει και όσες άλλες είχαν προηγηθεί. Η “Κίνηση των 58”, η “Ελιά” και η ΔΗΣΥ.

Το Ποτάμι, έχοντας μπει από καιρό σε τροχιά συρρίκνωσης, μετά και τις τελευταίες αποχωρήσεις βουλευτών του, που οδεύουν προς τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται πλέον σε κατάσταση αποσύνθεσης και διάλυσης. Η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ συνεχίζει να φυλλοροεί και πασχίζει να συντηρηθεί προσφεύγοντας στην πατριδοκαπηλία και τις εθνικιστικές εξάρσεις με το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και τη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ ο αρχηγός των ΑΝΕΛ μετά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, με όσους του απέμειναν, αναζητά την επιβίωσή του στον πιο σκληρό πυρήνα της ακροδεξιάς, αυτόν που πάντα έκφραζε και εκπροσωπούσε.

6 Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν τον λενινισμό, έχουν, εδώ και χρόνια, αναγορεύσει την Ελλάδα σε “ιμπεριαλισμό”, ενώ αρνούνται, απορρίπτουν και δυσφημούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”!

Συγκαλύπτοντας από τις θέσεις ενός κούφιου αντικαπιταλισμού τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, εξωραΐζουν στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία και συμβάλλουν όχι στην ανατροπή, αλλά στην εδραίωσή της. Συκοφαντώντας τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, φυγομαχούν “επαναστατικά” και εκχωρούν το καίριο πεδίο αυτού του αγώνα στους εθνοκάπηλους και πατριδέμπορους.

Ταυτόχρονα στενεύουν σεχταριστικά την πάλη για τα λαϊκά δικαιώματα και απορρίπτουν στην ουσία την πολιτική πάλη για δημοκρατικές ελευθερίες στο έδαφος του καπιταλισμού.

Η γραμμή του ΚΚΕ αδυνατεί να εκφράσει τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών μαζών και να δώσει ώθηση στους μαζικούς αγώνες. Αντί να συγκεντρώνει, απομακρύνει λαϊκές δυνάμεις, αντί να υποβοηθά, να ενοποιεί και να ανυψώνει, κατακερματίζει τους αγώνες των λαϊκών μαζών και ματαιώνει την προοπτική τους.

Ιδιαίτερη σημασία έχει στις συνθήκες αυτές η πρακτική τους στο εργατοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα, η δήθεν επαναστατική, χωριστική δράση και αντίληψη που καλλιεργούν, η κομματική περιχαράκωση και τα διασπαστικά όσο και αποτυχημένα εγχειρήματα του ΠΑΜΕ σε σειρά σωματείων, η στάση τους απέναντι σε κάθε κινητοποίηση που δεν διοργανώνεται από τους ίδιους.

Με μία τέτοια γραμμή αντί να προωθούν, όπως διακηρύσσουν, την υπόθεση του σοσιαλισμού, τη δυσφημούν. Αυτό, σφραγίζει ήδη πολύ καθαρά το περιεχόμενο της πολιτικής του ΚΚΕ, για το οποίο δεν έχουν κανένα λόγο αληθινά να ανησυχούν οι κυρίαρχες τάξεις.

7 Οι ηγέτες της ΛΑΕ εδέησαν να διαχωριστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτήσουν τον ξεχωριστό φορέα τους, αφού προηγούμενα, όπως είναι γνωστό, στήριξαν και υπηρέτησαν από κορυφαίες υπουργικές θέσεις την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, εξωραΐζοντας και συγκαλύπτοντας το αντιλαϊκό της περιεχόμενο ως την τελευταία φάση της υπογραφής από τον Τσίπρα του 3ου βάρβαρου μνημονίου.

Η ΛΑΕ, επαναλαμβάνοντας, σχεδόν ατόφιο, το ψευδώνυμο ριζοσπαστικό όσο και απατηλό ρεφορμιστικό πρόγραμμα του “αντιμνημονιακού” ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να βρει ακροατήριο, επιδίδεται σε θορυβώδεις δραστηριότητες, όπως έκανε ιδιαίτερα με τους πλειστηριασμούς, ενώ πασχίζει με μια πολιτική έξω από αρχές να συμπήξει ένα ετερόκλητο εκλογικό «μέτωπο», με αποκλειστικό γνώμονα την πολυπόθητη είσοδό της στη Βουλή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  προβάλλοντας σε μια πρώτη φάση την ιδέα της “παναριστεράς”, ενίσχυσε και συνέβαλε στη διάδοση των ολέθριων αυταπατών εξωραϊσμού και συγκάλυψης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της στην πράξη έγιναν νεροκουβαλητές του όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, στήριξαν πολύμορφα την κυβερνητική του πολιτική και έδρασαν σαν συμπληρωματική του δύναμη, ως την πλήρη υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην μπαγκέτα των ιμπεριαλιστών δανειστών.

Αν και το “μεταβατικό” πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρεοκόπησε, οι ετερόκλητες δυνάμεις της δεν έπαψαν να το υποστηρίζουν και να επιμένουν σ’ αυτό, κάνοντας διάφορα επιμέρους μπαλώματα. Καθώς το πρόγραμμα αυτό, στην ουσία, πολύ λίγο διαφέρει από το αντίστοιχο της ΛΑΕ, με την οποία αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, άλλες από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στράφηκαν προς τη ΛΑΕ, ενώ άλλες βλέπουν εξίσου κοντά στις αντιλήψεις και τις θέσεις τους, το ΚΚΕ.

Στην πραγματικότητα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται τώρα στον αστερισμό μιας κρίσης, και το μόνο σταθερό βάθρο των δυνάμεων που τη συγκροτούν είναι η αντίθεσή τους στον αγώνα κατά της εξάρτησης, η θεωρία τους για την ιμπεριαλιστική Ελλάδα (στην οποία κατά τα άλλα λογοκοπούν ότι υπάρχει “κατοχή”!), η “ολοκληρωτική” διαστρέβλωση του λενινισμού, o αντισταλινισμός.

8 Η κάλπικη, διχαστική αντιπαράθεση που κυριάρχησε στη Βουλή πριν λίγες μέρες, τόσο με την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, όσο και με τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και με όλα τα φαινόμενα πολιτικού και ηθικού ξεπεσμού που εκτυλίχθησαν στη Βουλή τις τελευταίες μέρες, κατέδειξαν ότι οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα διεξαχθούν σε συνθήκες  οξύτατης  πολιτικής πόλωσης και εκβιαστικών  διλημμάτων ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Παρά το γεγονός ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν σε εχθρικό  έδαφος και δεν έχουμε καμία  αυταπάτη, ούτε για το ρόλο τους ούτε  για το αποτέλεσμά τους, οι δυνάμεις μας  δεν θα διστάσουν μπροστά στις δυσκολίες, θα δηλώσουν  παρών  στις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις  όπως έκαναν πάντα και θα δώσουν αποφασιστικά μια σκληρή εκλογική πολιτική μάχη. Οι δυσκολίες που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε  είναι πρώτα και κύρια πολιτικές, μπροστά στις θεωρίες του «μικρότερου κακού» και στην πίεση της «χαμένης ψήφου», και επιτείνονται από τη βαθειά λαθεμένη και επιζήμια απόφαση των συντρόφων του ΚΚΕ(μ-λ) να βάλουν τέρμα στην πολιτική εκλογική συνεργασία των τελευταίων επτά χρόνων με το Μ-Λ ΚΚΕ, αποφασίζοντας την αυτόνομη εκλογική τους κάθοδο.

Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, συναντήθηκαν αντιπροσωπείες του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ) και συζήτησαν για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και τις επερχόμενες εκλογές. Στην πρώτη αυτή συζήτηση διαπιστώθηκε διάσταση απόψεων, καθώς το Μ-Λ ΚΚΕ υποστήριξε τη συνέχιση της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας των δύο οργανώσεων και την κοινή κάθοδό τους στις βουλευτικές εκλογές, ενώ το ΚΚΕ (μ-λ) υποστήριξε ότι διαφωνεί με τη συνέχιση της συνεργασίας και προκρίνει την αυτόνομη εκλογική κάθοδο.

Απέμενε να ξαναδούν οι δύο οργανώσεις αυτό το σημαντικό ζήτημα ύστερα από την οριστική του κατάληξη, πλην όμως οι σ. του ΚΚΕ (μ-λ) έσπευσαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, να το κλείσουν. Έτσι, ανακοίνωσαν στην «Προλεταριακή Σημαία», το Σάββατο 26 Γενάρη, σε ένα κείμενο που προσπαθεί με καθόλου πειστικά επιχειρήματα να δικαιολογήσει τη στάση τους, ότι «προκρίνουμε την αυτόνομη παρέμβασή μας στις εκλογές».

Θεωρούμε πως πρόκειται για μια αρνητική εξέλιξη, για ένα σοβαρό σφάλμα των συντρόφων, για ένα βήμα στη λάθος κατεύθυνση που έρχεται να φρενάρει και να αναιρέσει την κοινή προσπάθεια των δυο οργανώσεων τα τελευταία χρόνια, να πλήξει ό,τι με πολύ κόπο έχουν κατακτήσει μέσα στον κόσμο του κινήματος και την Αριστερά, να σκορπίσει κλίμα απογοήτευσης σε ένα ευρύτερο δυναμικό αγωνιστών που είδε και εξακολουθεί να βλέπει με θετικό τρόπο την κοινή μας προσπάθεια.

Οι κρίσιμες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες των τελευταίων χρόνων έθεσαν, με ιδιαίτερα επιτακτικό τρόπο, το καθήκον της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας των οργανωμένων δυνάμεων του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, της ενίσχυσης μέσα στο κίνημα του ευρύτερου λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού, επαναστατικού προσανατολισμού που υπηρετούν δεκαετίες. Και σ’ αυτή την επιτακτική ανάγκη, το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) ανταποκρίθηκαν θετικά όλο το προηγούμενο διάστημα.

Οι δυο οργανώσεις έδωσαν, από κοινού, κεντρικές πολιτικές μάχες με την ενιαία κάθοδό τους σε όλες τις βουλευτικές εκλογές των τελευταίων επτά χρόνων, καθώς και στη μάχη της αποχής από το κάλπικο δημοψήφισμα του 2015, στη βάση ενός κεντρικού πολιτικού προσανατολισμού εφ’ όλης της ύλης, που κατοχύρωνε τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και τη δράση τους κόντρα στην πολιτική της συνθηκολόγησης της “πρώτη φορά κυβέρνησης αριστεράς” και ενάντια στην πολιτική του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ και των διαφόρων “μεταβατικών προγραμμάτων” ρεφορμιστικής έμπνευσης και κοπής.

Σε δυο μήνες συμπληρώνονται επτά χρόνια από τη δημιουργία της ΠΑΑΣ και στη συνέχεια της Λαϊκής Αντίστασης – Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ) που αποτέλεσαν καρπό αυτής της πολιτικής συνεργασίας. Οι δύο οργανώσεις, μέσα από την πανελλαδική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ, έδωσαν και δίνουν καθημερινά τη μάχη για να στηρίξουν και να ενισχύσουν την αντίσταση, τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της, ενάντια στη ληστρική καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και εξάρτηση.

Πέρα από την κοινή πάλη των δύο οργανώσεων στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ, υπάρχει το μεγάλο ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, οι μακροπρόθεσμοι στόχοι και σκοποί του επαναστατικού αγώνα, που σ’ αυτούς υποτάσσουμε και όλους τους σημερινούς αγώνες μας. Από την άποψη αυτή, οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν με επιτυχία από τις εφημερίδες των δυο οργανώσεων, τον “Λαϊκό Δρόμο” και την “Προλεταριακή Σημαία”, για να τιμηθούν τα 50 χρόνια από την έκδοση της “Αναγέννησης”, σε τέσσερις πόλεις, το 2014, όπου τέθηκαν βασικά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα και προβλήματα που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, διεθνώς και στη χώρα μας, αποτέλεσαν ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο στην κοινή προσπάθεια, και κατέδειξαν, παρά τις διαφορές που καταγράφηκαν, τις δυνατότητες και τις προοπτικές που ξανοίγονται, τις αγωνιστικές προσδοκίες ενός κόσμου να συμπορευτεί και να παλέψει για την υπόθεση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος. Η απόφαση, επίσης, των δύο οργανώσεων να συνδιοργανώσουν, το 2016, διήμερο εκδηλώσεων στην Αθήνα, για να τιμήσουν τα 50 χρόνια από τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, όπως επίσης ένα διήμερο, το 2017, για να τιμήσουν τα 100 χρόνια από τη μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση και να συζητήσουν πάνω σε κρίσιμα προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος, όπως αυτό της επανάστασης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ήταν μια σημαντική πρωτοβουλία στη σωστή κατεύθυνση.

Παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες και τα προβλήματα που  προέκυψαν το διάστημα αυτό, παρά τις εκφρασμένες διαφορές απόψεων που υπάρχουν, ορισμένες μάλιστα σε σημαντικά ζητήματα, αυτό που προέχει στις σημερινές συνθήκες δεν είναι να αρχίσουμε να κατεδαφίζουμε όλα όσα με πολύ κόπο και αγώνα οικοδομήσαμε, αλλά να βαδίσουμε σταθερά στο δρόμο που χαράξαμε σε μια πορεία κοινών αγώνων και προσπαθειών, στέλνοντας μήνυμα σε εχθρούς και ψεύτικους φίλους πως οι δυνάμεις μας είναι μάχιμες μπροστά στις πολιτικές εξελίξεις, παλεύοντας να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν ευρύτερες δυνάμεις, να διαδώσουν το δικό τους μήνυμα μέσα στους αγώνες, το λαό και την Αριστερά.

Στο βαθμό βέβαια που οι σύντροφοι του ΚΚΕ(μ-λ) αποφάσισαν στη σημερινή περίοδο να θέσουν τέρμα στην κεντρική εκλογική συνεργασία των δυο οργανώσεων, η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ αποφάσισε την αυτόνομη εκλογική κάθοδο του κόμματος στις επερχόμενες εκλογές.

Το Μ-Λ ΚΚΕ δεν διαθέτει τις υποκειμενικές δυνατότητες για να συμμετάσχει στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Μάη. Μόνο στο Δήμο της Ηλιούπολης θα στηρίξει το συνδυασμό τής «Αριστερής Πρωτοβουλίας» με υποψήφιο δήμαρχο τον σ. Γιώργο Σόφη, εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο. Θα διερευνήσει επίσης τη δυνατότητα καθόδου σε κάποιους δήμους, μακριά από ετερόκλητες πολιτικά και θνησιγενείς συνεργασίες. Σ’ όλους τους άλλους δήμους και περιφέρειες θα καλέσει τα μέλη του κόμματος, κάθε δημοκράτη και αγωνιστή της Αριστεράς, να απορρίψει τα εκβιαστικά διλήμματα, και να ρίξει ΛΕΥΚΟ στις κάλπες.

Η ΚΕ απευθύνει αγωνιστικό κάλεσμα σε όλους τους συντρόφους να προετοιμαστούμε και να εξοπλιστούμε ιδεολογικοπολιτικά για να δώσουμε αποφασιστικά το επόμενο διάστημα τη μάχη των εκλογών, γνωρίζοντας ότι οι πραγματικές λύσεις για την εργατική τάξη και το λαό δεν βρίσκονται μέσα στις κάλπες, αλλά πρώτα και κύρια στο δρόμο του μαζικού, λαϊκού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, του μοναδικού δρόμου για την ανατροπή  των αντιδραστικών συσχετισμών και της αντιλαϊκής πολιτικής.  Για να ανατραπεί  η πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, σαν αναπόσπαστο τμήμα  του γενικότερου αγώνα του λαού μας για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για την ανατροπή  της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Σοσιαλισμό.

ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ

Φλεβάρης 2019

πηγή: Λαϊκός Δρόμος