Τα χαρτιά μου δεν είναι συστατικές επιστολές, βιογραφικά σημειώματα, πιστοποιήσεις και μεταπτυχιακά. Τον καιρό, όπως λέμε μια φορά κι έναν καιρό, που βγήκα στην αγορά εργασίας, η αγορά ήταν λιγότερο αγοραία και με το πτυχίο μου έγινα η δασκάλα που ήθελα.
Μετά ήρθε ο νεοφιλελευθερισμός που έκανε τους ανθρώπους απασχολήσιμους και χυδαία αναλώσιμους και τα πτυχία, χαρτιά μιας χρήσης. Σα χαρτομάντηλα.
Τα χαρτιά μου επίσης δεν είναι εγγυητικές επιστολές, μετοχές, ομόλογα και άϋλοι τίτλοι. Στο ναό της Σοφοκλέους δεν κατέθεσα ποτέ τάμα, να γίνω πλούσια. Ξέρω πως οι φτωχοί του κόσμου πρέπει να παλέψουν για να ζήσουν και να παλέψουν ακόμα πιο πολύ για να μην υπάρχουν δυο κόσμοι σε μια γη. Όταν μάλιστα ο άγιος Σημίτης του χρηματιστήριου, έπαιξε στη ρουλέτα του, τα ασφαλιστικά ταμεία και τα ‘κανε καπνό, σιχάθηκα πιο πολύ τη βλογιοκομμένη μούρη του, και τη συνομοταξία των άγιων του πλούτου και του εμπαιγμού.
Στα χαρτιά μου δεν έχω βαλέ ή ντάμα. Ούτε καν το δύο το καλό.
Έχω όμως άλλα καλά πράγματα. Βαρύ, καφέ χαρτί περιτυλίγματος, που όταν το καλοπιάσω λίγο βγαίνει και σαν πηλός και σαν παλιό, φθαρμένο δέρμα.
Έχω φίλτρα του καφέ, που τα χρησιμοποιημένα και στεγνωμένα μετασχηματίζονται σε άφθαρτα ξερά φύλλα του πλάτανου.
Έχω χαρτοπετσέτες που μου χαρίζουν μαγικές ταξιανθίες της ορτανσίας και των γερανιών.
Και τι να πρωτοπώ για τις παλιές εφημερίδες που τυλίγουν την ειδησεογραφία σε λεπτό ρολό και τον κάνουν μίσχο της πεόνιας και του τριαντάφυλλου.
Ένα τέτοιο τριαντάφυλλο έδειξα στη Μπόμπο και άνοιξε, με ανυπόκριτο θαυμασμό, το στόμα της.

Νίνα Γεωργιάδου

Δείτε και αυτό: