Πλησιάζω τα 52 και ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το συναίσθημα άγχους και ανησυχίας που με έπιανε κάθε Αύγουστο όταν ήμουν αδιόριστος εκπαιδευτικός και περίμενα εναγωνίως να με καλέσουν από τις Δ/νσεις Π. Ε. που είχα υποβάλει αίτηση για πρόσληψη ως αναπληρωτής, βλέπετε τότε δεν υπήρχε ΟΠΣΥΔ και ηλεκτρονικό σύστημα, αλλά η επετηρίδα και η σειρά που είχαμε σ’ αυτήν και με βάση τις αιτήσεις που κάναμε σε τέσσερις το πολύ Δ/νσεις Π. Ε. μας καλούσαν τηλεφωνικά, όταν μας προσλάμβαναν ως αναπληρωτές.
Καταλαβαίνω απόλυτα λοιπόν και συμμερίζομαι όλες/όλους τις/τους συναδέλφους αδιόριστες/-ους – αναπληρώτριες/-ες εκπαιδευτικούς που απαξιώνονται από την πολιτεία και αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι και απρόσωποι αριθμοί, διότι μου έχει συμβεί και μου συμβαίνει κι εμένα.
Ενώ ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί η προκήρυξη από το ΥΠΑΙΘ για την πρόσληψη των αναπληρωτών για το σχολικό έτος 2019 – 2020 και πλησιάζουν οι ημέρες για να υποβάλουν οι συνάδελφοι αναπληρωτές δηλώσεις περιοχών ξέρω καλά, γιατί το έχω ζήσει, το συναίσθημα των χιλιάδων «νομάδων» της εκπαίδευσης που για άλλη μια χρονιά θα αφήσουν πίσω τους τη ζωή τους για να κυνηγήσουν τ’ όνειρό τους. Αυτό το πικρό και σκληρό όνειρο να είσαι δάσκαλος των παιδιών του λαού, ν’ ανασαίνεις και να υποφέρεις μαζί με τα παιδιά, να πονάς για το Δημόσιο σχολείο, να στηρίζεις τη λειτουργία του κακοπληρωμένος και παραγνωρισμένος, ενώ πολλές φορές χρειάζεται να βάζεις κι από την τσέπη σου ή να σε στηρίζουν οικονομικά οι δικοί σου για να βγάλεις το μήνα εκεί στο νησί ή στο χωριό ή στην ξένη μεγάλη πόλη που δουλεύεις σαν δάσκαλος/δασκάλα. Κι εσύ να επιμένεις παρά τις αντιξοότητες να κάνεις τ’ όνειρό σου καθημερινή ζωή και πράξη….και τα χρόνια να περνούν και κανένας να μη σου αναγνωρίζει την προσφορά σου, όλοι να αρκούνται σε λόγια συμπάθειας για το παιδαγωγικό και κοινωνικό σου έργο κι εσύ να μην μπορείς ούτε ν’ αρρωστήσεις, ούτε μια άδεια να πάρεις, ούτε παιδιά να κάνεις, γιατί δεν είσαι μόνιμος, δεν έχεις διοριστεί μόνιμα κι αυτό είναι που σε κάνει να τρελαίνεσαι κάθε Αύγουστο και να κάνεις τους απολογισμούς σου που βγαίνουν πάντα λειψοί και σε βάρος σου, αφού οι συμμαθητές σου, οι φίλοι και συνομήλικοί σου προχωράνε τη ζωή τους, κάνουν παιδιά, τα μεγαλώνουν κι εσύ γυρνάς ακόμα από νησί σε νησί κυνηγώντας τα «μόρια» της προϋπηρεσίας.
Όλα αυτά τα έχω περάσει και τα έχω ζήσει, ξέρω λοιπόν να τα περιγράφω καλά και να εκφράζω και τη λύπη μου για όσα έχω περάσει και για όσα ανάλογα βλέπω να περνούν τώρα οι συνάδελφοί μου αδιόριστοι – αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Θεωρώ όμως ότι έχει έρθει η στιγμή να σταματήσουμε να αναλωνόμαστε σε περιγραφές της κατάστασης ή σε πικρές διαπιστώσεις, γιατί ξέρω πια από εμπειρία ότι αν έχουμε κατακτήσει κάποια πράγματα ως κλάδος, αν η γενιά μου κατάφερε να διοριστεί μόνιμα στην εκπαίδευση κ.ά., αυτά έγιναν με συλλογικούς μαζικούς κι ανυποχώρητους αγώνες.
ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΚΑΘΕΝΑΣ/.ΚΑΘΕΜΙΑ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ κι αυτό που πρέπει δεν είναι άλλο από την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου και Νηπιαγωγείου και την κατοχύρωση και διεύρυνση του Δημόσιου και Δωρεάν χαρακτήρα του απέναντι σε όλους όσους το επιβουλεύονται με μαζικούς διεκδικητικούς ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΥΣ αγώνες. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατακτηθεί είναι να γίνουν μαζικοί και μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών αποκλειστικά με βάση το έτος λήψης πτυχίου και ολόκληρη την προϋπηρεσία και να σταματήσει να προχωράει η λογική της εκχώρησης της λειτουργίας του Δημόσιου Σχολείου ή κομματιών του σε κάθε είδους ιδιωτικά συμφέροντα ή στους Δήμους μέσω των πολιτικών της «αυτονομίας» και της «αποκέντρωσης» των σχολείων και του Δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος εν γένει.
Ας σηκωθούμε λοιπόν όλες/όλοι μαζί κι ας πορευθούμε σε τέτοιους μαζικούς αγώνες με συγκεκριμένους στόχους, γιατί εκτός από το δρόμο των μαζικών συλλογικών αγώνων άλλος ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΤΕ.
Δημήτρης Πολυχρονιάδης – Δάσκαλος (τέως Πρόεδρος του Δ. Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Εκπ/κών, 1996 – 1997), μέλος του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε. (εκπρόσωπος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ Π. Ε.)
e-prologos.gr
