Ο καθένας έχει τις φαντασιώσεις του. Ορισμένοι νομίζουν ότι φυλάνε Θερμοπύλες. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε από τα σύνορα ότι ο Έβρος δεν πέφτει. Φυσικά κανείς δεν επιχείρησε να τον ρίξει. Αν είχαμε πραγματικό και όχι κατά φαντασία πόλεμο, η συντριπτική πλειοψηφία όσων δηλώνουν σήμερα απόγονοι του Λεωνίδα και ριγούν από συγκίνηση, θα εκλιπαρούσαν τις ΗΠΑ να επέμβουν κατευναστικά. Οι μνήμες του 1996 και της κρίσης των Ιμίων είναι νωπές.
Όσο φυσικά εχθρός προ των πυλών δεν υπάρχει (παρά μόνο άμαχοι που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα), η (ακρο)Δεξιά θα παριστάνει ότι πολεμά. Θα ρίχνει και ο στρατός βολές με πραγματικά πυρά στον Έβρο και στο Αιγαίο. Το πράγμα αλλάζει όταν πχ η Τουρκία ανακηρύσσει ΑΟΖ που περνά πάνω από την Κρήτη και την Κάρπαθο. Τότε τα γάλατα σφίγγουν και η (ακρο)Δεξιά θυμάται το διεθνές δίκαιο, την σύνεση, την ψυχραιμία. Ο δε στρατός δεν βγάζει τις φρεγάτες στο Αιγαίο διότι έτσι θα προκαλούσαμε τη γείτονα. Και δεν πρέπει. Αν έχουμε αντίπαλο ίσο ή και ισχυρότερο από εμάς, χρειαζόμαστε την ειρήνη. Αν έχουμε αντίπαλο άοπλους και γυναικόπαιδα, παίρνουμε τα όπλα.
Ιστορικά άλλωστε, η (ακρο)Δεξιά πολεμούσε για το έθνος αποκλειστικά και μόνο όταν δεν υπήρχε εθνικός πόλεμος. Από το 1897 και τους γενναίους των Αθηνών που πήγαν να απελευθερώσουν τη Μακεδονία και επέστρεψαν εντός τριημέρου, τρέχοντας, στα καφενεία της Κηφισιάς να συνεχίσουν να μπουρδολογούν για το έθνος, μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη στάση της βασιλόφρονας παράταξης, η ιστορία της Δεξιάς είναι μια ιστορία φαντασιακών πολέμων για το έθνος που είτε καταλήγουν σε τραγωδίες (αποκορύφωμα η Μικρασιατική εκστρατεία), είτε συνιστούν όνειδος για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Τότε που χρειάστηκε η Ελλάδα να πολεμήσει και ο πόλεμος είχε χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό και δίκαιο (1940-44) η (ακρο)Δεξιά ήταν κήρυκας της ήττας, της συνθηκολόγησης και της συνεργασίας με τον κατακτητή. Η ιστορία όσο κι αν διαστρέφεται και ξαναγράφεται δεν θα σβήσει τις ατιμωτικές οδηγίες του Γενικού Επιτελείου προς την 8η Μεραρχία τις παραμονές της 28ηςΟκτωβρίου. Ούτε τη συνθηκολόγηση Τσολάκογλου. Ούτε την ολοσχερή απουσία της από την εθνική Αντίσταση. Ούτε την -υβριστικότερη όλων- συνεργασία της με τον ναζί κατακτητή. Ο ταγματασφαλιτισμός και ο γερμανοτσολιαδισμός αποτελούν τη δεύτερη φύση της ελληνικής (ακρο)Δεξιάς.
Η (ακρο)Δεξιά πολέμησε βέβαια κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Τότε που με τις αμερικανικές ναπάλμ εξολόθρευε όλους όσους έδωσαν τα προηγούμενα χρόνια το αίμα τους για την πατρίδα. Τότε που ο Έλληνας υπουργός παρουσιάζοντας το ελληνικό στράτευμα στον Αμερικανό στρατηγό, δήλωνε «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας». Με τις πλάτες των Άγγλων και των Αμερικάνων, οι πρώην συνεργάτες των ναζί, οι πρώην μαυραγορίτες και καταδότες συγκρότησαν τον εθνικό κορμό. Και έκαναν το έθνος σημαία τους για να δικαιολογήσουν την επί της ουσίας αντεθνική στάση τους. Έστησαν στον τοίχο, εκτέλεσαν και βασάνισαν τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού λαού, αυτά που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας τους και είχαν το θράσος να τη θέλουν λαοκρατούμενη.
Η (ακρο)Δεξιά επιχείρησε μεταπολεμικά να ξαναπολεμήσει. Το 1974 στην Κύπρο. Με τα γνωστά θριαμβευτικά αποτελέσματα. Ο Αττίλας, η τουρκική εισβολή, κατοχή και εποικισμός της μισής περίπου Κύπρου συνιστά το δεύτερο εθνικό όνειδος (μετά την Μικρασιατική καταστροφή) της (ακρο)Δεξιάς παράταξης. Μπορεί η (ακρο)Δεξιά να δηλώνει και να παριστάνει διαχρονικά τον τουρκοφάγο, αλλά η ιστορία δείχνει το ακριβώς ανάποδο. Η (ακρο)Δεξιά σερβίρει και το τουρκικό καθεστώς τρώει.
Χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ η (ακρο)Δεξιά διαχρονικά επικαλείται το έθνος. Εγκαλεί τους αντιπάλους της για προδότες. Και φυσικά, καλεί σε πόλεμο όταν χρειάζεται ειρήνη και γίνεται λαγός όταν χρειάζεται πόλεμος.
Αυτή η παράταξη κάνει σήμερα μαθήματα πατριωτισμού.
Μιλώντας για «εισβολή» και για «ασύμμετρη απειλή», εμμέσως καλεί σε πόλεμο. Το παράδοξο όμως είναι ότι δεν καλεί σε πόλεμο απέναντι στο κράτος που -κατά τη δήλωση της κυβέρνησης- οργανώνει και συντονίζει την εισβολή. Πόλεμος ενάντια στην Τουρκία που οργανώνει και συντονίζει την εισβολή στην Ελλάδα;
Α πα πα.
Κάτι τέτοιο θα έπεφτε βαρύ. Δεν θα ήταν και ασφαλές. Άσε που θα μας έπαιρνε η υφήλιος στο ψιλό και οι προστάτες θα μας χόρταιναν φάπες.
Ενώ πόλεμος ενάντια σε αμάχους και γυναικόπαιδα είναι κάτι το ασφαλές. Έχει προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα. Αποκλείεται να «πέσει ο Έβρος». Αποκλείεται οι απέναντι (ακόμα και αν όλοι είναι πράκτορες του Ερντογάν) να περάσουν τα σύνορα πετώντας πέτρες και ξύλα. Δεν χρειάζονται καν τεθωρακισμένα. Αρκούν ΜΑΤ και χημικά και η νίκη μας είναι βεβαία. Είναι ωραίος ένας πόλεμος τον οποίο ξέρουμε ότι θα κερδίσουμε γιατί εχθρός δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία της (ακρο)Δεξιάς και στις ειδήσεις των καναλιών. Θα βγούμε κι από πάνω ως πατριώτες. Ήρωες. Τουλάχιστον Λεωνίδες. Άντε, έστω Κολοκοτρώνηδες.
Υπάρχει σήμερα με την έκρηξη της προσφυγικής κρίσης πρόβλημα; Προφανώς. Υπάρχει εχθρός; Ναι, αλλά δεν είναι ο μετανάστης. Είναι αυτός που δημιουργεί τη μετανάστευση και αυτός που κάνει τη διαχείρισή της αβίωτη και για τον μετανάστη και για τον ντόπιο. Μόνο που εδώ θέλει πραγματικό θάρρος και πληρώνεις κόστος για να τα βάλεις με τους μεγάλους και τους δυνατούς.
Για την (ακρο)Δεξιά το να φυλάς τα σύνορα της πατρίδας σου είναι ταυτόσημο με το να απελευθερώνεις τα πιο άγρια, τα πιο ποταπά ένστικτα απέναντι στον αδύναμο. Είναι ταυτόσημο με το να μηδενίζεις την αξία της ανθρώπινης ζωής του άλλου. Του απέναντι.
Για την (ακρο)Δεξιά είναι εύκολος ο πόλεμος όταν αυτός ο απέναντι είναι ανήμπορος να αντιδράσει. Όταν δεν σε απειλεί με όπλα αλλά μόνο με την μαζική παρουσία του. Όταν θέλει να χρησιμοποιήσει τη χώρα σου ως χώρα διέλευσης για να πάει στον προορισμό του. Και όταν πιθανά εγκλωβιστεί στη χώρα σου ή στην περιοχή σου σε κλίμακα που γίνεται μη διαχειρίσιμη.
Για την (ακρο)Δεξιά είναι αδιανόητο να τα βάλεις με τον ισχυρότερο. Και να τα βάλεις όχι με όπλα και σφαίρες. Αλλά με διπλωματικά και πολιτικά μέσα. Είναι αδιανόητο να καταγγελθεί για παράδειγμα η Τουρκία για την εισβολή και την κατοχή στη Βόρεια Συρία. Είναι αδιανόητο να καταργηθούν οι συνθήκες που εγκλωβίζουν τους πρόσφυγες στις χώρες υποδοχής. Είναι αδιανόητο να αναλάβουν τις ευθύνες τους αυτοί που διέλυσαν εδώ και τρεις δεκαετίες τη Μέση Ανατολή προκαλώντας τρομακτικές προσφυγικές ροές και μεταναστευτικά κύματα. Είναι αδιανόητο να δείξεις τους μεγάλους ενόχους, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Η (ακρο)Δεξιά και χθες και σήμερα και αύριο θα είναι ραγιάς στον ισχυρό και τσαμπουκάς στον ανίσχυρο.
Το ξέρουμε από την ιστορία. Οι τελευταίες μέρες απλώς μας το υπενθύμισαν.
ΥΓ. Ο όρος (ακρο)Δεξιά εφευρέθηκε για τις ανάγκες του σχολίου καθώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες.
Πηγή: Πάσχος Λαζαρίδης – antapocrisis.gr
e-prologos.gr
