Η Κάλυμνος «στο βαθύ κόκκινο» διέταξε, για πολλοστή φορά, το επιτελείο των «ειδικών». 24 ώρες το 24ωρο κλεισμένοι από στεριά και θάλασσα. Γιατί οι «ειδικοί» ξέρουν και νοιάζονται. Οι «ειδικοί» είχαν διατάξει, «σπάστε τα σκαριά». Και η Κάλυμνος, με το μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στη Μεσόγειο, είδε τα καϊκια της να γίνονται στάχτη. Να μη γλιτώνει ούτε μια τιμονιέρα, ως ενθύμιο. Οι καϊκτζήδες έκλαψαν πικρά αλλά οι «ειδικοί» είχαν αποφασίσει. Οι «ειδικοί» έκοψαν τις συμφωνίες με τη Λιβύη όταν σχεδίασαν να γίνει η Τζαμαχίρια, λημέρι λήσταρχων και απέραντο σκλαβοπάζαρο. Οι σφουγγαράδες της Καλύμνου ξέμειναν δίχως σφουγγαρότοπους και τα σκάφανδρα δίχως σώματα. Οι σφουγγαράδες έκλαψαν πικρά αλλά οι «ειδικοί» είχαν αποφασίσει.
Με τούτα και μ’ εκείνα, η Κάλυμνος έφτασε να γίνει, πριν το ’90, ένα Μαντούδι, με 35% ανεργία. Όμως οι «ειδικοί» πάντα ξέρουν. Οι «ειδικοί» έδωσαν το 2000 την εντολή, η Κάλυμνος, με δυο καράβια κάθε μέρα, γεμάτα κερδοφόρα ναύλα, να κηρυχτεί «άγονη γράμμη» για να μασήσουν οι εφοπλιστές επιδοτήσεις από τον καταληστεμένο κορβανά. Και ξέμεινε το νησί με δυο σακάτικα δρομολόγια τη βδομάδα. Οι Καλύμνιοι φώναξαν. Οι «τοπικοί άρχοντες», οι αρχοντοχωριάτες, μούγγα. Οι «ειδικοί» είχαν πάλι αποφασίσει. Οι «ειδικοί» των μνημονίων διέταξαν να κλείσει η ΔΕΗ, η Εφορία, να γίνει το νοσοκομείο κέντρο υγείας, με διοικητήριο στη Ρόδο, να μετακινούνται οι άνθρωποι, στο βασίλειο της γραφειοκρατίας, με τα δυο σακάτικα δρομολόγια, για μια βεβαίωση, ένα πιστοποιητικό και λίγη γιατρειά.
Οι Καλύμνιοι τότε δε φώναξαν, όπως δε φώναξε όσο έπρεπε, ένας ολόκληρος λαός που βγήκε για πούλημα. Δεκαετίες τώρα, οι «ειδικοί», ά(χ)ριστοι υψηλών θώκων και αρχοντοχωριάτες αφήνουν το νησί να εισπνέει παχύρρευστη διοξίνη, καρκίνο και πνευμονική ανεπάρκεια, από ένα βρωμερό σκουπιδότοπο, που τον λέμε πια «ηφαίστειο». Οι διαμαρτυρίες πάνε στο βρόντο γιατί οι «ειδικοί» ξέρουν. Οι «ειδικοί» τώρα εντέλλονται εγκλεισμό στον εγκλεισμό. Πότε Θάσο, πότε Κάλυμνο, όπου την πάρει, φτάνει να συντηρείται ο φόβος και η ενοχή της ατομικής ευθύνης να πυροδοτεί μικρούς εμφύλιους. Γιατί ο εγκλεισμός είναι τζάμπα, χωρίς γιατρούς, χωρίς φάρμακα, να μένει το χρήμα για να μπουκώνονται οι ημέτεροι τσανακογλείφτες σε ΜΜΕ, εργολαβικά γραφεία και λοιπά παράκεντρα. Γιατί ρημάζει ό τι απέμεινε όρθιο από μια οικονομία ήδη ρημαγμένη, σε μια χώρα πολλαπλά βιασμένη. Γιατί προκαλεί εκτεταμένη κατάθλιψη, διαλύει ό τι έμεινε απ’ το ανοσοποιητικό, φουντώνει την πρέζα και κορυφώνει την ενδοοικογενειακή βία.
Κι οι τοπικοί άρχοντες, οι αρχοντοχωριάτες, που δεκαετίες κορδώνονται στις λιτανείες και τις περιφορές των επιτάφιων, τώρα κορδώνονται στα βοθροκάναλα, κατηγορώντας τον κόσμο για ανεπαρκή ατομική ευθύνη, πυροδοτώντας μικρούς εμφύλιους, γιατί έτσι βγαίνουν πάντα λάδι. Οι «ειδικοί» πάνω απ’ όλα ξέρουν πως ο εγκλεισμός γανώνει τη μοναξιά, την απόγνωση, την ανέχεια και το φόβο και καθηλώνει αυτιά και μάτια μπροστά στα βοθροκάναλα, όπου άλλοι «ειδικοί» σκαλίζουν το μυαλό, μέχρι να γίνει χυλός. Σε λάθος μεριά έμπαιναν πάντα οι δυναμίτες.
e-prologos.gr
