Επιμέλεια: Αναστασία Λεοντή

Το 1959 ο γερμανός καθηγητής της Νομικής Ρ.Α. Στέϊνιγκερ εξέδωσε το βιβλίο του «Η Δίκη της Νυρεμβέργης» με τα πρωτόκολλα, τα αυθεντικά έγγραφα και ολόκληρο το υλικό της δίκης των υπεύθυνων (Γερμανών) αρχηγών του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου εις το Διεθνές Στρατοδικείον, όπως αναφέρεται στην Ελληνική έκδοση (Ενωμένοι Εκδότες- Αθήνα 1960, μετάφραση Ιωάννας Μπαζίλη, επιμέλεια Στεφ.Μιχαλόπουλου- Δρ.Νομικής). (Διατηρούμε στο μεγαλύτερο μέρος τη γλώσσα και την ορθογραφία της Ελληνικής μετάφρασης).

Στον πρόλογό του αναφέρει: «Την πρώτη Οκτωβρίου του 1946 τελείωσε η δίκη των Γερμανών εγκληματιών πολέμου, ενώπιον του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης.

 Οι Χίτλερ, Χίμλερ και Γκαίμπελς δεν έδωσαν λόγο για τα εγκλήματα που διέπραξαν, γιατί πρόλαβαν και αυτοκτόνησαν. Ο Γκαίριγκ ακολούθησε το παράδειγμα της αυτοκτονίας την ημέρα που ο δικαστής τού απήγγειλε την εις θάνατον ποινή δια απαγχονισμού. Επίσης ο Λέυ αυτοκτόνησε, ενώ ο Μπόρμαν καταδικάστηκε ερήμην εις θάνατον.

 Ύστερα από τόσα χρόνια, ψιθυρίζεται πως πολλοί νομομαθείς ζητούν με πλάγια μέσα την αναθεώρηση της Δίκης της Νυρεμβέργης. Για ποιο σκοπό; Απλούστατα για να διαπιστωθεί αν όσοι από τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου τιμωρήθηκαν ήταν άξιοι ή όχι αυτής της τιμωρίας!  Ο αναγνώστης καταλαβαίνει πως έστω και η σκέψη της αναθεωρήσεως θα σήμαινε συνενοχή στα φοβερά κακουργήματα αυτών των ανθρώπων. Καταλαβαίνει επίσης πως εκείνοι που ζητούν την αναθεώρηση, δεν μπορεί παρά να ήταν φίλοι του εθνικοσοσιαλισμού ή συνεργάτες των Λαβάλ, Πεταίν κλπ».

(Και μετά από 75 σχεδόν χρόνια υπάρχουν θαυμαστές των Ναζί…)

 Στη δίκη της Νυρεμβέργης ανώτατοι κατήγοροι, επικεφαλής νομικών επιτελείων,  ήταν διαπρεπείς νομικοί: από τις ΗΠΑ ο Ρόμπερτ Τζάκσον, από την Γαλλική Δημοκρατία ο Φρανσουά ντε Μαντόν, από το Ηνωμένο Βασίλειο ο Χάρτλεϋ Σάουκρος και από την ΕΣΣΔ ο Ρ.Α. Ρουντένκο, από τους Σοβιετικούς ανώτερους στρατιωτικούς που κατέλαβαν το Βερολίνο.

 Η επιλογή της πόλης της Νυρεμβέργης δεν έγινε τυχαία. Στην Νυρεμβέργη ψηφίστηκε η νομοθεσία του Γ΄ Ράιχ, που θεσμοθέτησε την εγκληματική διακυβέρνηση  σε βάρος του Γερμανικού και των άλλων λαών των κατεχόμενων χωρών, με έμφαση στους  νόμους για την εξόντωση των Εβραίων.

 Οι 22 κατηγορούμενοι δικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ειρήνης, παραβάσεις του Δικαίου του Πολέμου και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος.

 Από τις εναρκτήριες  αγορεύσεις των ανώτατων κατηγόρων παραθέτομε αποσπάσματα:

«Σεβαστό Δικαστήριο,

Το προνόμιο να κηρύξω την έναρξη των εργασιών του δικαστηρίου είναι εξαιρετική τιμή για μένα αλλά και μεγάλη ευθύνη.

Για πρώτη φορά εις την Ιστορία της ανθρωπότητος συγκαλείται δικαστήριο για να τιμωρήσει  εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος και εγκλήματα κατά της ειρήνης.

Τα κακουργήματα που θα δικάσομε και θα τιμωρήσομε, έχουν γίνει με τέτοιο απάνθρωπο τρόπο και με τέτοια καταστροφική μανία, που εάν περάσουν απαρατήρητα και εάν μείνουν ατιμώρητα, η ανθρωπότης κινδυνεύει να δει πολύ σύντομα χειρότερες καταστροφές»….Ρ.Τζάκσον

«Αξιότιμο Δικαστήριο, …έμαθα πως ο Χίτλερ, ο αρχηγός των εδώ δικαζομένων εγκληματιών έλεγε για την αιτία του πολέμου: «Εγώ προπαγανδίζω μία δικαιολογία για τον πόλεμο και αδιαφορώ εάν γίνει πιστευτή. Τον νικητή ποτέ δεν τον ερωτούν εάν είπε την αλήθεια. Η αρχή και η καθοδήγησις του πολέμου δεν εξαρτάται από το δίκαιο αλλά από τη νίκη. Το δίκαιον είναι με το μέρος του ισχυροτέρου».

…(Οι κατηγορούμενοι) είναι υπεύθυνοι για τα κακουργήματα που μόνο το δικό τους εγκληματικό μυαλό μπορούσε να συλλάβει. Είναι υπεύθυνοι για απάνθρωπα βασανιστήρια, για εξοντώσεις αναρίθμητων χιλιάδων αθώων πολιτών και για καταστροφές ολόκληρων πόλεων και χωριών. Οι κατηγορούμενοι με την αγριότητα τους κατέστρεψαν και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του πολιτισμού και έφεραν τον κόσμο σε τέτοιο σημείο καταστροφής που μόνο μετά πάροδο πολλών ετών μπορεί να συνέλθει. …Καμιά διαταγή δεν δικαιολογεί ένα έγκλημα. Πολιτική και στρατιωτική πειθαρχία είναι άριστα πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να εκτελούνται εγκληματικαί διαταγαί. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει ο άνθρωπος να αποφεύγει να ακολουθεί τον αρχηγό του, εάν θέλει να είναι εντάξει με τη συνείδησή του. Ακόμα και ο στρατιώτης που υπηρετεί στο στρατό, δεν είναι υποχρεωμένος να πειθαρχεί εις εγκληματικές διαταγές. Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απλοί στρατιώτες, είναι η ανώτερη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του Ευρωπαϊκού Άξονος. Αυτοί οι άνθρωποι με την πονηριά τους και τη δραστήρια προπαγάνδα τους κατέστρεψαν το σεβασμό των διεθνών νόμων και προσπάθησαν να κυριαρχήσουν σε όλο τον κόσμο με τον δικό τους στρατό»…Σερ Χάρτλεϋ Σάουκρος

…«Οι εθνικοσοσιαλισταί συνομώται, τους οποίους δικάζομε σήμερα, είναι αυτοί που ερύθμιζαν την πολιτική του Γ΄Ράϊχ. Όλοι αυτοί είναι υπεύθυνοι, για τα κακουργήματα, τις δολοφονίες, τις λεηλασίες και τις καταστροφές που υπέστησαν τα κατεχόμενα κράτη. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τον αιφνιδιαστικό πόλεμο, στον οποίο εκατομμύρια άνθρωποι βρήκαν σκληρό θάνατο….Ένας πόλεμος που αρχίζει με την παραβίαση των δικαιωμάτων του λαού, παύει να έχει τον δίκαιο χαρακτήρα του πολέμου και γίνεται επιχείρηση ληστών και δολοφόνων. Σαν ληστές και δολοφόνους λοιπόν θα πρέπει να χαρακτηρίσομε τους κατηγορούμενους διότι όχι μόνο έκαναν ένα άδικο και αιφνιδιαστικό πόλεμο, αλλά παρά τα αξιώματά τους, μετείχαν σε εγκλήματα και κακουργήματα τόσο φοβερά και απαίσια, που είναι αδύνατο να ξεχαστούν…Τα εγκλήματα που έγιναν ήταν τόσο φρικτά, που δεν μας μένει καμιά αμφιβολία ότι αυτοί που τα εκτελούσαν εγνώριζαν το χαρακτήρα τους»…Φρανσουά ντε Μαντόν  «Το Συνέδριο του Βουκουρεστίου, εις το οποίο πήρε μέρος και η Γερμανία, αναγνώρισε τις διεθνείς διατάξεις του δικαίου και αποφάσισε να θεωρείται ως έγκλημα και να τιμωρείται ο αιφνιδιαστικός πόλεμος. Είναι φανερό λοιπόν, ότι οι κατηγορούμενοι, οι αιφνιδιαστικώς επιτιθέμενοι φασίσται, όταν άρχισαν τις εγκληματικές επιθέσεις εναντίον των διαφόρων κρατών, εγνώριζαν ότι διαπράττουν τα πλέον βαριά εγκλήματα κατά της ειρήνης. Εγνώριζαν λοιπόν και γνωρίζουν την ευθύνη τους για τον αιφνιδιαστικό πόλεμο, και για το λόγο αυτό προσπαθούν να παρουσιάσουν τον επιθετικό πόλεμο που έκαναν, ως αμυντικό…Εδώ έχομε ένα πολύπλοκο μηχανισμό εν δράσει, ο οποίος αποτελείται από διαφόρους γενικούς του γερμανικού κράτους και εκτείνεται από τις υπουργικές πολυθρόνες μέχρι τις γροθιές των δημίων. Αυτός ο μηχανισμός ο τόσο ισχυρός δεν μπόρεσε να κρύψει ότι η κινητήριος δύναμις ήταν η συμμορία των Ναζί. Η συμμορία αυτή μετέτρεψε χώρες ανθηρές σε έρημες και ολόκληρες εκτάσεις γης εποτίστηκαν από το αίμα αθώων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας.

 Εις αυτά τα εγκλήματα παρεσύρθη και η μεγάλη μάζα των γερμανών, διότι οι κατηγορούμενοι χρόνια ολόκληρα δηλητηρίαζαν τη συνείδηση και το νου ολόκληρων γερμανικών γενεών ποτίζοντας τους με την ηθική των κανιβάλων και την αρπακτικότητα των ληστών.

 Αυτή είναι η ευθύνη των συμμοριτών του Χίτλερ»…Στρατηγός Ρουντένκο

Ο ίδιος για τις εγκληματικές οργανώσεις: «Η υπεράσπιση μάς είπε, πως εάν οι ναζιστικές οργανώσεις και ομάδες χαρακτηρισθούν εκγληματικές τότε θα πρέπει να κληθούν ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου για να δικαστούν πολλά εκατομμύρια Γερμανών πολιτών. Οι συνάδελφοί μου και εγώ δεν έχομε την ίδια γνώμη με την υπεράσπιση, εγώ μάλιστα θα προχωρήσω περισσότερο. Εάν έχομε, όπως λέγει η υπεράσπιση, έναν υποθετικό αριθμό εκατομμυρίων κατηγορουμένων, έχομε ταυτοχρόνως, προ των οφθαλμών μας, ένα πραγματικό αριθμό εκατομμυρίων θυμάτων που ποτέ δεν θα ξαναγυρίσουν στη ζωή. Είναι τα θύματα των κατηγορουμένων που βασανίστηκαν αγρίως και μέχρι θανάτου στις φυλακές και στα στρατόπεδα σαν το Νταχάου, Άουσβιτς, Μπούχενβάλτ, Μάϊντάνεκ και Κίεβο.

Έχομε καθήκον και υποχρέωση απέναντι των θυμάτων αυτών και απέναντι των εκατομμυρίων άλλων θυμάτων να απαλλάξομε την ανθρωπότητα από τις φασιστικές και εγκληματικές οργανώσεις.  

Η ΔΙΚΗ:

Η δίκη άρχισε στις 20 Νοεμβρίου 1945 και όλοι οι κατηγορούμενοι, εκτός του απουσιάζοντος Μπόρμαν δήλωσαν αθώοι. Η διαδικασία τελείωσε στις 31 Αυγούστου 1946.Το δικαστήριο συνήλθε σε 403 επίσημες συνεδριάσεις.

Κλήθηκαν 33 μάρτυρες κατηγορίας, 61 μάρτυρες υπεράσπισης και άλλοι 19 τους οποίους ζήτησαν προσωπικά οι κατηγορούμενοι. 143 άτομα έστειλαν γραπτώς μαρτυρικές καταθέσεις. Το δικαστήριο έλαβε 38.000 αναφορές με 155.000 υπογραφές που υπεδείκνυαν τα αδικήματα των Πολιτικών Αρχηγών, 136.213 αναφορές για τα ΕΣ-ΕΣ, 10.000 αναφορές για την ΕΣ-Α, 7.000 για τα ΕΣ-ΝΤΕ, 3.000 για το Γενικό Επιτελείο και 2.000 για την Γκεσταπό. Κρίσιμο και ιδιαίτερα δύσκολο ήταν το έργο των διερμηνέων, αν λάβομε υπ’όψη και τα προσωπικά τους συναισθήματα ακούγοντας τις μαρτυρίες για τις φρικαλεότητες των Ναζί. Μεταξύ των διερμηνέων και η Αλεξάνδρα Ανδρούσου, 28 ετών, διερμηνέας και στενογράφος Γάλλου ανακριτή.

Εξετάστηκαν αναλυτικά οι μαρτυρίες με βάση το κατηγορητήριο και συγκεκριμένα:

1) Εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος. «Οι διαταγές προς τα Γερμανικά στρατεύματα είναι αυστηρές και απάνθρωπες, έτσι ώστε να αρχίσουν τα φοβερά τους εγκλήματα, πολλά των οποίων είχαν σχεδιαστεί προ πολλού και με μεγάλη ακρίβεια».

2) Η δολοφονία και απάνθρωπος μεταχείρισις των αιχμαλώτων πολέμου. «Θα τουφεκίζονται όλοι όσοι ανήκουν εις τα εχθρικά στρατεύματα, είτε φορούν στολή, είτε όχι, έστω και αν παραδοθούν». «Ο Σοβιετικός στρατός δεν πρέπει να έχει την απαίτηση να τον μεταχειριστούμε ως στρατό έχοντα τιμή. Αντίστασις ενεργητική ή παθητική καθώς επίσης και η απόπειρα δραπετεύσεως των Ρώσσων αιχμαλώτων, τιμωρείται με θάνατον άνευ προειδοποιήσεως. Η χρησιμοποίησις των όπλων κατά των αιχμαλώτων είναι νόμιμος και δικαία. Οι Ρώσσοι αιχμάλωτοι δεν δικαιούνται ρουχισμού, καθώς επίσης και οι τραυματίαι δεν δικαιούνται ιατρικής περιθάλψεως». Αρκετοί Ρώσσοι αιχμάλωτοι χρησιμοποιήθηκαν για πειράματα και κυρίως για πειράματα μικροβιακών λοιμώξεων, όπου εύρισκαν οδυνηρό θάνατο.

 3) Δολοφονίες και κακοποιήσεις πολιτών. Διαταγή του αρχηγού της Γκεσταπό Μύλλερ της 12/7/1942: «Ο μέχρι τούδε τρόπος ανακρίσεως δεν είναι ο ενδεδειγμένος. Η ανάκρισις των υπόπτων κομμουνιστών, σαμποτέρ, τρομοκρατών, αλεξιπτωτιστών, πρακτόρων της αντιστάσεως, Πολωνών και Ρώσσων, πρέπει να γίνεται πολύ πιο αυστηρά και μελετημένα. Τα μέτρα τα οποία πρέπει να ληφθούν, για να προβαίνουν εις αποκαλύψεις οι ανακρινόμενοι είναι τα εξής: υποχρεωτική γυμναστική μέχρι εξαντλήσεως, ύπνος σε σκοτεινά κελλιά και σκληρό έδαφος, αιφνιδία αφύπνισις και ταυτόχρονος ραβδισμός, αποστέρησις άρτου και ύδατος και ξυλοδαρμός μέχρι αναισθησίας.»

 Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως έγιναν οργανωμένοι τόποι συστηματικής δολοφονίας εκατομμυρίων αθώων πολιτών. Όλοι όσοι συλλαμβάνονται από την Γκεσταπό, μεταφέρονται εις στρατόπεδα συγκεντρώσεως, όπου ευρίσκουν αργό θάνατο από τα βασανιστήρια, την απάνθρωπη μεταχείριση, την μέχρι εξαντλήσεως εργασία και τέλος από την βαρβαρότητα των φρουρών. Εκτός από αυτά κατατέθηκε στη δίκη ότι η Γκεσταπό με την βοήθεια Γερμανών επιστημόνων μετέφερε στα στρατόπεδα επιδημία τύφου και άλλων ασθενειών, για την ομαδική εξόντωση των κρατουμένων.

4) Συγκρότηση ειδικών τμημάτων ΕΣ-ΝΤΕ, με ειδική διαταγή του Χίτλερ, ένα μήνα πριν την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, τα οποία θα ακολουθούσαν τα προελαύνοντα Γερμανικά στρατεύματα. Τα τμήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για να πολεμήσουν τους ελεύθερους σκοπευτές, τα μέλη των ομάδων αντίστασης, τους Εβραίους της Σ.Ε., τους κομμουνιστές αρχηγούς και τους Παρτιζάνους. Εμπρησμοί και ομαδικές εκτελέσεις αποσκοπούν στην εξόντωση των Εβραίων της Ουκρανίας. Οι μαρτυρίες για ομαδικές εκτελέσεις είναι συγκλονιστικές.  «Τα φοβερά αυτά εγκλήματα εγίνοντο βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου, με αντικειμενικό σκοπό την εξόντωση του πληθυσμού και την εγκατάσταση Γερμανών στα Σοβιετικά και Πολωνικά εδάφη».

4)Λεηλασία δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιών.

5) Η υποχρεωτική εργασία. Διαταγή του Χίτλερ της 9/11/1941 προς τις Γερμανικές αρχές κατοχής: «Ο πληθυσμός των χωρών που καταλήφθησαν υπό του Γερμανικού στρατού είναι 350.000.000, εκ των οποίων εργάζονται δια την Γερμανία μόνον 250.000.000. Καθήκον λοιπόν των υπευθύνων Γερμανικών αρχών είναι να επιτύχουν την ολοκληρωτική συμμετοχή του πληθυσμού των κατεχομένων χωρών, εις διαφόρους εργασίας, προς όφελος του Γερμανικού κράτους». Σε όλες τις κατεχόμενες χώρες ιδρύθηκαν ειδικά γραφεία για να επιτύχουν την υποχρεωτική εργασία του πληθυσμού  στα πολεμικά και οχυρωματικά έργα και στα εργοστάσια πολεμικής βιομηχανίας, δηλ.την αποστολή σκλάβων-εργατών στη Γερμανία. Από ομιλία του Χίτλερ στους αξιωματικούς των ΕΣ-ΕΣ: «…Χιλιάδες Πολωνοί μεταφέρθηκαν στη Γερμανία με άσχημες καιρικές συνθήκες. Παρ’ όλο που η θερμοκρασία ήταν 40 βαθμοί κάτω του μηδενός,  οι Πολωνοί εργάτες από την πρώτη στιγμή της αφίξεως τους στη Γερμανία άρχισαν να εργάζονται». Ιδιαίτερα αναφέρθηκε η μεταφορά σκλάβων-εργατών από την Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα και Σ.Ε. Ο Σοβιετικός κατήγορος έχει στην διάθεση του πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν την απάνθρωπη μεταχείριση και την υποχρεωτική εργασία του πληθυσμού των κατεχομένων χωρών. Ο Γκαίριγκ αναφέρεται στη συμπεριφορά των Γερμανών στη Σ.Ε. με τα εξής: «Οι Ρώσσοι οι οποίοι είναι κατώτερος λαός δεν πρέπει να έχουν καθόλου απαιτήσεις. Οι Γερμανικές αρχές πρέπει να τους χρησιμοποιούν σε βαριές εργασίες, χωρίς να τους διαθέτουν αρκετή τροφή». Για την Ελλάδα αναφέρονται τα εξής: «Στην Ελλάδα οι Γερμανοί με ψεύτικες υποσχέσεις προσπάθησαν να βρουν εθελοντές εργάτες. Επειδή όμως το μέτρο αυτό απέτυχε άρχισαν τις ομαδικές συλλήψεις των πολιτών για να τους χρησιμοποιήσουν στην υποχρεωτική εργασία. Άνδρες από 16 έως 50 ετών υποχρεώθηκαν να εργάζονται εξαντλητικά στα Γερμανικά έργα και όσοι δεν πειθαρχούσαν στις γερμανικές διαταγές, εστέλλοντο στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Η απεργία είχε δια νόμου απαγορευθεί, όσοι δε από τους εργάτες απεργούσαν η ζωή τους ήταν τραγική γιατί άφηναν τις οικογένειές τους χωρίς τροφή και δεν εγνώριζαν εάν θα ξαναδούν τα παιδιά τους.»

 6) Εξόντωση γερόντων και ασθενών. Το 1940, μετά από διαταγή του Χίτλερ, όλοι οι Γερμανοί γέροντες και όλοι οι πάσχοντες από ανίατες ασθένειες, συγκεντρώθηκαν σε ειδικά ιδρύματα και εξοντώθηκαν, ως ανίκανοι για εργασία. Το μέτρο αυτό χρησιμοποιήθηκε  και για όσους ξένους εργάτες ήσαν εξαντλημένοι ή ασθενείς.

 Από τα στοιχεία φάνηκε ότι τουλάχιστον 270.000 ξένοι εργάτες δολοφονήθηκαν με αυτό τον τρόπο. Ρωσσίδα γιατρός η οποία διεύθυνε ψυχιατρική κλινική καταθέτει ότι η Γκεσταπό, αφού περικύκλωσε την κλινική, επί δύο ημέρες φόρτωναν ανά 60-70 ασθενείς σε αυτοκίνητα, λέγοντας ότι θα μεταφερθούν αλλού. Λίγα μέτρα πιο κάτω δολοφονούσαν τους ασθενείς και πετούσαν τα πτώματα στους δρόμους. Κάθε κριτική ή εκδήλωση δυσαρέσκειας από το προσωπικό θα εθεωρείτο σαμποτάζ και θα ετιμωρείτο πολύ αυστηρά. «Αυτά τα φοβερά και απάνθρωπα γεγονότα έγιναν λίγες μέρες μετά την εορτή των Χριστουγέννων, την οποία οι Γερμανοί στρατιώτες εόρτασαν μεγαλοπρεπώς με στολισμένα κα φωτισμένα δένδρα και εις το τέλος της εορτής ηύχοντο το “Ο Θεός μαζί μας”».

7) Η δίωξη των Εβραίων: «Εις το δικαστήριο απεδείχθη ότι η απάνθρωπος μεταχείρισις, η τρομοκρατία και οι δολοφονίες των Εβραίων είχαν προσχεδιασθεί υπό των Γερμανών, προ του πολέμου. Επίσημα έγγραφα, τα οποία κατέχει το δικαστήριο, αποδεικνύουν ότι οι Γερμανοί προκειμένου να εξοντώσουν Εβραίους, δεν εδίσταζαν να χρησιμοποιήσουν τις πλέον εγκληματικές και απάνθρωπες μεθόδους». Δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονίες Εβραίων κατατέθηκαν από τους μάρτυρες  αλλά και από κατηγορούμενους. «Ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο, διότι από χρόνια τώρα διδασκόμεθα ότι η σλαυική φυλή είναι κατώτερη φυλή και ότι οι Εβραίοι δεν είναι καν άνθρωποι». Ο κατηγορούμενος Φρανκ στο δικαστήριο: «Ο αγώνας της Γερμανίας κατά των Εβραίων δεν είναι καινούργιος. Από πολλά χρόνια αγωνιζόμαστε εναντίον τους και ο αγώνας μας αυτός δεν πρόκειται να σταματήσει, έστω και αν περάσουν χίλια χρόνια».

«Ειδικοί νόμοι εψηφίσθησαν, οι οποίοι απαγόρευαν στους Εβραίους την εξάσκηση διαφόρων επαγγελμάτων, περιόρισαν την οικογενειακή ζωή τους και το φθινόπωρο του 1938 τους απέκλεισαν τελείως από την γερμανική κοινωνία. Οργανωμένες διώξεις, εμπρησμοί, καταστροφές συναγωγών, λεηλασίες εβραϊκών καταστημάτων και συλλήψεις εξεχόντων μελών της εβραϊκής κοινότητας, είναι γεγονότα συνηθισμένα. Εκτός των μέτρων αυτών υποχρέωσαν τους Εβραίους να φορούν στο στήθος και στην πλάτη το διακριτικό άστρο των Εβραίων και να κατοικούν σε ειδικά μέρη, τα ονομαζόμενα Γκέττο.

 Όμως και οικονομικά μέτρα κατά των Εβραίων: Κατόπιν διαταγής της Γερμανικής Κυβερνήσεως κατεσχέθησαν οι καταθέσεις των Εβραίων στις Γερμανικές Τράπεζες και υποχρεώθηκαν οι Εβραίοι να πληρώσουν το ποσόν του ενός δισεκατομμυρίου μάρκων…το ποσόν αυτό εβοήθησε την Γερμανία να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο λόγω των τεραστίων πολεμικών δαπανών. Ο κατηγορούμενος Γκαίριγκ, ο οποίος ήταν οικονομικός υπεύθυνος του στρατιωτικού τμήματος, ουδέποτε ενδιαφέρθη να μάθει από πού προέρχονται τα τεράστια χρηματικά ποσά που αφειδώς σπαταλούσε».

Όμως τα μέτρα αυτά δεν μπορούν να συγκριθούν με τα μέτρα που έλαβαν οι γερμανικές αρχές κατοχής κατά των Εβραίων στα κατεχόμενα εδάφη. Το καλοκαίρι του 1941, βάσει της εκφρασμένης επιθυμίας του Χίτλερ το 1939, δημιουργήθηκε ειδική υπηρεσία της Γκεσταπό για την εξόντωση των Εβραίων υπό την αρχηγία του Αδόλφου Άϊχμαν.Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή μετά την επίθεση εναντίον της Σ.Ε. Δημιουργήθηκαν ειδικά τμήματα εφόδου και ειδικά τμήματα δημίων. Το 1942 αναφορά του Χάινριχ προς τον Χίτλερ: «Στην Εσθονία δεν υπάρχουν πλέον Εβραίοι, στην Ρίγα ο αριθμός των Εβραίων από 95.000 κατέβηκε στις 2.500 και τέλος στην Βαλτική εντός τριών μηνών εξοντώθηκαν 135.000 Εβραίοι».

 Ο Στροπ αναφέρει στον Χίτλερ ότι η επιχείρηση εναντίον του Γκέττο της Βαρσοβίας είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο  56.000 Εβραίων, εκτός από εκείνους που πέθαναν μέσα στους υπονόμους από εκρήξεις.  Χρησιμοποιήθηκαν πολλές μέθοδοι εξόντωσης των Εβραίων. Ο συγγραφέας από πηγές (Γκρέμπς) αναφέρει: «Οι Γερμανοί έχοντας ως πρόγραμμα την ολοκληρωτική εξόντωση των Εβραίων, εχρησιμοποίησαν όσους εξ αυτών ήσαν ικανοί προς εργασίαν ως σκλάβους εργάτες, τους δε υπόλοιπους τους έστειλαν εις τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως δια να εύρουν το θάνατο εις τους θαλάμους αερίων. Τα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως Τρεμπλίνκα και Άουσβιτς εχρησιμοποιήθηκαν   ως ειδικοί τόποι εξοντώσεως κρατουμένων Εβραίων. Ο κατηγορούμενος Χες, διοικητής του στρατοπέδου Άουσβιτς είπε ενώπιον του δικαστηρίου, ότι από την 1^η Μαΐου 1940 έως την 1^η Σεπτεμβρίου 1943, εδολοφονήθηκαν εις το στρατόπεδο 2.500.000 άτομα και 500.000 απέθαναν από την πείνα, τις κακουχίες και τις διάφορες ασθένειες. Ο Χες περιέγραψε ακόμα και τον τρόπο διαλογής των κρατουμένων: δύο ιατροί των ΕΣ-ΕΣ εξήταζαν τους κρατούμενους οι οποίοι έφθαναν εις το Άουσβιτς. Όσοι εξ αυτών ήσαν ικανοί προς εργασίαν μεταφέροντο μετά την γνωμάτευση των ιατρών εις το στρατόπεδον, οι δε υπόλοιποι οι οποίοι εκρίνοντο ανίκανοι προς εργασίαν οδηγούντο εις τους θαλάμους αερίων και εθανατώνοντο αμέσως».

  Εις το στρατόπεδο Τρεμπλίνκα οι κρατούμενοι εκαταλάβαιναν αμέσως εάν επρόκειτο να δολοφονηθούν ή όχι, άλλωστε οι Γερμανοί φρουροί δεν εδίσταζαν να τους πληροφορήσουν γι αυτό.

 Εις το στρατόπεδο Άουσβιτς όμως, ενώ τους οδηγούσαν εις τους θαλάμους αερίων για να τους εξοντώσουν, τους έλεγαν ότι τους οδηγούν εις τους κλιβάνους για να καθαριστούν από τα διάφορα παράσιτα.

 Πολλές φορές οι κρατούμενοι εξ ενστίκτου καταλάβαιναν ότι οδηγούντο προς εκτέλεση και τότε σκηνές φρίκης εδιαδραματίζοντο Γυναίκες ηρνούντο να αποχωρισθούν τα παιδιά του, οι άνδρες αγκάλιαζαν τις γυναίκες τους, τα παιδιά έκλαιγαν και τότε οι φρουροί με ξυλοδαρμό και σπρωξίματα τους οδηγούσαν δια της βίας εις τους θαλάμους αερίων.

 Ο Χες περιγράφει την εξόντωση των κρατουμένων στους θαλάμους αερίων: «Το χρονικόν διάστημα που απαιτείτο δια τον θάνατον εις τους θαλάμους ήτο 3-5 λεπτά, αναλόγως της αντοχής εκάστου ατόμου. Εις μίαν ομαδικήν εξόντωσιν περιμέναμε μισή ώρα και μετά αποφασίζαμε να πάρουμε τα πτώματα. Υπήρχε ειδικό συνεργείο το οποίο αφαιρούσε από τα πτώματα δακτυλίδια, κοσμήματα, και χρυσά δόντια.»     Τα γυναικεία μαλλιά εκόπτοντο πριν από τον θάνατο της γυναίκας και αποστέλλοντο εις την Γερμανία δια να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή στρωμάτων. Ο ρουχισμός, τα κοσμήματα, δακτυλίδια, χρυσά δόντια και όλα τα υπάρχοντα των κρατουμένων, εστέλοντο εις την Κρατική Τράπεζα της Γερμανίας. Το φοβερότερο όμως κακούργημα των Γερμανών είναι η χρησιμοποίησις του ανθρωπίνου λίπους δια την κατασκευή σάπωνος. Προς τον σκοπό αυτό, ειδικές ομάδες της Γκεσταπό απεστάλησαν εις τις κατεχόμενες χώρες δια την εξεύρεσιν καταλλήλων ατόμων.

 Επίσης ειδικές ομάδες της Γκεσταπό εστάλησαν εις την Ουγγαρία, Βουλγαρία Και Ρουμανία, για να συλλάβουν όλους τους Εβραίους που κατοικούσαν εις τις χώρες αυτές και να τους οδηγήσουν κατ’ ευθείαν εις τους θαλάμους αερίων.

 Είναι γνωστό ότι από μία περιοχή της Ρουμανίας συνελήφθησαν 110.000 Εβραίοι και από την Ουγγαρία εδολοφονήθησαν εις το στρατόπεδο Άουσβιτς 400.000 Εβραίοι.

 Ο Αδόλφος Άιχμαν εις τον οποίον ο Χίτλερ είχε αναθέσει την εξόντωση των Εβραίων εις μία αναφορά του αναφέρει ότι μέχρι το 1945 εδολοφονήθησαν 6.000.000 Εβραίοι εκ των οποίων τα 4.000.000 εθανατώθησαν εις τους θαλάμους αερίων.

 Την 8^η Μαϊου 1942 στην σύσκεψη Χίτλερ, Ρόζενμπεργκ, Μπόρμαν ελήφθησαν οι αποφάσεις για την οικονομική λεηλασία των κατεχομένων χωρών της Ανατολής, για την εξόντωση των Εβραίων της Σοβιετικής Ένωσης και την υποχρεωτική μεταφορά του μεγαλυτέρου μέρους του πληθυσμού της Ολλανδίας στην Λεττονία.  Ο κατηγορούμενος  Μπόρμαν ο οποίος έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα έργα τέχνης, τα κοσμήματα και για όλα τα αντικείμενα αξίας, την 11^η Ιανουαρίου 1944 έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην συγκέντρωση και τη μεταφορά στην Γερμανία των αντικειμένων αξίας από τις κατεχόμενες χώρες της Ανατολής.Την 9^η Οκτωβρίου 1942 μία διαταγή του αναφέρει: «Δεν αρκεί η υποχρεωτική αποχώρησις των Εβραίων από την κοινωνική και πολιτική ζωή της Γερμανίας, ούτε η μεταφορά τους εις άλλα κράτη μας ωφελεί . Το μόνο μέτρο που θεωρώ απαραίτητο είναι η συγκέντρωσις τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και η ολοκληρωτική εξόντωσις τους».

 ΟΙ ΥΠΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ.

Οι κατήγοροι ζήτησαν από το δικαστήριο να εκδώσει απόφαση για τον χαρακτήρα των εξής οργανώσεων: 1) Για το σώμα των Πολιτικών Αρχηγών του κόμματος των Ναζί 2) Για την Γκεσταπό 3) Για την ΕΣ-ΝΤΕ 4) Για την ΕΣ-Α 5) Για την ΕΣ-ΕΣ και 6) Για την Ανωτάτη Διοίκηση των στρατιωτικών δυνάμεων της Γερμανίας. Οι πολιτικοί αρχηγοί του κόμματος των Ναζί, τα μέλη της Γκεσταπό, της ΕΣ-ΝΤΕ και των ΕΣ-ΕΣ, οι οποίοι εν γνώσει τους εκτέλεσαν τις φρικαλεότητες για τις οποίες είναι γνωστοί στην ανθρωπότητα οι Ναζί, όπως για πρώτη φορά ολοκληρωμένα αποκαλύφθηκαν στη δίκη, κρίθηκαν εγκληματίες και οι οργανώσεις εγκληματικές. Η ΕΣ-Α, η Ανωτάτη Ηγεσία του Γερμανικού Κράτους, το Επιτελείο και η Ανωτάτη Διοίκησις του Γερμανικού Στρατού, εκτός από τα πρόσωπα που διέπραξαν εγκληματικές πράξεις, δεν κρίθηκαν εγκληματικές οργανώσεις. Για την Ανωτάτη Διοίκηση του Γερμανικού Στρατού η απόφαση του Δικαστηρίου αναφέρει: «Το δικαστήριον, από τα στοιχεία που κατέχει, εσχημάτισε τη γνώμη ότι το μυστικό συμβούλιο του Χίτλερ, καθώς και ορισμένοι ανώτατοι αξιωματικοί, ευθύνονται δια την προετοιμασία και καθοδήγηση του επιθετικού πολέμου, δια σωρεία εγκλημάτων και δια τη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων. Χωρίς τη στρατιωτική καθοδήγηση, τα σχέδια του Χίτλερ θα είχαν μείνει μόνο σχέδια και ουδέποτε θα είχαν τεθεί εις εφαρμογή. Μερικοί από τους αξιωματικούς του μυστικού συμβουλίου του Χίτλερ και της ανωτάτης ηγεσίας, ισχυρίζονται ότι δεν ευθύνονται δια τα εγκλήματα που διέπραξαν, διότι εκτελούσαν διαταγές ανωτέρας στρατιωτικής αρχής.  Η άποψις αυτή δεν είναι σωστή διότι οι αξιωματικοί αυτοί όχι μόνο εξετέλεσαν εγκληματικές διαταγές, το αποτέλεσμα των οποίων εγνώριζαν, αλλά έλαβαν μέρος και καθοδήγησαν πολλές εγκληματικές πράξεις.Το δικαστήριο έχει τη γνώμη ότι βάσει του άρθρου 9 των κανόνων του διεθνούς δικαίου οι αξιωματικοί αυτοί πρέπει να χαρακτηρισθούν εγκληματίαι και να τιμωρηθούν».

 Οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν βάσει των τεσσάρων σημείων του κατηγορητηρίου.

 Η ΑΠΟΦΑΣΗ: Οι Χέρμαν Γκαίρινγκ, Ιωακείμ Ρίμπεντροπ, Βίλχελμ Κάϊτελ, Έρνεστ Κάλτενμπρούνερ, Χανς Φρανκ, Βίλχελμ Φρικ, Ιούλιος Στράϊχερ, Φριτς Σάουκελ, Άλφρεντ Γιόντλ, Αρθούρος Σάϊς-Ινκουαρτ και Μάρτιν Μπόρμαν καταδικάσθηκαν στην ποινή του θανάτου δι’ απαγχονισμού.

 Οι Πούντολφ Εςς, Βάλτερ Φουνκ, Εριχ Ρέντερ καταδικάστηκαν στην ποινή των ισοβίων δεσμών.

 Οι Μπάλτουρ φον Σίραχ και Άλμπερτ Σπέερ σε εικοσαετή φυλάκιση.

 Ο Κωνσταντίνος φον Νώυρατ σε δεκαπενταετή φυλάκιση και ο Κάρολος Ντένιτς σε δεκαετή φυλάκιση.

 Αθωώθηκαν οι Γιάλμαρ Σαχτ, Φραντς φον Πάπεν και Χανς Φρίτσε.

 Την 1^η Οκτωβρίου 1946

 Υπογραφές

Γκέοφρυ Λάουρενς-πρόεδρος

Οι δικαστές: Φράνσις Μπίτλ, Ντονετιέ ντε Βαμπρ, Ι.Τ. Νικιτσένκο, Νόρμαν Μπίρκετ, Τζων Πάρκερ, Ρ. Φάλκο, Α. Βόλκωφ.

 Η ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥ

Το μέλος του Διεθνούς Στρατοδικείου, στρατηγός της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης, Ι.Τ. Νικιτσένκο, διαφώνησε με την αθώωση των Σαχτ, Φον Πάπεν και Φρίτσε, καθώς και με την επιεική καταδίκη του Ρούντολφ Εςς και με την μη καταδίκη του Υπουργικού Συμβουλίου και του Γενικού Επιτελείου και του Αρχηγείου των Ενόπλων Δυνάμεων σαν εγκληματικών οργανώσεων. Δήλωσε ότι οι αντίστοιχες αποφάσεις είναι άδικες γιατί έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα υπάρχοντα στοιχεία, τα οποία παρουσιάστηκαν στο Δικαστήριο.

 Ο Σαχτ εχρησιμοποίησε όλη την επιρροή του στους γερμανούς βιομηχάνους για να βοηθήσει το ναζιστικό κόμμα να ανέβει στην εξουσία, και τους υποχρέωσε  να ενισχύσουν τον εκλογικό αγώνα των ναζί με το μυθικό ποσό των 3.000.000 μάρκων. Επί 12 χρόνια ήταν από τους έμπιστους συνεργάτες του Χίτλερ. Προετοίμασε την οικονομία της Γερμανίας για τον επιθετικό πόλεμο και την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας. Πήρε μέρος στις διώξεις των Εβραίων και την λεηλασία των κατεχομένων χωρών. Έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην προπαρασκευή και την εκτέλεση των γενικών εγκληματικών σχεδίων.

 Ο φον Πάπεν ήταν ο πρώτος σύμβουλος του Χίτλερ στα σχέδια για την κατάληψη της Αυστρίας και για την βοήθεια του ναζιστικού κόμματος της Αυστρίας για τον σκοπό αυτό, εισηγήθηκε στον Χίτλερ διώξεις Εβραίων για την κατάσχεση των περιουσιών τους. Εχρησιμοποίησε όλη του την επιρροή, τις σχέσεις και τα αξιώματα του για να εδραιωθεί η εξουσία των ναζί.  Ο Φρίτσε ήταν ο μοναδικός επικεφαλής του γερμανικού τύπου και αυτοανακηρύχθηκε σε Γενικό Αρχηγό της Ραδιοφωνίας. Με την Μυστική Αστυνομία και την λογοκρισία καταργήθηκε και η στοιχειώδης ελευθερία του Τύπου στην Γερμανία. Είχε την επίβλεψη 2.300 εφημερίδων και όλων των προγραμμάτων των ραδιοφωνικών σταθμών. Προπαγάνδιζε την προετοιμασία των επιθέσεων κατά της Τσεχοσλοβακίας, Πολωνίας και Γιουγκοσλαβίας, καθώς και κατά της Σοβιετικής Ένωσης .Δεν είναι σωστό ότι δεν εγνώριζε τα εγκλήματα πολέμου. Γνώριζε την διαταγή του Χίτλερ να δολοφονούνται οι Σοβιετικοί πολιτικοί επίτροποι, καθώς και τα σχέδια εξόντωσης των Εβραίων.

 Ο Ρούντολφ Έςς ήταν ο στενότερος συνεργάτης του Χίτλερ και άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του (κάποιοι ερευνητές ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο κύριος συγγραφέας του βιβλίου «ο Αγών μου» είναι ο Εςς). Μαζί με τον Χίμλερ δημιούργησαν τα ΕΣ-ΕΣ, τα ΕΣ-ΝΤΕ που διέπραξαν τα φοβερά εγκλήματα στις κατεχόμενες χώρες. Ήταν ο Απόστολος της Αρείας καταγωγής των Γερμανών, και ο δημιουργός του ειδικού νόμου για την εξόντωση των Πολωνών και Εβραίων στα κατεχόμενα εδάφη. Κατά την γνώμη του Νικιτσένκο ο Εςς ήταν ένας από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς της Γερμανίας του Χίτλερ και έπρεπε να τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου .(Ο Εςς, παρά τις προσπάθειες να αποφυλακιστεί, έμεινε ο τελευταίος ναζί της Δίκης στην φυλακή του Σπαντάου του Δυτικού Βερολίνου για 41 χρόνια. Αυτοκτόνησε το 1987 σε ηλικία 93 ετών με απαγχονισμό και ο τάφος του έγινε προσκύνημα των νεοναζί επειδή στάθηκε αμετανόητος στην ιδεολογία και τις πράξεις του, μέχρι το σημείωμα που άφησε πριν την αυτοκτονία του).

 Παρά την πρόταση της Επιτροπής των κατηγόρων, το Υπουργικό Συμβούλιο του Χιτλερικού Κράτους δεν χαρακτηρίστηκε σαν εγκληματική οργάνωση στην τελική απόφαση του Δικαστηρίου. Το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι οι στενοί συνεργάτες του Χίτλερ, πήραν μέρος και εκτέλεσαν αναρίθμητα φοβερά εγκλήματα, τα περισσότερα των οποίων ήταν οργανωμένα και προετοιμασμένα με ειδικά σχέδια. Η «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», ο «τουφεκισμός επί τόπου των συλλαμβανομένων αεροπόρων», οι «συλλήψεις τη νύχτα», η « δίωξις των Εβραίων», η «υποχρεωτική μεταφορά πληθυσμών» και πολλά άλλα έγιναν με κυβερνητικούς σχεδιασμούς.  Οι ενέργειες του Χιτλερικού Υπουργικού Συμβουλίου, τονίζει ο Νικιτσένκο, οδήγησαν την ανθρωπότητα στον πόλεμο, ο οποίος εκόστισε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και προκάλεσε μεγάλες και ανυπολόγιστες καταστροφές.

Ο ίδιος ο  Χίτλερ, ο οποίος είχε την ισχυρότερη προσωπική δύναμη, δεν είχε δικαιοδοσία να αφαιρέσει ή να περιορίσει την υπευθυνότητα του Υπουργικού Συμβουλίου.

 Η πραγματικότητα και τα στοιχεία που εξετάσθηκαν στο Δικαστήριο, αποδεικνύουν ότι το Γερμανικό Επιτελείο και το Γενικό Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων έπρεπε να χαρακτηριστούν εγκληματικές οργανώσεις. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Διοίκηση του στρατού της Ναζιστικής Γερμανίας, ο κομματικός μηχανισμός του Ναζιστικού κόμματος και τα τμήματα των ΕΣ-ΕΣ ήταν τα σπουδαιότερα όργανα για τον σχεδιασμό, την προπαρασκευή και την εκτέλεση των εγκληματικών ενεργειών για την ανθρωπότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων ήταν τα πλέον έμπιστα πρόσωπα του Χίτλερ. Αρχηγός του Ανωτάτου Αρχηγείου της Αεροπορίας ήταν ο δεύτερος στην τάξη των Ναζί, Γκαίριγκ. Αρχηγός του Ναυτικού ήταν ο διάδοχος του Χίτλερ Ντένιτς και αρχηγός του Στρατού ο Κάϊτελ, ο οποίος υπέγραψε τις περισσότερες διαταγές για την εξόντωση των αιχμαλώτων πολέμου και του πληθυσμού των κατεχόμενων χωρών. Είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ δεν έκρυψε τα σχέδιά του από τους υπαρχηγούς του Στρατιωτικού Αρχηγείου. Επίσης, το Στρατιωτικό επιτελείο και η Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση εξέδωσαν διαταγές για την απάνθρωπη μεταχείριση του πληθυσμού των κατεχόμενων χωρών και αιχμαλώτων πολέμου. Βάσει των διαταγών αυτών, οι Γερμανικές αρχές κατοχής, οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες είχαν το δικαίωμα να μεταχειρίζονται τον πληθυσμό των κατεχομένων χωρών όπως ήθελαν, χωρίς να τιμωρούνται έστω και αν διέπρατταν φοβερά εγκλήματα. Πολλά από αυτά έγιναν εναντίον γυναικών και παιδιών.Το καθήκον μου ως δικαστού μου επιβάλλει να εκθέσω την αντίθετη γνώμη μου γιατην απόφαση του δικαστηρίου, την οποία πρέπει να λάβετε υπ’όψη σας, τελειώνει την έκθεση του ο Νικιτσένκο.

  Τελειώνοντας την παρουσίαση της ιστορικής Δίκης της Νυρεμβέργης, πρέπει να αναφερθούμε στο δεύτερο μέρος της δουλειάς του Στέϊνιγκερ με τίτλο «Θηριωδίες των Γερμανών στην Ευρώπη», όπου τα εγκλήματα των Ναζί στην Ελλάδα με τίτλο «Τρομοκρατία και σφαγές στην Ελλάδα», καταλαμβάνουν σημαντικό μέρος.    

PETER ALFONS STEINIGER

                         ΠΕΤΡΟΣ ΑΛΦΟΝΣΟΣ ΣΤΕΪΝΙΓΚΕΡ

Γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1904 στο Βερολίνο. Ο πατέρας του ήταν εβραίος έμπορος από την Βοημία. Σπούδασε από το 1923 έως το 1927 νομικά, φιλοσοφία και οικονομικά στα πανεπιστήμια του Βερολίνου και της Βόννης. Το 1928 έλαβε το διδακτορικό του ως Δρ. νομικής. Το 1932 άρχισε να εργάζεται στο Εφετείο του Βερολίνου, απολύθηκε όμως το 1933 λόγω εβραϊκής καταγωγής.

Τον Ιούνιο του 1933 εγκατέλειψε την εβραϊκή κοινότητα και έκτοτε εργάστηκε ως κριτικός, συγγραφέας και τραπεζικός υπάλληλος. Το 1938, για να συνεχίσει να εργάζεται ως συγγραφέας, κατέθεσε αίτηση στο Γραφείο Τύπου [ιδρύθηκε από τον Γκέμπελς στα πλαίσια των Νόμων της Νυρεμβέργης], η οποία όμως απορρίφθηκε. Το 1939 βρήκε απασχόληση σαν δικηγόρος στην εβραϊκή τράπεζα ‘’Bankhaus Wassemann’’, η οποία συμμετείχε σημαντικά στην αναγκαστική απαλλοτρίωση των εβραϊκών περιουσιών. Το 1944 εστάλη αναγκαστικά στον οργανισμό Todt, δραπέτευσε όμως από την πτήση.

[Οργανισμός Todt: τεχνικός στρατιωτικός οργανισμός της ναζιστικής Γερμανίας με επί κεφαλής τον Φρίτς Τόντ, από το 1933 έως το 1945, υπέυθυνος για την κατασκευή πολλών στρατιωτικών τεχνικών έργων στην Γερμανία και στις κατεχόμενες χώρες κατά την διάρκεια του 2^ου παγκοσμίου πολέμου. Χρησιμοποιούσε αιχμαλώτους πολέμου και κρατουμένους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης]. Μέχρι τον Μάιο του 1945 έζησε παράνομα στην Σιλεσία. 

Μετά τον πόλεμο διετέλεσε  καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στο πανεπιστήμιο Χούμπολτ του αν. Βερολίνου [1946-1970]. Το 1949 υπήρξε μέλος της συνταγματικής επιτροπής του Λαϊκού Συμβουλίου της Γερμανίας και συνέβαλε σημαντικά στην διαμόρφωση του πρώτου συντάγματος της αν. Γερμανίας. Από το 1950 έως το 1974 ήταν μέλος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης.

Πέθανε στις 27 Μαίου 1980 στο αν.Βερολίνο.

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ  Rutten -Loening

Ιδρύθηκε το 1844  στην Φρανκφούρτη από τον έμπορο Joseph Rutten και τον εκδότη Zacharias Loewentahl [αργότερα Carl Friedrich Loening ]. Το 1845 δημοσίευσε το βιβλίο των Karl Marx και Friedrich Engels ” Die heilige Familie” [ η αγία οικογένεια]. Μετά το 1879 ο οίκος  συνέχισε να λειτουργεί υπό τους Gottfried Loening και Heinrich Oswalt, ανηψιού του Rutten. Η εκδοτική δραστηριότητα ήταν κυρίως η ιστορία, τέχνη, λογοτεχνία και νομολογία. Το 1901 τον οίκο κληρονομεί ο Wilhelm Oswalt, γιος του Heinrich Oswalt, μαζί με τις αδελφές του και αναλαμβάνει την διοίκηση.  Το 1936 ο εκδοτικός οίκος πωλήθηκε στον Albert Hachfeld, σύμφωνα με τους νόμους της Νυρεμβέργης σύμφωνα με τους οποίους ο εκδότης έπρεπε να είναι Αρείας φυλής. Η εταιρεία μεταφέρθηκε αμέσως στο Πότσνταμ και οι εβραίοι και διεθνείς συγγραφείς εγκαταλείφθηκαν. Κατά την διάρκεια του πολέμου ο οίκος παρήγαγε κυρίως κλασσική λογοτεχνία, αλλά και βιβλιογραφία για επιμόρφωση της Βέρμαχτ. To 1942 o κύριος ιδιοκτήτης και εκδότης Wilhelm Oswalt καταγγέλθηκε και συνελήφθη επειδή δεν φορούσε δημοσίως το εβραϊκό άστρο και δολοφονήθηκε αργότερα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Sachsenhausen. Η ιδιωτική περιουσία του δημοπρατήθηκε δημόσια για λογαριασμό της Γκεστάπο και τα έσοδα εισπράχθηκαν υπέρ του Ράιχ. Η εξαιρετικά πολύτιμη ιδιωτική βιβλιοθήκη με περισσότερους από 10.000 τόμους, που συγκεντρώθηκαν μέσα σε 100 περίπου χρόνια οικογενειακής παράδοσης, αποκτήθηκε από το γνωστό βιβλιοπωλείο Schumann και Cobet έναντι της εξευτελιστικής τιμής των 8.500 μάρκων.

Κατά την μεταπολεμική περίοδο, η οικογένεια Oswalt ήγειρε πολλές αξιώσεις αποζημίωσης σχετικά με την αναγκαστική απαλλοτρίωση του εκδοτικού οίκου, οι οποίες απορρίφθηκαν ομόφωνα με την αιτιολογία ότι η θέση της επιστρεφομένης περιουσίας ήταν εκτός του πεδίου εφαρμογής των νόμων περί αποκατάστασης των συμμάχων και των δυτικογερμανών, δηλ. στην περιοχή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Η οικογένεια Oswalt παρέμεινε χωρίς αποζημίωση, οι δύο δε αδελφές του εκδότη οι οποίες συμμετείχαν επίσης στην εταιρεία πέθαναν σχεδόν άπορες την δεκαετία του 1950 και1960. Ο επιζών γιος του Wilhelm Oswalt, Heinrich, ουδέποτε παραιτήθηκε από τα αιτήματα αποκατάστασης που είχε υποβάλει το 1948:

Στην εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο οίκος βασίστηκε στην παράδοση του παλαιού εκδοτικού οίκου, δημοσιεύοντας έργα μεγάλων συγγραφέων της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως Romain Rolland, Stendahl,Guy de Maupassant,Tolstoy, Leskow, Tchechow, Charles Dikens κ.α. Την δεκαετία του 1950  ο οίκος είχε μεγάλη ακμή ως προς την ποιότητα, το βάθος και το εύρος των εκδόσεών του.

Το 1964 ο Rutten και Loening, μετά από σχετικό ψήφισμα του Poliburo, τέθηκε υπό τον οίκο Aufbau Verlag o  οποίος είχε ιδρυθεί το 1945 στο Βερολίνο για λογαριασμό του Εκπαιδευτικού Οργανισμού για την δημοκρατική ανανέωση της Γερμανίας και ο οποίος υπήρξε ο σπουδαιότερος εκδοτικός οίκος της ΛΔΓ. Η ομάδα εργασίας εξακολούθησε να υπάρχει μέχρι το τέλος της ΛΔΓ.