Δημοσιεύουμε  σήμερα συνέντευξη που πήρε ο prologos.gr από τον Αντώνη Παπαδόπουλο, στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ, για την εσωτερική κατάσταση.

prologos.gr: Πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στη χώρα μας;

Οι διακηρύξεις της κυβέρνησης Τσίπρα για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια έχει την ίδια αξία με τις διακηρύξεις της πριν τρία χρόνια για «κατάργηση των μνημονίων» με ένα νόμο, σε ένα άρθρο.

Η επιτροπεία δεν τελειώνει με την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου. Αντίθετα εδραιώνεται και ενισχύεται, αφού όχι μόνο θα παραμείνουν ατόφια και μετά τον Αύγουστο όλα τα βάρβαρα μέτρα των τριών μνημονίων, αλλά ένα νέο μνημόνιο έχει νομοθετήσει η κυβέρνηση που ξεκινά η εφαρμογή του στην αρχή της επόμενης χρονιάς. Εξοντωτικά μέτρα καρατόμησης των συντάξεων και κατάργηση του ΕΚΑΣ που θα εξαθλιώσουν τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων και νέα δραστική μείωση στο αφορολόγητο, δηλαδή νέα φοροληστεία στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα. Επιπλέον, η κυβέρνηση έχει δεσμεύσει τη χώρα για μια πενταετία ακόμη σε θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Πλεονάσματα που προϋποθέτουν συνεχή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, συνθήκες διάλυσης της δημόσιας Υγείας, Ασφάλισης, Παιδείας, Πρόνοιας και ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου και των υποδομών της χώρας. Εξάλλου, οι δεσμεύσεις της άρχουσας τάξης και όλων των πολιτικών εκπροσώπων της είναι συγκεκριμένες. Η χώρα θα παραμείνει κάτω από ενισχυμένη εποπτεία μέχρι να επιστραφεί το 75% των δανείων, κάτι που τοποθετείται χρονικά με την πιο αισιόδοξη εκτίμηση μετά από 40 χρόνια, τουλάχιστον.

Η περίφημη ανάκαμψη και οι επερχόμενες επενδύσεις για τις οποίες πλειοδοτεί η κυβέρνηση είναι η επέλαση των πολυεθνικών μονοπωλίων που υφαρπάζουν τις κρατικές επιχειρήσεις και υποδομές και συντελείται πάνω στο έδαφος της συντριβής του εργατικού μισθού, των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, της πιο στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Οι εκβιασμοί και οι προσταγές από τους δυνάστες της ΕΕ και των ΗΠΑ δεν επιφέρουν μόνο την ταπεινωτική προσαρμογή και υποταγή όλων των ντόπιων υποτελών κυβερνήσεων. Έχουν και έναν άλλο βαθύτερο στόχο. Επιχειρούν να εκφοβίσουν και να στείλουν το μήνυμα στον ελληνικό λαό, αλλά και όλους τους λαούς, πως δεν υπάρχει μέλλον και διέξοδος άλλη, παρά μόνο αυτή μέσα σε μνημόνια, ελέγχους και επιτροπείες.

Επιχειρούν να συνθλίψουν τη λαϊκή ψυχή και συνείδηση, να διαμορφώσουν λαούς παραλυμένους και παραδομένους, που θα συμφιλιώνονται και θα ανέχονται την καταπάτηση και κατάργηση των λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, την εκτεταμένη φτώχεια και εξαθλίωση, την υποταγή στους κυρίαρχους. Αποσκοπούν στο να διαδώσουν το αντιδραστικό μήνυμα πως είναι ανέφικτη η προοπτική μιας άλλης κοινωνίας όπου οι λαοί θα πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και θα διαφεντεύουν τη ζωή τους.

Και σε αυτό το επίπεδο η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε καθοριστική.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής κρίσης και απαξίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος δεν έδωσε μόνο ανάσες και διέξοδο κυβερνητικής διαχείρισης. Παριστάνοντας την Αριστερά και ενεργώντας όπως η Δεξιά, υπονόμευσε την πραγματική ριζοσπαστικοποίηση του λαού, αφοπλίζοντας ιδεολογικοπολιτικά το κίνημα και τους αγώνες, δημιούργησε συνθήκες μαζικής απογοήτευσης και αποστράτευσης αγωνιστών που πίστεψαν σ’ αυτόν, πρόσφερε την ευκαιρία, στους αντιδραστικούς κύκλους της χώρας, να δυσφημούν την Αριστερά και να επιχαίρουν για την «οριστική χρεοκοπία» της, ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά.

Και το σημαντικότερο νομιμοποίησε το αντιδραστικό ιδεολόγημα για το μονόδρομο των μνημονίων και της υποταγής στους ιμπεριαλιστές, «δικαίωσε» την αντιδραστική εκστρατεία για την παντοδυναμία και αιωνιότητα του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και το «ανέφικτο» του «άλλου δρόμου» και της σοσιαλιστικής προοπτικής.

Σε αυτές τις συνθήκες, η ΝΔ ύστερα από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται «δικαιωμένη» για τη μνημονιακή της πολιτική και την τυφλή της προσήλωση στον ευρωμονόδρομο. Αξιοποιώντας τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και την αφόρητη κατάσταση των λαϊκών μαζών, επανακάμπτει, δημαγωγεί ασύστολα και χειραγωγεί τις εξελίξεις στην κατεύθυνση της δικής της αντιδραστικής πολιτικής, όπως την έζησε στο πετσί του ο λαός μας τα προηγούμενα χρόνια.

Λειτουργώντας σαν κανονικό φερέφωνο των ιμπεριαλιστών, στηρίζει και πιέζει την κυβέρνηση για την άμεση εφαρμογή των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων, την καρατόμηση μισθών και συντάξεων, την ισοπέδωση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, και οργανώνει την επάνοδό της στην κυβερνητική εξουσία με τη στήριξη ισχυρών ντόπιων και ξένων κέντρων, σαν ο κύριος εγγυητής διαιώνισης της μνημονιακής επέλασης.

Έχοντας εδραιώσει η «Χρυσή Αυγή» μια σταθερή εκλογική βάση, συνεχίζει τις φασιστικές προκλήσεις και τους τραμπουκισμούς της. Εκφραστής και κήρυκας του αντιδραστικού εθνικισμού, πρωτοστάτης του αντικομμουνισμού και μιας μισαλλόδοξης, σοβινιστικής και ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής υστερίας, επιδίδεται σε ένα αχαλίνωτο πατριδεμπόριο, εργαλείο στα χέρια των τυχοδιωκτικών αντιδραστικών κύκλων που θέλουν να υποδαυλίσουν το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς.

prologos.gr: Πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στη χώρα μας;Ποια είναι η στάση του ΚΚΕ και των άλλων δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά;

Αν από τη μια πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένθερμος υπερασπιστής και απολογητής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας της ΕΕ στη χώρα μας, από την άλλη το ΚΚΕ έχοντας αναγορεύσει την Ελλάδα σε ιμπεριαλισμό, όχι μόνο δεν κάνει αγώνα για να σπάσουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, αλλά αντίθετα καταγγέλλει, στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού, όσους παλεύουν ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, θεωρώντας ξένο προς τα λαϊκά συμφέροντα τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία».

Η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί τώρα να άλλαξε πρόσοψη, προβάλλοντας απογειωμένες από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ψευτοθεωρίες, αλλά στην πράξη δεν μπορεί με τίποτα να σηκωθεί πάνω από το έδαφος και το οππορτουνιστικό τέλμα στο οποίο γαλουχήθηκε μετά το ´56.

Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνει και η σχετική «Διακήρυξη» που εξέδωσε για τα «100 χρόνια» από την ίδρυση του ΚΚΕ, όπου δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καπηλεύονται, να ανασκευάζουν και να πλαστογραφούν την ένδοξη ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ, με βάση τις θέσεις του τροτσκισμού και άλλων παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων, που οι ηγέτες του σημερινού ΚΚΕ τις έχουν κάνει σημαία τους.

Η γραμμή του ΚΚΕ, αντί να συγκεντρώνει, απομακρύνει λαϊκές δυνάμεις, αντί να υποβοηθά, να ενοποιεί και να ανυψώνει, κατακερματίζει τους αγώνες των λαϊκών μαζών και ματαιώνει την προοπτική τους. Αυτό σφραγίζει πολύ καθαρά το περιεχόμενο της πολιτικής του ΚΚΕ, για το οποίο δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν αληθινά οι κυρίαρχες τάξεις.

Η ηγεσία της ΛΑΕ παρέμεινε προσκολλημένη στον ΣΥΡΙΖΑ, συγκαλύπτοντας και εξωραΐζοντας όλες τις απατηλές υποσχέσεις του περί «τέλους των μνημονίων και της τρόικας», υπηρετώντας από κορυφαίες υπουργικές θέσεις το αντιλαϊκό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής του.

Οι βασικές θέσεις του «μεταβατικού» προγράμματος, που προβάλλει η ηγεσία της, αναπαράγουν τις ρεφορμιστικές θέσεις και τις αντιμνημονιακές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, αυτές που τον οδήγησαν στη θλιβερή μνημονιακή του κατάληξη. Εκεί οδηγεί και η πολιτική της ΛΑΕ, σπέρνοντας ρεφορμιστικές αυταπάτες και εγκλωβίζοντας δυνάμεις σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία με γνωστό τέλος.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και εμφανίζεται με μια πληθωρική αντικαπιταλιστική φρασεολογία, το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής της συνίσταται σε ένα παρόμοιο ρεφορμιστικό “μεταβατικό” πρόγραμμα.

Αυτό εξάλλου την οδήγησε να λειτουργεί, μέχρι και το δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, σαν συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και να παίρνει δραστήρια μέρος σε όλες τις φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις για να στηριχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα στη “διαπραγμάτευσή” της με τους θεσμούς, σπέρνοντας αυταπάτες για τον πραγματικό χαρακτήρα της και την πολιτική της. Αυτό ακριβώς το πρόγραμμα οδήγησε οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μεταπηδήσουν στη ΛΑΕ και απ’ ότι φαίνεται η πόρτα παραμένει ακόμα ανοιχτή για νέες μεταπηδήσεις.

prologos.gr: Πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στη χώρα μας;Απέναντι στη νέα πολιτική πραγματικότητα της ραγδαίας ανόδου και της κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το 2012, απέναντι σ’ όλες αυτές τις δυνάμεις που υποκλίθηκαν και έγιναν δεκανίκια του ΣΥΡΙΖΑ, πώς στάθηκε το Μ-Λ ΚΚΕ;

Τα καθήκοντα που έθεσε το 5ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ, το Μάρτη του 2013, υπογράμμιζαν : “Αποτελεί βασικό καθήκον να δυναμώσουμε αποφασιστικά την πάλη ενάντια στη φιλοαστική, φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, να αντιπαλέψουμε τον πραγματικό χαρακτήρα της πολιτικής του, να καταπολεμήσουμε τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργεί σε πλατιές λαϊκές μάζες και τις κάλπικες διακηρύξεις του για μια “αριστερή κυβέρνηση”, έτσι ώστε να μην παγιδευτεί ο λαός μας και να μην γευτεί ξανά τα “αγαθά” μιας ψευτοαριστερής διακυβέρνησης, κομμένης και ραμμένης στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας”.

Στη βάση αυτής της κεντρικής εκτίμησης, αντικρούοντας τις θέσεις που καλλιεργούσαν το συμφιλιωτισμό και την πρόσδεση στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ, ή τον θεωρούσαν “συνεργάσιμη” δύναμη, το 5ο Συνέδριο καθόρισε τη θέση του Μ-Λ ΚΚΕ για το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών ως εξής: “Όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει καμία κεντρική πολιτική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου οι πολιτικοί μας προσανατολισμοί διαφέρουν ριζικά, αλλά θα πρέπει να ενταθεί η αντιπαράθεση ενάντια στην πολιτική και τις θέσεις τους πάνω στα βασικά ζητήματα και, ιδιαίτερα, ενάντια στον σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ που καθημερινά δίνει εξετάσεις στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και δυνάστες του λαού και προετοιμάζεται, ανυπόμονα, να αναλάβει για λογαριασμό τους την κυβερνητική εξουσία”.

Και με όσο ξεκάθαρο τρόπο αποκρούσαμε τις κοινωνικές και πολιτικές πιέσεις για συνεργασία με αυτές τις δυνάμεις, παλεύοντας να καταπολεμήσουμε το πέλαγος των ρεφορμιστικών αυταπατών, με τον ίδιο ξεκάθαρο τρόπο δώσαμε την πλήρη και ανεπιφύλακτη στήριξή μας στην κεντρική πολιτική συνεργασία του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ), αρχικά στα πλαίσια της ΠΑΑΣ και στη συνέχεια της ΛΑ-ΑΑΣ, επιδιώκοντας να ενισχυθεί μέσα στο κίνημα ο ευρύτερος λαϊκός, αντιιμπεριαλιστικός, επαναστατικός προσανατολισμός που υπηρετούν δεκαετίες.

Οι δυνάμεις των δύο οργανώσεων μέσα από την πανελλαδική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ, τώρα και μια πενταετία, δίνουν καθημερινά τη μάχη για να στηρίξουν και να ενισχύσουν την αντίσταση, τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ενάντια στα βάρβαρα μνημόνια, ενάντια στη ληστρική καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση.

Θεωρήσαμε και θεωρούμε τη ΛΑ-ΑΑΣ σαν ένα πολύ σημαντικό τομέα της δουλειάς μας, έτσι την αντιμετωπίσαμε και την αντιμετωπίζουμε, καλώντας όλα τα μέλη του κόμματος με ενεργητικό τρόπο να στηρίζουν και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πάλης της.

Τον τελευταίο όμως χρόνο, στη βάση των διαφορετικών απόψεων και των δυσκολιών λόγω της παρατεταμένης υποχώρησης του μαζικού κινήματος, έρχονται και επανέρχονται στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ από τους συντρόφους του ΚΚΕ(μ-λ) μια σειρά ζητήματα, επιδιώκοντας μια μετατόπιση σε ό, τι αφορά τον ευρύτερο προσανατολισμό, τη φυσιογνωμία και την πολιτική τακτική της, στη βάση των ιδιαίτερων θέσεων τους.

Αυτό που προέχει δεν είναι να σπαταλήσουμε τις δυνάμεις μας σε καθημερινές αντιπαραθέσεις φθοράς που, αντί να συσπειρώνουν, αποδιώχνουν και απογοητεύουν αγωνιστές, αλλά να παλέψουμε στη βάση όλων αυτών που μας ενώνουν και διακηρύξαμε στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ, που θα κάνουν ελκυστικό το εγχείρημά της, μακριά από μικροκομματικούς ηγεμονισμούς και πρακτικές επιβολής του ενός πάνω στον άλλο.

Αν θέλουμε μάλιστα να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, οι προσδοκίες, ο ενθουσιασμός, η δυναμική της πρώτης περιόδου έχουν αρχίσει να υποχωρούν και στη θέση ενός κλίματος συντροφικότητας και ειλικρίνειας, που αναπτύχθηκε τότε, τώρα καλλιεργείται ένα κλίμα καχυποψίας και δυσπιστίας. Αν δεν μπει άμεσα φρένο σε όλες τις απρόκλητες επιθέσεις, τότε είναι φανερό πως η υπόθεση και η πορεία της ΛΑ-ΑΑΣ θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλη δοκιμασία.

prologos.gr: Πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στη χώρα μας;Στη βάση ποιών μετώπων πάλης και πολιτικών στόχων θα προχωρήσουμε το επόμενο διάστημα;

Μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μέτρων που έρχονται να επιδεινώσουν δραματικά τη θέση των εργαζομένων, ο μόνος δρόμος ήταν και παραμένει ο δρόμος της πανεργατικής – παλλαϊκής αντίστασης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και τα πολιτικά τους φερέφωνα, για την ανατροπή των μέτρων που πέρασαν και την απόκρουση αυτών που έρχονται, τη διεκδίκηση και επανακατάκτηση των λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε σύνδεση με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Το τελευταίο διάστημα, μπροστά στις δυσκολίες που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και λαϊκής πάλης, μπροστά στην απογοήτευση και αποδιοργάνωση που σκόρπισε ο ΣΥΡΙΖΑ, επανέρχονται όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις που αντιπαλέψαμε σταθερά για το ρόλο των συνδικάτων και το μαζικό κίνημα. Τώρα, μάλιστα, έφτασαν μέχρι την “αριστερή” απεργοσπασία, και επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, όπως “η πολιτική συνεργασία των ριζοσπαστικών δυνάμεων της αριστεράς”, σαν απάντηση δήθεν για το ξεπέρασμα των δυσκολιών.

Το να επανέρχονται παρόμοιες προτάσεις συνεργασίας, μετά τη χρεοκοπία της ιδέας του παναριστερού πόλου που ενσάρκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει πώς τα ρεφορμιστικά “μεταβατικά” προγράμματα καλά κρατούν, ανεξάρτητα αν δεν συμπεριλαμβάνουν τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι προτάσεις αυτές όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο ξεμπλοκάρισμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και στην ανασύνταξη του αριστερού κινήματος, αλλά αντίθετα συντηρούν τη σύγχυση και συσκοτίζουν το δρόμο της ανασυγκρότησής του.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας “ανήκομεν εις την Δύσιν”, πέρασε από τις λογοκοπίες για “εθνικά περήφανη” και «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική, στις ευχαριστίες και τις υποκλίσεις στα ξένα αφεντικά, εκλιπαρώντας την εύνοια και τη στήριξή τους.

Σε ένα φλεγόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον που ξεκινά από την ευρύτερη Μέση Ανατολή, περνά στα Βαλκάνια και φτάνει στην Ουκρανία, που χαρακτηρίζεται από σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την ΕΕ και την Κίνα, η ασφυχτική πρόσδεση στις ΗΠΑ και ο ρόλος πλασιέ των αμερικάνικων συμφερόντων μόνο επικίνδυνη εξέλιξη μπορεί να σημαίνουν για το λαό μας.

Οι κατακτητικοί πόλεμοι των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή μας, η εξελισσόμενη επέμβαση στη Συρία, οι πολεμικές προετοιμασίες ενάντια στο Ιράν, ύστερα από την καταπάτηση της διεθνούς συμφωνίας από τις ΗΠΑ για το πυρηνικό του πρόγραμμα, οι σφαγές του Ισραήλ σε βάρος του μαρτυρικού παλαιστινιακού λαού και οι στρατιωτικές επιθέσεις του ενάντια στις δυνάμεις του Ιράν, εγκυμονούν κινδύνους μιας ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης που απειλεί να συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες χώρες.

Τώρα που ηχούν ξανά τα τύμπανα του πολέμου, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε στην πρώτη γραμμή, το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Το τελευταίο διάστημα κλιμακώνεται επικίνδυνα η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ιδιαίτερα από τότε που τέθηκε ανοιχτά το ζήτημα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης.

Ένα καινούργιο στοιχείο της κρίσης είναι πως δεν εκφράζεται μόνο μέσα από την εκτόξευση απειλών και την άσκηση εκβιασμών σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από την πλευρά της Τουρκίας, αλλά έφτασε και σε έμπρακτες στρατιωτικές κινήσεις, όπως διεμβολισμούς και “επακουμβήσεις” πλοίων, στρατιωτική παρεμπόδιση ενεργειακών ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ κ.λπ.

Η κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής κρίσης καθορίζεται πρωταρχικά από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών στη Μ. Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, και συνδέεται με τις δυνατότητες, τις επιδιώξεις και την εξέλιξη των αντιθέσεων ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας και Τουρκίας.

Η εξασθένιση της θέσης της Ελλάδας στην περιοχή τα τελευταία δέκα χρόνια, μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την υπαγωγή της κάτω από διεθνή έλεγχο και επιτήρηση, στένεψαν ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες της ντόπιας άρχουσας τάξης να ανταγωνιστεί και να αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες πιέσεις και τους εκβιασμούς της επεκτατικής πολιτικής της άρχουσας τάξης της Τουρκίας.

Αντίθετα, τα χρόνια αυτά, με τους ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, η Τουρκία ισχυροποιήθηκε και εδραιώθηκε στη θέση μιας ισχυρής περιφερειακής οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης, γεγονός που επισφραγίστηκε με την ένταξή της στους G-20, ενώ κατέχει μια δεσπόζουσα γεωστρατηγική θέση σε μια ευρύτατη περιοχή από τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο. Μια περιοχή κρίσιμη, από κάθε άποψη, για τα συμφέροντα όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που βρίσκονται σε ένα λυσσώδη ανταγωνισμό για τον έλεγχό της.

Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση Ερντογάν γενίκευσε όλες τις μέχρι σήμερα επεκτατικές διεκδικήσεις της σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας των γειτονικών της χωρών, θέτοντας ανοιχτά ζήτημα αλλαγής της Συνθήκης της Λωζάνης και επαναχάραξης των ανατολικών και δυτικών συνόρων της, με βάση τα νεοοθωμανικά “σύνορα της καρδιάς του”.

Και όπως έχει δείξει η ιστορία, όποιος τρέφει επεκτατικές βλέψεις σε βάρος άλλων χωρών και ανακινεί ζητήματα αλλαγής των συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα, αυτός δεν θα διστάσει, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, να φτάσει μέχρι τον πόλεμο για να τις πραγματοποιήσει.

Και αυτό ακριβώς κάνει σήμερα η κυβέρνηση Ερντογάν. Εξαπέλυσε πόλεμο καταπατώντας τη Συνθήκη της Λωζάνης που καθόριζε τα τουρκοσυριακά σύνορα, εισβάλλοντας στη Συρία και κατακτώντας εδάφη της με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ενώ προετοιμάζεται να επιτεθεί και να αποσπάσει εδάφη και από το Ιράκ.

Όποιος αποσιωπά ή αρνείται αυτή την πραγματικότητα που βοά, με το έωλο επιχείρημα πως η αναγνώριση της τουρκικής επιθετικότητας οδηγεί στην εκμετάλλευση του συνθήματος από τους εθνικιστές, είναι αυτός στην πραγματικότητα που με τον τρόπο αυτό αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης στους πατριδοκάπηλους λακέδες.

Οι ντόπιες κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης, δεμένες στο άρμα του ιμπεριαλισμού, με προεξάρχουσα τη σημερινή κυβέρνηση που εξελίχθηκε σε ένα θίασο αμερικανολακέδων, εφαρμόζουν μια διπλή πολιτική υποτέλειας και τυχοδιωκτισμού, που στρέφεται ενάντια στα πραγματικά εθνικά συμφέροντα και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για το λαό μας.

Από τη μια προσπαθούν να κατευνάσουν την επιθετικότητα της Άγκυρας με μια πολιτική ενδοτισμού και υποχωρήσεων και προσφεύγουν στα ξένα αφεντικά τους, μετατρέποντας τη χώρα σε αμερικανονατοϊκό ορμητήριο και το Αιγαίο σε νατοϊκή θάλασσα, εναποθέτοντας στην υψηλή προστασία τους ως φόρου υποτελείς την “υπεράσπιση” των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.

Και από την άλλη, για να εξισορροπήσουν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς, προχωρούν σε “στρατηγική συμμαχία” με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, κάνοντας την Ελλάδα στενό συνέταιρο του δήμιου του παλαιστινιακού λαού Νετανιάχου και του στρατιωτικού δικτάτορα Σίσι. Την προσδένουν, έτσι, με τυχοδιωκτικό τρόπο στο άρμα των φιλοπόλεμων σχεδίων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ισραηλινού σιωνισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Η πολιτική των κυρίαρχων τάξεων, σε Τουρκία και Ελλάδα, διέπεται από το πνεύμα του εθνικισμού, την ιδεολογία που αποσκοπεί να διεγείρει το μίσος του ενός λαού ενάντια στον άλλο και να καλλιεργήσει την αντίληψη της κυριαρχίας του ενός κράτους πάνω στο άλλο. Η ένοπλη εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, το 1974, και η συνέχιση μέχρι σήμερα της τουρκικής κατοχής στο 40% του νησιού δείχνει ως πού μπορεί να οδηγήσει η εθνικιστική και σοβινιστική υστερία. Στις σημερινές συνθήκες, η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μ. Ανατολή και η αντιπαράθεση για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ ωθούν σε μεγαλύτερες πιέσεις για την επιβολή διχοτομικής λύσης στην Κύπρο, ενισχύοντας τις απαιτήσεις της Τουρκίας για την παγίωση της διχοτόμησης του νησιού.

Οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αντίθετα μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά, αναπτύσσοντας την πάλη τους ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες κυρίαρχες τάξεις, τα ξένα πολυεθνικά μονοπώλια που έρχονται να καταληστεύσουν τον εθνικό τους πλούτο, κόντρα στο ρεύμα του αντιδραστικού εθνικισμού και σοβινισμού που δηλητηριάζει τις σχέσεις τους.

Σε περίπτωση ενός ενδεχόμενου πολέμου ανάμεσα στις δύο χώρες, κανένα δίλημμα δεν πρέπει να υπάρξει. Αν επιτεθεί η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας θα υπερασπίσουμε την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας και αντίθετα θα καταγγείλουμε και θα αντιταχθούμε σε κάθε τυχοδιωκτική επίθεση της Ελλάδας σε βάρος της τουρκικής κυριαρχίας.

Στη φάση που διανύουμε, η επιδίωξη των ΗΠΑ και της ΕΕ να αναχαιτίσουν την επανάκαμψη του ρώσικου ιμπεριαλισμού και να εμποδίσουν τη διείσδυση της Κίνας στα Βαλκάνια, αποσταθεροποιούν και αυτή την περιοχή.

Μέσα σ’ αυτό το εύθραυστο σκηνικό, η ελληνική κυβέρνηση κινείται στις βαλκανικές εξελίξεις με στόχο το πλασάρισμά της ως “πόλου σταθερότητας”, δρώντας στην πραγματικότητα σαν τοποτηρητής των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων, σαν μεντεσές αμερικανικός, όπως είπε και ο ανθύπατός τους στη χώρα μας. Και με αυτό το πνεύμα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και τη διαφορά με την πΓΔΜ για το όνομα. Πώς, δηλαδή, να ξεμπλοκάρει όσο γίνεται γρηγορότερα και να υποβοηθήσει την ένταξη της γειτονικής χώρας στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Η επίλυση αυτού του προβλήματος, αλλά και του συνόλου των βαλκανικών προβλημάτων προς όφελος των λαών της περιοχής, θα προέλθει μόνο από μια πολιτική που θα αντιμάχεται την ιμπεριαλιστική κηδεμονία, τους εθνικισμούς, τους αλυτρωτισμούς και την υποτέλεια, την επαναχάραξη των συνόρων.

Η ειρήνη στα Βαλκάνια, η συνεργασία και φιλία μπορούν να κατακτηθούν μόνο αν οι λαοί τους αναπτύξουν κοινό αγώνα για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων λακέδων τους.