Επί δεκαετίες τώρα στήνεται σε βάρος του Ελληνικού λαού η προπαγάνδα για τον ρόλο και την αναγκαιότητα της ένταξης της χώρας μας στην ΕΕ. Από τα σχολικά βιβλία μέχρι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από τα μεγάλα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα του τόπου μέχρι τους οικολόγους πράσινους, όλοι παρουσιάζουν την Ευρώπη σαν μία ένωση που προάγει τον πολιτισμό, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, τις τέχνες και την τεχνολογία, που διασφαλίζει την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία για τους λαούς των χωρών μελών της και τα όποια παραστρατήματα οφείλονται στα καπρίτσια και την κακοτροπία κάποιων πολιτικών προσώπων.
Το πόσο απέχει αυτό από την πραγματικότητα ο Ελληνικός λαός το συνειδητοποιεί βιώνοντας στο πετσί του την πιο βάρβαρη και αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόστηκε μεταπολεμικά στη χώρα, την πολιτική των μνημονίων, σχεδιασμένη αποκλειστικά από τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Ξαφνικά η πολιτισμένη και φιλάνθρωπη Ευρώπη έγινε ο κέρβερος του Ελληνικού λαού, με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών χωρών να προστάζουν κι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, περισσότερους φόρους, περισσότερες απολύσεις, περισσότερη δουλειά, περισσότερο και πιο φτηνό ξεπούλημα γης και κρατικού πλούτου. Και τίποτα βέβαια δεν είναι αρκετό σύμφωνα με την προπαγάνδα τους, για να ξεπληρώσει ο Ελληνικός λαός αυτά που «έφαγε σε πακέτα επιδότησης και δάνεια από τους Ευρωπαίους». Αυτό μας είπαν προκειμένου να συγκαλύψουν ότι, ειδικά σε περιόδους κρίσης, ο Διεθνής ιμπεριαλισμός ρουφάει το αίμα λαών προκειμένου να επιβιώσει, προκειμένου να βγει από αυτή με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Η ίδρυση ενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού.

Το 1951, λίγα χρόνια μετά το τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου, οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, Γαλλία και Δυτική Γερμανία, μαζί με Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο, ιδρύουν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ). Αυτό ήταν το πρώτο βήμα ανασυγκρότησης των τσακισμένων από τον πόλεμο οικονομικών ολιγαρχιών της Ευρώπης στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται. Επιπλέον αποτελεί και μία οχύρωση μπροστά στην απειλή της εξάπλωσης του σοσιαλισμού που τότε έφτανε μέχρι την Ανατολική Γερμανία, στενεύοντας δραματικά τα περιθώρια ανάπτυξης των Ευρωπαϊκών μονοπωλίων, ισχυροποιώντας τη δύναμη της εργατικής τάξης σε όλο τον πλανήτη και απειλώντας το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα με αφανισμό. Το 1957 οι ίδιες χώρες ιδρύουν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) των 6, ο οποία στη συνέχεια γίνεται η ΕΟΚ των 12. Η ΕΟΚ μετεξελίσσεται σε ΕΕ και μετά και από την επίσημη κατάρρευση και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης ανοίγει ο δρόμος για την περαιτέρω ενίσχυση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων που διευρύνουν την αγορά τους προσαρτώντας και άλλες χώρες, φτάνοντας τελικά στην ΕΕ των 28.
Το 1992, με τη συνθήκη Μάαστριχ, η ΕΕ ανοίγει τον δρόμο για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων εμπορευμάτων και ανθρώπων και για το ξήλωμα εργασιακών σχέσεων και λαϊκών κατακτήσεων. Επιβάλλεται κοινή πολιτική σε όλους τους τομείς σε όλες τις χώρες και μέσα από αυτές τις κοινές πολιτικές ορίζεται και ελέγχεται απόλυτα τι θα παράγει, τι θα εισάγει και τι θα εξάγει κάθε χώρα-μέλος της Ένωσης. Ουσιαστικά μιλάμε για την περαιτέρω διείσδυση των μονοπωλίων και των πολυεθνικών των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης στις χώρες της περιφέρειας, για τη δημιουργία ενός γεωγραφικού χώρου στον οποίο διασφαλίζονται ευνοϊκοί όροι για την ασύδοτη δράση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και για το τσάκισμα των κατακτήσεων της εργατικής τάξης.

Η Ευρώπη της φτωχών λαών, της εξαθλίωσης και της ανεργίας.

Αν κάποτε το να μιλάς για την ανεργία και τη φτώχεια στην Ευρώπη δημιουργούσε αμφιβολίες και δυσπιστία, σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια απόκρυψης της αλήθειας για την «ευημερία» που εξασφάλισε στους λαούς της. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Eurostat, η ανεργία στην ΕΕ φτάνει το 11% με 26.553 εκατομμύρια ανέργους, και στη πραγματικότητα ο αριθμός αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος. Πάνω από 43 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ζουν στα όρια της φτώχειας, ενώ 4,1 εκατομμύρια είναι άστεγοι. Τα 3 εκατομμύρια από αυτούς ανήκουν στους νεοάστεγους που έχασαν τη δουλειά τους και το σπίτι τους μέσα σε μία μέρα, με τον αριθμό αυτόν να αυξάνεται διαρκώς ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου ως αποτέλεσμα της πολιτικής της άγριας λιτότητας που εφαρμόζεται. Ακόμα και στην ισχυρή Γερμανία πάνω από 7 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με μισθό 400 ευρώ, ενώ στη Γαλλία 350.000 άνθρωποι έπεσαν κάτω από το όριο της φτώχειας στη περίοδο 2008-2011.
Ταυτόχρονα, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης παγιώνεται η πολιτική τής διάλυσης των δομών υγείας, παιδείας, πρόνοιας και η μετατροπή τους σε πεδία ιδιωτικής κερδοφορίας, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ξηλώνονται οι εργασιακές σχέσεις και εισάγονται νέου τύπου ελαστικές μορφές εργασίας. Και αν στην Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης αυτή η πολιτική επιβάλλεται με έναν άγριο ρυθμό εφαρμογής εξοντωτικών αντιλαϊκών μέτρων και μνημονίων, αυτό είναι αποτέλεσμα του χαρακτήρα της βαθιάς οικονομικοπολιτικής εξάρτησης της χώρας.

Η Ευρώπη βουτηγμένη στο αίμα των λαών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ιμπεριαλιστικός μηχανισμός δεν αρκείται μόνο στην επιβολή μιας πολιτικής οικονομικής αφαίμαξης των εργαζομένων και λεηλασίας των εξαρτημένων χωρών. Για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των οικονομικών της ολιγαρχιών στην παγκόσμια σκακιέρα οι κυριότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που συγκροτούν την ΕΕ συμμετέχουν (μέσω του ΝΑΤΟ) σε πολέμους και επεμβάσεις ανά τον κόσμο.
Έτσι έκαναν από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι τη Λιβύη και από το Μάλι της Αφρικής μέχρι τη Συρία, άλλοτε χέρι-χέρι με τους Αμερικάνους και άλλοτε χώρια, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών καλύτερα.
Τα εκατομμύρια προσφύγων, θύματα αυτών των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων είναι ανεπιθύμητα στην κατά τα άλλα «φιλάνθρωπη» ΕΕ, η οποία μπροστά στα πολύνεκρα ναυάγια, όπως αυτό της Λαμπεντούζα, ζητάει ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών φύλαξης συνόρων, αδιαφορώντας για τον πνιγμό χιλιάδων ανθρώπων στα νερά της Μεσογείου. Στην «πολιτισμένη» αυτή ήπειρο οι πρόσφυγες είναι επιθυμητοί μόνο στον βαθμό που μπορούν να αποτελέσουν ένα εξευτελιστικά φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα στην υπηρεσία του κεφαλαίου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από την ίδρυση της μέχρι σήμερα ήταν, είναι και θα είναι ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός εχθρικός προς τους λαούς και την Εργατική τάξη.
Όσοι λοιπόν προσπαθούν να συγκαλύψουν τον πραγματικό ρόλο και χαρακτήρα της ΕΕ αποδίδοντας την πολιτική που εφαρμόζεται στην «κακιά» Μέρκελ, όσοι ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη πήρε «στραβή πορεία» και ότι αυτό μπορεί να αλλάξει, ουσιαστικά μετατρέπονται σε δεκανίκια αυτής της βάρβαρης ιμπεριαλιστικής πολιτικής

Η Ελλάδα στην ΕΟΚ και οι τραγικές συνέπειες της Ευρωπαϊκής πολιτικής στη χώρα μας.

Η Ελλάδα γίνεται επίσημα μέλος της ΕΟΚ το 1981 και 20 χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 2001, γίνεται μέλος της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης, ΟΝΕ, και μπαίνει στο ευρώ. Οι συνέπειες της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ, και στην ΟΝΕ είναι οδυνηρές για τον Ελληνικό λαό και τη χώρα, με αποκορύφωμα τα χρόνια της κρίσης, στα οποία το παραμύθι της ΕΕ μετατρέπεται σε άγριο εφιάλτη. Η Ενωμένη Ευρώπη των ιμπεριαλιστών, υπηρετώντας τα μονοπώλια και το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο, επιδοτεί και επιβάλλει την καταστροφή της παραγωγής του αγροτικού τομέα, της κτηνοτροφίας, της αλιείας και της βιομηχανίας.
Οι υποτελείς και ξενόδουλες Κυβερνήσεις που εναλλάσσονται όλα αυτά χρόνια στον τόπο μας, εφαρμόζοντας πιστά τις πολιτικές της ΕΕ, στην υπηρεσία της ξένης και ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, οδηγούν μια χώρα θαλασσινή και με πλεονάσματα στις παραδοσιακές ιδιαίτερα καλλιέργειες που εξάγονταν στο εξωτερικό, σε χώρα που πουλάει στα super market μπακαλιάρο ειρηνικού ωκεανού, πορτοκάλια Ισπανίας και χοιρινό Ολλανδίας.
Μόνο τα τρία πρώτα χρόνια της ένταξης μας στην ΕΟΚ ενταφιάζονται 860.000 τόνοι εγχώριων φρούτων, λαχανικών, πουλερικών και αβγών, ταυτόχρονα απαγορεύεται η φύτευση νέων δενδριλίων ελιάς, και αργότερα στα πλαίσια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) επιδοτείται το ξερίζωμα. Επιβάλλεται περιορισμός στην παραγωγή ζάχαρης, με αποτέλεσμα το κλείσιμο των εργοστασίων Λάρισας και Ξάνθης. Η καπνοκαλλιέργεια καταστρέφεται, η βαμβακοκαλλιέργεια συρρικνώνεται. Επιδοτείται το τσάκισμα αλιευτικών σκαφών με αποτέλεσμα την καταστροφή μεγάλων παράκτιων αλιευτικών στόλων της χώρας. Η ΕΟΚ επιβάλλει ποσοτικούς περιορισμούς στη χαλυβουργία. Άλλοτε εύρωστοι κλάδοι του δευτερογενή τομέα που απασχολούσαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, όπως αυτός της υφαντουργίας, αφανίζονται. Οι βιοτεχνίες μειώνονται δραματικά ενώ οι εισαγωγές βιομηχανικών προϊόντων από την ΕΟΚ μόνο τα πρώτα χρόνια αυξάνονται κατά 88%. Το εξωτερικό χρέος εκτινάσσεται στα ύψη!
Ο απολογισμός των πολιτικών της ΕΕ στη χώρα μας είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής του τόπου, η μετατροπή της Ελλάδας σε αγορά προϊόντων των Ευρωπαϊκών μονοπωλίων και σε χώρα παροχής υπηρεσιών, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εκποίηση και η αρπαγή δημόσιου πλούτου, η εμπορευματοποίηση και διάλυση της παιδείας και της υγείας, το τσάκισμα εργασιακών, κοινωνικών και λαϊκών δικαιωμάτων, η εκτίναξη της φτώχειας και της ανεργίας, το βάθεμα της εξάρτησης της χώρας μας από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και το αλυσόδεμα της με δανειακές συμβάσεις και μνημόνια, που οδηγούν το λαό της στην οικονομική εξόντωση.

Καμία ανοχή στις αυταπάτες και τον εξωραϊσμό της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας.

Για την ΕΕ των αμέτρητων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που πνίγουν στο αίμα τους λαούς, για την ΕΕ της φτώχειας, της πείνας και της ανεργίας, των εκατομμυρίων αστέγων, για την ΕΕ των ευρωτρομονόμων που ποινικοποιούν απεργίες και καταλήψεις και της αντικομμουνιστικής υστερίας, για την ΕΕ που επιβάλλει πολιτικές εξόντωσης όλων των εργασιακών και λαϊκών κατακτήσεων στην υπηρεσία των μονοπωλίων και των οικονομικών ολιγαρχιών του κεφαλαίου, δεν χωράνε μισόλογα και αυταπάτες. Αυτός ο ιμπεριαλιστικός μηχανισμός δεν εξωραϊζεται και δεν μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα. Σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό κανένας λαός δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Το σύνθημα «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» που προβάλει η νεολαία της Πορείας, επίκαιρο σήμερα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να δυναμώσει και να αποτελέσει μοχλό πάλης για Εθνική ανεξαρτησία, ειρήνη και δουλειά.

Νίκη Πετράκη, μέλος του Συμβουλίου της ΕΡΓΑΣ