Προκλητική εντατικοποίηση της αντεργατικής πολιτικής

Από την 1η Ιουλίου ξεκίνησε η εφαρμογή του νόμου Γεωργιάδη (ν. 5053/23), με βάση σχετική εγκύκλιο που στάλθηκε από τη σημερινή υπουργό Εργασίας και αφορά στην εφαρμογή της 6ήμερης εργασίας σε μια μεγάλη γκάμα επιχειρήσεων, αντί του εδώ και χρόνια κατακτημένου πενθήμερου που ίσχυε σε αυτές. Δεν είναι τυχαίο σαφώς πως η κυβέρνηση ανέβαλε την εφαρμογή του νόμου και από τον περασμένο Μάρτιο που προέβλεπε να ξεκινάει η ισχύς του, την μετέθεσε για μετά τις ευρωεκλογές, έχοντας επίγνωση του αρνητικού αντίκτυπου που θα προκαλούσε άλλο ένα από τα αντεργατικά μέτρα που έχει ψηφίσει.

Ο νόμος Γεωργιάδη, κάτω από τις κατευθύνσεις-οδηγίες της ΕΕ θυμίζουμε, έχει ως κύριο στόχο να χτυπήσει κατά μέτωπο το 8ωρο και την πενθήμερη εργασία, έτσι όπως γενικευμένα ίσχυαν σε όλους τους κλάδους. Η επέκταση της εξαήμερης εργασίας σε μια σειρά νέους κλάδους, με απόφαση του εργοδότη – η μια από τις δύο πρόσθετες αντεργατικές παρεμβάσεις της εγκυκλίου του Υπουργείου Εργασίας- έρχεται να συμπληρώσει το αντεργατικό οπλοστάσιο, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την εκτόξευση της μερικής απασχόλησης (περίπου στο 30%), την ενίσχυση των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης, τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, την πολλαπλή απασχόληση μέχρι και 13 ώρες τη μέρα, την υπερεργασία και υπερωρία, την κατάργηση των σταθερών ρεπό και της κυριακάτικης αργίας κ.ο.κ.

Ο νόμος είναι περισσότερο από προφανές ότι ικανοποιεί εργοδοτικές απαιτήσεις, καθώς δίνει τη δυνατότητα πλέον να εφαρμοστεί η 6ημερη εργασία σε:

• Επιχειρήσεις που δεν είναι από τη φύση τους «συνεχούς λειτουργίας» αλλά μπορούν να λειτουργούν Δευτέρα έως και Σάββατο, επί 24 ώρες, με σύστημα εναλλασσόμενων βαρδιών, και στις οποίες οι εργαζόμενοι απασχολούνται σε πενθήμερη εβδομαδιαία εργασία. Επίσης, προβλέπεται ότι το μέτρο μπορεί να εφαρμοστεί σε εξαιρετικές περιπτώσεις ιδιαίτερα αυξημένου φόρτου εργασίας, χωρίς άλλη διευκρίνιση, αφήνοντας έτσι στη διάθεση του εργοδότη τη δυνατότητα να επικαλείται ανεξέλεγκτα την όποια «εξαίρεση».
• Επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας με σύστημα εναλλασσόμενων βαρδιών, στις οποίες οι εργαζόμενοι απασχολούνται σε πενθήμερη εβδομαδιαία εργασία. Για αυτή την περίπτωση δεν διατυπώνεται καμία, ούτε καν προσχηματικά, η όποια «εξαίρεση».

Με την καθιέρωση της 6ήμερης εργασίας (στις επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας και κυλιόμενων βαρδιών) καταργούνται αυτομάτως κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις που είναι σήμερα σε ισχύ και οι οποίες προβλέπουν πενθήμερη και 8ωρη καθημερινή απασχόληση. Επίσης ερωτηματικά, καθώς δεν διευκρινίζονται, παραμένουν σημεία όπως, το συνολικό εβδομαδιαίο ωράριο των εργαζομένων που καλούνται να εργαστούν και την έκτη μέρα με απόφαση του εργοδότη, αν δηλαδή θα λογίζονται 48 ή 40 ώρες την εβδομάδα. Επίσης, δεν διευκρινίζεται αν η έκτη μέρα που θα απασχολείται ο εργαζόμενος «θα λαμβάνεται υπόψη για την ασφάλισή του». Επισημαίνεται ότι, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, ο ΕΦΚΑ λαμβάνει υπόψη πέντε ημέρες ασφάλισης την εβδομάδα, άρα 25 ημέρες ασφάλισης τον μήνα, στο ανώτατο επίπεδο, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, όπως είναι όσοι κατέχουν Βαρέα και Ανθυγιεινά Ένσημα (ΒΑΕ) ή όσοι είναι ναυτικοί.

Τέλος, είναι αν μη τι άλλο φαιδρό το επιχείρημα της γενικής γραμματέως του υπουργείου Εργασίας, η οποία έφτασε στο σημείο να δικαιολογήσει την 6η μέρα εργασίας ως μέτρο κατά της αδήλωτης εργασίας(!) Όπως επίσης και η δήλωσή της ότι «η ρύθμιση δίνει τη δυνατότητα συμφωνίας των δύο μερών, εργοδοσίας και εργαζομένων, για μία επιπλέον κυλιόμενη βάρδια κατά την 6η ημέρα», την ώρα που όπως είναι γνωστό ότι τόσο με τον νόμο Γεωργιάδη, όσο και με την εγκύκλιο Κεραμέως, η 6ήμερη εργασία δεν συμφωνείται μέσω διαβούλευσης, αλλά είναι στην ευχέρεια και την πρωτοβουλία του εργοδότη (διευθυντικό δικαίωμα) χωρίς συλλογική σύμβαση εργασίας, συμπεριλαμβανομένης και της ατομικής σύμβασης.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος