Ενώ λοιπόν το 2022, στα 49 χρόνια από το Πολυτεχνείο, το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ, όπως είδαμε (Ριζοσπάστης 15/11/2022), επέμενε για την ορθότητα της πλαστής Ανακοίνωσης της Σ.Ε., υπογραμμίζοντας ότι:
«… η περιβόητη καταγγελία, που δημοσιεύεται στο εσωτερικό του συγκεκριμένου φύλλου (σ.σ. Πανσπουδαστική Νο 8), είναι ανακοίνωση της Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου, αναφέρεται σε δράση προβοκατόρων και απόπειρά τους να εισβάλουν στο Πολυτεχνείο και αποτελεί απάντηση στη συκοφαντική ανακοίνωση της δολοφονικής ΕΣΑ για το Πολυτεχνείο. Το ότι η χούντα επιχείρησε να χτυπήσει το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, εκτός από την άμεση καταστολή, στέλνοντας και προβοκάτορες-ασφαλίτες, δεν μπορεί να είναι κάτι που να αμφισβητείται»,
στα 50 χρόνια, ένα χρόνο μετά, στο βιβλίο «Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973. Έμπνευση, γνώση και στήριγμα για τους λαϊκούς ξεσηκωμούς του μέλλοντος» (έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Σύγχρονη Εποχή, σελ. 170-171), μετά τον ορυμαγδό της κριτικής που δέχτηκε και τις αφόρητες πιέσεις που προφανώς δέχτηκαν τα μέλη του, κάνει μια κάποια αναδίπλωση, όπως φαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα, χωρίς να αποδέχεται ακόμη και τώρα την πλαστότητα της Ανακοίνωσης της Σ.Ε. και χωρίς να αναφέρεται στην Απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ του 1976.
Η ρεβιζιονιστική του «ψυχή» δεν μπορεί να αλλάξει. Δείτε τι γράφουν :
«Φυσικά, στο πλαίσιο της γενικά σωστής εκτίμησης για το φοιτητικό και εργατικό-λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, δεν έλειψαν -ειδικά για όσο διάστημα εξακολουθούσε η παρανομία του Κόμματος και επομένως ήταν δυσκολότερη η άντληση συλλογικών συμπερασμάτων- λαθεμένες εκτιμήσεις αναφορικά με τη δράση των προβοκατόρων, ακόμα και όταν θεωρούνταν ότι αυτοί δεν επηρέασαν τις εξελίξεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το φύλλο της “Πανσπουδαστικής” Νο 8, το οποίο κυκλοφόρησε μετά από το Φλεβάρη του 1974, με βασικό στόχο να τον υπερασπιστεί και να διαδώσει τα πολιτικά μηνύματα του φοιτητικού και εργατικού-λαϊκού ξεσηκωμού. Ταυτόχρονα, όμως δημοσίευσε μια αναφορά περί 350 προβοκατόρων των Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου που εισήλθαν στο Πολυτεχνείο.
Η αναφορά ήταν ατεκμηρίωτη και αποπροσανατολιστική, όχι επειδή δε σημειώθηκε εκτεταμένη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών τις μέρες του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωμού, αλλά επειδή οι διάφορες κρατικές υπηρεσίες (όπως το Σπουδαστικό της Ασφάλειας) δρούσαν κυρίως “υπόγεια” στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος και των συγκεντρωμένων, χωρίς να μπορέσουν να καθορίσουν την τροπή των γεγονότων.
Εξίσου λαθεμένη ήταν η δημόσια καταγγελία του Διονύση Μαυρογένη ως εντεταλμένου μυστικών υπηρεσιών. Βέβαια, μπορεί γενικά να χρειάζεται η καταγγελία ενεργειών οι οποίες αντικειμενικά δίνουν λαβές για χτύπημα του οργανωμένου κινήματος, όμως χρειάζεται κυρίως η πολιτική αντιμετώπιση όσων λειτουργούν προβοκατόρικα συνειδητά ή ασυνείδητα και όχι ατεκμηρίωτες άστοχες καταγγελίες».
Πέρασαν 50 χρόνια για να πει «μισή» ή μάλλον «ολίγη» «αλήθεια» το ΚΚΕ, για την «Πανσπουδαστική Νο 8», για την «αποκατάσταση» δήθεν της «αλήθειας».
Για την Απόφαση της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ του 1976 «ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ» όμως, «άκρα του τάφου σιωπή».
Είναι μια από τις γνωστές φραστικές «αποκαταστάσεις» που κάνει το ΚΚΕ γεγονότων και προσώπων, μετά από πολλά χρόνια, χωρίς όμως να αποκαθιστά όλη την πραγματική αλήθεια και αποσιωπώντας απόψεις και γεγονότα.
Μια τέτοια «αποκατάσταση», για πολιτική εκμετάλλευση, μετά από 50 χρόνια, ήταν αυτή του Ζαχαριάδη, χωρίς όμως αναφορά στις διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές απόψεις που εκφράστηκαν τότε, στα γεγονότα της Τασκένδης, στην 6η Ολομέλεια του 1956, στην καθαίρεση και τη διαγραφή του, που έγινε με εισήγηση διεθνούς Επιτροπής άλλων κομμάτων. Για να εξοριστεί στη συνέχεια από τους ιδεολογικοπολιτικούς πατέρες της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ (Κολιγιάννη, Φλωράκη, Παρτσαλίδη και σία) και χωρίς κανένα έλεος να εξοντωθεί στην εξορία το 1973.
Ακόμη και ο Στάλιν, που από το 20 Συνέδριο (1956), «είχε μπει στην άκρη» και του φόρτωναν όλα τα «κακά», «αποκαταστάθηκε» μετά τα 40 χρόνια, όταν κατέρρευσε το ρεβιζιονιστικό οικοδόμημα και παλινορθώθηκε και τυπικά ο καπιταλισμός.
Με τη μορφή πολιτικού εκκρεμούς, από την μια ακραία, «δεξιά» θέση, στη διάρκεια της χούντας και στη μεταπολίτευση, κάνει τώρα «αποκαταστάσεις», φτάνει σήμερα με έναν ανεκδιήγητο οππορτουνισμό στην άλλη τυχοδιωκτική, «αριστερή» στα λόγια γραμμή, του στείρου και βέρου «αντικαπιταλισμού», της εναντίωσης στη θέση για εξάρτηση της χώρας, του εξοβελισμού του αιτήματος για «Εθνική Ανεξαρτησία» και της εγκατάλειψης των μεγάλων αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων του κινήματος.
Ίσως μετά από 50 χρόνια, το 2040 να έχουμε κι άλλες «αποκαταστάσεις», για τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη, Ζολώτα, (1989-1991) ή και τους ύμνους στον Γκορμπατσόφ και στην περεστρόικα, την ίδια περίοδο, που εδώ και 35 χρόνια δε λένε κουβέντα.
e-prologos.gr
