Αν ο άνθρωπος είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, τότε η μνήμη είναι σπουδαία και πρωτεύουσα δύναμη συγκρότησης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ως εκ τούτου η πολιτική επίσκεψη που προγραμμάτισε το Μ-Λ ΚΚΕ στην Μακρόνησο την Κυριακή 14 Οκτώβρη δεν είναι ένας απλός (πολιτικός) περίπατος.

Εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και περίπου 50 από όταν μία χούφτα αγωνιστών ανέλαβαν να ξελασπώσουν την κομμουνιστική σημαία από τους λεκέδες των κάθε λογής αναθεωρητών, οφείλουμε ν’ αναστοχαστούμε. Ξανά και ξανά. Επίμονα, με το πείσμα ενός μουλαριού, αλύγιστα όπως η πυξίδα που βλέπει πάντα το βορρά, αυτοκριτικά γιατί δεν είμαστε πάπες, λαϊκά όπως αρμόζει, σεμνά και ευέλικτα γιατί η ζωή δεν περιμένει.

Υπάρχει ανάγκη υπεράσπισης της ιστορίας ΜΑΣ τώρα που μαίνεται η αναθεώρηση και ο αντικομμουνισμός.

Πρέπει να χτίσουμε ένα γερό επαναστατικό κόμμα, εργαλείο για δράση, φόβητρο για τους δυνάστες μας.

Είναι αναγκαίο να τιμάμε τους αλύγιστους και το νησί που συμβολίζει μαρτύρια και αντοχή, ατσάλι και υπομονή όπως είναι η Μακρόνησος.

Και αν εκείνοι έδωσαν την ζωή για την ζωή μας, ποιος είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής για να μη γίνει το μυαλό μας tabula rasa (άγραφτο χαρτί) και η ζωή μας miserabile visu (φριχτό θέαμα);

Ας θυμηθούμε λοιπόν τον ποιητή:

«Τους παλιούς μου φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα».

Ραντεβού στην Μακρόνησο.

Θανάσης Τσιριγώτης