Σε μια περίοδο που ζωτικά προβλήματα απασχολούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και σοβαροί τριγμοί θέτουν εν αμφιβόλω την απρόσκοπτη ανάπτυξη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ο απερχόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζ.Κ. Γιούνκερ, έκανε βαρυσήμαντη ομιλία στο Ευρωκοινοβούλιο, με την οποία ενημέρωσε για την κατάσταση της ΕΕ το 2018.

Στην ομιλία του με χαρακτηριστικό τίτλο “Η ώρα της Ευρωπαϊκής Κυριαρχίας”, ο Γιούνκερ έθεσε τους φιλόδοξους στόχους του ηγετικού πυρήνα της ΕΕ στο πεδίο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, έτσι ώστε η Ευρώπη να “κατεβεί από τις κερκίδες του παγκόσμιου σταδίου” και να πάψει να είναι “απλώς θεατής, σχολιαστής των διεθνών γεγονότων” αλλά “ένας εποικοδομητικός παράγοντας, διαμορφωτής, αρχιτέκτονας του αυριανού κόσμου”, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Θέλοντας να δώσει λύση στις εσωτερικές αντιθέσεις που ταλανίζουν την Ε.Ε. δημιουργώντας προσκόμματα στην ενιαία “έξοδό” της στο διεθνή στίβο, επανέφερε την πρόταση για “ειδική πλειοψηφία σε συγκεκριμένους τομείς” ώστε να υπάρχει “μία μόνο φωνή σε θέματα εξωτερικής πολιτικής” και να μην κρατείται “όμηρος” η Ευρώπη σε αυτά τα ζητήματα, ακόμη και από την αρνητική θέση ενός μόνο κράτους-μέλους.

Ένδειξη των προβληματισμών που διέπουν τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά επιτελεία είναι η αναφορά, στην τοποθέτηση του προέδρου της Κομισιόν, στο 1914 (έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου) σε αντιπαραβολή με το 1913 που φάνταζε μια “χρονιά τόσο φωτεινή, ήρεμη, ειρηνική και αισιόδοξη”, για να τονίσει την αναγκαιότητα σε μια πιο συνεκτική Ευρώπη, αφού “ο κόσμος δεν έχει σταματήσει να γυρίζει. Είναι πιο ασταθής από ποτέ. Οι εξωτερικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ήπειρός μας πολλαπλασιάζονται μέρα με την μέρα”, αποτυπώνοντας, παραστατικά, την κατακόρυφη όξυνση των ανταγωνισμών.

Χαρακτηριστική επίσης είναι και η τοποθέτησή του με αφορμή τη συμμετοχή της ΕΕ στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και την κατάσταση στο Ιντλίμπ αφού όπως αποκάλυψε “η σύγκρουση στη Συρία αναδεικνύει πως η διεθνής τάξη, που τόσο εξυπηρετούσε τους Ευρωπαίους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αμφισβητείται όλο και περισσότερο” γι’ αυτό η“Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να είναι σίγουρη ότι όσα ίσχυαν χτες μπορούν ακόμη να ληφθούν υπόψη σήμερα. Αυτές οι παλιές συμμαχίες μπορεί να μην φαίνονται το ίδιο”.

Η ομιλία Γιούνκερ, παρά τα φληναφήματα για την “κοινωνική Ευρώπη”, που σίγουρα αποτυπώνει και τον φόβο για την όξυνση των ταξικών αγώνων στο εσωτερικό της εξαιτίας της εξαθλίωσης των εργατολαϊκών μαζών, απλώθηκε σε όλο το πεδίο των ανοιχτών θεμάτων που απασχολούν τα επιτελεία της Ε.Ε., για την καθιέρωση του “παγκόσμιου ρόλου” της.

Για το Brexit, το Μεταναστευτικό και την άνοδο της ακροδεξιάς, τα Δυτικά Βαλκάνια και τη Συρία, τις σχέσεις με την Αφρική, την συμφωνία εταιρικής σχέσης με την Ιαπωνία, την οποία προέτρεψε να κυρωθεί “για λόγους τόσο οικονομικούς όσο και γεωπολιτικούς”, το ευρώ ως παγκόσμιο νόμισμα (σε αντιπαράθεση με το δολάριο), την κοινή πολιτική Εξωτερικών και Άμυνας, την αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών κ.α.

Αφού τόνισε ότι η ΕΕ είναι μια εμπορική δύναμη που έχει συνάψει συμφωνίες με 70 χώρες και αποτελεί το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ξεκαθάρισε ότι πρέπει να μετεξελιχθεί από “αποκλειστικά έναν παγκόσμιο χρηματοδότη” ιδιότητα που παρ’ όλ’ αυτά θέλει να διατηρηθεί, σε έναν “περισσότερο παγκόσμιο παράγοντα”.

Κλειδί σ’ αυτόν το σχεδιασμό είναι η ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ένωσης, “προκειμένου το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας και η μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία για την Άμυνα να καταστούν πλήρως λειτουργικά”. Στο πλαίσιο αυτό προτείνεται και η μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση, με την αύξηση των αμυντικών δαπανών, στο εικοσαπλάσιο (!), ώστε η ΕΕ να καταστεί πιο “υπεύθυνη και ανεξάρτητη” σε θέματα Άμυνας και Ασφάλειας. Ο Γιούνκερ θέλοντας να δώσει έμφαση στο πόσο επείγει μια τέτοια εξέλιξη, αφού η “γεωπολιτική κατάσταση σηματοδοτεί ότι έφτασε η ώρα για την ευρωπαϊκή κυριαρχία”, τόνισε πως θα συνεχίσει να εργάζεται “μέρα και νύχτα για να μπουν σε πλήρη λειτουργία το Ευρωπαϊκό Αμυντικό Ταμείο και η Μόνιμη Δομημένη Συνεργασία στην Άμυνα (PESCO)”

Πιστοποιώντας την όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή του σκληρού πυρήνα της ΕΕ στο γεωπολιτικό παιχνίδι των ανταγωνισμών για τις “σφαίρες επιρροής”, σε σύμπλευση και αντιπαράθεση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα κλπ), αναφέρθηκε στα Δυτικά Βαλκάνια δήλωσε ότι: “Πρέπει να βρούμε ενότητα όσον αφορά τα Δυτικά Βαλκάνια – μια για πάντα. Εάν δεν το κάνουμε, η άμεση γειτονιά μας θα διαμορφωθεί από άλλους”.

Όμοια στόχευσε και προς την Αφρική την οποία χαρακτήρισε ότι αποτελεί το “μέλλον”, αφού μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της θα ανέλθει σε 2,5 δισ, δηλαδή 1 στους 4 ανθρώπους στη Γη θα είναι Αφρικανός.

Με απύθμενη υποκρισία, την ώρα που εκατομμύρια Αφρικανοί οδηγούνται στην μετανάστευση, ως συνέπεια και της πολιτικής των Δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών (χαρακτηριστικά το 36% του εμπορίου της Αφρικής είναι με την ΕΕ, συγκριτικά με 16% με την Κίνα και 6% με τις ΗΠΑ.), για να συναντήσουν σε πολλές περιπτώσεις τον υγρό θάνατο στα νερά της Μεσογείου και τα υψωμένα τείχη της Ευρώπης “φρούριο”, ο Γιούνκερ προτείνει “μια νέα Συμμαχία για βιώσιμες επενδύσεις και θέσεις εργασίας μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής”, ανοίγοντας ένα νέο πεδίο ληστρικής εκμετάλλευσης της πολύπαθης ηπείρου.

Σε ό,τι αφορά το Brexit έθεσε τις βασικές αρχές που ακολουθεί η ΕΕ στη διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση Μέι, για να τονίσει στη συνέχεια με νόημα ότι μετά τις 29 Μάρτη 2019 “το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα είναι ποτέ μια οποιαδήποτε “τρίτη χώρα” για εμάς. Θα είναι πάντα ένας πολύ στενός γείτονας και εταίρος, από πολιτική, οικονομική και στρατιωτική άποψη”, αφήνοντας ανοιχτούς “διαύλους” για μελλοντικές κοινές πρωτοβουλίες, ανάλογα με τη διαμόρφωση των παγκόσμιων συμμαχιών και συσχετισμών.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο πρόεδρος της Κομισιόν στις προσπάθειες να ενισχυθεί το ευρώ έναντι του δολαρίου στις διεθνείς συναλλαγές, τονίζοντας ότι “Πριν από το τέλος του έτους, η Επιτροπή θα παρουσιάσει πρωτοβουλίες για την ενίσχυση του διεθνούς ρόλου του ευρώ. Το ευρώ πρέπει να γίνει το πρόσωπο και το μέσο μιας νέας, πιο κυρίαρχης Ευρώπης”. Στέλνοντας μήνυμα προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ξεκαθάρισε ότι: “Είναι παράλογο η Ευρώπη να πληρώνει το 80% για την εισαγωγή Ενέργειας (περίπου 300 δις. ευρώ ετησίως) σε δολάρια, όταν μόνο το 2% των ενεργειακών μας εισαγωγών προέρχεται από τις ΗΠΑ. Είναι παράλογο ευρωπαϊκές εταιρείες να αγοράζουν ευρωπαϊκά αεροπλάνα σε δολάρια αντί για ευρώ”.

Ο Τσίπρας εξωραΐζει την ΕΕ και σπέρνει νέες αυταπάτες

Μια μέρα πριν ο Γιούνκερ ξεδιπλώσει στο Στρασβούργο τους άξονες της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, με απώτερο σκοπό το “άνοιγμά” της στο πέλαγος των ανταγωνισμών για την παγκόσμια ηγεμονία, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας κατέθεσε τα πλήρη διαπιστευτήρια του, με ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, για το μέλλον της ΕΕ.

Δηλώνοντας πλήρη υποταγή στις βασικές κατευθύνσεις που χαράσσει ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ, επιδόθηκε σε μια αγωνιώδη προσπάθεια εξωραϊσμού της σκληρά αντιλαϊκής ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ένωσης, σπέρνοντας νέες αυταπάτες για την υποτιθέμενη δυνατότητα φιλολαϊκής της μετάλλαξης, με επιστροφή σε “αξίες” που ποτέ δεν είχε, από τις δυνάμεις της “προόδου” κόντρα σε αυτές της συντήρησης”. Έκανε μ’ αυτό τον τρόπο νέα ανοίγματα προς το χώρο της “αμαρτωλής” ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, ΟΝΕ κλπ), χαράσσοντας έτσι νέες κάλπικες διαχωριστικές γραμμές.

Ισχυρίστηκε ότι “η αποτυχία της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης είναι τελικά αυτή που τροφοδοτεί το τέρας του σοβινισμού και του ακροδεξιού λαϊκισμού. Η λογική της εθνικής αναδίπλωσης έναντι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης”, τσουβαλιάζοντας μ’ αυτό τον τρόπο όσους αμφισβητούν την ιμπεριαλιστική ένωση με τις “ευρωσκεπτικιστικές” αστικές αντιδραστικές δυνάμεις.

Στη γραμμή Γιούνκερ παρουσίασε τα μνημόνια ως “έκφραση της αλληλεγγύης της ΕΕ” και τις θυσίες που επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό ως ένδειξη του “πόσο βαθιά προσηλωμένοι είναι οι Έλληνες” στην Ε.Ε.

Σε μια γραμμή ξεπλύματος της αντιλαϊκής πολιτικής της Ε.Ε. παρουσίασε τα δύο πρώτα μνημόνια ως ένα “διαχειριστικό λάθος”, αφού “αντί να εμβαθύνουν στις δομικές μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα, αντί να προτεραιοποιήσουν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, προτεραιοποίησαν μια πρωτοφανή δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία εκ των πραγμάτων οδήγησε σε ένα οικονομικό αδιέξοδο” βγάζοντας λάδι τη δικιά του πολιτική και τα μνημόνια που αυτός υπέγραψε και εφάρμοσε, ζητώντας παράλληλα τα εύσημα για την επιτυχία του. “Πολύ λίγοι ήταν ανάμεσά σας αυτοί που πίστευαν ότι θα είχα την ελπίδα να τα καταφέρω”, ανέφερε.

Συνεχείς ήταν και οι διαβεβαιώσεις του ότι “το τέλος των μνημονίων δεν συνιστά επαναφορά στο παρελθόν, αλλά ιστορική τομή με το παρελθόν”, καλώντας επί της ουσίας τους εργαζόμενους και το λαό να ξεχάσουν τα δικαιώματα που έχασαν, στέλνοντας παράλληλα “επενδυτικό σήμα” στα ξένα και ντόπια μονοπώλια.

Σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό ιδιαίτερη ήταν η δήλωση πίστης στην εφαρμογή της κατάπτυστης συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, που έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποθήκη ψυχών, αφού όπως δήλωσε “αν δεν υπήρχε, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για όλους μας”. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι αναφορές προσήλωσής του στην προώθηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, στην Ανατολική Ευρώπη, την Ανατολική Μεσόγειο και την Βόρειο Αφρική. Σε αυτό το πλαίσιο διαφήμισε και τη συμφωνία των Πρεσπών που “ξεκλείδωσε” την ευρωπαϊκή προοπτική των Βαλκανικών κρατών, αλλά και τον συνεχιζόμενο διάλογο (υπό ευρωνατοϊκή επίβλεψη) με την Αλβανία.