Τον Αύγουστο του 1949 κλείνει η αυλαία της πάλης του ΔΣΕ με την υποχώρηση του, στην Αλβανία. Για 3,5 χρόνια, ο ΔΣΕ βρέθηκε σε ευθεία αναμέτρηση με τον αγγλικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό, για να πάρουν σάρκα και οστά οι ανεκπλήρωτοι πόθοι του λαού μας, για μια Ελλάδα της λευτεριάς, της προκοπής, της ανεξαρτησίας με τον ίδιο αφέντη στον τόπο του. Πιάνοντας το κόκκινο νήμα από εκεί που το άφησε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ, πότισε τα βουνά της χώρας μας με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών, εκείνων των αγωνιστών που έγραψαν τις πιο λαμπρές σελίδες ηρωισμού και αυτοθυσίας στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τα ένδοξα πεδία των μαχών, από τη Βόρεια Ελλάδα και την Ήπειρο ως τη Ρούμελη και την Πελοπόννησο, στο Γράμμο, στο Βίτσι, στη Μουργκάνα, στο Μάλι-Μάδι, πιστοποιούν αυτήν την αλήθεια.

Αναμφίβολα, η πάλη του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Γι’ αυτό συγκεντρώνει τα πιο λυσσασμένα πυρά της αστικής προπαγάνδας, μέσω της οποίας οι εχθροί του λαϊκού κινήματος με την αντικομμουνιστική παραχάραξη της ιστορίας προσπαθούν να σπιλώσουν τον αγώνα του ΔΣΕ και να σβήσουν την προοπτική της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής δημοκρατίας και του σοσιαλισμού για το λαό μας.  Αντίστοιχα, οι διάφοροι ψεύτικοι φίλοι του λαού και του κινήματος, όλα τα εχθρικά προς τον Μαρξισμό-Λενινισμό κόμματα και ρεύματα, με το ένα χέρι βγάζουν λαθεμένη όλη τη γραμμή που γέννησε τα δύο αντάρτικα της δεκαετίας του ’40 και με το άλλο τιμούν υποκριτικά τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ.

Σε αυτό το σημείο, θα θέλαμε να πούμε και δυο λόγια και για κάποιους ακόμα που θα πάνε να “τιμήσουν” τους αντάρτες του ΔΣΕ. Μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η νεολαία τις επόμενες μέρες θα πραγματοποιήσει camping στο Γράμμο με εκδηλώσεις “τιμής” στον ΔΣΕ. Για μια ακόμα φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να καπηλευτεί τους αγώνες και τις θυσίες του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, για να συγκαλύψει την πραγματική ουσία της πολιτικής του που είναι αντιλαΪκή και φιλοϊμπεριαλιστική. Το 2015, ενώ είχε πάρει το χρίσμα από τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια ολιγαρχία για να γίνει κυβέρνηση και μερικούς μήνες πριν ψηφίσει το τρίτο Μνημόνιο μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΑΝΕΛ, πέρασε από την Καισαριανή, για να “τιμήσει” τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές. Την Άνοιξη του 2017, ενώ συνέχιζε να παίρνει αντιλαΪκά μέτρα, πήγε και μια βόλτα και από το Μουσείο Μπελογιάννη. Τώρα, νομίζει πως με το camping στο Γράμμο θα ξεχάσει ο αριστερός κόσμος και ο λαός, ποια είναι η άποψη του για τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και ποια πολιτική άσκησε απέναντι σε αυτούς. Αυτούς ακριβώς που πριν 7 δεκαετίες ισοπέδωσαν τη Μουργκάνα και το Γράμμο με τις βόμβες ναπάλμ, που κατέσφαξαν τους αντάρτες του ΔΣΕ και τον ελληνικό λαό. Και που από τότε μέχρι σήμερα έχουν κατασφάξει τόσους και τόσους λαούς, παίρνοντας τον τίτλο ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. Αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ τους υπηρέτησε ως κυβέρνηση. Θεωρούσε και θεωρεί τις ΗΠΑ “στρατηγικό εταίρο” και “σύμμαχο”. Ο Τσίπρας αποκαλούσε τον Τραμπ “διαβολικά καλό”. Μάλιστα επί ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα μπήκε ξανά στην υπηρεσία των δολοφονικών σχεδίων των ΗΠΑ με την υπογραφή της συμφωνίας για την επέκταση των αμεριανικανονατοϊκών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα. Οι αριστεροί άνθρωποι και όλος ο λαός θα αποδοκιμάσουν τέτοιες προκλητικές και υποκριτικές “τιμές” στον ΔΣΕ.

Αντίθετα με όλους αυτούς, οι κομμουνιστές αναγνωρίζουν ότι οι νικητές του 1949 -ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια ολιγαρχία- συνεχίζουν να φέρνουν νέα δεινά στον τόπο και στο λαό. Η κυριαρχία αυτών είναι η ιστορική συνθήκη που έκανε αναγκαίο τον ΔΣΕ και υπάρχει ακόμα. Γι’ αυτό είναι καθήκον να σκύψουμε στον αγώνα του ΔΣΕ, να εμπνευστούμε από αυτόν, αλλά και να διδαχθούμε από τα λάθη. Να βγάλουμε λοιπόν τα κατάλληλα συμπεράσματα που είναι χρήσιμα για το σήμερα και το αύριο του αγώνα μας.

Όταν εξαπολύθηκε η ένοπλη επίθεση της φασιστικής Ιταλίας τον Οκτώβρη του 1940,το ΚΚΕ χάραξε μια σωστή, επαναστατική θέση. Μέσα από τα μπουντρούμια, τις φυλακὲς και τις εξορίες, όπου τους είχε ρίξει η μεταξική δικτατορία, οι κομμουνιστές, με πρώτο τον γραμματέα του κόμματος, Ν. Ζαχαριάδη, κάλεσαν το λαό στον  αντιφασιστικό αγώνα, έριξαν το σύνθημα της αντίστασης στο φασίστα εισβολέα. Στις συνθήκες που η χώρα μας υποδουλώθηκε στους γερμανούς εισβολείς, το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην οργάνωση της αντιστασιακής πάλης του λαού, δημιούργησε το ΕΑΜ και το ένοπλο τμήμα του τον ΕΛΑΣ, κι έγινε ψυχή του λαϊκού απελευθερωτικού αγώνα. Χιλιάδες κομμουνιστές σκοτώθηκαν στις μάχες με τους χιτλερικούς και δεκάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν απ τους καταχτητές. Το απαράμιλλο κίνημα της εθνικής αντίστασης ήταν έργο, πριν απ’ όλα, των κομμουνιστών.

Το τέλος της Κατοχής, τον Οκτώβρη του 1944, βρίσκει το ΚΚΕ πανίσχυρο. Το ΕΑΜ,  είχε ήδη απελευθερώσει περιοχές της χώρας και είχε αγκαλιαστεί από όλο το λαό. Και όλα αυτά, ενώ τα παλιά αστικά κόμματα είτε μετατράπηκαν σε συνεργάτες των Ναζί, είτε στην «καλύτερη» αναχώρησαν μαζί με τον βασιλιά για το Κάιρο της Αιγύπτου. Τότε ακριβώς, την ώρα της απελευθέρωσης, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός επεμβαίνει στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944, για να μην αφήσει το λαό μας, συσπειρωμένο στο ΕΑΜ, να καθορίσει ο ίδιος τις τύχες του. Παρεμβαίνει για να πάρει αυτός τη λεία και να επαναφέρει στην εξουσία τους απόντες και τους προδότες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ όμως δεν πίστευε πως μπορούμε να πάμε κόντρα στους άγγλους και να καταλάβουμε την εξουσία. Αυτή θεωρούσε πώς δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μαζί τους και με αυτή την κεντρική αντίληψη  διαμόρφωσε όλη την πολιτική της. Όχι σύγκρουση με τους άγγλους αλλά συμβιβασμός μαζί τους. Όχι πάλη για την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας, άλλα προσπάθειες στα πλαίσια της «εθνικής ενότητας» ώστε να εξασφαλιστεί μια «ομαλή μεταπολεμική εξέλιξη στην Ελλάδα». Η καθοδήγηση του ΚΚΕ, διαστρεβλώνοντας την έννοια του εθνικού αγώνα, που  είναι αντιιμπεριαλιστικός- ταξικός αγώνας, διακήρυξε πως δεν κάνουμε ταξικό αγώνα, αλλά εθνικό, αφαίρεσε δηλαδή από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα την ταξική του ουσία. Οι προδοτικές συμφωνίες του Λιβάνου, της Γκαζέρτας και η πλήρης συνθηκολόγηση της Βάρκιζας αποτελούν καρπούς αυτής της γραμμής. Το ηρωικό ΚΚΕ έστησε ένα από τα μεγαλύτερα εθνικοαπελευθερωτικά αντάρτικα κινήματα, ωστόσο η οπορτουνιστική, συνθηκολόγα πολιτική της ηγεσίας του έδωσε την ευκαιρία στους απόντες του αγώνα και στους πρώην ταγματασφαλίτες να ξαναβρεθούν στην εξουσία. Κι επειδή αυτοί είχαν πλήρη συνείδηση των σκοπών τους -την εδραίωση της εξουσίας του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου μοναρχοφασισμού- ξεκινούν ένα απίστευτο κυνήγι αριστερών, κομμουνιστών, πατριωτών, εναντίον όλων αυτών που είχαν πολεμήσει λίγο πριν τους Ναζί κατακτητές.

Ο μονόπλευρος «εμφύλιος» πόλεμος ξεκινά το 1945

Οι νέοι λοιπόν κατακτητές, οι Άγγλοι, βρίσκουν δουλειά στους πρώην συνεργάτες των Ναζί και όλοι μαζί ξεκινούν ένα όργιο τρομοκρατίας σε βάρος του ελληνικού λαού. Οι ομάδες Χ, ΜΑΥ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου) και πολλές ακόμα, σκοτώνουν, βιάζουν, ληστεύουν. Από την Βάρκιζα ως τις νόθες εκλογές της 31ης Μάρτη 1946, ο απολογισμός είναι βαρύς: 1.289 φόνοι, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 84.931 συλλήψεις, 8.624 φυλακίσεις, 18.767 λεηλασίες-καταστροφές, 509 απόπειρες δολοφονιών, 165 βιασμοί γυναικών (τα στοιχεία αυτά είναι παρμένα από τη «Μαύρη Βίβλο» που εξέδωσε το ΕΑΜ). Την ίδια περίοδο δρουν στη χώρα μας 206 μοναρχοφασιστικές συμμορίες. Είναι φανερό ότι ο «εμφύλιος» πόλεμος επιβλήθηκε από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους συνεργάτες του, οι οποίοι, ενώ το ΚΚΕ είχε δώσει τα όπλα και εφάρμοζε τις συμφωνίες, έπραξαν τα παραπάνω για να συντρίψουν το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα και να υποτάξουν τον αδούλωτο ελληνικό λαό.

Δεν θα μπορούσαν βέβαια αγωνιστές να δεχτούν παθητικά αυτήν την κατάσταση σφαγής τους. Αυτήν την περίοδο, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, ομάδες ανταρτών προσπαθούν να αμυνθούν. Το ΚΚΕ στη 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής τον Ιούλη 1945 και στο 7ο συνέδριο του Οκτώβρη αποφασίζει, μεταξύ άλλων, «να αντιμετωπίσει με τη μαζική λαϊκή αυτοάμυνα την μοναρχοφασιστική δολοφονική τρομοκρατία». Στη συνέχεια, η 2η Ολομέλεια της ΚΕ θα αποφασίσει την αποχή από τις νόθες εκλογές της 31ης Μάρτη 1946 και τον προσανατολισμό προς τον ένοπλο αγώνα. Σε αυτά τα πλαίσια, ανήμερα των εκλογών της 31 Μάρτη, πραγματοποιείται η πρώτη αποφασιστική επίθεση ομάδας ανταρτών στο Λιτόχωρο Πιερίας. Για τρία και πάνω χρόνια, ο ΔΣΕ αγωνίστηκε ηρωικά και έφτασε να τραντάξει τις βάσεις της αγγλοαμερικανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, τελικά όμως ηττήθηκε στο Γράμμο – Βίτσι και τον Αύγουστο του 1949 αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα.

Τους επόμενους μήνες, όπως λέει και ο ύμνος του ΔΣΕ “Βροντάει ο Όλυμπος και πάλι..” και συνεχίζεται η δράση διάφορων αντάρτικων ομάδων. Οι ανάγκες του αγώνα επιβάλλουν όμως να δημιουργηθεί ένα ενιαίο διοικητικό κέντρο κι ένας ενιαίος στρατός. Στις 28 Οκτώβρη 1946 συγκροτείται στην Τσούκα Αντιχασίων το Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών και αμέσως μετά θα πάρει το όνομα Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ). Ο ΔΣΕ δημιουργήθηκε και άπλωσε τη δράση του σε όλη τη χώρα του τελευταίους μήνες του 1946, κόντρα στο Γ΄ Ψήφισμα του Ιούλη 1946 το οποίο νομιμοποιούσε τις εκτελέσεις μελών και φίλων του ΚΚΕ. Στη Βόρεια και στην Κεντρική Ελλάδα, δεν αφηνόταν πλέον αναπάντητες οι επιθέσεις των συμμοριών. Η σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαοκρατίας ξανασηκώθηκε και αναπτερώθηκε η ελπίδα του λαού να ζήσει ελεύθερος.

Η επέμβαση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού

Το 1947, αντανακλώντας τους παγκόσμιους συσχετισμούς, πραγματοποιείται η αλλαγή φρουράς και στη χώρα μας. Από τον αγγλικό περνάει στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Το Μάρτη εξαγγέλλεται το «Δόγμα Τρούμαν». Ο Τρούμαν διακήρυξε ανοιχτά την επέμβαση στην Ελλάδα και το στήσιμο προγεφυρώματος απέναντι στην ΕΣΣΔ. Εκπονείται το Σχέδιο Μάρσαλ -σχέδιο οικονομικής υποδούλωσης στις ΗΠΑ διάφορων χωρών της Ευρώπης. Αντίστοιχα, υπογράφτηκε η Ελληνοαμερικάνικη συμφωνία που μετέτρεψε τη χώρα σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Ο «Εθνικός» Στρατός ενισχύθηκε με πάνω από 5.000 φαντάρους και στελέχη του αμερικανικού στρατού και εκατοντάδες χιλιάδες τόνους πολεμικού υλικού.. Κατόπιν, άλλα από τα αγαθά της αμερικανικής βοήθειας προς την Ελλάδα ήταν και οι βόμβες ναπάλμ που ρίχτηκαν πρώτη φορά στο Γράμμο, αλλοιώνοντας τον φλοιό του. Όπως επίσης και η Μακρόνησος, το ελληνικό Νταχάου, αλλά και τα παιδομαζώματα της βασίλισσας Φρειδερίκης, η οποία οδηγούσε τα παιδιά σε αντίστοιχα Μακρονήσια, στα «Ιδρύματα»-Κολαστήρια.

«Όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη!»

Ο ΔΣΕ λοιπόν βρίσκεται αντιμέτωπος ανοιχτά με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Επιστέγασμα της πάλης του είναι η δημιουργία της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ) στις απελευθερωμένες περιοχές τον Αύγουστο 1947, που ανάλαβε να προωθήσει το λαϊκοδημοκρατικό έργο (διανομή της γης κ.ά.). Τον Σεπτέμβρη, η 3η Ολομέλεια της ΚΕ αποφασίζει: «να μετατοπιστεί αποφασιστικά το κέντρο βάρους για όλη την κομματική δουλειά στο στρατιωτικοπολεμικό τομέα, για την ανάδειξη του ΔΣΕ στη δύναμη εκείνη που θα φέρει στο πιο σύντομο χρονικό διάστημα στη δημιουργία της Λεύτερης Ελλάδας, βασικά σ’ όλες τις περιοχές της Βόρειας Ελλάδας». Το Γενάρη του 1948 πραγματοποιείται η σύσκεψη πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών του ΔΣΕ που επεξεργάστηκε στρατιωτικά λάθη και αδυναμίες και σχετικά πολιτικοστρατιωτικά ζητήματα. Η σύσκεψη κλείνει με το σύνθημα «όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη» και δίνει ώθηση στον αγώνα του ΔΣΕ. Στις μάχες της επόμενης περιόδου σε Θράκη-Μακεδονία ο αστικός στρατός καθηλώνεται χωρίς να πετυχαίνει τα σχέδια του, ωστόσο, σοβαρά λάθη και καταστροφικές ταλαντεύσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ γενικότερα σε ότι αφορά την προετοιμασία, το χρόνο έναρξης, τον τρόπο διεξαγωγής του ένοπλου αγώνα, την έλλειψη εφεδρειών του ΔΣΕ, δεν επιτρέπουν ένα αποφασιστικό χτύπημα κατά του εχθρού.

Αξιοσημείωτες μάχες αυτής της περιόδου είναι αυτές στη Μουργκάνα, που σε πρώτη φάση είναι νικηφόρες για τον ΔΣΕ. Η εποποιία του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948 όταν μερικές χιλιάδες αντάρτες του ΔΣΕ (ταλαιπωρημένοι και με κακό οπλισμό) άντεξαν 70 μέρες απέναντι σε δεκάδες χιλιάδες του Κυβερνητικού Στρατού, άρτια εξοπλισμένους. Το ίδιο και στον ελιγμό στο Βίτσι, αμέσως μετά, όπου τα σχέδιο του κυβερνητικού στρατού ανατράπηκαν, στο βαθμό όπου ο ΔΣΕ είχε εκεί την πρωτοβουλία, αν και υποχωρούσε! Την ίδια περίοδο η ηρωική αντεπίθεση στο Μάλι-Μάδι έφερε μια  σημαντική νίκη του ΔΣΕ σε βάρος των υπέρτερων από κάθε άποψη δυνάμεων του εχθρού. Μετά από την ήττα του κυβερνητικού στρατού στο Μάλι-Μάδι θα υπάρξουν μαζικές λιποταξίες στις γραμμές του, καθαιρέσεις ανώτερων αξιωματικών, ενώ ήταν τέτοιος ο κλονισμός στις τάξεις του εχθρού όπου ο Αμερικανός αρχιστράτηγος Βαν Φλιτ δήλωσε σε σύσκεψη στρατιωτικών στην Καστοριά: «…διερωτήθη αν δεν έμενε πλέον στους αμερικανούς, παρά να αναχωρήσουν» (από το βιβλίο «Φωτιά και Τσεκούρι» του δεξιού, αντικομμουνιστή πολιτικού Ε.Αβέρωφ).

Η ήττα και η υποχώρηση του ΔΣΕ

Μετά τις ηρωικές μάχες του 1948, το 1949 ανοίγει με την 5η Ολομέλεια της ΚΕ που συνδέει την τύχη του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα με τη μαχητική ικανότητα του ΔΣE και την εξασφάλιση των στρατηγικών εφεδρειών. Τελικά και λόγω της προδοσίας του Τίτο που είχε κλείσει τα σύνορα για τον ΔΣΕ, η πλάστιγγα θα γείρει προς τον κυβερνητικό στρατό. Συντρίβει τον ΔΣΕ σε Ρούμελη και Ανατολική Μακεδονία-Θράκη και ρίχνει όλα τα πυρά στις τελικές μάχες σε Γράμμο-Βίτσι το καλοκαίρι του 1949. Νέες λαμπρές σελίδες ηρωισμού γράφονται, αλλά τελικά στις 27 Αυγούστου καταρρέει το μέτωπο και τις επόμενες μέρες ο ΔΣΕ υποχωρεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας.

Η επόμενη μέρα

Η επόμενη μέρα βρίσκει τη χώρα κατεστραμμένη με το λαό να ζει μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Ανοίγεται η περίοδος της αμερικανοκρατίας, με την Ελλάδα προτεκτοράτο των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα. Το λαϊκοδημοκρατικό και το κομμουνιστικό κίνημα είχαν ηττηθεί στρατιωτικά, όχι όμως πολιτικά. Οι κομμουνιστές, οι δημοκράτες, οι αγωνιστές θα ξαναβγούν άμεσα μπροστά σε όλους τους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες της περιόδου και ο λαός θα συνεχίσει να ακουμπάει στο κομμουνιστικό κίνημα με το οποίο έχει δημιουργήσει ακατάλυτους δεσμούς αίματος. Γι’ αυτό το καθεστώς της αμερικανοκρατίας συνεχίζει το πογκρόμ σε βάρος των κομμουνιστών, των δημοκρατών, των πατριωτών. Αυτοί, στη Μακρόνησο και στους άλλους τόπους εξορίας, θα γράψουν νέες σελίδες ηρωισμού. Το αδιάλλακτο πνεύμα των κομμουνιστών προσωποποιείται στον κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Μπελογιάννη, ο οποίος έδωσε τη ζωή του, για να μείνει ανοιχτός ο δρόμος του αγώνα για μια Ελλάδα Λεύτερη, Ανεξάρτητη, Σοσιαλιστική.

Ωστόσο, αυτό που δεν κατάφερε με τις διώξεις ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια αντίδραση, δηλαδή το να λυγίσει τους κομμουνιστές για να αμαυρώσει την προοπτική της λευτεριάς για το λαό μας, το κατάφερε ο ρεβιζιονισμός(αναθεώρηση), ξεριζώνοντας την επαναστατική ψυχή του ΚΚΕ. Μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ επιβάλλεται στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μια καταστροφική γραμμή, που αντί για την επανάσταση προβάλλει το «ειρηνικό-κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό». Αντίστοιχα, στο ΚΚΕ πραξικοπηματικά στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ το Μάρτη του 1956 επιβάλλεται αυτή η γραμμή και καθαιρείται ο ΓΓ Ν.Ζαχαριάδης. Η κατοπινή ηγεσία του ΚΚΕ, των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη θεώρησε ότι ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν ανώριμος και τυχοδιωκτικός. Αυτή η γραμμή άρνησης στην ουσία του επαναστατικού αγώνα του ΔΣΕ κυριαρχεί όλες τις επόμενες δεκαετίες στο ΚΚΕ, το οποίο μετατράπηκε σε ένα ρεφορμιστικό κόμμα.

Τη σημαία του κομμουνισμού, που τη λέρωσαν και την πέταξαν στη λάσπη οι ρεβιζιονιστές, τη σήκωσαν οι μαρξιστές – λενινιστές. Την ιστορία και τις μακρόχρονες επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ υπερασπίζεται, τιμά και συνεχίζει σήμερα το μαρξιστικό- λενινιστικό κίνημα της χώρας μας. Ὁ αγώνας του Μ-Λ ΚΚΕ, ο αγώνας των μαρξιστών – λενινιστών, μέσα από τα συντρίμμια που σκόρπησε ο ρεβιζιονισμός, έχει αμετάθετο στόχο την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, την οικοδόμηση και πάλι ενός μαζικού, επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Πάνω από 70 χρόνια μετά, σήμερα, ο διεθνής ορίζοντας έχει σκοτεινιάσει. Ο κίνδυνος του πολέμου και παγκόσμια και ιδιαίτερα στην περιοχή μας είναι πιο έντονος. Τα δεσμά της εξάρτησης και από τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό στη χώρα μας είναι πιο σφιχτά. Ο λαός μας στενάζει κάτω από την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, οι οποίοι επιβάλλουν συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα, έχουν εκτινάξει τη φτώχεια και την ανεργία για το λαό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η χώρα μας έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο αμερικανονατοϊκό στρατόπεδο, με στρατιωτικές βάσεις σε όλη τη χώρα. Απέναντι σε όλα αυτά, είναι επιτακτική η ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το κομμουνιστικό κίνημα και να ανασυσταθεί ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, με τη θετική εμπειρία και χωρίς τα λάθη του ΚΚΕ που έφτιαξε τον ΔΣΕ. Με αυτά τα πολιτικά συμπεράσματα συμμετέχουμε στους αγώνες του σήμερα. Τιμάμε τον αγώνα του ΔΣΕ δίνοντας όλες μας τις δυνάμεις στον αγώνα για Ψωμί, Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό.

Γιώργος Ράπτης, στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ

*Η κεντρική πολιτική τοποθέτηση εκ μέρους του Κεντρικού Συμβουλίου της Πορείας που πραγματοποίησε ο Γιώργος Ράπτης στην επίσκεψη τιμής και μνήμης στον ιστορικό χώρο της Μουργκάνας που πραγματοποίησε τη Δευτέρα 3/8/2020 η Πορεία (Δείτε Εδώ).