Απ’ τον καιρό των μετεμφυλιακών χωροφυλάκων, στις τάξεις των οποίων είχαν προσληφθεί σχεδόν άπαντες οι ταγματασφαλίτες, λόγω τεχνογνωσίας και ιστορικής ανταπόδοσης, μέχρι τη σημερινή εποχή των πάνοπλων, ρομποτοποιημένων ΜΑΤατζήδων, η αστυνομία και πρωτίστως οι πολιτικοί προϊστάμενοί της, εμφορούνται από άσβεστο πάθος για…πανεπιστημιακές επαφές.Προϊόντος του χρόνου και της ανεργίας, πολλά από τα άλογα κούρσας των Πανελλαδικών εξετάσεων, βρέθηκαν στη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, αναβαθμίζοντας το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των οργάνων, με ορθογραφία που δεν πονάει τα μάτια και γνώση για τη βαρύτητα του γκλομπ, τον εξοστρακισμό και λοιπά φυσικά φαινόμενα.

Το Πανεπιστήμιο ήταν πάντα χώρος έρευνας, γνώσης, διερώτησης, διακίνησης ιδεών και νιότης, ανυπόμονης νιότης. Με αυτά τα χαρακτηριστικά, ήταν αναπόφευκτη η πρωτοπορία των φοιτητών, σίγουρα πάντως η εμπλοκή τους με τη ρηξικέλευθη τέχνη, τους κοινωνικούς αγώνες, τα αντιπολεμικά κινήματα.

Απ’ τον καιρό του Ισπανικού Εμφύλιου, τα φλογερά μανιφέστα των φοιτητών για δημοκρατία, εργασιακά δικαιώματα και αναδασμό της γης, έκαναν τα πανεπιστήμια της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, σάκους του μποξ για τη Φάλαγγα του Φράνκο και τα παραστρατιωτικά του αποβράσματα. Στη δεκαετία του ’60, που δεν έμεινε τυχαία στην Ιστορία, ως η νιότη της ανθρωπότητας και τη δεκαετία του ’70, μεγάλες πανεπιστημιακές εξεγέρσεις συγκλόνισαν τον κόσμο. Το Παρίσι κοιλοπονούσε το Μάη του ’68, απ’ τις αρχές του Μάρτη, όταν οι φοιτητές κατέλαβαν το πανεπιστήμιο Ναντέρ. Από τη Ναντέρ στη Σορβόννη, πέρασαν μόνο δυο μήνες και η φοιτητική εξέγερση έγινε παλλαϊκή. Την ίδια εποχή, η κατάληψη του πανεπιστημίου της Κολούμπια από τους φοιτητές που εναντιώθηκαν στον βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ, και τη βίαιη στρατολόγηση των φοιτητών προκειμένου να γίνουν κιμάς στη χώρα της Άπω Ανατολής, κατέληξε σε άγρια αστυνομική καταστολή.

Η ταινία ‘Φράουλες και Αίμα’ αποτύπωσε κινηματογραφικά την ακόρεστη δίψα της υπερατλαντικής μπατσαρίας για πανεπιστημιακές, όπως λέγαμε, επαφές. Αμέτρητες οι φοιτητικές εξεγέρσεις στη Λατινική Αμερική, από το Σαντιάγο της Χιλής ως την έρημο Ατακάμα, απ’ τους φονιάδες της DINA και εκατοντάδες οι νεκροί Αργεντίνοι φοιτητές. Τότε πάλι. στο δικό μας γεωγραφικό στίγμα και κάτω από τη μπότα της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ο Φλεβάρης του 73 στη Νομική και ο Νοέμβρης στο Πολυτεχνείο, βάφτηκαν κόκκινοι από φράουλες και αίμα.

Το πανεπιστήμιο ήταν και παραμένει ένας χώρος που κυοφορεί, νιάτα, έρωτα, ιδέες κι εξεγέρσεις. Η Πανεπιστημιακή αστυνομία είναι αμερικάνικη καουμπόϊκη πατέντα Σε όλα τα πανεπιστήμια της Αμερικής ιδιωτικές αστυνομίες αναλαμβάνουν την πρόληψη φοιτητικών εξεγέρσεων και την άγρια καταστολή. Τα τελευταία χρόνια, το φοιτητικό κίνημα εμφάνισε τη νωθρότητα και την ολιγωρία που διακατέχει όλο τον κοινωνικό ιστό, κάτω από τα δόγματα του σοκ και δέος, της χρεοκοπίας και του πανδημικού τρόμου.Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η αστυνομία στα πανεπιστήμια, η εξίσωση ιδιωτικών κολλεγίων με το δημόσιο πανεπιστήμιο, ακόμη και η πρόταση για επιβολή προστίμου στους μαθητές που δεν επιστρέφουν αμέσως απ’ το σχολείο στο σπίτι, όλα συγκροτούν ένα ιδιώνυμο για την πλήρη απονέκρωση της νιότης.

Ευτυχώς, οι αχυράνθρωποι και οι νενέκοι τους στο Παιδείας έχουν όσο βαθύ αναχρονισμό και κρετινισμό απαιτούνται, για να ανάψουν μόνοι τους φωτιές στα πατζάκια τους.

Νίνα Γεωργιάδου