Εισαγωγή

Τον Μάρτιο του 1942, η ναζιστική Γερμανία ανακοίνωσε ότι στο δάσος Katyn βρέθηκαν πτώματα εκτελεσμένων πολωνών αξιωματικών. Ακολούθησε τον Απρίλιο του 1943 μια εκταφή των πτωμάτων. Προσδιορίστηκε ότι στο Katyn ο αριθμός των πτωμάτων ανερχόταν στα 12 χιλιάδες. Τα πτώματα εξετάστηκαν από ιατροδικαστές της ναζιστικής Γερμανίας και από μια διεθνή επιτροπή ιατροδικαστών προερχομένων από δώδεκα χώρες. Το συμπέρασμα αυτής της έρευνας ήταν ότι οι πολωνοί αξιωματικοί είχαν εκτελεστεί από τη Σοβιετική Ένωση, χωρίς καμιά αμφιβολία, την άνοιξη του 1940. Στη Δύση το συμπέρασμα αυτής της έρευνας χαιρετίστηκε ως άλλη μια απόδειξη της βιαιότητας της ΕΣΣΔ και του κομμουνισμού. Από τη δεκαετία του ’50 δε, οι ναζιστικοί ισχυρισμοί για το Katyn στη Δύση αξιοποιήθηκαν ως δυσφημιστική προπαγάνδα ενάντια στην ΕΣΣΔ. Τον Νοέμβριο του 1989, οι ρεβιζιονιστές και οι αντι-κομμουνιστές που κυβερνούσαν την ΕΣΣΔ αναγνώρισαν ότι πράγματι οι πολωνοί αξιωματικοί σκοτώθηκαν από τους Σοβιετικούς – λίγο πριν αυτοί οι ίδιοι ρεβιζιονιστές να ρίξουν τους λαούς της ΕΣΣΔ στα σαγόνια του αχαλίνωτου καπιταλισμού, με επιβράβευση ένα Νόμπελ. Σήμερα αυτό το ίδιο αντι-σοβιετικό επιχείρημα των Ναζί, των δυτικών ιμπεριαλιστών και των γκορμπατσοφικών ρεβιζιονιστών επαναλαμβάνεται επανειλημμένως από τους «έγκριτους» ιστορικούς. Δεν είναι φυσικά απλή σύμπτωση, ότι αυτοί οι ίδιοι ιστορικοί που κατηγορούν την ΕΣΣΔ ότι ψεύδεται για το Katyn είναι οι ίδιοι απολογητές των Ναζί και αρνητές του Ολοκαυτώματος, που κατηγορούν την ΕΣΣΔ ότι επινόησε το Auschwitz και το Ολοκαύτωμα. Πηγαίνουν μαζί, χέρι χέρι. Για να πλήξουν την ΕΣΣΔ και να εξαγνίσουν τους Ναζί, χρησιμοποιούν ψευδείς ισχυρισμούς: βασίζουν τα επιχειρήματά τους στα όσα είπαν οι Gorbachiev και Yakovliev, οι οποίοι ανοιχτά αναγνώρισαν ότι για το Katyn ήταν υπεύθυνοι οι Σοβιετικοί. Αλλά τι άλλο θα έλεγε ο Gorbachiev; Ότι η ΕΣΣΔ έλεγε την αλήθεια όταν έλεγε ότι ήταν αθώα; Φυσικά όχι. Ο Yakovliev είχε ήδη διακηρύξει ότι είχε μελετήσει προσωπικά τις περιπτώσεις 60 εκατομμυρίων εκτελεσμένων ατόμων. Είναι φυσικά παράξενο ότι σήμερα κανένας δεν έχει διαβάσει ή δεν μπορεί ακόμη και να βρει αυτά τα έγγραφα, εκτός από τον Yakovliev τον ίδιο. Οι δηλώσεις αυτών των ρεβιζιονιστών ενδιαφέρουν ελάχιστα, σήμερα που ξέρουμε τι προθέσεις είχαν, και γιατί είπαν ο,τι είπαν. Οι μόνοι που παίρνουν στα σοβαρά τα λεγόμενά τους είναι οι υποστηρικτές των Ναζί που κατηγορούν τη Σοβιετική Ένωση. Αυτοί οι «ιστορικοί» επίσης στηρίζονται σε πλαστά και παραποιημένα έγγραφα που παρουσίασε η συμμορία του Γκορμπατσόφ. Απέναντι σε όλα αυτά είναι δικαίωμα, ή καλύτερα υποχρέωση να σταθούμε ενάντια. Αυτό το άρθρο θα αποδείξει ότι είναι τους Ναζί που πρέπει να κατηγορήσουμε για το Katyn, χρησιμοποιώντας τα φυσικά στοιχεία, τις καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων και αρχειακές αποδεικτικές πηγές. Η αλήθεια για το Katyn ήταν γνωστή για πολύ καιρό, αλλά η δυσφημιστική προπαγάνδα των ναζιστών ιστορικών απολογητών σήμερα έχει κάνει ο,τι μπορεί για να κρατήσει αυτήν την αλήθεια κρυμμένη.

Η πολωνική ελίτ
Η ιστορία για το Katyn πρέπει να αρχίσει με το χαρακτήρα της πολωνικής ελίτ. Η Πολωνία δημιουργήθηκε ως ανεξάρτητη χώρα από τα ερείπια των αυτοκρατοριών της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ρωσίας. Η νέα πολωνική κυβερνώσα ελίτ ήταν αλαζονική και καιροσκοπική. Ως τμήμα της όλης ιμπεριαλιστικής επίθεσης ενάντια στη σοβιετική Ρωσία, το πρόσφατα δημιουργημένο πολωνικό κράτος εισέβαλε στα γειτονικά με αυτό εδάφη της ΕΣΣΔ το 1920. Η νέα σοβιετική Ρωσία ήταν ανίκανη να αντιμετωπίσει τους πολωνούς εισβολείς, που λειτουργούσαν από κοινού με άλλες 12 ιμπεριαλιστικές χώρες. Η Πολωνία προσάρτησε ένα μεγάλο μέρος της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Λιθουανίας, καταλαμβάνοντας ακόμη και τη σημερινή πρωτεύουσά της, Vilnius. Περίπου 20 εκατομμύρια μη-Πολωνοί τέθηκαν υπό τον ζυγό των πολωνών τσιφλικάδων και της πολωνικής αστικής τάξης. Έχοντας την υποστήριξη της Αγγλίας και της Γαλλίας , η Πολωνία γίνεται ο γκάνγκστερ της Ανατολικής Ευρώπης. Διακείμενη φανατικά αντι-σοβιετικά, γίνεται ορμητήριο για όλα τα είδη των αντι-σοβιετικών πολιτικών και τρομοκρατικών ομάδων που διηύθυναν τις επιδρομές και εισήγαγαν πράκτορες τους στην ΕΣΣΔ.
Η συμπεριφορά αυτή της Πολωνίας και η αντι-σοβιετική της τοποθέτηση διαδραμάτισαν έναν σπουδαίο ρόλο στην άνοδο της ναζιστικής Γερμανίας και το θάνατο του ίδιου του πολωνικού κράτους. Στη δεκαετία του ’30, με τη Βρετανία και τη Γαλλία από πίσω της, η Πολωνία διαδραμάτισε ρόλο υποκινητή της σύγκρουσης και εμποδίου για την ειρήνη. Στη δεκαετία του ’30, η Πολωνία υπέγραψε ένα σύμφωνο μη βίας 10 ετών με τη Γερμανία. Με την ΕΣΣΔ συμφώνησε να υπογράψει ένα αντίστοιχο για 3 μόνο έτη. Το 1933, η ΕΣΣΔ πρότεινε τη δημιουργία ενός αμυντικού συνασπισμού μεταξύ της ΕΣΣΔ, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Λιθουανίας, της Λετονίας, της Εσθονίας και της Φινλανδίας. Ο στόχος του σχεδίου ήταν η αμοιβαία υποστήριξη σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης. Ήταν η αλαζονική πολωνική κυβερνώσα ελίτ που απέτρεψε αυτό το σχέδιο να γίνει πραγματικότητα. Η Πολωνία δήλωσε ότι δεν θα συμμετείχε σε κανένα σύμφωνο εάν η Λιθουανία και η Τσεχοσλοβακία συμμετείχαν επίσης. Ο πολωνός Υπουργός Εξωτερικών καυχήθηκε στο γερμανό ομόλογό του ότι με τη μη συμμέτοχη της Πολωνίας το σχέδιο αυτό είχε δεχτεί ένα «θανάσιμο πλήγμα».

Τον Μάρτιο του 1939, η ΕΣΣΔ πρότεινε ακόμα ένα αμυντικό σχέδιο μεταξύ της ΕΣΣΔ, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Πολωνίας και των βαλτικών, βαλκανικών και Σκανδιναβικών χωρών. Σε αυτό το σχέδιο η ΕΣΣΔ θα υπερασπιζόταν την Πολωνία σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης με την μετακίνηση των στρατευμάτων της εντός του πολωνικού εδάφους σε περίπτωση πολέμου. Πάλι όμως, οι πολωνοί κυβερνήτες, υπό τις προσταγές των Γάλλων και Βρετανών επικυρίαρχών τους, αρνήθηκαν να συμμετέχουν σε οποιοδήποτε αμυντικό συνασπισμό που σε αυτόν συμμετείχε και η ΕΣΣΔ. Η ιστορία μας έδειξε τελικά πού ο κόσμος οδηγήθηκε μετά από όλα αυτά. Η πολωνική κυβερνώσα ελίτ απέτρεψε την αμυντική ένωση της Αγγλίας, της Γαλλίας και της ΕΣΣΔ που μπορεί να είχε αποτρέψει τους γερμανικούς στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς. Οι ίδιοι υπέγραψαν τη θανατική τους καταδίκη. Η πολωνική επιθετικότητα δεν περιορίστηκε στο να καταστρέφει τα σχέδια αμυντικών συνασπισμών. Όταν η Γερμανία βάδισε στο Sudatenland το 1938, η Πολωνία ακολούθησε, προσαρτώντας τμήματα της Τσεχοσλοβακίας. Στις 11 Μαρτίου 1938 η Πολωνία υποκίνησε μεθοριακό επεισόδιο στα σύνορά της με τη Λιθουανία. Η πολωνική στρατιωτική ελίτ ξεσηκώθηκε, μετακινώντας στρατεύματά της στα λιθουανικά σύνορα και καλώντας τους Γερμανούς να εισβάλουν από κοινού στη Λιθουανία. Έκαναν προβοκατόρικες ομιλίες με συνθήματα όπως «πρόσω ολοταχώς για το Kaunas» (την τότε πρωτεύουσα της Λιθουανίας). Αλλά στις 18 Μαρτίου, η ΕΣΣΔ δήλωσε ότι δεν θα έμενε απαθής εάν η Πολωνία επετίθετο στη Λιθουανία. Οι πολωνοί κυβερνήτες τότε, έκαναν πίσω. Η πολωνική ελίτ παρόλ’ αυτά διατηρούσε ελπίδες για την κατάκτηση κι άλλων σοβιετικών εδαφών. Το όνειρό της ήταν προσάρτηση των βαλτικών χωρών και έξοδος στη Μαύρη Θάλασσα με την προσάρτηση τμημάτων της Ουκρανίας. Τον Ιανουάριο του 1939, ο πολωνός υπουργός εξωτερικών J. Bek συναντήθηκε με τον Ηitler και τον Rοbbentrope. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του τελευταίου, ο Bek είπε στους Γερμανούς ότι πρόθεση της Πολωνίας ήταν η έξοδος στη Μαύρη Θάλασσα. Ο σκοπός της συνάντησης ήταν ο σχεδιασμός μιας από κοινού πολωνο-γερμανικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία- και τη Λιθουανία.

Βλέποντας την απροθυμία των δυτικών ιμπεριαλιστών για τη δημιουργία ενός αμυντικού σύμφωνου ενάντια στη Γερμανία, και όντας πλέον σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, η ΕΣΣΔ αποδέχτηκε ένα σύμφωνο μη βίας με τη Γερμανία, το θανάσιμο εχθρό της. Αφού δεν μπορούσε να σταματήσει τους Γερμανούς με μια συμμαχία, έπρεπε να το κάνει από μόνη της . Συμφωνήθηκε στο σύμφωνο μη βίας ότι η σφαίρα της επιρροής της ΕΣΣΔ, όπου η Γερμανία δεν πρέπει να παρέμβει ήταν τα κράτη της Βαλτικής και το έδαφος της Πολωνίας που αυτή είχε προσαρτήσει από τη Ρωσία το 1920. Η πολωνική ελίτ στην ουσία, είχε υπογράψει την θανατική της καταδίκη με την απόρριψη των αμυντικών σχεδίων και την προσέγγιση των Γερμανών.

Στις 30 Μαρτίου 1939, έχοντας απορρίψει τη σοβιετική πρόταση για ένα αμυντικό σχέδιο, η Πολωνία δέχτηκε τη βρετανική προσφορά να την υπερασπίσει. Αμέσως, οι αλαζόνες πολωνοί κυβερνήτες διέκοψαν το σύμφωνο μη βίας με τη Γερμανία. Αφού κανόνισαν για την εκτόπιση του γερμανικού πληθυσμού της Πολωνίας, κίνησαν τον πολωνικό στρατό στα σύνορα με τη Γερμανία. Αυτό ήταν στην ουσία πρόκληση πολέμου. Η Πολωνία αισθάνθηκε τώρα άτρωτη, επειδή οι Γάλλοι και οι Βρετανοί θα έρχονταν να την υπερασπίσουν.

Την 1η Σεπτεμβρίου 1939, η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία. Η πολωνική κυβέρνηση και η στρατιωτική ελίτ κατέρρευσαν εντός ολίγων ημερών. 5 ημέρες μετά από την έναρξη των εχθροπραξιών, η πολωνική κυβέρνηση μεταφέρθηκε από τη Βαρσοβία στο Lublin. Άλλαξε άλλες τρεις φορές έδρα σε άλλες πόλεις μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου, όποτε και εγκατέλειψε τον πολωνικό λαό και κατέφυγε στη Ρουμανία. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1939 δημιούργησαν μια εξόριστη κυβέρνηση στη Γαλλία, κάτω από την ηγεσία του στρατηγού Sikorski. Οι πολωνοί αξιωματικοί δεν ενήργησαν διαφορετικά. Οι περισσότεροι έφυγαν μακριά, στην εξόριστη κυβέρνησή τους, εγκαταλείποντας τους στρατιώτες τους και τη χώρα τους. Εκείνοι που έμειναν, αντιστάθηκαν για την τιμή των όπλων, όχι επειδή δεν μπορούσαν, αλλά επειδή σημαντικότερο για αυτούς ήταν να σωθεί το τομάρι τους από ό,τι ο λαός τους.
Για να καταδείξει τις ενέργειες της πολωνικής ελίτ των αξιωματικών, είναι απαραίτητο να εξετάσει κανείς τις λίστες με τις απώλειές τους. Στην ΕΣΣΔ, τα έτη 1944-1945, η αναλογία του στρατιώτη με τα θύματα αξιωματικών ήταν 1:10.3. Στα προηγούμενα έτη του πολέμου, η αναλογία ήταν συχνά 1:2. Στον γαλλικό στρατό, η αναλογία ήταν 1:2.3. Σε αντίθεση, στον αμυνόμενο ενάντια στη γερμανική εισβολή πολωνικό στρατό το Σεπτέμβριο, η αναλογία των στρατιωτών και των θυμάτων αξιωματικών ήταν 1:32.2. Αυτοί οι αξιωματικοί λιποτάκτησαν, αφήνοντας τους στρατιώτες τους να βρουν το θάνατο και την πατρίδα τους να κατακτηθεί. Αυτή ήταν η αληθινή φύση της αστικοτσιφλικάδικης ελίτ και των μιλιταριστών που κυβερνούσαν τότε την Πολωνία.

Η σοβιετική επέμβαση
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, μετά από τη διαφυγή της πολωνικής κυβέρνησης στη Ρουμανία, ο κόκκινος στρατός βάδισε στα προσαρτημένα από την Πολωνία το 1920 σοβιετικά εδάφη. Ο τοπικός πληθυσμός τον υποδέχτηκε ως απελευθερωτή του, πέραν της έκδηλης χαράς από την φυγή του πολωνικού ζυγού. Ακόμη και οι ίδιοι οι πολωνοί στρατιώτες καλωσόρισαν τον κόκκινο στρατό, ο οποίος δεν συνάντησε ουσιαστικά καμία αντίσταση. Η περιοχή που εκλάπη από την Ουκρανία και τη Λευκορωσία έγινε ξανά τμήμα της ΕΣΣΔ. Το έδαφος της Λιθουανίας αποκαταστάθηκε επίσης, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσάς της, Vilnius. Κατά τη σοβιετική επέμβαση στην Πολωνία, η ΕΣΣΔ έθεσε υπό κράτηση κάπου  250-300 χιλιάδες πολωνούς στρατιώτες και αξιωματικούς. Οι περισσότεροι απελευθερώθηκαν από τα κέντρα κράτησης. Εντούτοις, περίπου 130.242 πρόσωπα διατηρήθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του NKVD, πριν η κατάσταση τους αλλάξει.

Τον Νοέμβριο του 1939, η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση, αλαζονική όσο ποτέ, κήρυξε τον πόλεμο στην ΕΣΣΔ, υποθετικά σε απάντηση στον σοβιετοφινλανδικό πόλεμο. Οι Πολωνοί έφτασαν μέχρι και στη δημιουργία μιας ειδικής ταξιαρχίας για να να σταλεί να παλέψει τον κόκκινο στρατό στη Φινλανδία. Με αυτήν την πράξη πολέμου, η πολωνική κυβέρνηση άλλαξε το status των πολωνών στρατιωτών που τίθονταν υπό κράτηση ακόμα στην ΕΣΣΔ. Αυτόματα τώρα γίνονται αιχμάλωτοι πολέμου, και έτσι εκείνοι που παρέμεναν ακόμα στα στρατόπεδα του NKVD δεν θα μπορούσαν να απελευθερωθούν. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, οι αιχμάλωτοι πολέμου θα μπορούσαν να αναγκαστούν να εργαστούν σε κατασκευαστικά έργα. Εντούτοις, οι αξιωματικοί δεν θα μπορούσαν να αναγκαστούν να εργαστούν. Επομένως, οι πολωνοί στρατιώτες άρχισαν να εργάζονται στην κατασκευή εθνικών οδών, όπως ο δρόμος Novograd-Volynski-Lvov.

Μετά και από την επίσημη ένταξη των εδαφών που η Πολωνία προσάρτησε το 1920 από την ΕΣΣΔ, οι πολωνοί αιχμάλωτοι πολέμου έγιναν αυτόματα πολίτες της ΕΣΣΔ. Με απόφαση του δικαστηρίου, κρίθηκε παράνομο για το NKVD να θέτει υπό κράτηση και να αναγκάζει αυτούς τους στρατιώτες να εργάζονται. Επομένως, οι περισσότεροι στρατιώτες και κατώτεροι αξιωματικοί απελευθερώθηκαν ως πολίτες της ΕΣΣΔ. Εντούτοις, υπήρξε μια ομάδα ανθρώπων που δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί. Αυτοί ήταν εκείνοι που χρεώθηκαν με τα εγκλήματα ενάντια στο μη-πολωνικό και πολωνικό πληθυσμό στις πρόσφατα απελευθερωμένες περιοχές καθώς επίσης και για πολεμικά εγκλήματα ενάντια στην ΕΣΣΔ. Αυτή η ομάδα περιελάμβανε μέλη της στρατιωτικής και κυβερνητικής ελίτ της Πολωνίας, της ανώτερης αστικής τάξης, των τσιφλικάδων και των μεγαλοβιομηχάνων. Υπήρξε αφθονία πολεμικών εγκλημάτων που διαπράχτηκαν από αυτούς τους ανθρώπους, όπως η μαζική εκτέλεση των σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου το 1920 και της ενεργού υποστήριξης για τις αντιδραστικές και τρομοκρατικές ομάδες ενάντια στην ΕΣΣΔ. Αποφασίστηκε να κρατηθούν αυτά τα άτομα, που αριθμούσαν περισσότερο από 20.000, στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του NKVD έως ότου ειδική επιτροπή του NKVD εξετάσει τις υποθέσεις τους και αποφασίσει για την τύχη τους.

Η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD

Η πράξη της καταδίκης αυτών των ξένων αξιωματικών για πολεμικά εγκλήματα ήταν ενάντια στους διεθνείς νόμους της εποχής. Δεν ήταν επίσης ο κατάλληλος καιρός για την ΕΣΣΔ να λάβει τέτοια μέτρα. Ο πόλεμος θα ερχόταν σύντομα, και η δημόσια αναγγελία ότι μερικοί από τους πολωνούς αξιωματικούς θεωρούνταν ως εγκληματίες πόλεμου, δεν θα μπορούσε να βοηθήσει την ΕΣΣΔ. Οι ξένοι ιμπεριαλιστές, που έψαχναν μόνο μια ευκαιρία για να επιτεθούν στην ΕΣΣΔ, θα θεωρούσαν κάτι τέτοιο ως αφορμή. Επομένως, αποφασίστηκε να κρατηθεί αυτό όσο το δυνατόν πιο μυστικό. Ειδική Επιτροπή του NKVD οργανώθηκε για να ερευνήσει χωριστά κάθε περίπτωση των προσώπων που κατηγορήθηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή για άλλα πολεμικά εγκλήματα. Αρχίζοντας από τον Δεκέμβριο του 1939, η διοίκηση κάθε στρατοπέδου στο οποίο οι φυλακισμένοι τίθονταν υπό κράτηση, άρχισε να επιλέγει εκείνους τους φυλακισμένους που θα ανακρίνονταν από την ειδική Επιτροπή του NKVD. Στις 31 Δεκεμβρίου 1939 ο L. Beria στέλνει διαταγή στα στρατόπεδα να παραδοθούν λίστες με τα ονόματα των υπόπτων αξιωματικών. Μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου 1940 η εντολή ήταν να απελευθερωθούν από τα στρατόπεδα όλα εκείνα τα άτομα που ήταν άρρωστα, ανάπηρα ή αντιπρόσωποι της εργαζόμενης διανόησης. Μετά από μια μεγάλη επιθεώρηση από τα μέλη της ειδικής Επιτροπής, ελήφθη μια απόφαση-πόρισμα. Η πρώτη φορά που το συμπέρασμα του NKVD δημοσιεύθηκε στην ολότητά του ήταν τον Σεπτέμβριο του 1993 στο «Military-Historical Magazine”. Το έγγραφο αυτό βρέθηκε στα αρχεία της ΕΣΣΔ. Η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του Λαϊκού Επιτροπάτου (Υπουργείου) εσωτερικών υποθέσεων (NKVD) ήταν η ακόλουθη:
1. Να δοθεί status εγκληματία πολέμου στα πρόσωπα που θεώρησε κοινωνικά επικίνδυνα, να εξοριστούν για περίοδο μέχρι 5 ετών υπό δημόσια επίβλεψη στις περιοχές που διευκρινίζονται από το NKVD : να καταδικαστούν για περίοδο 5 ετών υπό δημόσια επίβλεψη με απαγόρευση διαμονής στις πρωτεύουσες, τις μεγάλες πόλεις και τα βιομηχανικά κέντρα της ΕΣΣΔ, να φυλακιστούν και να απομονωθούν σε σωφρονιστικά καταστήματα εργασίας για μια περίοδο μέχρι 5 ετών, και να απελαθούν όλοι οι αλλοδαποί που θεωρούνται κοινωνικά επικίνδυνοι.
2. Να δοθεί status εγκληματία πολέμου στα πρόσωπα που καταδικάζονται για κατασκοπεία, δολιοφθορές, ανατρεπτικές και τρομοκρατικές δραστηριότητες και να φυλακιστούν για την περίοδο από 5 έως 8 έτη.
3. Για την πραγματοποίηση των ενεργειών που διευκρινίζονται στα στοιχεία 1 και 2, το Λαϊκό Επιτροπάτο (Υπουργείο) εσωτερικών υποθέσεων ενεργεί υπό την προεδρία της ειδικής Επιτροπής στην οποία συμμετέχουν: α) ο βοηθός (Υφυπουργός) στο Λαϊκό Επιτροπάτο (Υπουργείο) εσωτερικών υποθέσεων β) ο αντιπρόσωπος του NKVD στο RSFSR γ) ο προϊστάμενος της κεντρικής διοίκησης της πολιτοφυλακής του εργαζομένου και του αγρότη δ) ο Λαϊκός Επίτροπος της ενωσιακής Δημοκρατίας στο έδαφος της οποίας πραγματοποιούνται οι ενέργειες αυτές.
4. Ο δημόσιος κατήγορος ή ο βοηθός του σε περίπτωση διαφωνίας με την απόφαση ή την κατεύθυνση της ειδικής Επιτροπής του NKVD, έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί στην προεδρία της κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΣΔ. Σε αυτήν την περίπτωση, η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD αναστέλλεται εν αναμονή μιας απόφασης από την κεντρική Επιτροπή της ΕΣΣΔ.
5. Η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD για την αναφορά και την φυλάκιση σε σωφρονιστικά καταστήματα εργασίας κάθε προσώπου πρέπει να συνοδευθεί από αιτιολόγηση της εφαρμογής αυτών των μέτρων, τον τόπο και τη διάρκεια της φυλάκισης.
Από τις 16 Μαρτίου 1940, άρχισε από ειδική Επιτροπή του NKVD η εξέταση των υποθέσεων καθενός και ελήφθησαν αποφάσεις. Μερικά άτομα βρέθηκαν μη ένοχα και επαναπέκτησαν το status αιχμαλώτων πολέμου ή αφέθηκαν ελεύθεροι. Αποφασίστηκε επίσης να αφαιρεθεί το δικαίωμα της αλληλογραφίας από τους φυλακισμένους που καταδικάστηκαν. Ο λόγος για αυτό ήταν ότι δεν ήταν πλέον αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά εγκληματίες πόλεμου, και έτσι οι σοβιετικές αρχές δεν ήταν υποχρεωμένες να τους παραχωρήσουν αυτό το δικαίωμα.

Επιπλέον, το γεγονός ότι η πολωνική ελίτ των αξιωματικών ήταν καταδικασμένη για εγκλήματα πόλεμου δεν θα μπορούσε να ανακοινωθεί δημόσια. Η δημοσίευση τέτοιων πληροφοριών στον κόσμο θα ήταν καταστρεπτική για την ΕΣΣΔ, ειδικά σε αυτήν την περίοδο όταν οι σύμμαχοι, ακόμη και απρόθυμοι, ήταν απαραίτητοι. Εντούτοις, δεν καταδικάστηκαν όλοι οι κρατούμενοι φυλακισμένοι. Εκείνοι που δεν ήταν, τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου από όπου μπορούσαν ελεύθερα να αλληλογραφούν.

Επιπλέον, η ειδική Επιτροπή του NKVD έδωσε εντολή στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου Starobelsk, όπου οι πολωνοί αξιωματικοί κρατούνταν προηγουμένως, να καταστρέψουν τα έγγραφα σχετικά με το status τους ως αιχμαλώτων πολέμου. Μια εντολή δόθηκε από το L. Beria στις 10 Σεπτεμβρίου 1940 στο διοικητή του στρατοπέδου να καταστρέψει τα έγγραφα απογραφής των αιχμαλώτων πολέμου. Αυτή η διαταγή από το Beria δεν είχε καμία υποσημείωση ασφάλειας(«άκρως απόρρητο» ή κάτι τέτοιο), και επομένως θα μπορούσε οποιοσδήποτε να τη δει. Η ύπαρξη αυτής της διαταγής έχει θεωρηθεί από τους δυτικούς «ιστορικούς» ως στοιχείο ότι οι αξιωματικοί είχαν εκτελεσθεί και ότι οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν να καλύψουν τα ίχνη τους.

Όμως δεν είναι έτσι, καθώς στην εντολή του Beria και στις διαταγές που ακολούθησαν προς το στρατόπεδο Starobelsk, η διοίκηση του στρατοπέδου καλείται να κάνει αντίγραφα των φωτογραφιών των φυλακισμένων και για μερικά άλλα πρόσθετα αρχεία που επρόκειτο να αποσταλούν στο Kharakov UNKVD. Ο λόγος αυτής της διαταγής είναι ότι το status των αξιωματικών αυτών είχε αλλάξει, από αιχμαλώτους πολέμου σε εγκληματίες πολέμου. Είχαν αλλάξει δικαιοδοσία: από αυτή του NKVD σε αυτή του UNKVD, το οποίο εξέταζε τέτοιες περιπτώσεις. Τα έγγραφα για το status τους ως αιχμαλώτων πολέμου θα μπορούσαν να καταστραφούν, δεδομένου ότι δεν εξυπηρετούσαν άλλο σκοπό. Αλλά οι φωτογραφίες των φυλακισμένων εστάλησαν στο UNKVD, όπου νέοι φάκελοι άνοιξαν για τους φυλακισμένους.

Με αυτό, η εργασία και η αρμοδιότητα της ειδικής Επιτροπής του NKVD είχε τελειώσει. Οι φυλακισμένοι μεταφέρθηκαν από το στρατόπεδο Starobelsk σε τρία ξεχωριστά στρατόπεδα κοντά στην περιοχή Smolenks. Αυτά τα στρατόπεδα οργανώθηκαν ειδικά από το UNKVD για τους πολωνούς αξιωματικούς. Ήταν το στρατόπεδο 1ON, 23km από το Σμολένσκ στην εθνική οδό Μόσχα-Μινσκ, το στρατόπεδο 2ON , 25 χλμ από το Σμολένσκ στην εθνική οδό Σμολένσκ-Vitebsk και το στρατόπεδο 3ON , 45km από το Σμολένσκ στην περιοχή Krasokem. Σε αυτά τα στρατόπεδα, οι αξιωματικοί τοποθετήθηκαν στην κατασκευή δρόμων, όπως αυτή της εθνικής οδού Σμολένσκ- Lvov.

Το 1943, η ΕΣΣΔ δημόσια αναγνώρισε ότι πολωνοί αξιωματικοί και άλλα άτομα καταδικάστηκαν σε φυλάκιση σε σωφρονιστικά και στρατόπεδα εργασίας για μια περίοδο 5 έως 8 ετών χωρίς δικαίωμα αλληλογραφίας. Από τότε, η ΕΣΣΔ κατηγορείται ότι ψεύδεται για την υπόθεση. Πράγματι, συνάχθηκε από τους Ναζί και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές ότι η ΕΣΣΔ είχε καταδικάσει αυτά τα άτομα σε θάνατο αντί για φυλάκιση. Εντούτοις, η ανακάλυψη της πραγματικής απόφασης της ειδικής Επιτροπής του NKVD, έχει αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η ΕΣΣΔ δεν έλεγε ψέματα. Οι φυλακισμένοι καταδικάστηκαν πράγματι σε ποινές φυλάκισης, ή στην περίπτωση των αλλοδαπών, σε απέλαση. Η απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD δεν θα έπρεπε κανονικά ποτέ να αμφισβητηθεί επειδή το 1941 διάφορα άτομα ξένης υπηκοότητας είχαν απελαθεί από την ΕΣΣΔ. Μεταξύ αυτών ήταν και ο πολωνός αξιωματικός γερμανικής καταγωγής, R. Shtiller, που απελάθηκε στη Γερμανία και αποκάλυψε πληροφορίες σχετικά με τις καταδίκες. Επιπλέον, εκείνοι οι πολωνοί αξιωματικοί που δεν βρέθηκαν ένοχοι επέστρεψαν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, από όπου μπορούσαν ελεύθερα να αλληλογραφούν. Η όλη έρευνα για το NKVD θέτει λοιπόν το ερώτημα: εάν η πρόθεση ήταν να σκοτωθούν οι φυλακισμένοι, τότε γιατί να διεξαγάγει μια τέτοια μεγάλη έρευνα για κάθε μια περίπτωση και να απελευθερώσει τα πρόσωπα που δεν βρέθηκαν ένοχα; Εάν η πρόθεση ήταν να εκτελεσθούν, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει. Εντούτοις, όπως με τα περισσότερα φυσικά στοιχεία στο Κatyn, αυτές οι πληροφορίες απορρίπτονται και κρατιούνται όσο το δυνατόν περισσότερο κρυμμένες από τους δυτικούς και ρώσους ρεβιζιονιστές ιστορικούς. Αντ’ αυτού, αυτοί οι «ιστορικοί» και η Γκορμπατσωφική συμμορία, παραποίησαν και ψεύδονται για την απόφαση του NKVD. Για αυτό όμως, θα μιλήσουμε λίγο παρακάτω…

Οι σχέσεις με την Πολωνία κατά τη διάρκεια του πολέμου (Φωτο: προπαγανιστική αφίσα των Ναζί για το Κατίν)
Στις 22 Ιουνίου 1941, η Γερμανία άρχισε την εισβολή στην ΕΣΣΔ. Τον καιρό εκείνο, η Πολωνία διατηρούσε ενεργή ακόμα την κήρυξη πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ. Δεν ήταν παρά αφότου είχε αρχίσει ο πόλεμος, οπότε και η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση απέσυρε την κήρυξη πολέμου. Στις 30 Ιουλίου 1941, η κυβέρνηση Sikorsky άρχισε διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ για την απελευθέρωση των υπόλοιπων πολωνών φυλακισμένων και για την δημιουργία ενός πολωνικού στρατού από αυτούς. Μέχρι τις αρχές Αυγούστου του 1941, αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένας πολωνικός στρατός στην ΕΣΣΔ κάτω από την εντολή του πολωνού στρατηγού Anders (που ήταν ένας από τους φυλακισμένους), που αποκαλείται Anders Army. Ο Sikorsky υποσχέθηκε στο Στάλιν ότι ο Anders Army θα παρέμενε στην ΕΣΣΔ και θα πάλευε ενάντια στους Γερμανούς. Το μόνο που θέλησε σε αντάλλαγμα ήταν 25.000 πολωνοί στρατιώτες να σταλούν στη Μέση Ανατολή για να προσχωρήσουν στο βρετανικό στρατό. Ο Στάλιν συμφώνησε, και το 1941 ο Anders Army δημιουργήθηκε και εξοπλίστηκε. Ο Sikorsky ρώτησε επίσης το Στάλιν για την τύχη των ελλειπόντων πολωνών αξιωματικών. Ο Στάλιν απέφυγε την ερώτηση, απαντώντας ότι δεν ήξερε (ενώ ο σοβιετικός Τύπος έφτιαχνε υποθέσεις για ό,τι είχε συμβεί). Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Στάλιν πράγματι δεν ήξερε τι είχε συμβεί. Έως τότε οι Γερμανοί είχαν καταλάβει το Σμολένσκ και τα πολωνικά στρατόπεδα και οι Σοβιετικοί δεν ήξεραν τι συνέβη σε αυτούς. Επίσης, αυτό δεν ήταν μια προτεραιότητα για τη Σοβιετική Ένωση. Εν πάση περιπτώσει, ο Στάλιν οργάνωσε μια επιτροπή για να ανακαλύψει τι συνέβη στους πολωνούς αξιωματικούς. Δεν μπόρεσαν να ανακαλύψουν τι ακριβώς συνέβη σε αυτούς, εκτός από το ότι είχαν συλληφθεί από τους Γερμανούς. Και για αυτό όμως, θα μιλήσουμε παρακάτω. Ο Anders, όντας μέλος της πολωνικής στρατιωτικής ελίτ και αλαζόνας (ως συνήθως), είχε μια βαθιά έχθρα για την ΕΣΣΔ. Η ΕΣΣΔ θυσίαζε πολλά εξοπλίζοντας αυτούς τους πολωνούς στρατιώτες. Σε μία εποχή που όπλα έπρεπε να ληφθούν ακόμα και από μουσεία για την ενίσχυση όσων υπερασπίζονταν τη Μόσχα, ο στρατός του Αντερς εξοπλιζόταν με ο,τι καλύτερο υπήρχε. Σε μια πράξη προδοσίας, που αποδεικνύει για άλλη μια φορά την αληθινή φύση της ελίτ αυτής των πολωνών αξιωματικών, ο Anders οδήγησε το στρατό αυτό των 114.000 μελών στο Ιράν. Εγκατέλειψε τον κόκκινο στρατό και εγκατέλειψε την πάλη για την πατρίδα του και κατέφυγε στο Ιράν για να ενωθεί με τους Βρετανούς. Αυτό ήταν πράγματι ένα μεγάλο χτύπημα στις πολωνο-σοβιετικές σχέσεις. Δεν θα εμπιστευόταν ποτέ πάλι ο Στάλιν την εξόριστη πολωνική κυβέρνηση, που αποδείκνυε ακόμα μια φορά την επίβουλη και δειλή φύση της. Εντούτοις, χιλιάδες πολωνών στρατιωτών και αξιωματικών παρέμεναν ακόμα στην ΕΣΣΔ. Αυτοί οργανώθηκαν στον πολωνικό Λαϊκό Στρατό, υπό το PKKA. Αυτός δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 1941 και πάλεψε παράλληλα με τον κόκκινο στρατό μέχρι το τέλος του πολέμου. Κατά τη μάχη του Βερολίνου, ο πολωνικός Λαϊκός Στρατός αριθμούσε 400.000 μαχητές. Ήταν τα μόνα πολωνικά στρατεύματα που συμμετείχαν στην απελευθέρωση της χώρας τους από τους Ναζί.

Εν τω μεταξύ, η πολωνική στρατιωτική ελίτ συνέχιζε να συμπεριφέρεται με το γνωστό τρόπο Στις 11 Αυγούστου 1941, η κυβέρνηση Sikorsky διέταξε το στρατό της Craiova (πολωνική αντίσταση υπό τον έλεγχο του Sikorsky) να αρχίσει την εξέγερση της Βαρσοβίας. Ο κόκκινος στρατός απείχε μόνο λίγο από τη Βαρσοβία, αλλά δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει μια επίθεση στην πόλη τη στιγμή εκείνη. Ο Κόκκινος Στρατός είχε μόλις τελειώσει μια προέλαση 400 χιλιομέτρων και είχε εξαντλήσει τα πολεμοφόδιά του. Ήταν απαραίτητο να σταματήσει μπροστά από την πόλη παρά να αντιμετωπίσει τη γερμανική αντίσταση. Αντί της συνεννόησης των ιθυνόντων της εξέγερσης στη Βαρσοβία με τον κόκκινο στρατό, ο Sikorsky δεν είπε τίποτε στους Σοβιετικούς για την προγραμματισμένη εξέγερση. Προσπαθούσε να αποδείξει ότι ήταν ο νόμιμος κυβερνήτης της Πολωνίας. Συνεπεία αυτού, η εξέγερση οδηγήθηκε σε παταγώδη αποτυχία και κατέληξε σε μια τραγωδία για τον πολωνικό λαό, με τους Γερμανούς να σφάζουν 200.000 ανθρώπους. Η υπεροψία και η καιροσκοπική φύση της πολωνικής κυβερνώσας ελίτ είχε κοστίσει στον πολωνικό λαό αμέτρητες απώλειες, ενώ οι αξιωματικοί της βρήκαν χρησιμότερο να τρέξουν μακριά στην Αγγλία αντί της πάλης για να απελευθερώσουν άμεσα την πατρίδα τους.

Τα στοιχεία των Ναζί και των ρεβιζιονιστών

Στις 10 Ιουλίου 1941, 62 γερμανικές μεραρχίες, που αριθμούσαν περίπου 1 εκατομμύριο άτομα, επιτέθηκαν ενάντια στην πόλη του Σμολένσκ. Μετά από 2 μήνες σκληρών μαχών, οι Γερμανοί είχαν προωθηθεί 100km εντός του σοβιετικού εδάφους και κατόρθωσαν να καταλάβουν την πόλη του Σμολένσκ. Τα τρία στρατόπεδα όπου οι πολωνοί αξιωματικοί κρατούνταν καταλήφθηκαν επίσης από του Ναζί. Για ο,τι πραγματικά συνέβη σε αυτούς τους αξιωματικούς θα μιλήσουμε αργότερα .Αμέσως τώρα θα μάθουμε για τη γερμανική εκδοχή της υπόθεσης.

Το Μάρτιο του 1942, οι Γερμανοί ανήγγειλαν ότι είχαν μάθει από σοβιετικούς φυλακισμένους ότι οι πολωνοί αξιωματικοί που έλειπαν από το 1940, όλοι είχαν εκτελεσθεί από τους Σοβιετικούς και είχαν θαφτεί στο δάσος Katyn. Αυτή η γερμανική ανακοίνωση έγινε όταν Πολωνία και ΕΣΣΔ οργάνωναν τον Anders Army. Ο στόχος τους ήταν να καταστρέψει τις σοβιετο-πολωνικές σχέσεις, κάτι το οποίο επέτυχαν. Οι θέσεις όπου βρίσκονταν τα πτώματα των αξιωματικών βρέθηκαν και οι Γερμανοί τοποθέτησαν έναν σταυρό στην περιοχή. Στις 18. Φεβρουαρίου1943, οι Γερμανοί ανήγγειλαν ότι θα γινόταν εκταφή και ιατροδικαστική εξέταση των πτωμάτων. Στις 11. Απριλίου1943, μέλη του πολωνικού Ερυθρού Σταυρού (ΠΕΣ), προσκλήθηκαν από τους Γερμανούς να συμμετέχουν στην έρευνα. Μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου 1943, ο ΠΕΣ και μια ομάδα γερμανών ιατροδικαστών, υπό τη διεύθυνση του γερμανού γιατρού G. Buttsu, εξέτασαν 4.143 πτώματα. Μεταξύ 29 και 30 Απριλίου 1943, οργανώθηκε μια διεθνής επιτροπή από 12 χώρες (κράτη δορυφόροι της Γερμανίας και από την Ελβετία). Τα 12 μέλη της διεθνούς Επιτροπής, κατά τη διάρκεια της 2ημερης παραμονής τους, ερεύνησαν 9 πτώματα. Την 1η Μαΐου 1943, τα 12 μέλη τελείωσαν τη σύνταξη των πορισμάτων τους, τα οποία δημοσιεύθηκαν στις 4 Μαΐου 1943. Τον Ιούνιο του 1943, οι εκταφές και η έρευνα για τα πτώματα σταμάτησαν, με την πρόφαση του φόβου για επιδημίες.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις της γερμανικής, της πολωνικής και της διεθνούς ομάδας, χωρίς αμφιβολία τουλάχιστον 12.000 πολωνοί αξιωματικοί εκτελέσθηκαν από τους Σοβιετικούς μεταξύ των εαρινών μηνών Απριλίου-Μαΐου του 1940. Οι εκτελέσεις, σύμφωνα με τις εκθέσεις, πραγματοποιήθηκαν στο δάσος Katyn, κοντά στον τόπο αναψυχής και διακοπών του NKVD που βρισκόταν μέσα στο δάσος. Το δάσος Katyn είναι 15 χλμ από το Σμολένσκ. Τα πτώματα θάφτηκαν σε μια περιοχή 200 μέτρων από την κύρια εθνική οδό Σμολένσκ-Vitebsk και 700μ. από το διώροφο σπίτι διακοπών του NKVD. Αυτή η περιοχή, σύμφωνα με τους Ναζί, ήταν πολύ απομακρυσμένη και κλειστή για το κοινό. Ήταν μια περιοχή μη προσπελάσιμη. Σύμφωνα με αυτούς, χρησιμοποιείτο ως τόπος εκτελέσεων από το NKVD για μια περίοδο από 5 έως 15 έτη, δεδομένου ότι πτώματα Ρώσων βρέθηκαν, που χρονολογούνται να έχουν εκτελεστεί 5-15 έτη πριν. Οι πολωνοί αξιωματικοί θάφτηκαν σε διάφορους τάφους, των 9-12 ατόμων και σε βάθος 1 μέτρου ή κάτι παραπάνω. Στα πτώματα οι ιατροδικαστές βρήκαν πολλά έγγραφα, όπως διαβατήρια και φωτογραφίες. Κανένα από τα έγγραφα που βρέθηκαν στα 4143 πτώματα που εξετάστηκαν δεν είχε ημερομηνίες πέρα από τον Μάιο του 1940. Επομένως, η ημερομηνία εκτέλεσης τους προσδιορίστηκε ότι ήταν περίπου το Μάιο του 1940. Τα πτώματα των πολωνών αξιωματικών που εξετάστηκαν από τους ιατροδικαστές προσδιορίστηκε ότι ήταν στο έδαφος για μια περίοδο τουλάχιστον 3 ετών, τοποθετώντας κατά συνέπεια το χρόνο εκτέλεσής τους την άνοιξη του 1940. Πτώματα Ρώσων βρέθηκαν επίσης. Ο χρόνος τους στο έδαφος καθορίστηκε ότι ήταν 5-15 έτη, κατά συνέπεια έτσι «αποδείχθηκε» ότι το δάσος του Katyn αποτελούσε για καιρό τόπο εκτελέσεων.

Φυσικά στοιχεία βρέθηκαν επίσης από τις διεξάγουσες την έρευνα επιτροπές. Ακριβώς δίπλα από τους τάφους, υπήρχε ένα μικρο δωμάτιο,όπου και θεωρήθηκε ως ο χώρος όπου πραγματοποιούνταν οι εκτελέσεις. Οι νεκροί αξιωματικοί βρέθηκαν με δεμένα τα χέρια τους στην πλάτη τους, πυροβολημένοι στο πίσω μέρος του κεφαλιού από πιστόλι low-velocity Οι σφαίρες στα περισσότερα πτώματα βγήκαν από το μέτωπο του κεφαλιού. Ο τύπος και η διάμετρος της σφαίρας δεν καθορίστηκε ακριβώς, εκτός από το ότι τα περιβλήματα των σφαιρών είχαν σοβιετικές επιγραφές σε αυτά και ημερομηνίες παραγωγής του 1939-1940. Τα περαιτέρω στοιχεία του χρόνου του θανάτου ήταν τα φύλλα σημύδων που είχαν πέσει μέσα στους τάφους. Αυτά τα φύλλα δηλώθηκε ότι ήταν φρέσκα κατά την διάρκεια της πτώσης, και επομένως ήταν φύλλα άνοιξης.

Τα ναζιστικά στοιχεία κάπου εδώ σταματούν. Τα έγγραφα και τα στοιχεία του Π καταστράφηκαν το 1944 κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Βαρσοβίας, ενώ τα γερμανικά στοιχεία καταστράφηκαν από τους Γερμανούς το 1945 πριν από τη συνθηκολόγησή τους. Εντούτοις, η αντι-σοβιετική προπαγάνδα δεν τελείωσε με τη πτώση των Ναζί. Το έργο τους συνέχισαν οι ρεβιζιονιστές που κυβερνούσαν την ΕΣΣΔ τη δεκαετία του ’80 και τη δεκαετία του ’90. Ήδη από το 1989, ο Gorbachiev ανήγγειλε ότι ήταν η ΕΣΣΔ που είχε σκοτώσει τους πολωνούς αξιωματικούς. Ένας μάρτυρας παρουσιάστηκε από τους ρεβιζιονιστές «ιστορικούς» που διορίστηκαν από το Gorbachiev στην «έρευνα» για το Katyn. Αυτό ήταν ένα άτομο ονόματι Tokarev, και το 1940 ήταν ο προϊστάμενος του UNKVD της περιοχής Kalinin. Κατά την διάρκεια της «κατάθεσής» του, ήταν 89 ετών. Ο ηλικιωμένος ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να πει στους ανακριτές του Gorbachiev ακριβώς ο,τι ήθελαν να ακούσουν. Τους είπε πως αυτός είχε συμμετάσχει σε μια συνεδρίαση με 15-20 άλλους προϊσταμένους του UNKVD όπου είχαν λάβει διαταγές από την «υψηλοτέρα αρχή» να εκτελέσουν «τους αντιπροσώπους των αντιδραστικών στοιχείων της πολωνικής δημοκρατίας».

Ο Tokarev περιέγραψε λεπτομερώς πώς οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν. Σύμφωνα με αυτόν, οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν μέσα στο κτίριο του UNKVD στο μέσον του Σμολένσκ. 6000 αξιωματικοί εκτελέσθηκαν σε έναν μήνα, 300-200 ανά ημέρα. Οι φυλακισμένοι τοποθετήθηκαν στο κελάρι του κτιρίου, όπου κλειδώθηκαν μέσα σε χωριστά κελιά. Έβγαιναν σε μικρές ομάδες 10-40 ατόμων και οδηγούνταν σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί, πυροβολούνταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού χρησιμοποιώντας ένα tt αυτόματο πιστόλι. Φορτώνονταν σε 5-6 φορτηγά και τα πτώματα οδηγούνταν στους χώρους ταφής. Συνολικά, μεταξύ των αξιωματούχων του NKVD και των οδηγών, 10 άνθρωποι συμμετείχαν στις εκτελέσεις. Τις πρώτες ημέρες, 300 αξιωματικοί εκτελούνταν καθημερινά. Μα καθώς η διάρκεια της ημέρας μίκραινε και το ηλιόφως διαρκούσε λιγότερο, ο αριθμός των εκτελέσεων μειώθηκε σε 250-200 ανά ημέρα. Σύμφωνα με τον Tokarev, αυτό έγινε με απόλυτη μυστικότητα και κανένας εκτός από αυτά τα 10 άτομα δεν είχε την άδεια να ξέρει για τις εκτελέσεις. Επιπλέον, οι Γκορμπατσωφικοί «ιστορικοί» έφεραν και ένα άτομο ηλικίας 83 ετών ονόματι Soprunenko. Τον καιρό εκείνο (40’s) ήταν υπαξιωματικός στο NKVD. Είπε στους ανακριτές για μια συνεδρίαση 8-12 ατόμων, όπου συμμετείχε, και ο Beria. Εκεί, έλαβαν μια διαταγή με υπογραφή του Στάλιν για την εκτέλεση των πολωνών αξιωματικών. Με αυτό, οι «ιστορικοί» είχαν άλλη μια απόδειξη και μάλιστα αυτοπτών μαρτύρων ότι οι πολωνοί αξιωματικοί εκτελέσθηκαν από τους Σοβιετικούς.

Τα ναζιστικά στοιχεία αντικρούονται
Φυσικά, όλα τα στοιχεία που παρουσιάζονται από τους ναζί και τους ρεβιζιονιστές ιστορικούς είναι ψεύτικα. Είναι ψεύτικα για το λόγο ότι οι πολωνοί φυλακισμένοι καταδικάστηκαν όχι σε θάνατο αλλά σε φυλάκιση , από την ειδική Επιτροπή του NKVD και επειδή ήταν πάρα πολύ ζωντανοί μέχρι την κατάληψη του Σμολένσκ από τους Ναζί. Σε αυτό το άρθρο τα ψέματα και η προπαγάνδα αυτών των «ιστορικών» θα εξεταστούν και θα αποκαλυφθεί τι πραγματικά είναι – ψέματα!

Ας αρχίσουμε με τις «αποδείξεις» των Ναζί. Μετά την απελευθέρωση του Smolenks από τους Γερμανούς τον Σεπτέμβριο του 1943, ειδική Επιτροπή δημιουργήθηκε, υπό τη διεύθυνση του ακαδημαϊκού Ν.Ν. Burdenko. Μετά από μια μεγάλη έρευνα της περιοχής, καταθέσεις μαρτύρων, εκταφής και εξέτασης 925 πτωμάτων, η Επιτροπή Burdenko συνέταξε μια έκθεση 56 σελίδων. Αυτή η έκθεση δημοσιοποιήθηκε το 1944. Από τότε, οι ρεβιζιονιστές ιστορικοί αποκαλούν την έκθεση ως ένα απλό προπαγανδιστικό ντοκουμέντο χωρίς καμιά δόση αληθείας. Εντούτοις, ο ισχυρισμός αυτός δεν ευσταθεί. Το 1990, μια «άκρως απόρρητη» έκδοση της έκθεσης Burdenko ανακαλύφθηκε. Το παρόν «άκρως απόρρητο» έγγραφο είχε σταλεί από τον Burdenko στους προϊσταμένους της σοβιετικής κυβέρνησης. Αν πράγματι η έκθεση που δημοσιοποιήθηκε ήταν απλά προπαγάνδα, η κυβέρνηση σε αυτήν την «άκρως απόρρητη» έκθεση θα είχε μάθει την αλήθεια.

Τέτοια έγγραφα δεν εξυπηρετούν σκοπούς προπαγάνδας επειδή δεν δημοσιοποιούνται, και το να ψεύδεσαι στους ανωτέρους σου δεν είναι πολύ καλή ιδέα. Εντούτοις, η «άκρως απόρρητη» έκδοση περιείχε τις ίδιες ακριβώς πληροφορίες με την έκθεση που δημοσιοποιήθηκε. Η «άκρως απόρρητη» έκθεση δημοσιεύθηκε στο «Military-Historical Μagazine» το 1990, αριθ. 11 και 12.

Η Επιτροπή Burdenko αντέκρουε όλα τα σημεία της γερμανικής και διεθνούς έρευνας, εκτός από το γεγονός ότι υπήρξαν 12.000 πτώματα. Πρώτο που πρέπει να εξεταστεί ήταν η ίδια η θέση των τάφων. Οι Γερμανοί υποστήριξαν ότι το δάσος Katyn ήταν μια απομονωμένη περιοχή που χρησίμευε ως τόπος εκτέλεσης για πολλά έτη. Στην πραγματικότητα, το Katyn ήταν ένας πολυσύχναστος χώρος. Το σπίτι διακοπών του NKVD βρισκόταν μόλις 700 μέτρα μακρυά από τη θέση των τάφων. Εκεί φιλοξενούνταν οι σύζυγοι και τα παιδιά των ανώτερων υπαλλήλων του NKVD για διακοπές. Oι κάτοικοι της γειτονικής πόλης και ο τοπικός πληθυσμός επισκέπτονταν το δάσος Katyn ως χώρο αναψυχής και διακοπών, επίσης. Οι χωρικοί έρχονταν στο δάσος για τα μανιτάρια ή για τη βοσκή των ζώων τους. Η περιοχή δεν ήταν κλειστή για το ευρύ κοινό από καμιά άποψη. Επιπλέον, οι τάφοι ήταν μόνο 200m από την εθνική οδό Σμολένσκ-Vitebsk, έναν πολυσύχναστο δρόμο, με χιλιάδες ανθρώπους να τον διασχίζουν κάθε ημέρα. Θα μπορούσε αυτό να είναι μια περιοχή όπου εκτελέσεις πραγματοποιούνταν για πολλά έτη; Θα μπορούσε αυτό να είναι η περιοχή όπου για μήνες, 12.000 άνθρωποι ήταν θαμμένοι; Δεν ήταν δυνατό για τους Σοβιετικούς να πραγματοποιήσουν αυτήν την πράξη σε μια τέτοια περιοχή. Σίγουρα το NKVD θα μπορούσε να είχε βρει μια περιοχή που ήταν πολύ ασφαλέστερη από αυτή, μια περιοχή όπου οι μόνοι μάρτυρες θα ήταν αρκούδες. Επιπλέον, αυτή η επισήμανση για το τι ήταν το δάσος του Katyn αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί ψεύδονταν. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της Επιτροπής Burdenko, το δάσος δεν είχε κλείσει για τον κόσμο, παρά μέχρι οι Γερμανοί να καταλάβουν την περιοχή. Προειδοποιητικές πινακίδες αναρτήθηκαν ότι οποιοσδήποτε εισερχόταν στην περιοχή θα πυροβολούνταν. Μια γερμανική στρατιωτική μονάδα στάθμευσε στο δάσος Katyn, για να περιφρουρεί την περιοχή.

Και για την καμπίνα που βρέθηκε από τους Γερμανούς ακριβώς δίπλα στους τάφους (όπου οι Γερμανοί είπαν ότι οι εκτελέσεις πραγματοποιούνταν); Ήταν στην πραγματικότητα μια καμπίνα για τους Πιονιέρους (Νεολαιοι)! Πιο συγκεκριμένα, η ακριβής περιοχή των τάφων ήταν ένα αγαπημένο έδαφος για τους Πιονερους για θερινές κατασκηνώσεις. Επομένως, μια μόνιμη καμπίνα χτίστηκε σε εκείνη την περιοχή για την αποθήκευση διάφορων οικοσυσκευών (ενώ οι Πιονέροι οι ίδιοι κοιμούνταν σε σκηνές).

Η Επιτροπή Burbenko απάντησε επίσης στο θέμα του τι είχε συμβεί στους πολωνούς φυλακισμένους αφότου τα στρατόπεδά τους κατελήφθησαν από τους Γερμανούς. Οι διευθυντές των στρατοπέδων φυλακισμένων βρέθηκαν και εξετάστηκαν. Ο διευθυντής του στρατοπέδου 1ON, ταγματάρχης ασφάλειας Β.Μ. Vetoschinikov, κατέθεσε για ο,τι συνέβη. Σύμφωνα με αυτόν, έλαβε διαταγές για εκκένωση του στρατοπέδου από τους φυλακισμένους. Εντούτοις, δεν είχε οποιεσδήποτε οδηγίες για το πώς αυτή να πραγματοποιηθεί, δεδομένου ότι οι τηλεφωνικές συνδέσεις είχαν κοπεί. Αυτός και μερικοί υπάλληλοι του στρατοπέδου κατευθυνθήκαν στο Σμολένσκ για να αποσαφηνίσουν την κατάσταση. Συναντήθηκε με το μηχανικό S.V.. Ivanov, υπεύθυνο μεταφορών για το δυτικό τομέα του σιδηροδρόμου του Σμολένσκ. Ο Vetoschinikov ζήτησε από τον Ivanov μερικά τραίνα για να μεταφέρουν τους φυλακισμένους. Εντούτοις, εκείνο τον καιρό πραγματοποιούνταν η εκκένωση της πόλης από τον πληθυσμό. Επομένως, ο Ivanov του είπε ότι κανένα δεν ήταν διαθέσιμο. Ο Vetoschinikov προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τη Μόσχα για να πάρει άδεια για την μεταφορά των κρατούμενων με τα πόδια, αλλά καμιά επικοινωνία δεν κατέστη δυνατή. Έως τότε, το 1ON στρατόπεδο είχε αποκοπεί από το Σμολένσκ και ο διευθυντής δεν είχε καμία ιδέα για το τι είχε συμβεί στους φυλακισμένους ή τις φρουρές τους. Ο αξιωματούχος Ljubodzetsk βεβαίωσε τι συνέβη στο 1ON στρατόπεδο αφότου δεν επέστρεψε ο Vetoschinikov. Σύμφωνα με αυτόν, η εκκένωση του στρατοπέδου άρχισε να πραγματοποιείται (με τα πόδια). Εντούτοις, οι πολωνοί αξιωματικοί επαναστάτησαν. Είπαν ότι ήθελαν να περιμένουν τους Γερμανούς και να παραδοθούν σε αυτούς. Τουλάχιστον οι Γερμανοί, σκέφτηκαν, θα τους μεταχειρίζονταν σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες. Η πλειοψηφία των φυλακισμένων αποφάσισε να παραμείνει στο στρατόπεδο και να περιμένει τους Γερμανούς. Μόνο μερικοί από τους φυλακισμένους συμφώνησαν με την εκκένωση – κυρίως εκείνοι που ήταν εβραϊκής καταγωγής.

Επομένως, αποδεικνύεται ότι οι πολωνοί αξιωματικοί ήταν ζωντανοί και στα στρατόπεδα ώσπου τους συνέλαβαν οι Γερμανοί. Η Επιτροπή Burdenko συγκέντρωσε και άλλες καταθέσεις από διάφορους άλλους αυτόπτες μάρτυρες από τα γειτονικά χωριά. Σύμφωνα με αρκετούς από αυτούς, είχαν δει τους πολωνούς φυλακισμένους στην περιοχή κοντά στο Σμολένσκ για μια περίοδο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1941. Η Επιτροπή Burdenko πήγε να ερευνήσει εάν κανείς είχε δει πραγματικά τη διαδικασία εκτέλεσης των πολωνών αξιωματικών από τους Γερμανούς. Βρήκαν τρεις γυναίκες, μαγείρισσες στο σπίτι διακοπών των στελεχών του NKVD, την Α.Μ. Aleksejava, την Ο.Α. Michailova, και την S.P.Konachovskaja. Τον καιρό της κατοχής, το σπίτι αποτελούσε βάση για μια γερμανική στρατιωτική μονάδα. Σύμφωνα με τις γυναίκες, αυτό ήταν το κτίριο προσωπικού για ένα τάγμα Κατασκευών αριθ. 537-1. 30 άτομα στάθμευσαν σε αυτήν την θέση, σύμφωνα με τις μαγείρισσες. Δεν μπορούσαν να θυμηθούν τα ονόματα όλων, εκτός από μερικά. Ο διοικητής του τάγματος ήταν ο αντισυνταγματάρχης Arnes. Ένας άλλος ήταν ο αντισυνταγματάρχης Rekst, ο υπολοχαγός Hott, ο λοχίας Luemert και κάποια άλλα ονόματα που οι γυναίκες μπορούσαν να θυμηθούν. Παρακολουθούσαν ολόκληρες τις εργασίες των Γερμανών. Αν και δεν είδαν με τα μάτια τους ποτέ καμιά εκτέλεση, γνώριζαν αυτό που συνέβαινε. Σύμφωνα και με τις τρεις γυναίκες, διάφορα φορτηγά άρχισαν να καταφτάνουν τακτικά στην κατοικία από τον Σεπτέμβριο του 1941. Δεν έρχονταν απευθείας στην κατοικία. Ερχόμενα από την εθνική οδό, τα φορτηγά σταματούσαν κάπου μεταξύ της εθνικής οδού και της κατοικίας. Οι αξιωματικοί του 537ου Τάγματος πήγαιναν στο δάσος. Μισή ώρα αργότερα, διαδοχικοί (μεμονωμένοι) πυροβολισμοί άρχιζαν να ακούγονται. Περίπου 1 ώρα αφότου είχαν σταματήσει τα φορτηγά, έφθαναν στο κτίριο και αποβιβάζονταν. Πήγαιναν στο σπίτι και πλένονταν στο λουτρό. Έπειτα άρχιζαν να πίνουν βαριά. Οι γυναίκες δεν είχαν την άδεια να βγαίνουν από την κουζίνα όταν έφθαναν οι οδηγοί και τα άλλα μέλη της συνοδείας. Κρατούνταν στην κουζίνα, για να μαγειρεύουν για αυτούς. Σε διάφορες περιπτώσεις, οι γυναίκες παρατήρησαν φρέσκους λεκέδες αίματος στις στολές τουλάχιστον δύο αξιωματικών. Οι μαγείρισσες σταματούσαν συνήθως την εργασία τους το βράδυ. Σύμφωνα με αυτές, οι αξιωματικοί είχαν την ασυνήθιστη συνήθεια του ύπνου μέχρι τις 12 η ώρα. Υποψιάστηκαν ότι έκαναν το ίδιο και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είδαν επίσης πολωνούς αξιωματικούς σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις. Σε μια περίπτωση, μια από τις γυναίκες είχε την άδεια να πάει στο σπίτι μετά από τις συνηθισμένες ώρες, το βράδυ. Περπατώντας στο δρόμο, παρατήρησε μια ομάδα 30 φυλακισμένων. Αναγνώρισε ότι ήταν πολωνοί επειδή είχε δει τις στολές τους, όταν ασχολούνταν με τα έργα κατασκευής για τους Σοβιετικούς. Σε μια άλλη περίπτωση, δύο από τις γυναίκες είδαν τυχαία δύο πολωνούς αξιωματικούς μέσα στην κατοικία, περικυκλωμένους από τους γερμανούς αξιωματικούς. Οι γυναίκες κρυφτήκαν πίσω στην κουζίνα και υπήρξε μια μεγάλη αναστάτωση στους αξιωματικούς. Λίγα λεπτά αργότερα, οι γυναίκες άκουσαν δύο πυροβολισμούς. Είχαν προειδοποιηθεί αρκετές φορές να είναι προσεκτικές για αυτό που είδαν και να μην πουν τίποτα σε κανέναν. Σαν τιμωρία για την παρείσφρηση τους, μια από τις γυναίκες κλειδώθηκε στο υπόγειο του κτηρίου για 8 ημέρες ενώ οι άλλες δύο για 3 ημέρες. Αφότου συνειδητοποίησαν τι πραγματικά γινόταν, εγκατέλειψαν τις εργασίες τους με διάφορες δικαιολογίες.

Το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί από τις καταθέσεις αυτών των τριών γυναικών είναι ότι οι πολωνοί αξιωματικοί εκτελούνταν από τους Γερμανούς το φθινόπωρο του 1941. Προφανώς, διάφορα φορτηγά έφερναν ομάδες 30 ή τόσων περίπου φυλακισμένων στο δάσος του Katyn. Σταματώντας «μεταξύ της εθνικής οδού και της κατοικίας», περίπου 200m από την εθνική οδό, οι φυλακισμένοι αποβιβάζονταν. Εκεί τους ανέμεναν τα 30 μέλη του 537ου Τάγματος, εκτός από τους οδηγούς και τη συνοδεία των στρατιωτών. Οι φυλακισμένοι εκτελούνταν ένας ένας ακριβώς επάνω από τους λακκους των τάφων τους και ρίχνονταν κατόπιν μέσα. Αυτή είναι μια συνήθης σκηνή για εκτελέσεις από τους Ναζί, όπου ένας γερμανός αξιωματικός στέκεται πίσω από έναν γονατισμένο κρατούμενο, τον πυροβολεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τον ρίχνει σε έναν ανοικτό τάφο. Μετά από την εργασία τους, όλοι οι γερμανοί αξιωματικοί, οι στρατιώτες και οι οδηγοί πήγαιναν στην κατοικία να καθαρίσουν το αίμα ή τη βρομιά και να γιορτάσουν πίνοντας (ή και να ξεχνιούνται). Τώρα αποδεικνύεται τι πραγματικά είχε συμβεί στους πολωνούς αξιωματικούς. Η Επιτροπή Burdenko άρχισε την εκταφή στο Κatyn στις 16 Ιανουαρίου του 1944. Η Επιτροπή εξέτασε πτώματα από εκείνα που δεν είχαν εξεταστεί ήδη από τους Γερμανούς. Υπήρξε ένα πλήθος φυσικών στοιχείων στα ίδια τα πτωματα. Ένα προφανές χαρακτηριστικό γνώρισμα των πτωμάτων ήταν το βαρύ γκρίζο παλτό των πολωνών αξιωματικών. Μια ερώτηση λοιπόν που πρέπει να τεθεί είναι η εξής: εάν οι πολωνοί αξιωματικοί εκτελέστηκαν την άνοιξη του 1940 (Απρίλιο-Μάϊο), όπως οι Γερμανοί ισχυρίζονταν, γιατί φορούσαν παλτά; Η μόνη εξήγηση για αυτό είναι ότι δεν σκοτώθηκαν την άνοιξη, αλλά σε μια κρύα εποχή, ίσως το φθινόπωρο.

Τα χέρια μερικών πολωνών αξιωματικών ήταν δεμένα με ένα άσπρο πλεχτό σκοινί. Τον καιρό εκείνο, η ΕΣΣΔ ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός του σχοινιού κάνναβης. Στην πραγματικότητα, το μόνο είδος σχοινιού που παραγόταν στην ΕΣΣΔ στα προπολεμικά έτη ήταν σχοινί κάνναβης. Το Smolenks ήταν ένα από τα κύρια κέντρα της παραγωγής. Επομένως, το συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί είναι ότι το σχοινί δεν παρήχθη στην ΕΣΣΔ, αλλά σε κάποια άλλη ξένη χώρα.
Τα πρώτα στοιχεία που εξετάζονται σε μια έρευνα σε περιπτώσεις δολοφονίας είναι η σφαίρα και ο τύπος των σφαιρών. Η έρευνα στα 925 πτωματα έδειξε ότι οι περισσότερες σφαίρες είχαν κάνει ένα διαμπερές τραύμα, με τη σφαίρα να βγαίνει από το μέτωπο ή από το πρόσωπο. Σε 27 περιπτώσεις, η σφαίρα είχε παραμείνει μέσα στο κεφάλι. Προσδιορίστηκε ότι οι εκτελέσεις έγιναν με πιστόλια χαμηλής ταχύτητας (low-velocity). Πολλοί κάλυκες σφαιρών βρέθηκαν στους τάφους. Αυτοί ήταν κυρίως διαμέτρoυ 7,65 χιλιοστών, αλλά υπήρχαν επίσης μερικά 6,35 mm και κάποιες ( λιγότερες ) σφαίρες 9 mm. Η επιγραφή στις σφαίρες των 7,65 mm ήταν «Genshov και Κ», ένας γερμανός παραγωγός καλύκων γνωστών επίσης ως «Geko». Έτσι οι σφαίρες παρήχθησαν στη Γερμανία! Εδώ πρέπει να τεθούν κάποιες ερωτήσεις: η ΕΣΣΔ χρησιμοποιούσε τέτοια όπλα; Ίσως υπήρξε κάποια εξαγωγή σφαιρών 7,65 mm στην ΕΣΣΔ από τη Γερμανία; Η αλήθεια είναι ότι η ΕΣΣΔ δεν έκανε καμία χρήση οποιουδήποτε είδους πυροβόλου όπλου με διάμετρο 7,65 mm. Το στάνταρ μέγεθος σφαιρών για τα σοβιετικά πιστόλια, συμπεριλαμβανομένου των ΤΤ, ήταν 7,62mm. Η ΕΣΣΔ χρησιμοποίησε διάφορους τύπους πυροβόλων όπλων με διάμετρο 6,35mm, αλλά η Γερμανία παρήγαγε επίσης 59 τύπους πιστολιών με 6,35mm διάμετρο. Επίσης, η ΕΣΣΔ δεν είχε πιστόλια 9mm,παρά μόνον μετά τη λήξη του πολέμου, τα πιστόλια Makarov. Επομένως, αποδεικνύεται πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν με σφαίρες που παρήχθησαν στη Γερμανία και με πυροβόλα όπλα που η Σοβιετική Ένωση δεν κατείχε. Η μόνη εξήγηση είναι φυσικά ότι αυτές πραγματοποιήθηκαν από Γερμανούς. Όσον αφορά στο επιχείρημα της εύρεσης καλύκων σφαιρών με σοβιετικές επιγραφές, αυτό μόνο προπαγάνδα μπορεί να είναι, αφού κανένας παραγωγός, κάλυκας ή ο τύπος της σφαίρας δεν αναφέρθηκε (σε όλες τους σοβιετικές κάλυκες αναφέρεται το όνομα του εργοστασίου της παραγωγής).

Τα πτωματα ερευνήθηκαν για πιθανά έγγραφα οποιουδήποτε είδους. Πολλά έγγραφα ευρέθησαν. Μεταξύ τους, ήταν τουλάχιστον 9 έγγραφα με ημερομηνίες από τις 12 Νοεμβρίου 1940 μέχρι τις 20 Ιουνίου 1941. Περιελάμβαναν 2 επιστολές, μια που παραλήφθηκε και άλλη που δεν εστάλη ποτέ, μια φωτογραφία και διάφορες αποδείξεις παραλαβής. Η ύπαρξη αυτών των εγγράφων είναι απόδειξη ότι οι φυλακισμένοι ήταν ακόμα ζωντανοί έως την έναρξη τουλάχιστον της γερμανικής εισβολής.

Και όσον αφορά τα φύλλα που οι Γερμανοί βρήκαν δήθεν στους τάφους; Εάν αυτά τα φύλλα έπεσαν μέσα στους τάφους και 3 χρονιά μετά (οι Γερμανοί ισχυρίζονταν ότι οι Πολωνοί σκοτώθηκαν το 1940) διακρινόταν ακόμα ότι ήταν φύλλα σημύδων, τότε πρέπει να ήταν ξηρά κατά την διάρκεια της πτώσης τους. Ένα φρέσκο φύλλο αποσυντίθεται πολύ γρήγορα και δεν θα υπήρχε τίποτα που να μείνει από αυτό. Ένα ξηρό φύλλο, ειδικά φύλλα σημύδων, μπορεί να διατηρήσει τη μορφή του για πολύ εάν θαφτεί. Αλλά ακόμη και αυτά, δεν μπορούν να διατηρήσουν τη μορφή τους μετά από 3 έτη. Έτσι πρέπει να υπάρξει μια διαφορετική εξήγηση. Εάν οι δολοφονίες συνέβησαν την άνοιξη του 1940, τότε δεν θα είχε υπάρξει κανένα ξηρό φύλλο. Και όπως είναι γνωστό, πτώση φύλλων από τα δέντρα παρατηρείται το φθινόπωρο. Ίσως το φθινόπωρο του 1941, ή ενάμισι έτος προτού να εκταφούν….

Η έρευνα του Πολωνικού Ερυθρού Σταυρού και της Διεθνούς Επιτροπής
Ακόμη περισσότερα φυσικά στοιχεία για τα πτωματα στο Katyn μας δίνονται από τα μέλη της διεθνούς Επιτροπής, τα οποία εξέτασαν τα πτωματα το 1943, υπό γερμανική επίβλεψη. Δύο μέλη της ιατροδικαστικής ομάδας της διεθνούς Επιτροπής, ο τσεχοσλοβάκος καθηγητής της ιατροδικαστικής F.Gaek και ο βούλγαρος ιατροδικαστής Marko Marks, κατέθεσαν για το ζήτημα. Ο Marks συνελήφθη το 1944 από την λαϊκή κυβέρνηση της Βουλγαρίας και κατηγορήθηκε ότι στην έρευνα για το Katyn είπε ψέματα. Αυτός όμως δήλωσε ότι ποτέ δεν συνέταξε ψεύτικη έκθεση αλλά ότι η πραγματική έκθεσή του δεν δημοσιοποιήθηκε ποτέ από τους Γερμανούς (έτσι ο Marks αφέθηκε ελεύθερος). Σύμφωνα με την μαρτυρία του, στις 1 Μαΐου 1943, η ομάδα πέταξε από το Katyn στο Βερολίνο. Κατά τη διαδρομή στο Βερολίνο, το αεροπλάνο τους προσγειώθηκε σε ένα απομονωμένο στρατιωτικό αεροδρόμιο. Εκεί, τα μέλη της επιτροπής γευμάτισαν . Τους δόθηκε έπειτα μια έτοιμη έκθεση σχετικά με το τι είδαν, την οποία έπρεπε να υπογράψουν. Σύμφωνα με τον Marks, η έκθεση που οι Γερμανοί δημοσιοποίησαν μόνο υπογράφηκε από τα μέλη της επιτροπής, αλλά δεν γράφτηκε από αυτά. Αντ’ αυτού,όπως ισχυρίστηκε ο Marks, τα μέλη έγραψαν ξεχωριστές εκθέσεις που οι Γερμανοί δεν δημοσιοποίησαν. Σε αυτές τις εκθέσεις, το συμπέρασμα της επιτροπής ήταν ότι τα πτωματα στο Katyn ηταν πολύ καλοδιατηρημένα, για να έχουν θαφτεί 3 χρόνια πριν. Αντ’ αυτού η επιτροπή συμπέρανε ότι τα πτώματα είχαν θαφτεί ένα έως ενάμισι έτος νωρίτερα, δηλαδή στα τέλη του 1941 ή στις αρχές του 1942.

Τα συμπεράσματα του πολωνικού Ερυθρού Σταυρού (PKK) ήταν επίσης τα ίδια. Στα πιστοποιητικά θανάτου που συνέταξαν για τα θύματα στο Katyn, δεν διευκρίνισαν καμία ημερομηνία θανάτου. Σύμφωνα με τα μέλη του, που κατέθεσαν μετά τον πόλεμο, δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα. Οι εκτελέσεις είχαν πραγματοποιηθεί ένα έως ενάμισι έτη νωρίτερα και όχι 3 έτη όπως Γερμανοί ισχυρίζονταν. Εντούτοις, δεν θα μπορούσαν να γράψουν ένα τέτοιο πράγμα. Επομένως αποφασίστηκε να αφεθεί ο χρόνος του θανάτου απλά κενός.
Ο Π.Ε.Σ. και η διεθνής Επιτροπή, καθώς επίσης και οι εμπειρογνώμονες που προσκλήθηκαν από άλλες χώρες, εξέτασαν λεπτομερώς τα πτωματα που οι Γερμανοί είχαν επιλέξει για αυτούς. Ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι εξετάσεις πραγματοποιήθηκαν ήταν παράξενος. Τα μέλη του Π.Ε.Σ. ήταν παρόντα στην εκταφή των 4143 πτωμάτων που εξέτασαν. Οι Γερμανοί είχαν αναγκάσει τους ανθρώπους από τα γειτονικά χωριά να ξεθάψουν τα πτωματα. Μόλις ξεθάφτηκαν τα πτωματα, οι χωρικοί αναγκάστηκαν να ψάξουν τις στολές τους για έγγραφα οποιουδήποτε είδους. Μόλις αυτά βρίσκονταν, τοποθετούνταν σε ξεχωριστούς φακέλους με έναν αριθμό. Ο ίδιος αριθμός τοποθετείτο στο πτώμα με μια μεταλλική ετικέτα. Τα έγγραφα που βρέθηκαν στα πτωματα δεν δόθηκαν στον Π.Ε.Σ.. Με διαταγή από το Βερολίνο, όλα τα ημερολόγια, οι επιστολές, οι αποδείξεις και επιταγές εστάλησαν στη Γερμανία αμέσως για μετάφραση στα γερμανικά. Στα μέλη του Π.Ε.Σ.. δόθηκαν μόνο τα διαβατήρια και άλλα έγγραφα–ταυτότητες των φυλακισμένων. Καθίσταται λοιπόν προφανές γιατί οι ανακριτές δεν βρήκαν κανένα έγγραφο με ημερομηνίες μετά από την άνοιξη του 1940. Οποιοδήποτε έγγραφο που περιείχε ημερομηνία εστάλη στη Γερμανία για «μετάφραση», και μόνο τότε δημοσιοποιείτο. Στον Π.Ε.Σ. και τους υπόλοιπους δοθήκαν μόνο έγγραφα που δεν περιείχαν ημερομηνιες ή ο,τι άλλο μπορούσε να αποδείξει πότε περίπου σκοτωθήκαν.

Η εξέταση των πτωμάτων ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτική ως προς το χρόνο θανάτου τους. Σύμφωνα με τον παθολόγο και τους ιατροδικαστής, τα πτωματα ήταν σε καλή κατάσταση. Ο ιστός στα πτωματα ήταν ακόμα συνημμένος. Το δέρμα στα χέρια, το πρόσωπο και το λαιμό είχε γίνει γκρίζο, και σε μερικές περιπτώσεις πρασινωπό καφετί. Δεν υπήρξε καμία πλήρης αποσύνθεση των πτωμάτων. Στα πτώματα, οι μύες και οι τένοντες ήταν ακόμα ορατοί. Τα άκρα ήταν επίσης ακόμα συνημμένα. Όταν τα πτωματα ξεθάφτηκαν, κανένα μέρος των πτωμάτων δεν κόπηκε. Οι στολές των πτωμάτων ήταν ακόμα σε καλή κατάσταση και διατηρούσαν τη συνοχή καλά. Τα μεταλλικά μέρη, όπως ζώνες, κουμπιά και καρφιά, ήταν ακόμα μεταλλικά και λαμπρά σε μερικές περιοχές. Δεν ήταν οξειδωμένα εντελώς.
Τα πτωματα αποσυντίθενται γρηγορότερα στις θερμές εποχές του έτους, την άνοιξη και το καλοκαίρι. Το χειμώνα τα πτώματα αποσυντίθενται ελάχιστα και είναι σαν να βρίσκονται στην κατάψυξη. Εάν η γερμανική εκδοχή της ιστορίας ήταν αληθινή, και οι αξιωματικοί σκοτώθηκαν την άνοιξη του 1940, τότε θα είχαν υπάρξει 3 θερινές εποχές μεταξύ εκείνου του χρόνου και του Απριλίου 1943. Εντούτοις, εάν τα πτώματα είχαν θαφτεί το φθινόπωρο και το χειμώνα του 1941, σύμφωνα δηλαδή με τη σοβιετική έκδοση των γεγονότων, τότε θα είχε υπάρξει μόνο 1 θερινή εποχή μεταξύ εκείνου του χρόνου και του Απριλίου 1943. Σε 3 θερινές εποχές, τα πτωματα θα ήταν σε ένα πολύ πιο προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης από αυτό που οι επιτροπές τα βρήκαν. Για αυτόν τον λόγο το συμπέρασμα και του ΠΕΣ και των διεθνών ιατροδικαστών εμπειρογνωμόνων ήταν ότι οι αξιωματικοί εκτελέστηκαν ένα έως ενάμισι έτη νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της περιοχής. Εντούτοις, ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν θα μπορούσε να δημοσιοποιηθεί από τη Γερμανία.

Η αποσύνθεση των οργανισμών ήταν επίσης ο λόγος για τη γερμανική καθυστέρηση στην εκταφή των πτωμάτων. Σύμφωνα με τους Ναζί, η θέση των τάφων ανακαλύφθηκε τον Μάρτιο του 1942. Η ανασκαφή των πτωμάτων άρχισε περισσότερο από 1 χρόνο μετά. Οι Γερμανοί ήξεραν ότι αφού τα πτωματα είχαν θαφτεί το φθινόπωρο και το χειμώνα του 1941, δεν θα είχαν αποσυντεθεί μέχρι τον Μάρτιο του 1942. Επομένως, ήταν απαραίτητο να περιμένουν τουλάχιστον ένα καλοκαίρι για να αποσυντεθούν τα πτώματα, και μετά να εκταφούν την άνοιξη του 1943.

Τα στοιχεία των Ρεβιζιονιστών αντικρούονται
Οι δύο αυτόπτες μάρτυρες που παρουσιάστηκαν από τους γκορμπατσωφικους στην πραγματικοτητα ψευδονται. Αλλά δεν είναι αυτους που πρεπει να κατηγορησουμε. Δεν είχαν καμία άλλη επιλογή. Ο Soprunenko αρνήθηκε να ομολογησει ότι έλαβε μια τέτοια διαταγή , για αρκετούς μήνες. Η κόρη του , φοβουμενη για αυτην και την ασφάλεια του πατερα της, είπε ότι είναι αλήθεια ότι ο πατέρας της είχε λαβει μια διαταγή από το Στάλιν να σκοτώσει τους φυλακισμένους. Ο ηληκιωμένος το αρνήθηκε, μα μετα από μήνες εκφοβισμού και απειλών αναγκάστηκε να τους πει ο,τι ηθελαν να ακούσουν. Αλλά οι γκορμπατσωφικοι ανακριτες δεν είχαν λάβει υπόψη μια σημαντικη λεπτομέρεια. Ο Soprunenko ειχε ηδη ερωτηθει για το τι συνέβη στους πολωνούς αξιωματικους : από την Επιτροπή που ο Στάλιν οργάνωσε το φθινόπωρο του 1941 για να ανακαλύψει τι συνέβη στους πολωνούς αξιωματικους . Όλα τα σχετικα εγγραφα που ελαβε και εστειλε σχετικα με αυτό το θέμα βρέθηκαν στα αρχεία της ΕΣΣΔ ως «Ακρως Απορρητα » έγγραφα. Η αλήθεια, την οποια ο Soprunenko είχε πει το φθινόπωρο του 1941, βρέθηκε τελικά και αποκαλυπτε τα ψέματα των ρεβιζιονιστών. Ένα από τα πρώτα πρόσωπα που εξετάστηκαν το 1941 για αυτό που συνέβη στους πολωνούς αξιωματικους ήταν ακριβώς ο υποστρατηγος Soprunenko. Ο Soprunenko συνεταξε διάφορα έγγραφα με την υποσημειωση «Ακρως Απορρητα «. Σε αυτά τα έγγραφα ο Soprunenko λέει ότι το UNKVD «είναι σε συγχυση » για αυτό που πραγματικα συνέβη στους πολωνούς αξιωματικους. Δεν ήξερε! Συνεταξε επίσης ένα έγγραφο για την απελευθέρωση των φυλακισμένων γερμανικής προέλευσης στη Γερμανία σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής αιχμαλωτων. Αλλά η απάντησή του στην Επιτροπή ήταν ότι το UNKVD δεν ήξερε.

Εάν υποστρατηγος ειχε πράγματι διαταγη από τον Beria να εκτελέσει τους πολωνούς αξιωματικους θα είχε απαντήσει «κατοπιν υποδειξεως του συντρόφου Beria, οι πολωνοί αξιωματικοι πυροβολήθηκαν.»Θυμηθείτε ότι τα έγγραφα ήταν «Ακρως Απορρητα «. Κανένας δεν θα τα είχε δει, εκτός από τους ανθρώπους που θα ειχαν στειλει τετοια διαταγη. Γιατί να κρυφτει μια διαταγή του Στάλιν και του Beria…από το Στάλιν και το Beria; Ο Soprunenko δεν έκανε κανένα σχόλιο πανω σε αυτό . Δεν έλαβε ή είδε ποτέ μια τέτοια διαταγή. Ανελαβε την ευθύνη για την εξαφάνιση των φυλακισμένων για λογαριασμο του και του UNKVD. Έτσι η αλήθεια των οσων ο ηληκιωμένος ήξερε ,κατεστη γνωστη στα » Ακρως Απορρητα » έγγραφα, και η κατάθεση που αναγκάστηκε να δώσει στους γκορμπατσωφικους ανακριτες αποδείχθηκε ψεύτικη.

Η κατάθεση του Tokarev ήταν ψεύτικη επίσης. Ήξερε ότι οι γκορμπατσωφικοι ανακριτες δεν θα τον αφηναν έως ότου ακουσουν αυτό που ηθελαν να ακούσουν. Έτσι ο Tokarev, όντας εξυπνοτερος από αυτούς, τους είπε ακριβώς ο,τι ηθελαν να ακούσουν, και υπαινίχτηκε συγχρόνως στην κατάθεσή του ότι ειχε πολλα να πει. Ολόκληρη η ιστορία για το πώς οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Ακόμη και σύμφωνα με τη γερμανική έρευνα, τα πιστόλια που χρησιμοποιήθηκαν στην εκτέλεση των Πολωνών ήταν πιστόλια low-velocity. Ο Tokarev ειπε ότι οι εκτελεστες χρησιμοποιησαν ΤΤ πιστόλια. Tα ΤΤ πιστόλια είναι πολύ high-velocity πυροβόλα όπλα, με μια ταχύτητα 420m/s. Είναι πολύ ισχυρα, και σε μια αποσταση μηδενικη (κανη-κεφαλι θυματος) δεν θα είχε δημιουργησει ένα απλο διαμπερες τραυμα. Σε μια τετοια αποσταση , θα είχε παρει το μισό κεφάλι. Για να δώσουμε ένα παραδειγμα της δύναμής του, ακόμη και σήμερα τα μόνα πυροβόλα όπλα που συγκρίνονται με τη δύναμή του είναι τα magnum revolvers. Επιπλέον, αν πυροβολήσει κανεις στο εσωτερικό ενός χωρου περιβλημενου από τοίχους τούβλου ή τσιμέντου, οι τοιχοι διαλυονται και κινδυνευει και ο χειριστης του οπλου. Επομένως, ΤΤ πιστόλια δεν χρησιμοποιούνται ποτέ για εκτελέσεις σε μικρες αποστασεις και σε κλειστους χωρους. Τα ΤΤ πιστόλια έχουν επίσης διαμετρο 7.62 χιλιοστα . Καμία τέτοια σφαίρα δεν βρέθηκε στους τάφους του Katyn. Φυσικά, ο Tokarev γνώριζε κατι τετοιο, οι ανακριτες του όμως, όχι…..

Η προφανέστερη πτυχή της ψευτικης καταθεσης του Tokarev είναι η περιγραφή της διαδικασίας εκτέλεσης των πολωνων. Ο Tokarev ειπε ότι οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν από το UNKVD στη μέση του Σμολένσκ. Πώς μπορούν εκτελέσεις 300 φυλακισμένων ανά ημέρα να κρατηθούν μυστικές σε μια μεγάλη φυλακή στη μέση μιας πόλης; Δεν μπορεί. Οι εκτελέσεις, εάν ήταν 6000 το μήνα, διηρκεσαν 2 μήνες. Εάν οι εκτελέσεις επρόκειτο να πραγματοποιηθούν σε απόλυτη μυστικότητα, το κτιριο έπρεπε να εκκενωθεί από το προσωπικο για 2 μήνες. Όλοι οι άλλοι φυλακισμένοι, οι φρουρές, το προσωπικό γραφείων, οι τηλεφωνητές, οι μάγειρες και οι αποθηκάριοι του κτιριακου συγκροτηματος έπρεπε να σταλουν στο σπιτι τους για 2 μήνες και ολες οι εργασιες του UNKVD έπρεπε να διακοπούν για εκείνη την περίοδο. Φρουρές θα έπρεπε να τοποθετηθούν έξω από το κτιριο, και πολύ πιο μακρια από το κτιριο , για να κρατουν τους ανθρώπους μακρια ,για να μην ακουν τους πυροβολισμους. Θα μπορούσε όλο αυτό να έχει πραγματοποιηθεί μυστικα στη μέση μιας πόλης; Φυσικά όχι. Δεν έχει κανένα νόημα, και ο Tokarev ήξερε αυτό. Επιπλέον, είναι πιθανό για 10 φρουρους να εκτελουν 300-200 φυλακισμένους κάθε ημέρα; Σύμφωνα με τον Tokarev, εκτελουνταν σε ομάδες των 10-40 ανθρώπων. Η ολόκληρη διαδικασία, σύμφωνα με τον Tokarev, ήταν να τους βγαζουν από τα κελια τους, να τους πηγαινουν σε ένα γραφειο για να συμπληρωθουν τα απαραιτητα εγγραφα, και να τους πηγαινουν στο ειδικό δωμάτιο εκτελεσεων. Κατόπιν, φορτώνονταν στα φορτηγά από την πίσω πόρτα του κτιρίου και τους πηγαιναν στις περιοχές οπου θαβονταν. Αυτή ολόκληρη η διαδικασία θα είχε πάρει πολύ καιρο, ειδικά για μια μικρή ομάδα 10 φρουρών. Επειτα ,οι φυλακισμένοι θα ήταν λιγότερο συνεργασιμοι.Είναι δύσκολο να σερνεις από δω κι από κει 10-40 άτομα που ξέρουν ότι προκειται να εκτελεστουν. Έτσι, ο χρόνος για μια τετοια διαδικασία είναι μεγαλυτερης διαρκειας. Για 10 ώρες ηλιακου φωτος τον Απρίλιο,( ο Tokarev είπε οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των ωρών που ηταν ημερα), τοτε για κάθε εκτέλεση αντιστοιχουσαν 2 μολις λεπτα (προκειμένου να εκτελεστουν 300 άτομα ανά ημέρα). Αυτό είναι ο χρόνος εάν οι φρουροι δεν κανουν κανενα διαλειμμα και δεν τρώνε τίποτα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Επιπλέον, εάν οι κρατουμενοι εκτελουνταν στο κτιριο του UNKVD στη μέση της πόλης, γιατί υπήρχαν καλυκες σφαιρών στους τάφους των πολωνων αξιωματικων; Είναι απλά αδύνατο. Η Επιτροπή Burdenko έδειξε ήδη πώς οι Γερμανοί, που ήταν οι εκτελεστες, ενεργουσαν.

Το δικαστήριο της Νυρεμβέργης
Κατά τη διάρκεια της δικης της Νυρεμβέργης το 1946 των ναζιστών εγκληματιών πολεμου , η ΕΣΣΔ πρόσθεσε στα πολεμικά εγκλήματα της Γερμανίας τις εκτελεσεις δολοφονία των πολωνών αξιωματικων. Οι δικαστές της Νυρεμβέργης, εντούτοις, αποφασισαν να μην κατηγορήσουν τη Γερμανία για αυτό το έγκλημα. Συμφωνα με τους δικαστες, είχαν λάβει διαταγές από την κυβέρνησή τους να μην γίνουν αποδεκτά τα σοβιετικά στοιχεία. Η Δύση θέλησε να καταστησει υπευθυνη την ΕΣΣΔ. Επίσης, συμφωνα με τα οσα οι ιδιοι οι δικαστες δηλωσαν , είχαν διαβάσει ήδη τις γερμανικές εκθέσεις σχετικά με το Katyn και είχαν δεχτεί αυτές ως αυθεντικές (πόσο αυθεντικες ήταν αποδειχτηκε πιο πανω) Εντούτοις, τα συγκεκριμένα άτομα που είχαν διαπραξει αυτά τα εγκλήματα έπρεπε να προσδιοριστούν και να παρουσιαστούν ενωπιον της δικαιοσύνης. Δικαστήρια οργανώθηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες για έρευνα για τα συγκεκριμένα εγκλήματα. Το Katyn, ερευνήθηκε από ένα δικαστήριο από πολωνους δικαστες (τον καιρο εκεινο η Πολωνία δεν ήταν σοσιαλιστική χώρα.) Η ΕΣΣΔ παρείχε τα αποδεικτικά στοιχεία της ως προς το ποιοι οι δολοφόνοι ήταν. Οι τρεις μαγειρισσες του σπιτιού διακοπών του NKVD κατεθεσαν ότι σε εκείνη την κατοικία υπήρξε το 537-1 τάγμα Κατασκευων και κατονόμασαν τους διοικητές του, Αrnes, Hott και μερικους άλλους. Ο Arnes βρεθηκε και παρουσιάστηκε στο δικαστήριο. Σύμφωνα με αυτον, δεν υπηρέτησε στο τάγμα Κατασκευων 537-1, αλλά στο τάγμα επικοινωνιων 537-1. Επιπλέον, ο Αrnes δηλωσε ότι έγινε διοικητής του 537-1 τον Νοέμβριο του 1941, και επομένως δεν ήξερε για τις εκτελεσεις. Ο διοικητής της στρατιωτικης ομάδας «Κέντρο», στην οποία το 537 ήταν συνδεμένο, στρατηγος Ε Oberkhoyzer, δηλωσε ότι το 537 είχε φθάσει στο δάσος Katyn τον Σεπτέμβριο του 1941, αλλά ότι ο Αrnes εγινε διοικητής του μόλις τον Νοέμβριο του 1941.

Χωρίς να ερευνησουν την αξιοπιστία αυτών των καταθέσεων, και χωρίς εξέταση οποιωνδήποτε διαταγών στο 537, το πολωνικό δικαστήριο τους αθωωσε. Το δικαστήριο δέχτηκε απλά τις καταθέσεις των ανθρώπων που ήταν οι δολοφόνοι. Ένας δολοφόνος ,όμως, ομολογει το έγκλημά του αμέσως ; Πράγματι, τίποτα δεν αποδείχθηκε σε αυτήν την δικη. Αποδείχθηκε μονο ότι οι μαγειρισσες είχαν κάνει λάθος. Η γερμανική μονάδα δεν ήταν το Ταγμα 537 Κατασκευων αλλά το Ταγμα 537 επικοινωνιων. Επομένως αυτά τα άτομα ήταν αθώα. Κανένας δεν σκέφτηκε ότι ίσως εκείνες οι τρεις γυναίκες, που δεν ήταν ιδιαίτερα πεπειραμένες στην αναγνωριση στρατιωτικών μονάδων, είχαν κάνει απλά ένα λάθος. Πράγματι, δεν μπορεί να είναι μια σύμπτωση ότι υπήρξε μια 537 μονάδα στο Katyn με τους ίδιους αξιωματικους που οι μαγειρισσες κατονομασαν. Επιπλέον, ειπωθηκε ότι ο Αrnes δεν ήταν ο διοικητής εκείνης της μονάδας παρα μονο από τον Νοέμβριο του 1941. Αλλά αυτό δεν αποκλείει την περιπτωση να ήταν σε εκείνη την μονάδα, ίσως ως κατώτερος διοικητής. Μηπως ο Αrnes, ο Hott και άλλοι είχαν λάβει αυτές τις διαταγές; Μηπως τοποθετήθηκαν προσωρινά στις θεσεις αυτές για αυτόν τον σκοπο; Αυτα είναι θεματα που το δικαστήριο επρεπε να ερευνήσει. Αντ’ αυτού, επέλεξε απλά να κανει αποδεκτα τα λογια των δολοφόνων και να σταματησει την έρευνά του σε αυτα. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και η υπεροψία της πολωνικής κυβερνώσας ελίτ, υπονόμευσαν πάλι την αναζήτηση της αλήθειας. Παρολα αυτά, ο προσδιορισμος των ατόμων που διεπραξαν αυτό το εγκλημα είναι λιγότερο σημαντικος από την παρουσίαση αποδείξεων ότι αυτό ήταν ευθύνη των Ναζί.

Παραποιημενα Εγγραφα
Ως τελευταίο κεφάλαιο στο δράμα του Katyn, οι «ιστορικοί» ανακοινωσαν το 1992 την ανακάλυψη τριών εγγράφων, που αναφμιβολα αποδεικνυαν την ενοχή των Σοβιετικων για το Katyn. Το πρώτο έγγραφο ήταν ένα αίτημα από το Beria στο πολιτικό γραφείο, για να του δοθει η διαταγή να εκτελεσθούν οι Πολωνοι αξιωματικοι . Το δεύτερο έγγραφο, είναι το πρωτόκολλο του πολιτικού γραφείου για τη 13η σύνοδό του , όπου το αίτημα Beria σημειώνεται. Το τρίτο έγγραφο είναι μια επιστολή από το Shepelin στον Khrushchev της 3/3/1959, ενημερώνοντας τον ότι όλα τα εγγραφα για το Katyn θα καταστρεφονταν.

Και τα τρία αυτά έγγραφα είναι ψεύτικα, και αυτό το άρθρο θα το αποδειξει. Η επιστολή του Beria στο Politburo είναι αυτό με τη μεγαλυτερη σπουδαιοτητα. Είναι επίσης η προφανέστερη παραποιηση. Στην επιστολή της 5ης Μαρτίου1940, ο Beria λέει ότι το σκέφτεται πως θα ηταν χρησιμο «το NKVD» να προτείνει «στο NKVD» να μεταφέρει τις υποθεσεις για 14.700 αιχμαλώτους πολέμου και 11.000 συλλήφθεντες ανθρώπους. Ζητά από το Politburo στο αίτημα Ι, να διατάξει «την εφαρμογή σε αυτους της εσχατης των ποινων – εκτέλεση». Στο αίτημα ΙΙ, ζητα οι ποινες για τα πρόσωπα να πραγματοποιηθούν χωρίς την παρουσία τους και χωρίς αντιπροσώπευση από αυτους. Στο αίτημα ΙΙΙ, ζητά από το Politburo να διορίσει αυτό το θέμα σε μια «τρόικα» από τους Kabulov, Merkulov και Bashtakov. Αυτή η επιστολή εχει την υποσημειωση «Ακρως Απορρητη». Στην πρώτη σελίδα του εγγράφου, υπογράφεται από τους Στάλιν, Molotov, Mikoyan, Voroshilov. Τα ονόματα Kaganovich και Kalinin προστίθενται κάτω από αυτούς, με την υποσημειωση » ομοιως «.

Τα λάθη και οι ασυνέπειες σε αυτήν την επιστολή είναι πολλά. Αρχιζοντας, η επιστολή είναι » Ακρως Απορρητη «. Η συνηθης διαδικασία για μια » Ακρως Απορρητη » επιστολή ήταν να γραφτεί στην επιστολή το όνομα του προσώπου που την δακτυλογράφησε, τα ονόματα όλων των προσώπων που έχουν δει το έγγραφο, τα ονόματα όλων των προσώπων στα οποία αυτή η επιστολή πρόκειται να σταλει, ο αριθμός αντιγράφων της επιστολής, το καρμπον χαρτι που χρησιμοποιείται για να γινει ένα αντίγραφο από αυτην και τελος, την ταινία της γραφομηχανής που χρησιμοποιείται για να γινει αυτό το έγγραφο. Για το «έγγραφο Beria», τιποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει. Χωρίς αυτές τις προφυλάξεις, δεν είναι μια » Ακρως Απορρητη » επιστολή. Ο παραχαράκτης του παρόντος εγγράφου είτε δεν γνώριζε τις απαιτήσεις ενός » Ακρως Απορρητου » εγγράφου, ή τέτοιες απαιτήσεις δεν θα μπορούσαν να κατασκευαστουν από αυτον. Όπως και να εχει , αυτό το έγγραφο χανει αμέσως την αξία του, και επιπλέον αποδεικνυει ότι είναι ψευτικο.

Αλλά τα λάθη δεν σταματούν εδώ. Οι υπογραφές των μελών του Politburo πηγαίνουν ενάντια στο πρωτοκολλο. Σε αυτήν την επιστολή, 4 μέλη του Politburo έχουν υπογράψει απλά τα ονόματά τους. Με αυτήν την πράξη, έχουν απορρίψει το αίτημα του Beria. Βλέπετε, εάν τα μέλη του Politburo ειχαν συμφωνησει να στείλουν μια διαταγή ή να πραγματοποιήσουν ένα τετοιο αίτημα, τοτε ηταν απαραιτητο να υπογραψουν, και δίπλα στις υπογραφές τους να γραψουν» συμφωνει» ή » ομοιως «. Για να γινει αποδεκτο το αιτημα και να σταλει διαταγή, τα μέλη έπρεπε να εκφράσουν τη συμφωνία τους στο αίτημα ή σε μια (άλλη) διαταγή που είναι να σταλει. Εάν υπέγραφαν απλά το έγγραφο, σήμαινε ότι τα μέλη είχαν διαβάσει το έγγραφο, αλλά δεν είχαν συμφωνήσει με αυτο και έπρεπε να μην στείλουν οποιεσδήποτε διαταγές. Ο παραχαράκτης δεν γνώριζε προφανώς αυτό και έχει κάνει λάθος. Ακόμα κι αν αυτό το αίτημα είναι αυθεντικό, το οποίο δεν είναι, δεν έγινε αποδεκτό από το Politburo.

Στην πρώτη σελίδα του εγγράφου, μαζί με τις τέσσερις υπογραφές των Στάλιν, Molotov, Mikoyan και Voroshilov, ο παραχαράκτης πρόσθεσε τα ονόματα Kaganovich και Kalinin κάτω από αυτούς. Αυτό όμως που ο παραχαράκτης δεν γνώριζε, είναι ότι και ο Kaganovich και ο Kalinin ήταν απόντες από τη 13η σύνοδο του Politburo τον Μάρτιο του 1940. Δεν θα μπορούσαν να έχουν βαλει τις υπογραφές τους στο συγκεκριμενο έγγραφο. Τα αιτήματα του Beria είναι άλλη μια απόδειξη ότι προκειται για μια παραποίηση. Τα αιτήματα του Beria ότι βρίσκει απαραίτητο για το NKVD να προτείνει στο NKVD, δεν έχουν κανένα νόημα. Γιατί ο Beria να έβρισκε απαραίτητο να προτείνει στον Beria; Αυτό είναι ένα λάθος που ο παραχαράκτης έκανε καταλαθος. Το γιατί έκανε αυτό το λάθος θα αναλυθεί κατωτέρω.
Στο τρίτο αίτημα ο Beria, ζητά τη δημιουργία μιας «τρόικας» που αναφέρονται ονομαστικα. Όλο το αίτημα δεν έχει κανένα νόημα. Όταν μια τρόικα δημιουργείται, τα μέλη του δεν αναφέρονται ποτέ ονομαστικα. Αναφέρονται μονο τα αξιωματα τους. Γιατι , τι θα συνεβαινε εάν ένα από τα μέλη πέθαινε ή απομακρύνοταν από το αξιωμα του; Η τρόικα καταστρεφοταν ή ήταν αυτό το πρόσωπο, που δεν κατειχε πλέον το αξιωμα του, ακόμα στην τρόικα; Δεν θα μπορούσε να έχει γίνει κατ’ αυτό τον τρόπο. Για παράδειγμα, ο αναγνώστης πρέπει να θυμηθει την ανωτέρω απόφαση της ειδικής Επιτροπής του NKVD, όπου τα μέλη της προσδιορίζονται μόνο με τα αξιωματα τους. Δεν είναι σημαντικό ποια ατομα ηταν . Τα άτομα στα αξιωματα μπορει να αλλάζουν, αλλά η τρόικα εξακολουθει να υπαρχει.

Επιπλέον, το παρόν έγγραφο δεν μας δίνει καμία ένδειξη ως προς το ποιος πρέπει να λάβει ή πρέπει να ενημερωθεί για την απόφαση του Politburo. Το μόνο πρόσωπο που αναφερεται είναι ο L. Beria. Αλλά σε ένα έγγραφο όπως αυτό, τα ονόματα των προσώπων που λαμβανουν γνωση συμπεριλαμβάνονται επίσης. Διαφορετικά, πώς ο Kabulov θα ξέρει ότι είναι μέλος της «τρόικας»; Το παρόν έγγραφο είναι «Ακρως Απορρητο». Του δινεται λοιπον μονο από το Politburo. Επιπλέον, τα πρόσωπα που ηταν αρμοδια για την εκτελεση των διαταγών του Politburo, σε αυτήν την περίπτωση οι άνθρωποι ή τα όργανα που θα πραγματοποιουσαν τις εκτελέσεις, πρέπει επίσης να κατονομαστούν. Διαφορετικά, εάν αναγγέλλεται απλά σε αυτους από ένα δευτερό ή έναν τρίτο, δεν είναι πλέον μια «Ακρως Μυστικη» απόφαση, αλλά κάτι που ολος ο κοσμος το ξερει. Το παρόν έγγραφο δεν περιέχει κανένα τέτοιο όνομα.

Το αίτημα στο Politburo για να εκτελεστουν οι Πολωνοι αξιωματικοι είναι ένα ακομα λάθος του παραχαράκτη. Ένα τέτοιο αίτημα δεν είχε υποβληθεί ποτέ κι αυτό γιατι το Politburo δεν είχε την εξουσία για να δωσει μια τέτοια διαταγή. Το μόνο σώμα που ηταν αρμοδιο να δωσει εντολή για εκτέλεση ήταν το Ανωτατο Σοβιετ της ΕΣΣΔ και συγκεκριμένα το ανώτατο δικαστήριο της ΕΣΣΔ. Μόνο με απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου θα μπορούσε μια εκτέλεση να πραγματοποιηθεί. Το δικαστήριο καθιέρωσε επίσης ειδικές «τρόικες», οι οποίες ειχαν δικαιωμα από το δικαστηριο είχαν τη δύναμη να καταδικασει ανθρωπους σε θανατο. Στο παρόν έγγραφο, ο Beria ζητά από το Politburo να δημιουργήσει μια «τρόικα» που θα καταδικασει ανθρωπους σε θανατο. Αδυνατο! Μόνο μια απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει μια τέτοια «τρόικα».

Τοτε γιατί ο παραχαράκτης έκανε τέτοια χοντρα λάθη; Ο λόγος είναι ότι ο παραχαράκτης χρησιμοποίησε ένα αρχικό έγγραφο από του Beria προς το Politburo. Ο παραχαράκτης χρειάστηκε ένα αρχικό έγγραφο για να έχει έναν αριθμό πρωτοκολλου του εγγράφου και για να κρατήσει το χαρακτηριστικό ύφος γραπτων του Beria. Δεν άλλαξε την πρώτη σελίδα, εκτός από την προσθήκη των ονομάτων Kaganovich και Kalinin (που ο παραχαρακτης σκεφτηκε ότι θα ηταν παροντες). Εντούτοις, ο παραχαράκτης άλλαξε τη δεύτερη σελίδα, οπου και τα αιτήματα Beria. Έτσι στο αρχικό έγγραφο του Beria διαβαζουμε «…το NKVD βρίσκει απαραίτητο να προτείνει στην ειδική Επιτροπή του NKVD…»,οποτε και θα βγαζαμε νοημα. Ο παραχαράκτης εντούτοις, αφαίρεσε την «ειδική Επιτροπή», δεδομένου ότι η απόφασή της ήταν να καταδικάσει τους αξιωματικους σε 5 ετη φυλάκισης. Επομένως, στο αρχικό έγγραφο, το αίτημα του Beria δεν ήταν να εκτελεσθούν οι φυλακισμένοι, και να διαφωνήσει έτσι με το συμπέρασμα της ειδικής Επιτροπής. Ήταν συμφωνος με την ειδική Επιτροπή. Αντί της διαταγής εκτέλεσης, το αρχικό έγγραφο πρέπει να εγραφε «με την εφαρμογή σε αυτους της καταδίκης 5-8 ετών φυλάκισης όπως διευκρινίζεται από την ειδική Επιτροπή του NKVD». Επίσης, στο αρχικό κειμενο δεν υπήρχε κανένα αίτημα για δημιουργία τρόικας. Μόνο τότε το παρόν έγγραφο θα είχε νόημα. Ζητούσε από τα μέλη του Politburo να συμφωνήσουν το NKVD να προτείνει στην ειδική Επιτροπή του NKVD τη μεταφορά των αρχείων σε αυτό (το NKVD ) και το NKVD να προτείνει στην ειδική Επιτροπή να διεξαγάγει έρευνα για κάθε ατομο χωρίς την παρουσία τους ή αντιπροσώπευσής τους. Αυτό το αρχικό αίτημα του εγγράφου υποστηρίζεται από το γεγονός ότι στις 16 Μαρτίου 1940, η ειδική Επιτροπή άρχισε τη συλλογη πληροφοριων για τους φυλακισμένους και αρχισε να μοιραζει ποινες. Αυτό είναι το ακριβές αίτημα της αρχικής επιστολής Beria στο Politburo. Εάν το αρχικό έγγραφο διαβαστει υπό αυτήν τη μορφή, από τις υπογραφές στην πρώτη σελίδα μετασχηματίζεται σε μια συμφωνία. Αυτό δεν είναι παράξενο, αλλά εάν το Politburo δεν κλήθηκε να πραγματοποιήσει μια διαταγή ή να λάβει οποιαδήποτε μέτρα, αλλά μόνο για να συμφωνήσει, μια απλή υπογραφή θα είχε αρκέσει. Εάν δεν υπήρχε καμία διαταγή ή ενέργεια να αναληφθει, τοτε τιποτα δεν έπρεπε να διευκρινιστεί δίπλα στα ονόματα. Έτσι με την αλλαγή των αιτημάτων του Beria, ο παραχαράκτης άλλαξε επίσης την απόφαση του Politburo. Εντούτοις, το παρόν έγγραφο που τόσο υπερήφανα επιδεικνύεται από τους ρεβιζιονιστές είναι αναμφισβήτητα μια απομίμηση.

Το δεύτερο έγγραφο είναι το πρωτόκολλο του Politburo που αναφερει το αιτημα του Beria. Επιβεβαιώνει όλα τα αιτήματα του Beria, την εκτέλεση των φυλακισμένων και τη δημιουργία της «τρόικας» με τα μέλη που ο Beria αναφερει. Αυτό είναι η επιστολή που λαμβάνεται από την ημερησια διαταξη του Politburo και στέλνεται στα πρόσωπα που αναφερονται στο αίτημα του Beria. Εντούτοις, δεδομένου ότι κανένα τέτοιο πρόσωπο δεν αναφερεται στην επιστολή Beria, τοτε σε ποιον εσταλη αυτό το πρωτόκολλο; Επιπλέον, δεδομένου ότι από τις απλές υπογραφές τους, τα μέλη του Politburo δεν συμφώνησαν με το αίτημα του Beria, τοτε γιατί συνεταχθη ένα πρωτόκολλο του Politburo; Επίσης, δεν περιέχει την υπογραφή του γραμματέα του Politburo. Χωρίς την υπογραφή, δεν σημαίνει τίποτα. Το παρόν δεύτερο έγγραφο είναι απλά μια συνέχεια του πρωτου , μια προσπάθεια των παραχαρακτών να παρουσιάσουν το Politburo να εχει συμφωνησει και να εχει στειλει μια τετοια διαταγή. Ακριβώς όπως ο παραχαράκτης άλλαξε το αρχικό έγγραφο του Beria που προτείνει την εκτέλεση, έτσι αλλάχτηκε και το αρχικό πρωτόκολλο του Politburo.

Το τρίτο έγγραφο είναι πολύ προχειροφτιαγμενο και φαίνεται να έχει ως σκοπό να αποθαρρυνει όλους τους άλλους ιστορικούς από το να ψαξουν για άλλα έγγραφα σχετικά με το Katyn, μιας και «ο Khrushchev τα έχει καταστρέψει όλα»! Σε αυτήν την επιστολή του Shepelin προς τον Khrushchev, δεν υπάρχει κανένας αριθμός πρωτοκολλου καθόλου και δεν υπάρχει επισης καμία υπογραφή! Δεν έχει καμία ενδειξη («ακρως απορρητη» ή κατι τετοιο). Εντούτοις, σε αυτήν την επιστολή ο Shepelin λέει στον Khrushchev ότι όλα τα έγγραφα σχετικά με το Katyn θα καταστραφούν δεδομένου ότι δεν έχουν καμία «ιστορική αξία» σε κανενα. Πώς ο Shepelin σκέφτηκε ότι τα έγγραφα σχετικά με τις εκτελέσεις χιλιάδων αλλοδαπων, δεν είχαν καμία αξία σε κανενα; Μεταξύ των εγγράφων που ο Shepelin αναφέρει ότι θα καταστραφουν , είναι τα έγγραφα απογραφής των αιχμαλώτων πολέμου, από τα στρατόπεδά τους ( μεταξύ τους είναι στρατόπεδο Starobelsk) . Όπως έχουμε ήδη δει, μια διαταγή ειχε σταλει από τον Beria στο διοικητή του Starobelsk τον Σεπτέμβριο του 1940, να καταστρέψει τα έγγραφα απογραφής των αιχμαλώτων πολέμου δεδομένου ότι θα άνοιγαν για αυτους φακελοι. Πώς αυτά τα έγγραφα απογραφής επανεμφανίστηκαν το 1959 που ο Shepelin θα κατεστρεφε; Για τους αιχμαλώτους πολέμου που καταδικάστηκαν σε φυλακιση από την ειδική Επιτροπή του NKVD, φακελοι άνοιξαν και δεν υπήρχαν άλλα έγγραφα του status τους ως αιχμαλώτων πολέμου. Επίσης, στο παρόν έγγραφο, το πρωτόκολλο για να εκτελεστουν οι Πολωνοι γραφει ότι προηλθε από το Politburo του ΚΚΣΕ. Ο Shepelin αναφέρεται απλά «στο πρωτόκολλο του Politburo του ΚΚΣΕ να εκτελεστουν…»Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι ΚΚΣΕ δεν υπήρξε ,παρα μονο από το 1952 κι επειτα ! Το 1940, δεν υπήρχε κανένα τέτοιο κυβερνητικό σώμα! Το 1940, αποκαλειτο ΠΚΚ(μπ),δηλαδη Πανενωσιακο Κομμουνιστικο Κομμα(μπολσεβικοι)! Επίσης, ο Shepelin δεν μπορεί απλά να αναφερθεί σε ένα τέτοιο «Ακρως Απορρητο » έγγραφο χωρίς αναφορά του ή χωρίς συμπερίληψη ενός αντιγράφου αυτου για τον Khrushchev. Διαφορετικά, πώς ο Khrushchev θα ήξερε για ποιο Shepelin μιλούσε; Όμως, όλα αυτά τα απλά λαθακια εγιναν από τον παραχαράκτη.

Και τα τρία έγγραφα είναι παραποιήσεις. Υπάρχουν μόνο μερικά αυθεντικά έγγραφα που ανακαλυφθηκαν για το Katyn (το ψήφισμα της ειδικής Επιτροπής, οι διαταγές στο Starobelsk.) Οποιαδήποτε πρόσθετα έγγραφα σχετικά με το Katyn, όπως οι ποινικοι φακελοι των φυλακισμένων, βρισκονταν στα αρχεία του Σμολένσκ. Δυστυχώς, τα αρχεία του Σμολένσκ τα κατειχαν οι Ναζι κατά τη διάρκεια του Β’Π.Π. και τελευταία τα κατεχουν οι Αμερικανοι. Εάν αυτά τα έγγραφα υπάρχουν ακομα, είναι στα χέρια των Αμερικανών, και έτσι δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ. Εντούτοις, είναι σημαντικό να δειξουμε ότι οι ρεβιζιονιστές δεν έχουν κανένα έγγραφο που εμπλεκει την ΕΣΣΔ, αλλά αντ’ αυτού προσφεύγουν στις παραποιήσεις και τα ψεματα

Συμπέρασμα

Ποιο συμπέρασμα μπορεί να συναχθει από τα στοιχεία, τα …αντι-στοιχεια, τα έγγραφα, τις παραποιήσεις και τους σωρούς της προπαγάνδας για το Katyn; Για 60 έτη οι αντικομμουνιστικες δυνάμεις μάς ελεγαν ότι για το Katyn υπευθυνοι ηταν οι Σοβιετικοι . Οι Ναζί υποστηριζαν πως αυτό το έγκλημα ηταν των εβραϊων κομμουνιστών. Το χρησιμοποίησαν ως άλλη μια προφαση για τον εγκλεισμο στα στρατοπεδα συγκεντρωσης και τη θανάτωση δεκάδων εκατομμυρίων σοβιετικών πολιτών και Εβραίων. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές χρησιμοποίησαν τους ναζιστικους ισχυρισμους, στη δεκαετία του ’50, για να δικασουν κομμουνιστές. Τους χρησιμοποίησαν για να προωθήσουν μια σταυροφορία ενάντια στον κομμουνισμό, για να προστατεύσουν τις αυτοκρατορίες και τις αποικίες τους, που στελνουν στο θανατο περισσότερα εκατομμύρια. Οι αντι-κομμουνιστές που κυβερνούσαν την ΕΣΣΔ στη δεκαετία του ’80 και τη δεκαετία του ’90 χρησιμοποίησαν το Katyn ως άλλη μια πρόφαση για να διαλυσουν την ΕΣΣΔ και να ριξουν τους λαους της στη βαρβαρη εκμεταλλευση από τους κεφαλαιοκρατες και τους μαφιοζους. Εκατομμύρια περισσότερα πέθαναν. Ακομα και σημερα οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές «ιστορικοί» χρησιμοποιουν το Katyn ως άλλη μια πρόφαση για να δείξουν πώς οι Σοβιετικοί «κατασκεύασαν» το ολοκαύτωμα και πώς «κατασκεύασαν» το Auschwitz και όλα τα άλλα αφάνταστα εγκλήματα των Ναζί. Το Katyn χρησιμοποιειται πάντοτε ως όπλο των φασιστων και των ιμπεριαλιστών για τη δικαιολόγηση των δολοφονικών εκστρατειών τους. Η αλήθεια για το Katyn εντούτοις είναι διαφορετικη από αυτη που θα επιθυμούσαν να πιστευουμε. Το Katyn ήταν εργο των Ναζί. Είναι αυτοί που σκότωσαν τους πολωνούς αξιωματικους αφου κατελαβαν τα σοβιετικά στρατόπεδα. Διαφορετικά, δεν θα υπηρχε κανένας λόγος για τους Ναζί να διεξαγάγουν τη «διεθνή έρευνά» τους και για τους ρεβιζιονιστές να κατασκευασουν πλαστά έγγραφα. Αλλά πέρα από τα ψέματα και τις παραποιήσεις τους, πρέπει να εξετάσουμε την αλήθεια για το Katyn. Και η αληθεια είναι ότι οι πολωνοί αξιωματικοι καταδικάστηκαν σε ποινες φυλακισης για τα διάφορα πολεμικά εγκλήματά τους. Και πραγματικα , κανένας δεν πρέπει να θλιβεται για αυτούς τους πολωνούς αξιωματικους. Ήταν προδότες και δειλοί απεναντι στη χώρα τους και το λαο τους. Εντούτοις, δεν άξιζαν μια γερμανική σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους. Μόνο μια πολωνική σφαίρα θα τους αξιζε…

Πηγή: parapoda.wordpress.com