Με αφορμή την επέτειο της συμπλήρωσης των 200 χρόνων απ’ την επανάσταση του1821 διάφοροι επίσημοι και άλλοι «έγκριτοι» παράγοντες με διάφορα κείμενά τους επιχειρούν να παραχαράξουν για μια ακόμα φορά την ιστορία και να την προσαρμόσουν στις ανάγκες της ξενόδουλης πολιτικής και ιδεολογίας της άρχουσας τάξης. Απ’ αυτό το χορό αυτό δεν έλειψε βέβαια και η πρώτη τη τάξει γυναίκα της χώρας, η πρόεδρος της δημοκρατίας κα. Σακελλαροπούλου.

Έτσι, στο μήνυμά της για την επέτειο αναφέρεται ονομαστικά στον «ευρωπαϊστή Ρήγα» και στη Βιέννη σαν «το μεγαλύτερο πνευματικό κέντρο διάδοσης των ευρωπαϊκών ιδεών στην Ελλάδα». Το να αναφέρονται μαζί ο Ρήγας και η Βιέννη αποτελεί σκάνδαλο. Γιατί η Βιέννη ήταν επίσης τόπος μαρτυρίου του. Ο «ευρωπαϊστής» -κατά την Πρόεδρο- συνελήφθη από τους Αυστριακούς στην Τεργέστη, αυτοί τον ανέκριναν και τον μετέφεραν σιδηροδέσμιο στην Βιέννη, αυτοί έπαιξαν το παιγνίδι του σουλτάνου σε βάρος του ανθρώπου που οραματιζόταν μία Βαλκανική ένωση όλων των λαών της περιοχής μας -κι όχι τη βαλκανιοποίηση που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι και που συνεχίζουν να επιβάλλουν- αυτοί τον παρέδωσαν στους Τούρκους του Βελιγραδίου να βασανιστεί και να θανατωθεί, αυτοί -στα αυστριακά τους έγγραφα- καταγράφουν τη φρίκη που τον υποχρέωσαν να ζήσει.

Ταυτόχρονα στο μήνυμά της κάνει και μια δεύτερη «αβλεψία» και μονομερή τοποθέτηση, αφού από το μήνυμα απουσιάζει πλήρως οποιαδήποτε αναλυτική αναφορά στη Φιλική Εταιρία, στον (απόδημο) ελληνισμό της Ρωσίας -ακόμη παρόντα και ολοζώντανο-, στην Οδησσό.

Το μήνυμα της Προέδρου, όπως κοινοποιήθηκε: «Η εκτέλεση από τους Τούρκους του εθνομάρτυρα και ευρωπαϊστή Ρήγα εντείνει τις προσπάθειες συστηματικότερης οργάνωσης των Ελλήνων του εξωτερικού. Στις ελληνικές παροικίες της Δυτικής Ευρώπης Έλληνες διανοούμενοι, σε επαφή με τα πολιτιστικά ρεύματα της εποχής, διεθνοποιούν το ελληνικό ζήτημα και διαδίδουν την ιδέα του νεοελληνικού έθνους, που έχει δικαίωμα σε χωριστή πολιτική ύπαρξη. Στο Παρίσι ιδρύεται το Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο και στη Βιέννη η Φιλόμουσος Εταιρεία, δύο από τις προδρομικές οργανώσεις της Φιλικής Εταιρείας».

Είναι, λες και οι κοινότητες των Ελλήνων προς Ανατολάς δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ. Είναι, λες και θα μπορούσε να ιδρυθεί και να δράσει όπως έδρασε η Φιλική Εταιρία σε οποιοδήποτε άλλο τόπο, πλην της φιλόξενης Οδησσού. Γιατί μπορεί πολλά να υπήρξαν στην Ευρώπη της Προέδρου, αλλά υπήρχαν και εξουσίες με συγκεκριμένες βλέψεις και η τύχη του Ρήγα δείχνει ακριβώς τι περίμενε τότε όποιον τολμούσε να αγωνιστεί αληθινά.

«Ο Έλλην όχι μόνο δεν έχαιρε καμίαν τιμήν πολιτικήν πλησίον του άλλου Κόσμου, αλλά και εμισείτο καταφρονούμενος και μη κρινόμενος ουδέ άξιος ταφής εις τον θάνατόν του. Οι άνθρωποι του Βορέως [οι Ρώσοι] τον μεταχειρίσθησαν εξ εναντίας ως ένα αδελφόν. Πλησίον τούτων εύρεν ούτος καταφύγιον εις τας αμηχανίας του, περίθαλψιν εις τας δυστυχίας του, ευκολίας εμπορικάς, τιμάς στρατιωτικάς και πολιτικάς, και ελπίδας σοβαράς περί της μελλούσης τύχης του». Ι. Φιλήμονος: «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας».

Νομίζουμε ότι το απόσπασμα αυτό δίνει την πλέον αποστομωτική απάντηση στις ηθελημένες παραποιήσεις της ΠτΔ, που -για να μην ξεχνάμε- ψήφισε ΟΛΕΣ τις περικοπές των συντάξεων (πλην βέβαια των δικαστικών) του λαού μας.

Γιώργος Σόφης