Η «παιδαγωγική» της καταστολής και της τρομοκρατίας

Η τηλε-«εκπαίδευση» δεν είναι εκπαίδευση. Είναι εργαλείο καταστολής

του Γιώργου Κ. Καββαδία*

1. «Άνδρες της αστυνομίας εισέβαλαν την Πέμπτη σε δύο λύκεια της Κέρκυρας που τελούσαν υπό κατάληψη και προχώρησαν σε έξι προσαγωγές. Σοκ προκαλεί το βίντεο που κυκλοφόρησε και το οποίο δείχνει πάνοπλους αστυνομικούς να ετοιμάζονται να επέμβουν εναντίον 15χρονων μαθητών σε σχολικό συγκρότημα της Κέρκυρας».
2. «Η διευθύντρια του γυμνασίου Επισκοπής, το πρωί της Παρασκευής, υπέβαλλε μήνυση κατά 7 μαθητών που είχαν προχωρήσει σε κατάληψη του σχολείου. για «διατάραξη οικιακής ειρήνης». Τα παιδιά, ηλικίας από 12 έως 14 ετών, κλήθηκαν από την αστυνομία με τους γονείς τους και σε βάρος τους σχηματίστηκε δικογραφία, ενώ για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου διώκονται και οι γονείς τους. Όλη την εβδομάδα το σχολείο βρισκόταν σε κατάληψη. Τα αιτήματα των μαθητών αφορούσαν κτιριακά προβλήματα και ελλείψεις της σχολικής μονάδας».
3. «Την ώρα που αυξάνεται το κύμα οργής και αντιδράσεων κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα (με μαζικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις σε σχολές), η Εισαγγελία Πρωτοδικών διέταξε κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση για τις καταλήψεις στα Πανεπιστήμια. Ειδικότερα ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών ζητά διερεύνηση για την διάπραξη τυχόν αυτεπαγγέλτως διωκομένων πράξεων, όπως αυτές που αφορούν διατάραξη δημόσιας υπηρεσίας, παράνομη βία, αλλά και παράβαση καθήκοντος». Οι παραπάνω ειδήσεις που υπό κανονικές συνθήκες θα προκαλούσαν «σοκ και δέος» και θύελλα αντιδράσεων πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες και αυτό πιστοποιεί ότι ο εθισμός στην κρατική βία και καταστολή έχει πολλαπλές παρενέργειες. Γενικότερα ο πρώτος μήνας της νέας χρονιάς, ο Γενάρης στιγματίζεται από τη βίαιη καταστολή των μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων. Το μάθημα που πρέπει να διδαχθούν μαθητές και φοιτητές από τη Γραμματική και το Συντακτικό του … αυταρχισμού και της βίας είναι ένα: να εθιστούν στην ιδέα ότι δεν έχουν βασικά δικαιώματα και ελευθερίες. Να σκύψουν το κεφάλι και να γίνουν οι αυριανοί «απασχολήσιμοι» – καύσιμη ύλη για την κερδοφορία του κεφαλαίου, την ώρα που τα πτυχία απαξιώνονται.

Είναι προφανές ότι το σχέδιο των κυρίαρχων τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, όπως αποτυπώνεται και στον πρόσφατο νόμο για την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση και την αντισυνταγματική επιχείρηση ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι μόρφωση για τους λίγους – κατάρτιση για τους πολλούς! Η βία και αυταρχισμός δεν είναι παρά η αναγκαία προέκταση μιας πολιτικής που θεωρεί την εκπαίδευση ως εμπόρευμα και ατομική δυνατότητα για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να το αγοράσουν. Μια πολιτική που διαλύει τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης προωθώντας ποικίλες μορφές ιδιωτικοποίησής της.

Είμαστε εκπαιδευτικοί και όχι on line χωροφύλακες των μαθητών μας!
Ένας από τους μηχανισμούς της «παιδαγωγικής» της καταστολής και της τρομοκρατίας είναι η περιβόητη «τηλεκπαίδευση», ειδικότερα σε αυτή την περίοδο των μαθητικών κινητοποιήσεων και καταλήψεων. Η τηλε-«εκπαίδευση» δεν είναι εκπαίδευση. Είναι εργαλείο καταστολής κινητοποιήσεων και ως εκπαιδευτικοί έχουμε δικαίωμα και χρέος να αρνηθούμε να το στρέψουμε ενάντια στους μαθητές μας.

Οι μαθητές έχουν επιλέξει τους δικούς τους τρόπους αντίδρασης και αντίστασης στην αντι – εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης που με την Τράπεζα Θεμάτων, την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, τις αλλεπάλληλες εξετάσεις και το «Εθνικό Απολυτήριο» που σχεδιάζει οδηγεί ένα μεγάλο τμήμα των μαθητών από τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις και στρώματα και τις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας στη βίαιη έξωση από το Λύκειο και τους απαγορεύει την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Την ίδια ώρα που επιδιώκει να τους μετατρέψει σε πελάτες των ιδιωτικών πανεπιστημίων! Για αυτό και το ρεύμα των μαθητικών κινητοποιήσεων φουντώνει καθημερινά. Τα αιτήματά τους σωστά και δίκαια!
Για αυτό και εμείς οι εκπαιδευτικοί αν αποτινάξουμε τη σκουριασμένη δημοσιουπαλληλίστικη – δουλική νοοτροπία της υποταγής σε άνωθεν κελεύσματα δικτατορίσκων που αυθαιρετούν και παραβιάζουν ακόμα και την αστική νομιμότητα θα κατανοήσουμε ότι είναι μονόδρομος και καθήκον η αντίσταση στις διαταγές του ΥΠΑΙΘ για τηλεκπαίδευση. Εξακολουθούν να είναι σε απόλυτη ισχύ τρεις αποφάσεις της ΟΛΜΕ για ΑΠΟΧΗ: α) από την τηλεκπαίδευση σε περίπτωση κατάληψης, β) από την τηλεκπαίδευση από το σπίτι μας, με δικά μας μέσα, γ) από κάθε είδους live streaming. Κανένας νόμος δεν προβλέπει υποχρέωση των εκπαιδευτικών να διαθέτουν ηλεκτρονικό εξοπλισμό ή να χρησιμοποιούν δικά τους μέσα για να κάνουν τηλεκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί δεν είμαστε υποχρεωμένοι και ως παιδαγωγοί δεν πρέπει να συμμετέχουμε σε καμιά διαδικασία εξ αποστάσεως εκπαίδευσης σε υπό κατάληψη σχολεία λειτουργώντας σαν on line χωροφύλακες του ΥΠΑΙΘ και της κυβέρνησης τιμωρώντας τους μαθητές που επιλέγουν μια μορφή αγώνα. Οι μαθητές μας συκοφαντούνται και αντιμετωπίζονται σαν κοινοί εγκληματίες, όταν αγωνίζονται και διεκδικούν..

Ασφυξία στα σχολεία από το σπιράλ της ποινικοποίησης και των διώξεων!
Τα τελευταία χρόνια η εκπαιδευτική πραγματικότητα σε όλες τις πτυχές της γίνεται όλο και πιο γκρίζα, περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο σε όλη τη μεταπολίτευση. Ποτέ άλλοτε το φαινόμενο της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, ο περιορισμός του δικαιώματος της απεργίας, ακόμα και η απαγόρευση της έκφρασης άποψης δεν είχε πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, όσο στις μέρες μας. Σε κατάσταση ασφυξίας οι εκπαιδευτικοί και τα σχολεία από το σπιράλ των διώξεων και της ποινικοποίησης που έχει τυλιχτεί γύρω τους με κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς ελέγχου ακόμα και της προσωπικής ζωής.

Είναι φανερό ότι σε αυτές τις συνθήκες και με τη μπότα της «αξιολόγησης» κονιορτοποιείται κάθε έννοια παιδαγωγικής ελευθερίας και διαστρέφεται ο παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού με δραματικές επιπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι φανερό ότι η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης θέλει τους εκπαιδευτικούς άβουλους και μοιραίους», «yes men», υπαλλήλους που πάσχοντας από μόνιμη οσφυοκαμψία ευθυγραμμίζονται και υποτάσσονται σε αυτή και την κρατική διδακτική. Τα σχολεία πλημμυρίζουν από τον τοξικό ανταγωνισμό, τον χαφιεδισμό και την τρομοκρατία.
Γενικότερη επιδίωξή να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου για να υλοποιηθεί η κυβερνητική πολιτική. Γιατί χωρίς την τρομοκρατία και την καταστολή δεν μπορούν να εφαρμόσουν την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική τους. Η άγρια επίθεση που εξαπολύεται δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς και την εκπαίδευση. Πραγματικός στόχος είναι να παταχθεί κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης όπου κι αν εκδηλωθεί, πριν εκδηλωθεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία για τη στόχευση των διώξεων: τρομοκράτηση, εκφοβισμός, ομηρία, φίμωση των αγωνιστικών φωνών των σωματείων που αντιστέκονται στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της κυβέρνησης της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και του Κεφαλαίου.

Το χρέος μας ως εκπαιδευτικοί
Έχουμε χρέος εμείς οι δάσκαλοι της νεολαίας, αφού διδάσκουμε από Αντιγόνη, το αιώνιο σύμβολο της ανυπακοής, μέχρι τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Δ. Σολωμού και το «Αντισταθείτε» του Μ. Κατσαρού να αντισταθούμε στη μετατροπή μας σε «on line χωροφύλακες. Ανεξαρτήτως ειδικότητας, παρόλο που το σύστημα επιδιώκει να είμαστε ιμάντες μεταβίβασης της κυρίαρχης ιδεολογίας, έχουμε χρέος να συμβάλουμε ώστε τα σχολεία να είναι χώροι διαμόρφωσης ελεύθερων και κριτικά σκεπτόμενων πολιτών
Έχουμε χρέος να θωρακίσουμε τα σχολεία από την επέμβαση της αστυνομίας και των εισαγγελέων διαμορφώνοντας δημοκρατικό κλίμα αλληλεγγύης. Ιδιαίτερα σήμερα που το δικαίωμα των μαθητών και κάθε κοινωνικής ομάδας στον αγώνα, αλλά ακόμα και η σκέψη για απεργία ποινικοποιείται. Όταν η βαρβαρότητα επελαύνει και η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση είναι καθήκον. Αναπόφευκτη η αναγκαιότητα να κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα για την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατακτήθηκαν με αίμα και μακροχρόνιους αγώνες.
Έχουμε χρέος να διαχωριστούμε και να μπούμε φραγμός σε μια θλιβερή μειονότητα διευθυντών ή «ανάδελφων» που «ευπειθώς» υποτάσσεται σε έναν διαγκωνισμό ταχύτερης «συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις» της ΥΠΑΙΘ που και παράνομες είναι και ανήθικες. Για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη μόρφωση για όλους χωρίς διακρίσεις και το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Για να πάρουμε την υπόθεση του αγώνα στα χέρια μας για να μην επιτρέψουμε στους γραφειοκράτες του ΥΠΑΙΘΑ να μας βάλουν στον γύψο μαζί με το δικαίωμα της απεργίας και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες
Έχουμε χρέος να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός μορφωτικού κοινωνικού κινήματος που θα διεκδικεί έναν «άλλο» ρόλο για τον εκπαιδευτικό και την εκπαίδευση. Για ένα σχολείο της ολόπλευρης γνώσης και μόρφωσης και όχι των δεξιοτήτων και της προετοιμασίας του φθηνού ευέλικτου εργατικού δυναμικού. Ένα σχολείο που ο εκπαιδευτικός θα εκπληρώνει το ρόλο του ως παιδαγωγός και όχι ως ιμάντας μεταφοράς πληροφοριών και καταγραφέας επιδόσεων. Με τη συλλογική μας αντίσταση, στέλνουμε μήνυμα ότι ο εκπαιδευτικός έχει χρέος να επιτελεί -με ελεύθερη σκέψη και αίσθημα κοινωνικής ευθύνης- το έργο του δασκάλου και όχι το έργο του σκυμμένου, υποταγμένου υπάλληλου ιδεολογίας.

*O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος στο 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και του Εκπαιδευτικού Ομίλου.