Ας ξαναθυμηθούμε μία ακόμα πρωτοφανή ανοδική τροχιά, (το ΠΑΣΟΚ επί Α. Παπανδρέου ήταν το πρώτο) στη μεταπολιτευτική εποχή, ενός νεοεμφανιζόμενου κόμματος.

Το 2008 ο Α. Αλαβάνος παρέδωσε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής στον Α. Τσίπρα, έχοντας πάρει στις εκλογές της 19^ης Σεπτέμβρη 2007 ένα ποσοστό 5,04%. Στις επόμενες εκλογές της 4^ης Οκτώβρη 2009, ο τότε Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, με επικεφαλής τον Α. Τσίπρα, πήρε ένα ποσοστό 4,59%. Στη συνέχεια ακολουθεί μία ξέφρενη ανοδική πορεία (16,79% στις 6/05/2012, 26,89% στις 17/06/2012, 36,34% στις 25/01/2015 και πρωθυπουργό τον Α. Τσίπρα, 35,46% στις 20/09/2015 και πάλι με πρωθυπουργία Α. Τσίπρα, 31,53% στις 7/07/2019, 20,07% στις 21/05/2023, 17,83% στις 25/06/2023) και φθάνουμε μέχρι τη σημερινή διάσπαση και τον εκφυλισμό.

Η άνοδος αυτή δεν αποτελεί πρωτοτυπία, καθώς εξέφραζε τη συγκυρία τής τότε εποχής που αποτύπωνε την οργή και την αγωνία πολλών ανθρώπων, που μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης έβλεπαν την καταστροφική επέλαση του νεοφιλελευθερισµού και την ανυπαρξία ενός ηγέτη που θα μπορούσε να δώσει λύσεις πέρα από την κυβερνητική εναλλαγή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Πρωτοτυπία αποτελεί το σκηνικό της αποσύνθεσης του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε μία δεκαπενταετία, μετά την παραίτηση Τσίπρα, τη διπλή εκλογική συντριβή, την ανάδειξη νέου προέδρου και την τωρινή συνεχιζόμενη διάσπαση και το φυλλορρόημα.

Να σημειώσουμε πως για τους περισσότερους απ’ αυτούς που παραμένουν στο ναυαγισμένο πλέον καράβι του ΣΥΡΙΖΑ, (απότοκο της πολυσυλλεκτικότητας και των τάσεων), δεν έχουν ούτε τη σοσιαλδημοκρατική κατάρτιση των οικονομικών και κοινωνικών αντιλήψεων, ούτε καν των επιδιώξεων ενός ταξικού συμβιβασμού κάτω από τη σκέπη του καπιταλιστικού συστήματος. Οι σοσιαλδημοκράτες, υπερασπιστές αυτών των αντιλήψεων με τις καταφανείς αρχηγικές διεκδικήσεις, είτε αποχώρησαν ομαδοποιημένοι, είτε αποχωρούν σταδιακά, συγκροτώντας ήδη Κ.Ο. με επικεφαλής τον Α. Χαρίτση.

Ό,τι απομένει έχει να κάνει με ένα συνονθύλευμα δεξιών, κεντρώων, αντικομμουνιστικών αντιλήψεων, κάτω από την ηγεσία, ενός -κατά δήλωση- «αριστερού» προέδρου, με έλλειψη στοιχειώδους γνώσης του Μαρξισμού, λάτρη των επικοινωνιακών πρακτικών, με εμφανή στοιχεία ηθικής παρακμής, σήψης και γελοιοποίησης,

Προφανώς, αν δεν αποχωρούσε ο Α. Τσίπρας από την κομματική ηγεσία δεν σημαίνει ότι οι διασπάσεις θα είχαν αποφευχθεί. Απλά, ίσως καθυστερούσαν λίγο παραπάνω. Το ηγετικό προφίλ του Τσίπρα και η αποδοχή του από τον κόσμο κρατούσε ενωμένη αυτή την ηγεσία, για όσο διάστημα τα δημοσκοπικά ποσοστά δεν ξεπερνούσαν τις σχετικά μικρές διαφορές από τη ΝΔ. Ωστόσο η διπλή εκλογική ήττα με τα καταστροφικά ποσοστά ήταν η θρυαλλίδα για την έκρηξη των εσωτερικών αντιθέσεων, που για χρόνια εγκυμονούνταν μέσα στον «πολυτασικό» ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και η έννοια των «τάσεων» πιθανότατα να αποτελεί φύλλο συκής πίσω από το οποίο κρύβονταν οι βαθιές προσωπικές και οι αρχηγικές φιλοδοξίες μίας -τουλάχιστον- πεντάδας ομαδοποιημένων βασικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που, απ’ ό,τι φάνηκε, κρατούσαν κάτω από τον έλεγχό τους τον Τσίπρα. Ο ουρανοκατέβατος, άσχετος με τις αριστερές αρχές και παραδόσεις Κασσελάκης, ήρθε και έκλεψε την παράσταση, μέσω ενός -έξω από εσωτερικές διαδικασίες- επικοινωνιακού θεάτρου από αυτούς που επαγγέλλονταν, χρόνια τώρα, τους κομματικούς κυρίαρχους. Ένα νεοφανές «δημοκρατικό» σύστημα εκλογής προέδρου από τη «βάση» και τους «φίλους», που εγκαινιάστηκε επί Γ. Παπανδρέου το Φλεβάρη του 2004, το οποίο επιλέχθηκε και ψηφίστηκε ομόφωνα και από το ΣΥΡΙΖΑ, έξω και πέρα από τις «παραδοσιακές» -για την Αριστερά- εσωτερικές διαδικασίες και όργανα, μέσα σε μία εκκωφαντικά ανύπαρκτη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση. Να σημειώσουμε πως, σε αυτό το «δημοκρατικό» σύστημα, προσέρχεται στις «κάλπες» κάθε καρυδιάς καρύδι. Από τίμιους ανθρώπους του μόχθου με αριστερές ιδέες και καταβολές, μέχρι τυχοδιώκτες της αρπαχτής και της ρεμούλας. Κανένας δεν ελέγχεται, αρκεί να πληρώσει το αντίτιμο των δύο ευρώ! Εδώ, το «αριστερό» ιερατείο κάηκε κυριολεκτικά από ένα επικοινωνιακά χαρισματικό «νούμερο» του επιπέδου των tambula rasa.

Την επόμενη κιόλας μέρα, το «αριστερό» μπουλούκι αμφισβήτησε τον «δημοκρατικά» εκλεγμένο πρόεδρο, παραβιάζοντας ακόμα και τις δικές του επιλογές και κομματικές αποφάσεις. Τις επόμενες εβδομάδες ξεκίνησε ένα όργιο εκατέρωθεν αγοραίων αντιπαραθέσεων και κατηγοριών που εξευτέλισαν, γελοιοποίησαν και εκφύλισαν τον πάλαι ποτέ ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, που τα κατάφερε για δύο πρωθυπουργικές θητείες, παίζοντας δήθεν το ρόλο της «για πρώτη φορά Αριστεράς», βάζοντας το λαό στη λαιμητόμο του τρίτου Μνημονίου, των ελληνοαμερικανικών συμφωνιών, του νόμου Κατρούγκαλου, του εργασιακού κάτεργου, του φορολογικού Γολγοθά, του σφαγιασμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, της περικοπής των λαϊκών εισοδημάτων κλπ, κλπ.

Σήμερα, το πολιτικό σκηνικό, χωρίς καμία αντιπολίτευση, προσπαθεί να ισορροπήσει, μέσα σε μία πρωτοφανή ρευστότητα, με κυριαρχία της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας, που οδηγεί τις τύχες της χώρας κάτω από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη σε ένα ανεξέλεγκτο κερδοσκοπικό παιγνίδι, με μοχλούς την «πράσινη και ψηφιακή ανάπτυξη», τη «δημοσιονομική σταθερότητα», την «ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας», τις «τολμηρές μεταρρυθμίσεις», την «καινοτομία», τις «επενδύσεις» κ.ά. Κι όλ’ αυτά μέσα σε ένα κλίμα πρωτοφανών «μεταρρυθμίσεων», λιτότητας, ακρίβειας, ανεργίας, φοροληστείας, εξαθλίωσης, που αφανίζουν το εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων.

Ωστόσο, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν θέμα καταστατικού ή κάποιων έστω τεχνικών διατυπώσεων. Το πρόβλημα ήταν βαθιά πολιτικό, που αφορούσε στις σοσιαλδημοκρατικές απόψεις και θέσεις των πιο προβεβλημένων στελεχών του, μέσα σε έναν χώρο ήδη οριοθετημένο από το ΠΑΣΟΚ. Ο βίος και η πολιτεία της αντιλαϊκής πολιτικής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και του ασύδοτου χρηματισμού του ΠΑΣΟΚ, έφεραν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα τα πράγματα αντιστρέφονται. Για τα σημερινά υπολείμματα του ΣΥΡΙΖΑ και της νέας Κ.Ο. δεν υπάρχει πολιτικός χώρος, παρά μόνον για χαμηλά μονοψήφια ποσοστά, όπως τόσων και τόσων άλλων κομμάτων που κινούνται και σβήνουν στον αστερισμό του συστήματος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ