Από καιρό, μετά την παραίτηση του Τσίπρα, πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ τον εκλιπαρούσαν δημόσια να πάρει θέση για τα όσα διαδραματίζονται στο εσωτερικό του. Για την τροχιά διάλυσης που διαγράφει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για τη βαθιά εσωτερική κρίση που οδηγεί σε σήψη και αποσύνθεση με τα παλιά κεντρικά στελέχη να αποχωρούν το ένα μετά το άλλο και εκατοντάδες μέλη να εγκαταλείπουν το «καράβι» άρον-άρον.

Παραμονές λοιπόν του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, ο οποίος αρνήθηκε να παραβρεθεί στις συνεδριακές διαδικασίες του κόμματος στο οποίο ηγήθηκε για 15 ολόκληρα χρόνια, απαξιώνοντάς το με αυτή την επιλογή, κάλεσε δημόσια τον Κασσελάκη να προσφύγει σε κάλπες ώστε να ανανεώσει την εμπιστοσύνη της βάσης στο πρόσωπό του. Μια κίνηση που πυροδότησε νέες σφοδρές εσωκομματικές συγκρούσεις στη διάρκεια του συνεδρίου, οδηγώντας όλα τα κεντρικά στελέχη να αρνηθούν την πρόταση Τσίπρα και να υποκλιθούν τελικά, με πρώτη και καλύτερη τη Γεροβασίλη, στον Κασσελάκη, για το καλό -δήθεν- της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας πρόσκαιρα τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Όμως όσο δύσκολο είναι να κρύψεις έναν ελέφαντα σε ένα δωμάτιο άλλο τόσο είναι να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει.

Έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον η παρουσία του Τσίπρα στο συνέδριο της «Καθημερινής», ναυαρχίδας των έντυπων αστικών ΜΜΕ και κήρυκα της κυβερνητικής πολιτικής, με αφορμή τα 50 χρόνια από τη μεταπολίτευση. Και πολύ περισσότερο τα όσα είπε εκεί τόσο για την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όσο και για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Αμετανόητος για όλη την κυβερνητική του θητεία, δήλωσε υπερήφανος για την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια και το διαβόητο «μαξιλάρι» των 37δισ. ευρώ, για τη συμφωνία των Πρεσπών καθώς και για την «εντιμότερη διακυβέρνηση από τη μεταπολίτευση». Δήλωσε ακόμα ευτυχής που επί των ημερών της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ομαλοποιήθηκαν οι σχέσεις με τις ΗΠΑ. Με απύθμενο θράσος μίλησε για τις ευθύνες της Αριστεράς που -κατά τον ίδιο- δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις εξελίξεις, να δώσει προοπτική ώστε να συγκινεί και να δίνει όραμα στα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Υπερήφανος λοιπόν διότι όχι μόνο δεν κατάργησε τα μνημόνια, όπως υποσχόταν ως το 2014, αλλά αντίθετα έφερε ένα ακόμα χειρότερο μνημόνιο στις πλάτες του λαού. Υπερήφανος για την άγρια λεηλασία του λαού ώστε να βγει το «μαξιλάρι». Υπερήφανος και δικαιωμένος γιατί αναγόρευσε τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, τους μακελάρηδες των λαών, σε στρατηγικούς συμμάχους, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, προσδένοντας σφιχτά τη χώρα στο φιλοπόλεμο άρμα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Και όλα αυτά στο όνομα της Αριστεράς, της οποίας τις ιδέες και τα ιδανικά της αμαύρωσε με την πολιτική του. Και σαν να μην έφταναν αυτά, έρχεται έπειτα από πέντε χρόνια να κάνει κριτική στην Αριστερά πως τάχα «δεν συμβαδίζει με τις εξελίξεις».

Σε ένα πράγμα είχε δίκιο στην τοποθέτησή του, όταν υπογράμμισε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το τραπέζι για να γευθεί τους καρπούς του ο σημερινός πρωθυπουργός, δηλαδή ο Μητσοτάκης και η ΝΔ. Ομολόγησε δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του ξέπλυνε και αθώωσε τη ΝΔ, φούσκωσε τα πανιά της, τη δικαίωσε για την πολιτική των μνημονίων, της έδωσε το δικαίωμα να εμφανίζεται σήμερα ως ηγεμονεύουσα δύναμη. Το κόμμα εκείνο που -κατά τον ίδιο- το διέκρινε η «χρηστή δημοσιονομική διαχείριση».

Πίσω από την υποτιθέμενη αυτοκριτική του σχετικά με το σκάνδαλο της Novartis και τις τηλεοπτικές άδειες, κρύβεται η απόσταση που παίρνει από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αποτέλεσαν και την κυβερνητική ραχοκοκαλιά το 2015-19, όπως ο Παππάς και ο Πολάκης. Ιδιαίτερα δε στο θέμα των αδειών ομολόγησε ευθέως πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να χτίσει δεσμούς στήριξης με τους καναλάρχες, να ελέγξει τους «κρίσιμους αρμούς της εξουσίας», όπως είχε πει ο ίδιος το 2020.

Πάντως ο Τσίπρας έλαβε τα εύσημα από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές αλλά και το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, αφού εκλέχτηκε πρόεδρος του συμβουλίου της Ευρώπης για τα Δυτικά Βαλκάνια με τις ψήφους μάλιστα της Ντόρας Μπακογιάννη (ΝΔ) και του Γιώργου Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ). Ντόπιοι και ξένοι αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Τσίπρα έναν γνήσιο υπηρέτη των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων. Έχει κι αυτό τη σημασία του.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος