Ενδιαφέρον για το θέμα της χρήσης της Ατομικής Βόμβας έχει η παρακάτω τοποθέτηση του Ισραήλ Επστάιν στο βιβλίο του «Ιστορία της Κίνας (1840 – 1950), που επανακυκλοφόρησε από τις «Μορφωτικές Εκδόσεις».
«… Τέλος η Σοβιετική Ένωση, αφού το 1940-45 έσπασε τη ραχοκοκκαλιά των Χιτλερικών επιδρομέων, τίμησε τις υποχρεώσεις της απέναντι στους άλλους συμμάχους και κατάφερε ένα γρήγορο, ισχυρό και κεραυνοβόλο χτύπημα κατά της μεγαλύτερης συγκέντρωσης Ιαπωνικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Μαντζουρία, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό πως οι μιλιταριστές του Τόκιο δεν θα ήταν σε θέση άλλο πια να συνεχίσουν τον πόλεμο από Κινέζικο έδαφος και καταδικάζοντάς τους έτσι στην τελική τους ήττα. Στο χτύπημα αυτό πήραν μέρος και δυνάμεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μογγολίας.
Ο “αποφασιστικός ρόλος της ατομικής βόμβας” είναι μύθος κατασκευασμένος στην Ουάσιγκτον για πολιτικούς λόγους και αργότερα διαδόθηκε επίμονα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κατά τη στρατιωτική κρίση του αντισοβιετικού στρατηγού της αεροπορίας των ΗΠΑ Σεννώ, που την εξέφρασε τη μέρα που παραδόθηκε η Ιαπωνία, “η είσοδος της Ρωσίας στον Ιαπωνικό πόλεμο αποτέλεσε τον αποφασιστικό παράγοντα στην επιτάχυνση του τέλους της και αν ακόμα δεν ρίχνονταν ατομικές βόμβες”. Και οι δυο Αμερικανοί πολιτικοί σχολιαστές, που ο ένας απ’αυτούς αργότερα έγινε υπουργός της Αεροπορίας στην Κυβέρνηση του Προέδρου Τρούμαν, αποκάλυψαν αργότερα με ειλικρίνεια πως η απόφαση για την χρησιμοποίηση του απάνθρωπου όπλου ήταν πολιτική: “Γιατί τότε τη ρίξαμε; Ή αν υποθέσουμε πως η χρησιμοποίηση της βόμβας ήταν δικαιολογημένη γιατί δεν κάναμε μια επίδειξη της δύναμής της με μια δοκιμή που θα γινόταν κάτω από την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και με βάση τα αποτελέσματά της, να στέλναμε ένα τελεσίγραφο στην Ιαπωνία;
Όχι, οποιαδήποτε δοκιμή θα ήταν αδύνατη αν ο σκοπός ήταν να τεθεί η Ιαπωνία εκτός μάχης προτού αναμειχθεί η Ρωσία -ή τουλάχιστον προτού η Ρωσία προβεί σε μια επιδεικτική συμμετοχή πριν από την κατάρρευση της Ιαπωνίας”.
Ο ατομικός βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι δεν αποτελούσε, όπως τότε παρουσιάστηκε, αναγκαστικό όπλο για την ήττα των Ιαπώνων μιλιταριστών και τη λήξη του πολέμου κατά του Φασισμού.
Η εξαπόλυση του ατομικού όπλου απόβλεπε στον εκφοβισμό των λαών ως προς την ισχύ των ΗΠΑ και για την εξασφάλιση στον τομέα των διεθνών σχέσεων, του ότι η Σοβιετική Ένωση δε θα είχε λόγο στον μεταπολεμικό διακανονισμό του θέματος της Ιαπωνίας. Αυτό έγινε την εποχή, που όπως επιβεβαίωσε ο τότε υφυπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζότζεφ Γριού, η πολιτική τους απόβλεπε κιόλας στη διατήρηση του Ιάπωνα αυτοκράτορα στο θρόνο του και στην πρόληψη της επανάστασης στη χώρα αυτή».
Διαβάστε και αυτό:
e-prologos.gr