Στις 3 Νοεμβρίου 2019, στις 11:30 το πρωί, οι στρατιώτες άρπαξαν τον 13χρονο Abd a-Razeq Idris από τη γειτονιά του, την Abu Jales στην Χεβρώνα. Τον έβαλαν σε ένα τζιπ, τον έδεσαν και τον περιέφεραν. Στη συνέχεια τον πήγαν στη γειτονιά Αλ Χαρικά, περίπου ένα χιλιόμετρο από το σπίτι του, όπου τον κατέβασαν από το τζιπ και πάλι με δεμένα τα μάτια τον γυρνούσαν στους δρόμους. Όταν ο πατέρας του έφτασε εκεί, οι στρατιώτες αρνήθηκαν να του δώσουν το παιδί του. Αντίθετα, το οδήγησαν σε στρατιωτικό σημείο στον οικισμό του Κιριάτ Άρμπα, αλλά είπαν στον πατέρα του ότι το πήγαν στο αστυνομικό τμήμα στο οποίο ο πατέρας πήγε αλλά δεν το βρήκε εκεί. Ο Abd a-Razeq ανακρίθηκε για να δώσει πληροφορίες για τους νέους που πετούν πέτρες στα στρατεύματα κατοχής και μόνο στις 2 το μεσημέρι περίπου τον άφησαν να επιστρέψει σπίτι του. Ο μικρός θα μπορούσε να θεωρηθεί και τυχερός σε σύγκριση με άλλους νεαρούς, ανήλικους και παιδιά που συλλαμβάνονται, κακοποιούνται και δολοφονούνται καθημερινά από τους εγκληματίες σιωνιστές. Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο το Ισραήλ δολοφόνησε τουλάχιστον πέντε νεαρούς Παλαιστίνιους. Στην Γάζα στις 14 Νοεμβρίου βόμβες από αεροσκάφη κτύπησαν ένα σπίτι σκοτώνοντας γονείς και τρία παιδιά ενώ την προηγούμενη Παρασκευή 29 Νοεμβρίου στην Χεβρώνα δολοφονήθηκε από πυρά Ισραηλινών στρατιωτών ο 18χρονος Μπαντάουι Χάλιντ Μασάλμεχ. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ ο νεαρός πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία καθώς οι στρατιώτες δεν επέτρεψαν σε ασθενοφόρο να τον μεταφέρει σε νοσοκομείο. Την ίδια ημέρα στην νότια Γάζα πυροβολήθηκε θανάσιμα ο 16χρονος Fahd al-Astal.

Η υπόθεση του νεαρού Abd a-Razeq δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά μέρος της καθημερινής βίας που επιβάλλουν οι Ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας και οι έποικοι στους Παλαιστινίους στη Χεβρώνα, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων, των απειλών, της λεκτικής βίας, των επιδρομών στρατιωτών σε σπίτια (συνήθως τη νύχτα) – και της σύλληψης ανηλίκων και ενηλίκων. Στόχος να εξαναγκαστούν οι Παλαιστίνιοι να εγκαταλείψουν τη Χεβρώνα κάνοντας την καθημερινή τους ζωή αφόρητη. Να πως περιγράφει ο νεαρός Abd a-Razeq Idris τι πέρασε:

«Την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019, περίπου στις δέκα το πρωί, έκλεισαν το σχολείο μου και μας έστειλαν όλους σπίτι, αφού οι στρατιώτες έριξαν βομβίδες αερίου μέσα και γύρω στην αυλή. Το σπίτι μου είναι περίπου τρία χιλιόμετρα από το σχολείο και περπατούσα πηγαίνοντας προς τα εκεί μαζί με έναν φίλο μου. Όταν έφτασα στην είσοδο της Τζαμπάλ Τζοχάρ, δυο στρατιώτες πήδησαν πάνω μου και άρχισαν να με τραβούν προς ένα τζιπ. Ένας από αυτούς με πήρε και με έβαλε στο τζιπ, και στη συνέχεια μου έδεσε τα μάτια. Ήμουν πραγματικά φοβισμένος και δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Κάθισα στο τζιπ και δεν είπα ούτε μια λέξη. Ένας από τους στρατιώτες με χαστούκισε και με κλώτσησε. Μίλησε εβραϊκά, οπότε δεν κατάλαβα τι έλεγε. Το τζιπ άρχισε να κινείται, αλλά δεν μπορούσα να δω πού πηγαίναμε. Τελικά σταμάτησε. Οι στρατιώτες με έβγαλαν και με οδήγησαν στο δρόμο. Είχα ακόμα δεμένα τα μάτια. Ενώ περπατούσαμε, ένας από τους στρατιώτες μου έβγαλε τον επίδεσμο από τα μάτια και είδα ότι βρισκόμουν στην οδό Αλ-Χαρικά. Έπειτα ένας στρατιώτης μου τα ξανάδεσε σφίγγοντας τα δυνατά μέχρι να πονέσω. Δεν είπα τίποτα γιατί φοβόμουν ότι αν ζητούσα από τον στρατιώτη να το βγάλει, θα με χτυπούσε. Ήμουν πραγματικά φοβισμένος όταν οι στρατιώτες άρχισαν να ρίχνουν φυσίγγια αερίου και να φωνάζουν στους ανθρώπους στο δρόμο. Η μύτη και το στόμα μου έκαιγαν. Ο στρατιώτης που με κρατούσε έσπρωχνε το κεφάλι μου κάθε φορά που προσπαθούσα να το σηκώσω. Ο σβέρκος μου πονούσε πολύ και προσπαθούσα να σηκώσω το κεφάλι μου, αλλά το έσπρωχνε σκληρά. Άκουσα τους στρατιώτες να μιλάνε με έναν άνδρα και μια γυναίκα που πιθανότατα προσπαθούσαν να τους κάνουν να με αφήσουν να φύγω. Τότε άκουσα τη φωνή του πατέρα μου. Προσπάθησε επίσης να με πάρει από τους στρατιώτες.

Στη συνέχεια, οι στρατιώτες με πήραν στο στρατόπεδο Κιριάτ Αρμπα. Με πήγαν σε μια αίθουσα στη βάση. Ήμουν ακόμα με δεμένα μάτια, αλλά θα ένιωθα ότι υπήρχαν στρατιώτες τριγύρω. Ένας από αυτούς ούρλιαξε λέγοντας “Εσύ γιε σκύλας!” Μου μίλησε στα αραβικά και με κατηγόρησε ότι ρίχνω πέτρες. Το αρνήθηκα και του είπα ότι δεν είχα κάνει τίποτα. Με ρώτησε για τα παιδιά που έριχναν πέτρες και του είπα ότι δεν ξέρω κανένα από αυτά και ότι πήγαινα σπίτι και δεν έκανα τίποτα. Στη συνέχεια, ο στρατιώτης μου έβγαλε τον επίδεσμο από τα μάτια μου, με έβγαλε από τη βάση και μου είπε να φύγω. Περπάτησα κατά μήκος της οδού Αλ-Χαρικά μέχρι να φτάσω στο δρόμο που οδηγούσε στη γειτονιά Τζαμπάλ Τζοχάρ. Συνάντησα έναν συγγενή που μου είπε ότι ο πατέρας μου έρχεται για να με πάρει, έτσι περίμενα μέχρι να φτάσει στο αυτοκίνητό του και με πήρε σπίτι. Η μαμά μου ήταν πραγματικά ανήσυχη, και όταν πήγα σπίτι, μαζί με τη γιαγιά μου με αγκάλιασαν και έκλαιγαν. Δεν έκανα τίποτα και δεν έριξα τίποτα. Δεν έχω ιδέα τι ήθελαν οι στρατιώτες από μένα».

Ο Sadeq Idris, περιγράφει τι συνέβη στο γιο του σε μια κατάθεση που έδωσε σε ερευνητή της B’Tselem στις 12 Νοεμβρίου 2019:

«Τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2019, περίπου στις έντεκα το πρωί, ήμουν στο σπίτι όταν ένας συγγενής μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι οι στρατιώτες συνέλαβαν τον Abd a-Razeq στη γειτονιά Τζαμπάλ Τζοχάρ, τον έβαλαν σε ένα τζιπ και τον πήραν με κατεύθυνση τη γειτονιά Αλ-Χαρικά Πήγα αμέσως εκεί και είδα περίπου πέντε στρατιώτες στο τέλος του δρόμου που οδηγούσε στην Τζαμπάλ Τζοχάρ. Είχαν μαζί τους τον Abd a-Razeq, με δεμένα μάτια. Ένας από τους στρατιώτες κρατούσε τα χέρια του πίσω από την πλάτη του και φορές-φορές πίεζε το κεφάλι του προς τα κάτω. Τον οδηγούσαν μέσα από τους δρόμους της γειτονιάς, ρίχνοντας χημικά και δακρυγόνα.

Είδα μια γυναίκα και έναν νεαρό να μιλάει στους στρατιώτες και να προσπαθεί να τους κάνει να τον αφήσουν να φύγει. Σταμάτησα το αυτοκίνητό μου κοντά τους και πήγα να μιλήσω στους στρατιώτες. Εξήγησα ότι ήταν ο γιος μου και ένας από αυτούς είπε: “Ο γιος σου είναι ένας από αυτούς που πετάνε πέτρες”. Μου έδειξε μια φωτογραφία ενός αγοριού στο κινητό του. Η φωτογραφία δεν ήταν ξεκάθαρη και δεν ξέρω αν ήταν ο γιος μου. Απάντησα ότι ακόμη και αν η φωτογραφία ήταν του γιου μου, ήταν ακόμα παιδί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται έτσι. Ο Abd a-Razeq φαινόταν χλωμός και φοβισμένος και νομίζω ότι είχε αναπνεύσει δακρυγόνα. Ένας από τους στρατιώτες είπε ότι δεν τον άφηνε να φύγει και ότι θα τον πήγαιναν στην αστυνομία για ανάκριση. Συνέχισα να τους ακολουθώ. Καθώς περπατούσαν, συνέχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα και χημικά.

Τελικά γύρισα πίσω. Είδα τους στρατιώτες να παίρνουν τον Abd a-Razeq προς τη στρατιωτική βάση στα νότια του Κιριάτ Αρμπα. Πήγα πίσω στο αυτοκίνητό μου και οδήγησα προς τη βάση κατά μήκος του δρόμου Wadi a-Nasara. Σταμάτησα το αυτοκίνητό μου δίπλα στην πύλη κοντά στη γειτονιά Τζαμπέρ. Στη συνέχεια, κατέβηκα στο δρόμο που οδηγούσε στο Κιριάτ Αρμπά. Σταμάτησα ένα τζιπ του στρατού που περνούσε και ζήτησα από τον αξιωματικό τον γιο μου. Πρότεινε να πάω στο αστυνομικό τμήμα και το έκανα. Όταν πήγα εκεί, προσπάθησα να μιλήσω με τους αστυνομικούς μέσα στο σταθμό χρησιμοποιώντας το τηλέφωνο στην είσοδο. Ρώτησα για το γιο μου, αλλά μόνο αφού περίμενα περίπου μια ώρα, ένας αξιωματικός μου είπε ότι ο γιος μου δεν ήταν εκεί. Περίπου στη 1.30 μμ, ένας από τους ξαδέλφους μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι οι στρατιώτες είχαν απελευθερώσει το Abd a-Razeq από τη στρατιωτική βάση κοντά στον Κιριάτ Αρμπα. Πήγα εκεί και διαπίστωσα ότι ο Abd a-Razeq με περιμένει στο δρόμο. Τον άφησαν χωρίς εγγύηση. Ήταν φοβισμένος, μπερδεμένος και εξαντλημένος. Τον παρηγορήσαμε και τον πήραμε σπίτι. Στο δρόμο μου είπε πως οι στρατιώτες τον έπιασαν όταν ήταν καθ’οδόν από το σπίτι του στο σχολείο».

Οι δηλώσεις του νεαρού και του πατέρα του έγιναν σε ερευνητές του B’Tselem, του Κέντρου  Πληροφόρησης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα κατεχόμενα εδάφη και δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα του κέντρου www.btselem.org/video/20191121_soldiers_detain_boy_in_hebron_and_lead_him_blindfolded_through_the_streets#full στις 21 Νοεμβρίου 2019.

Πηγή: antigeitonies3.blogspot.com