Κ. Τασούλας, «αχυράνθρωπος» του Μητσοτάκη με βαρύ αντικομμουνιστικό-δεξιό παρελθόν

μια επιλογή με στόχο να συσπειρώσει τον χώρο της «δεξιάς πολυκατοικίας»

Όλοι οι μέχρι σήμερα Πρόεδροι της Δημοκρατίας (ΠτΔ) υπηρέτησαν με συνέπεια τις αντιλαϊκές πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων, επικυρώνοντας τις αποφάσεις τους και υπήρξαν θεματοφύλακες της κυρίαρχης αστικής πολιτικής. Δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να υπάρξει από πλευράς τους η παραμικρή αμφισβήτηση της σχέσης εξάρτησης από το δυτικό μπλοκ, των πολιτικών και των συμφωνιών που αυτή επιφέρει, αλλά ούτε και των γεωπολιτικών σχεδίων τα οποία βρίσκονται υπό επεξεργασία για την περιοχή μας. Πολύ περισσότερο δεν υπήρξε καμιά αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής και των αντιλαϊκών μνημονιακών μέτρων που αφορούσαν τους εργαζόμενους.

Έτσι η Προεδρική εκλογή βρίσκεται μακριά και καμία σχέση δεν έχει με τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα. Ο ρόλος των εκάστοτε ΠτΔ συνίσταται στο πώς θα διασφαλίσουν τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, πώς θα εγγυηθούν την αδιατάραχτη συνέχιση της πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και πώς θα δημιουργήσουν πιο ισχυρά αναχώματα για να ανακόψουν τη γενικευμένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.

Ο Μητσοτάκης άλλα έλεγε το 2020· μιλούσε τότε για συναινετική εκλογή ΠτΔ και εξέλεξε συναινετικά με τους ψήφους και των άλλων κομμάτων την Κ. Σακελλαροπούλου απολύτως υποτακτική στην κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία φωτογραφήθηκε στο φράχτη του Έβρου με τον πρωθυπουργό, στηρίζοντας μεταξύ των άλλων και την αντιμεταναστευτική του πολιτική.

Τώρα με την πρόταση Τασούλα, ενός υποψηφίου με βαρύ αντικομμουνιστικό – δεξιό παρελθόν, βουλευτή της ΝΔ για 25 χρόνια, για να αποφύγει τις φυγόκεντρες τάσεις που μπορεί να υπάρξουν με τη διαγραφή Σαμαρά, για τη διασφάλιση των Καραμανλικών και το μάντρωμα των Κεντροδεξιών, επιδιώκει να αντιμετωπίσει προβλήματα που υπάρχουν εντός της ΝΔ αλλά και ευρύτερα, στα δεξιά της, να εξασφαλίσει την ενότητα της δεξιάς παράταξης και να κερδίσει και ψήφους ανεξάρτητων βουλευτών και της φασιστικής ακροδεξιάς, όπως των «Σπαρτιατών», που ανακοίνωσαν αμέσως ότι θα τον ψηφίσουν.

Φαίνεται ότι τα επιτελεία του «Μαξίμου» εκτιμούν ότι η επιρροή της κυβέρνησης προς τα «κεντρώα ακροατήρια» «έχει πιάσει ταβάνι», ενώ προς τα δεξιά ακροατήρια εκτιμάται ότι υπάρχουν περιθώρια συσπείρωσης, με ορίζοντα τις επόμενες εθνικές εκλογές και με στόχο την -ακατόρθωτη έως τώρα από πολιτικό- τρίτη πρωθυπουργική θητεία.

Στην ίδια κατεύθυνση ο Νικήτας Κακλαμάνης, που τοποθετείται στη λαϊκή δεξιά, προτάθηκε για Πρόεδρος της Βουλής -και ψηφίστηκε-, ενώ πρόσφατα ο υπερδεξιός Απόστολος Τζιτζικώστας προτάθηκε για τη θέση του Έλληνα επιτρόπου στην ΕΕ.
Με την κίνησή του αυτή φέρνει σε δύσκολη θέση τους πρώην πρωθυπουργούς και πρώην προέδρους της ΝΔ, Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και ο Αντ. Σαμαράς οδηγήθηκε να δηλώσει πως θα στηρίξει την επιλογή Τασούλα, παρά τη στάση που ο υποψήφιος ΠτΔ κράτησε απέναντί του, όταν προσφάτως ο πρώτος άσκησε κριτική στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της και ειδικά για εκείνους που αφορούν τα ελληνοτουρκικά. Τότε, ο Πρόεδρος της Βουλής είχε επιτεθεί με σφοδρότητα στον πρώην πρόεδρο της ΝΔ.

Επιπρόσθετα η επιλογή αυτή συναρτάται και με τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, όπου η κυβέρνηση θέλει κάποιον που θα προσφέρει απλόχερη στήριξη στις μειοδοτικές συμφωνίες που ετοιμάζονται· δεν θέλει την παραμικρή ταλάντευση.

Η πρόταση Μητσοτάκη για συνταγματική τροποποίηση, ούτως ώστε ο Πρόεδρος «να ψηφίζεται για μία και μόνη 6ετή θητεία», συνιστά ουσιαστικά μια ακόμη θεσμική ρύθμιση-εκτροπή για την απρόσκοπτη μακροχρόνια εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, μετά και την προηγούμενη ρύθμιση που πέρασε, να μην απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία για εκλογή ΠτΔ, με κίνδυνο διάλυσης της Βουλής και πρόωρων εκλογών, αλλά να εκλέγεται με σχετική πλειοψηφία.

Ποιος είναι ο κ. Τασούλας

Ο Κ. Τασούλας, υπηρέτησε πολλά χρόνια το «γεφυροποιό» της χούντας, ακροδεξιό πολιτικό Ε. Αβέρωφ, ως γραμματέας του, ενώ η οικογένεια της μητέρας του ήταν οι κομματάρχες του ισχυρού πολιτικού. Είναι βγαλμένος από το «Φωτιά και τσεκούρι» του Ευάγγελου Αβέρωφ. Αυτά ήταν ίσως τα πιο ισχυρά εφόδιά του για τη ζωή που θα ακολουθούσε.

Ως Δήμαρχος Κηφισιάς είχε κατηγορηθεί για εκβιασμό επιχειρηματία, στον οποίο αρχικώς δόθηκε πολεοδομική άδεια και στη συνέχεια αφαιρέθηκε. Ο επιχειρηματίας τον μήνυσε, αλλά εκλέχθηκε βουλευτής και δεν έγινε ποτέ άρση της ασυλίας του για να δικαστεί όπως κάθε άλλος πολίτης. Εξαιτίας αυτού καταδικάστηκε η χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβίαση του δικαιώματος δίκαιης δίκης, καθώς η Βουλή είχε αρνηθεί την άρση ασυλίας του, όταν κατηγορήθηκε για παράβαση καθήκοντος για μίζα 70 εκατ. δραχμών που ζήτησε από εργολάβο.

Σαν Πρόεδρος της Βουλής ήταν έμπρακτος υπερασπιστής της κυβέρνησης τόσο στην υπόθεση των υποκλοπών, όπου δεν κάλεσε τον Χρ. Ράμμο στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, όσο και στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, όπου οι συγγενείς των θυμάτων τον κατηγορούν ότι «κρατά στο συρτάρι του» μηνύσεις, εξώδικα και δικογραφίες για μέλη της κυβέρνησης. Οι δηλώσεις των συγγενών μπόρεσαν με έναν μοναδικό τρόπο, να εκφράσουν για μια ακόμη φορά την κοινωνία: «Όσοι συμβάλλουν στο “μπάζωμα” της υπόθεσης των Τεμπών, λαμβάνουν τα δώρα που τους “αναλογούν”» (Μαρία Καρυστιανού), «Ο/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει ένας ακέραιος και τίμιος άνθρωπος. Και ηθικός πάνω απ’ όλα» (Παύλος Ασλανίδης).

Ήταν αυτός που υποδέχτηκε ουκ ολίγες φορές εκπροσώπους του ΝΑΤΟ και έδωσε βήμα στη Βουλή στους ουκρανούς ναζί του Αζόφ, που όλοι μαζί χειροκροτούσαν. Ήταν αυτός που τον Αύγουστο του 2021, σαν Πρόεδρος της Βουλής, απευθυνόμενος στον αμερικανό γερουσιαστή Μενέντεζ του είπε «Από την Κέρκυρα ως το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι την Θράκη σας παραδίδουμε την Ελλάδα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια», σε συνέχεια ανάλογων πολιτικών υποκλίσεων προηγούμενων αστών πολιτικών («Ιδού ο στρατός σας», Π. Κανελλόπουλος, «Ευχαριστώ τους Αμερικάνους», Κ. Σημίτης).

Στις 15 Φεβρουαρίου 2024 τοποθετήθηκε στη Βουλή, αν και ως Πρόεδρος της Βουλής αυτό δεν συνηθίζεται, επί του νομοσχεδίου για την ισότητα στο γάμο, το οποίο στήριξε ένθερμα, «όχι παρά το ότι είμαι συντηρητικός, αλλά ακριβώς επειδή είμαι συντηρητικός».

Η θέση που πήρε ο Τασούλας το 2017 για το Νίκο Μπελογιάννη, που εκτελέστηκε από το εμφυλιοπολεμικό κράτος της Δεξιάς. Διαφώνησε με τις τιμές που του αποδόθηκαν το 2017 στη Βουλή και αποκάλεσε τη δολοφονία-εκτέλεσή του από τον μοναρχοφασισμό ως «θάνατο», µε έναν τρόπο που δεν έκαναν ούτε οι ναζί. Δεν ήταν μόνον μια προσπάθεια ιστορικού αναθεωρητισμού. Ήταν η πεποίθησή του και ο πολιτικός του πολιτισμός. Η «εθνική ενότητα» για την οποία μίλησε ο ίδιος, φάνηκε ότι αφορούσε τη άμεση στοίχιση μαζί του των «Σπαρτιατών», των διαδόχων των Χρυσαυγιτών στη Βουλή, εφεδρειών του συστήματος.

Γύρω τώρα από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, άρχισε από όλα τα άλλα αστικά κόμματα ένα γαϊτανάκι για το «ποιος δυναμιτίζει τη συναίνεση», επιβεβαιώνοντας με έναν έμμεσο τρόπο τη στρατηγική σύμπλευση κυβέρνησης – κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης σε βασικά ζητήματα. Ήταν αυτοί άλλωστε που όλοι μαζί, «συντηρητικοί» και «προοδευτικοί», εξέλεξαν τον Τασούλα τρεις φορές πρόεδρο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, «τρίτο τη τάξει» θεματοφύλακα της κυρίαρχης πολιτικής, με την ισχυρότερη πλειοψηφία στη μεταπολίτευση, με 283, 270 και πριν από ενάμιση χρόνο με 249 ψήφους από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Ελληνική Λύση». Εξ ου και η κατά τον Μητσοτάκη επικληθείσα «ευρεία αποδοχή» του νέου υποψήφιου Προέδρου. Μέχρι πριν από ενάμιση χρόνο, δηλαδή, ο Τασούλας ήταν προοδευτικός για τους ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ. Μετά «χάλασε»…

Έτσι από το ΠΑΣΟΚ ο Κ. Τσουκαλάς, εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, ισχυρίστηκε ότι με την πρόταση για Τασούλα ο Μητσοτάκης «απέδειξε σήμερα ότι δεν έχει συναίσθηση τι σημαίνει συναίνεση ακόμα και σε ύψιστα θεσμικά ζητήματα», προτείνοντας για Πρόεδρο τον Γιαννίτση, ο οποίος ως υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων του ΠΑΣΟΚ εισηγήθηκε και εφάρμοσε μια σειρά αντιλαϊκούς νόμους, μεταξύ των οποίων και τις σαρωτικές αντιασφαλιστικές ανατροπές, προοικονομώντας μνημονιακές ρυθμίσεις που ήρθαν αργότερα, με τους νόμους Κατρούγκαλου-Αχτσιόγλου-Βρούτση-Χατζηδάκη.

Αλλά και η Λούκα Κατσέλη, που προτάθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρίζεται από τη Νέα Αριστερά, που έχει στο «ενεργητικό» της το νόμο για την «προστασία της πρώτης κατοικίας» -που τελικά δεν προστατεύθηκε- σαν υπουργός στην κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, αλλά και αργότερα μέσα από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ -ως Πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και λίγο αργότερα Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών- στήριξε και το «δικό» του τρίτο μνημόνιο. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο φέρελπις Κασσελάκης δήλωσε ότι η πρόταση Τασούλα «δεν εκφράζει αυτήν την ανάγκη για συνεννόηση» και «αποδεικνύει την απουσία πραγματικής διάθεσης για συνεργασία και εθνική συμφιλίωση».

Με τουλάχιστον ασθενή μνήμη εμφανίστηκε ο γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, που ξιφούλκησε, δηλώνοντας ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «είναι θεματοφύλακας μίας κυρίαρχης πολιτικής με την οποία εμείς διαφωνούμε κάθετα και οριζοντίως», όταν το 1985 το κόμμα του είχε ψηφίσει άνευ όρων τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ Χρήστο Σαρτζετάκη.

Μπορεί ο κ. Τασούλας να εκλεγεί ΠτΔ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ανακόψει την κρίση που μαστίζει το πολιτικό σκηνικό. Θα συσπειρώσει ίσως το χώρο της ΝΔ και λίγο πιο δεξιά. Η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης είναι υπαρκτή και οδηγεί τα αστικά επιτελεία σε μια επιχείρηση αναδιάταξης-αναπαλαίωσης του πολιτικού προσωπικού. Είναι δύσκολο να γίνουν ασφαλείς και μακροπρόθεσμες προβλέψεις. Καμιά Προεδρική εκλογή δεν μπορεί να εκτονώσει και να δώσει διέξοδο στη φτώχεια, την ακρίβεια, την καταστολή, την υποτέλεια, τα ελληνοτουρκικά και τις επικίνδυνες διεθνείς εξελίξεις, που προμηνύουν κοινωνικές εκρήξεις κι απρόβλεπτες καταστάσεις, για τις οποίες πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, με στόχο την ανάπτυξη του εργατολαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, μέσα από την οργάνωση, την αντίσταση και τη διεκδίκηση για δικαιώματα και κατακτήσεις, για την ανατροπή αυτής και κάθε άλλης αντιλαϊκής πολιτικής.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος