Αυτή η δια βίου εκπαίδευση, στην οποία υποβαλλόμαστε, αθέλητα, θα μας εξοντώσει. Δε μας φτάνει η μνημονιακή ορολογία, που άλλαζε με την υπογραφή κάθε νέου μνημονίου, κάνοντας πχ την τρόικα- θεσμούς, τους ιμπεριαλιστές -εταίρους, τους λήσταρχους τραπεζίτες -δανειστές και πάει λέγοντας.

Δεν μας έφταναν τα αρκτικόλεξα, (αρχικά γράμματα οργανισμών, φορέων), που στην πορεία καταργούνταν για να αντικατασταθούν με άλλα, ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, και ΟΑΕΕ (που παλιότερα ήταν ΤΕΒΕ, ΤΣΑ και Ταμείο Εμπόρων) ΕΦΚΑ, ΔΕΔΔΗΕ, ΜΜΕ και ΜΜΜ, ΣτΕ και ΣΔΙΤ, που κουράγιο να έχεις να θυμάσαι και να γράφεις. Μας βρήκε και το VAR, για τις ποδοσφαιρικές ανάγκες του μήνα που περνάμε, τους συφοριασμένους.
Το ΒΑΡ, ελληνιστί, είναι και αυτό με τη σειρά του, αρκτικόλεξο και σημαίνει βιντεο- βοηθός διαιτητή. Πέρα από το βαρύγδουπο και το υποτιθέμενα καινούργιο, το ΒΑΡ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις κάμερες παρακολούθησης ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και το παραγόμενο από αυτές βίντεο, που ο διαιτητής μπορεί να «συμβουλευτεί», για πράγματα που δεν μπόρεσε να δει.

Αυτό το «δεν μπόρεσε να δει», κατατρέχει τον παγκόσμιο αθλητισμό, τη χρυσοφόρα κότα του σήμερα. Στοιβαγμένοι σε στάδια ή γήπεδα οι πολλές δεκάδες χιλιάδες θεατών, δεν είναι σε θέση να δουν με τα ματάκια τους, ποιος δρομέας τερμάτισε πρώτος, ή αν ο δείνα ποδοσφαιριστής «κλάδεψε» τον αντίπαλο, με δόλο. Την απουσία όρασης και την αποξένωση από το συμβάν, αντικαθιστούν οι κάμερες και οι γιγαντοοθόνες στα στάδια. Οι κάμερες του φοτοφινις αναδεικνύουν τον πρωταθλητή, με διαφορά ενός δεκάτου του δευτερολέπτου. Αν για να συνειδητοποιήσεις τι είναι ένα δευτερόλεπτο στο χρόνο, αρκεί να πεις «ένα», για το δέκατο του δευτερολέπτου δεν προλαβαίνεις ούτε το «ε» από το «ένα» να εκφωνήσεις. Μένει να δούμε, στο άμεσο μέλλον, την αντικατάσταση κριτών των αγώνων στίβου και των διαιτητών των ποδοσφαιρικών αγώνων, από τις κάμερες και τα ΒΑΡ. Για τους διαιτητές δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση, μιας και οι μανούλες τους, θα απαλλάσσονταν, από τους πλήρους πολιτισμικής αναφοράς, χαρακτηρισμούς. Μένει αναπάντητο το τι θα κάνουν οι πιτσιρικάδες που παίζουν ποδόσφαιρο στις αλάνες, χωρίς την παρουσία της ακριβοδίκαιης κάμερας. Ή μήπως όχι;

Κάμερες έχουν αντικαταστήσει την τροχαία στους δρόμους, που καταγράφουν παραβάσεις ορίου ταχύτητας ή κόκκινου σηματοδότη και οι κλήσεις στέλνονται κατ’ οίκον. Όχι! Στην εφορία δεν προβλέπεται η αντικατάσταση υπαλλήλων από κάμερες, το χρήμα από τις κλήσεις εισπράττεται ζεστό. Άλλωστε απέχουμε πολύ από το Λονδίνο, όπου κατά τις εκτιμήσεις, υπάρχουν 500.000 κάμερες παρακολούθησης, δημόσιες και ιδιωτικές και ο Λονδρέζος καταγράφεται περίπου 300 φορές τη μέρα, από το θηριώδες σύστημα παρακολούθησης. Τώρα πώς αυτό το θηριώδες σύστημα παρακολούθησης, δεν απέτρεψε τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Οι κάμερες, πάλι, στους δρόμους των διαδηλώσεων, τείνουν να αντικαταστήσουν τους ασφαλίτες. Αυτοί ωστόσο δεν απολύονται, αλλά μετατίθενται, αναλαμβάνοντας υπηρεσία με κουκούλες και μολότοφ, ή αναλαμβάνουν δουλειά γραφείου στην αναγνώριση των διαδηλωτών.

Εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα, έχουν εγκαταστήσει κάμερες παρακολούθησης των υπαλλήλων τους στους χώρους εργασίας. Αυτές οι κάμερες, αντικατέστησαν το βούρδουλα και το κνούτο που εφαρμόζονταν για τους… οκνηρούς υπαλλήλους.

Και μιας και μιλάμε για υπαλλήλους, με άφατη χαρά σας πληροφορούμε πως το Ελληνικό Δημόσιο, δια του υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης, υπέγραψε συμφωνία συνεργασίας με τη Γαλλική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης για την «κατάρτιση των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων». Η περίφημη γαλλική ευγένεια επιτέλους στο δημόσιο τομέα. Δηλαδή ποια πιο ειδυλλιακή εικόνα από ένα πρωινό στο συνήθως σκουντούφλικο γραφειοκρατικό δημόσιο:
-Υπάλληλος: Μπονζούρ, κομάντ αλέ βου;
-Πολίτης : Τργε μπιεν μεργσί.
-Υπάλληλος: Τι πήρατε για πρωινό;
-Πολίτης : Εν καφέ ο λε.

Τάνια Ζωγράφου