Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ιερουσαλήμ και από το 2019 στην Ελλάδα, η Κάρολ έχει έντονες αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια• τις οποίες ανακαλεί συχνά στα ποιήματά της.
Έχει ισχυρές απόψεις για όλα τα κρίσιμα ζητήματα, και τις εκφράζει χωρίς να μασάει τα λόγια της, αλλά και με την αυτοπεποίθηση ενός βαθιά καλλιεργημένου και ιστορημένου ανθρώπου.

Αισιοδοξία: Το χρωστάω στον λαό μου να είμαι αισιόδοξη. Διαφορετικά, ποιο το νόημα να ξυπνάω κάθε πρωί και να λέω ότι είμαι Παλαιστίνια; Καταλαβαίνω ότι ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά για πρώτη φορά εδώ και 76 χρόνια δεν αισθανόμαστε τελείως αποκλεισμένοι. Αυτό μας δίνει κουράγιο. Η Παλαιστίνη είναι σήμερα το γήπεδο όπου οι μεγάλες δυνάμεις αναμετρώνται για να ξαναμοιράσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή ή, όπως το βλέπω εγώ, σε όλη την υφήλιο. Οι προκλήσεις είναι μεγαλύτερες τώρα, αλλά είναι πιο εφικτό να πετύχουμε τους στόχους μας.

Για τη σχέση των Παλαιστινίων με τη γη τους: Στην παράλληλη ζωή μου εξακολουθώ να γράφω για τις βερικοκιές στην αυλή μου. Εννοώ ότι συνδεόμαστε με τη γη μας, και κυριολεκτώ. Τώρα π.χ. βρίσκομαι στην Ελλάδα που μου αρέσει, θα μπορούσα να ζήσω εδώ, όμως στις πρώτες βροχές ή στην περίοδο της συγκομιδής της ελιάς το μυαλό μου γυρίζει στη γη μου. Είναι η αίσθηση της πατρίδας. Όταν δεν έχεις ελευθερία στον χώρο σου, τότε αυτός ο χώρος γίνεται ιερός. Τον αποζητάς. Δεν μπορείς να δεχτείς ότι δεν είναι δικός σου ή ότι θα σταματήσεις να πολεμάς γι’ αυτόν.

Πολιτισμική ταυτότητα: Αυτό που συνιστά ένα έθνος, είναι το γινόμενό του, ο τρόπος που προσδιορίζει την ταυτότητά του. Πιστεύω πως η παλαιστινιακή πολιτισμική ταυτότητα είναι πολύ δυνατή. Επίσης θεωρώ ότι είμαστε ένας μεσογειακός λαός. Η ευρωποκεντρική αντίληψη έχει απομακρύνει τους λαούς της Μεσογείου. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το αφήγημα είναι πως υπάρχει η Δύση και η Ανατολή. Από την άλλη, η αίσθηση της Μεσογείου έχει εξαλειφθεί πλήρως. Ο πολιτισμός είναι λοιπόν μια άμεση υπενθύμιση ότι δεν είμαστε πολύ διαφορετικοί. Το να αναδείξουμε τον πολιτισμό μας είναι κρίσιμο για να προφυλάξουμε την ανθρωπιά μας – όχι μόνο την Παλαιστίνη.

Για το φεστιβάλ Παλαιστινιακού κινηματογράφου της Αθήνας: Όταν ήρθα στην Ελλάδα, αποφάσισα ότι ήθελα να χρησιμοποιήσω τον πολιτισμό για να παρουσιάσω την πατρίδα μου στον νέο τόπο κατοικίας μου. Θεώρησα λοιπόν ότι υπήρχε χώρος για να δημιουργηθεί ένα φεστιβάλ τέτοιου περιεχομένου, κι η αλήθεια είναι πως υπάρχει ανταπόκριση, και φέτος, στο 3ο κατά σειρά Φεστιβάλ, είναι εντυπωσιακή, γεγονός που με ενθουσιάζει.

Οι γυναίκες της Παλαιστίνης: Σίγουρα οι παραδόσεις μας περιορίζουν, πολλές όμως γυναίκες στην οικογένειά μου ή στην πόλη μου έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στην πολιτική, στην τέχνη, στην κοινότητα. Φυσικά τα τελευταία 10-15 χρόνια τα πράγματα έχουν χειροτερέψει, επειδή αναδύθηκαν συντηρητικές δυνάμεις με αναφορά στη θρησκεία. Κοιτώντας προς τα πίσω βέβαια, οφείλω να πω ότι ο ρόλος των γυναικών άλλαξε προς το χειρότερο με την ίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής. Για μένα όμως, οι γυναίκες της Παλαιστίνης εξακολουθούν να είναι οι πιο δυνατές, ανοιχτόμυαλες και ικανές γυναίκες που έχω γνωρίσει ποτέ.

Μεταξύ άλλων σημειώνει επίσης: Υπερασπιστείτε τη ζωή: Η Γάζα μας κάνει ένα μεγάλο δώρο αυτή τη στιγμή: μας βάζει να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε σε τι κόσμο ζούμε. Δεν θέλουμε να μας υπερασπιστείτε για να μην πεθάνουμε. Θέλουμε να μας υπερασπιστείτε για να ζήσουμε. Πιστεύω πως η Γάζα δίνει περισσότερα στους διαδηλωτές απ’ ό,τι παίρνει από αυτούς. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω πως η πορεία μας έχει αλλάξει χάρη σε αυτά τα κινήματα.

Μπάιντεν, ΗΠΑ και Ισραήλ: Το Ισραήλ έχει πετύχει την τελική λύση. Αυτό που εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν όμως οι παγκόσμιες δυνάμεις είναι πως, μετά από 76 χρόνια, δεν σκοπεύουμε να τα παρατήσουμε.

Για τη σχέση γλώσσας κι ελευθερίας, τις βαθύτερες επιθυμίες και προσδοκίες της: Πιστεύω ακράδαντα ότι η γλώσσα είναι εξαιρετικά σημαντική και διαμορφώνει πραγματικότητες και το μέλλον. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να τολμάμε να επιλέγουμε και να χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες λέξεις που τρέφουν την όλη αντίληψη της ελευθερίας και της δικαιοσύνης• πρέπει να τολμάμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις της γλώσσας μας.
Αυτό που θέλω, αυτό που ελπίζω, αυτό που ονειρεύομαι, αυτό για το οποίο πασχίζω είναι μια ελεύθερη και δημοκρατική Παλαιστίνη όπου όλοι οι κάτοικοί της θα ζουν με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Θέμις Αμάλλου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος