ΕΝΑ, ΔΥΟ, ΤΡΙΑ, ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

Η ταινία αυτή φτιάχτηκε το 2012 για να γίνει ακόμη ένα, από τα πολλά σχολικά μας αφιερώματα, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήταν μια χρονιά, με τη χώρα να βρίσκεται ήδη στο στόμα της Σκύλλας του ΔΝΤ και στα πλοκάμια της Χάρυβδης, μιας ντροπιαστικής αστικής δημοκρατίας, που δεν έχει πια κανένα φύλλο συκής, για να καλύπτει την άσχημη γύμνια της. Χιλιάδες αυτοκτονίες που ισοδυναμούν με δολοφονίες, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, φτώχεια, εξώσεις, λουκέτα και άγρια καταστολή.

Μια αστική δημοκρατία, απότοκο όλων των δικτατοριών που σάρωσαν ένα αιώνα, έστειλαν στα ξερονήσια και στις φυλακές τον ανθό αυτής της χώρας που πάλεψε για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, με τρύπια άρβυλα απέναντι στη σιδερόφρακτη Βέρμαχτ και ψυχή βαθιά απέναντι σε δικτάτορες και ρουφιάνους. Χούντες και κάλπικες δημοκρατίες μπούκωσαν πλούτο όλο τον κατιμά, δοσίλογων στην Κατοχή και συνεργατών στις χούντες. Απανωτές δικτατορίες και ‘δημοκρατίες’ στα κάγκελα, με εντεταλμένους αρχηγίσκους μιας χρήσης, τσάκισαν το φρόνημα ενός ελεύθερου λαού και έκαναν τη χώρα, την πιο καταπατημένη άκρη των ματωμένων Βαλκανίων.

Το Πολυτεχνείο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ. Δεν είναι μια επιμνημόσυνη δέηση γιατί δεν έχει πεθάνει. Κανένας δεν φοβάται τους νεκρούς. Η σημερινή φάρα ακροδεξιών αποπλυμάτων που παριστάνει ότι κυβερνά εκτελώντας εντολές και φουσκώνοντας τους λογαριασμούς της σε Ελβετικές θυρίδες κήρυξε στρατιωτικό νόμο, στο όνομα της δημόσιας υγείας, που κείτεται στα ράντσα και αργοπεθαίνει γιατί φοβάται αυτή την άσβεστη μνήμη, γιατί φοβάται ένα ιστορικό ορόσημο που μας συνεγείρει σχεδόν μισό αιώνα, γιατί ξέρει πως ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ.

Νίνα Γεωργιάδου