Μετά την πραξικοπηματική “αναδιοργάνωση” της Μαρξιστικής Εταιρίας του Πανεπιστημίου του Πεκίνου στις 28 Δεκέμβρη του 2018, εντείνεται τις τελευταίες εβδομάδες η καταστολή στην Κίνα όσων αντιμάχονται την διαστρεβλωμένη εκδοχή της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου και ταυτόχρονα στέκονται στο πλευρό των αγωνιζόμενων εργατών.

Ο Ζαν Ζενζέν, 21 ετών, φοιτητής από το 2015 στη Σχολή Επιστημών της Ζωής στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, κατάγεται από φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας του είχε σκοτωθεί σε εργατικό ατύχημα. Συμμετείχε και οργάνωνε τις δραστηριότητες της Μαρξιστικής Εταιρίας του Πανεπιστημίου του Πεκίνου. Συναναστρεφόταν με τους εργάτες και ειδικότερα τους εργαζόμενους της σχολής του και είχε εντοπίσει τις παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας από τους εργοδότες. Παρά την επίσημη έρευνα που πέτυχε να διεξαχθεί από το Πανεπιστήμιο στα τέλη του 2015, και η οποία επιβεβαίωνε τις κακές συνθήκες εργασίας, η κατάσταση των εργαζομένων δεν βελτιώθηκε. Έτσι, αποφάσισε να ξεκινήσει ο ίδιος μια νέα έρευνα. Την Πρωτομαγιά του 2018, δημοσίευσε στο ηλεκτρονικό φόρουμ του πανεπιστημίου τα αποτελέσματα της έρευνάς του, η οποία διαγράφτηκε από το φόρουμ μέσα σε λίγες ώρες. Ο Ζενζέν έστειλε τότε μια επιστολή στον Βαν Γιανγκ Λιν, πρόεδρο της επιτροπής ανθρωπίνων πόρων της σχολής, αποσπώντας την υπόσχεση για ένα συμπόσιο σχετικά με την κατάσταση των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, άνοιξε στο WeChat, ένα κινεζικό δίκτυο ηλεκτρονικής επικοινωνίας, λογαριασμό με τον τίτλο “Για το χαμόγελό τους”, δημοσιεύοντας ειδήσεις για τους εργαζόμενους της σχολής, την καθημερινότητα και τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους, και διοργάνωσε ακόμα και πολιτιστικές εκδηλώσεις για αυτούς. Πάντοτε μπροστάρης στα περιστατικά όπου διακυβεύονταν τα δικαιώματά τους, μοίραζε προκηρύξεις κατά το τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων που έγιναν για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους. Στις 25 Δεκέμβρη του 2018 ταξίδεψε στην πόλη Σάο Σαν, γενέτειρα του Μάο Τσε Τουνγκ, για να συμμετάσχει στην πανεθνική εκδήλωση για τον παλιό πρόεδρο του ΚΚ και της ΛΔ Κίνας, όπου μίλησε για το πώς ο ίδιος εξελίχτηκε από φτωχό παιδί σε ένα νεολαίο αποφασισμένο να υπηρετεί τους εργάτες. Στις 2 Γενάρη, συνελήφθη στο Τσανγκ Σα για τη συμμετοχή του στην εκδήλωση, και έκτοτε δεν υπάρχουν νέα του. Στις 7 του Γενάρη, μάλιστα, το πανεπιστήμιο αποφάσισε τη διαγραφή του από τη σχολή.

Ο Ζαν Ζενζέν

Σε μια παράλληλη εξέλιξη, στις 6 Γενάρη, πρώην εργάτες εξόρυξης στο Σενζέν που πάσχουν από πνευμονοκονίαση και ζητούν εδώ και καιρό αποζημιώσεις για τις βλάβες στην υγεία τους, δέχτηκαν πάλι καταστολή από την κυβέρνηση της Σενζέν και αρκετοί προσήχθησαν στην αστυνομία. Στις 8 Γενάρη, μάλιστα, συνελήφθη ο Γιανγκ Ζενγκ Γιουν (Μπάο Ζι), αλληλέγγυος συνδικαλιστής που τους υποστήριζε.

Η καταστολή σε βάρος των εργαζομένων εξ ορισμού δεν φέρει το παραμικρό ίχνος ανθρωπισμού. Αυτό αποδεικνύεται και από την αντιμετώπιση που είχε ο Φου Τσανγκ Κουό. Όντας νομικός σύμβουλος του Κέντρου Μεταναστών Εργατών της Σενζέν, είχε παρευρεθεί στις 20 Ιούλη έξω από το αστυνομικό τμήμα του Γιαν Ζι Λινγκ, όπου είχαν συλληφθεί και κρατούνταν οι εργάτες της βιομηχανίας Jasic Technology Co. Ltd στη Σενζέν, οι οποίοι επιθυμούσαν να ιδρύσουν σωματείο (μάλιστα, όχι “ανεξάρτητο”). Ο Κουό αναδημοσίευσε στο WeChat νέα και βίντεο από τις διαδηλώσεις των αλληλέγγυων έξω από το τμήμα. Μετά από σειρά πολύωρων ανακρίσεων στις 25 και 26 Ιούλη, στις 4 Αυγούστου (ημέρα κατά την οποία η αστυνομία πραγματοποιούσε ταυτόχρονα έρευνες στο Κέντρο), στις 7 και τις 10 Αυγούστου, συνελήφθη το Σεπτέμβρη με την κατηγορία της συγκέντρωσης κόσμου για διατάραξη της τάξης. Στις 10 Γενάρη πέθανε η μητέρα του, όμως οι αρχές, εκδικητικά, δεν άφησαν τον στυγνό αυτόν “εγκληματία” να παραβρεθεί στην κηδεία της.

Αξίζει, όμως, να παρατεθεί το χρονικό του αγώνα για την ίδρυση σωματείου στη βιομηχανία Jasic.

Στις 10 Μάη 2018, γύρω στους 30 εργάτες της Jasic, συμπεριλαμβανομένου του Μι Γιου Πινγκ(37χρονου πρωτεργάτη στην ίδρυση του σωματείου), υπέβαλαν μια κοινή επιστολή διαμαρτυρίας για τις συνθήκες εργασίας στη βιομηχανία στο περιφερειακό τμήμα της Πανκινεζικής Ομοσπονδίας Συνδικάτων και ζήτησαν να ιδρύσουν ένα σωματείο. Έλαβαν προφορική απάντηση από το περιφερειακό τμήμα ότι μπορούν να ιδρύσουν σωματείο. Στις 7 Ιούνη, όμως, όταν κατέθεσαν επίσημη αίτηση, ζήτησε να πάρουν έγγραφη άδεια από τη διοίκηση του εργοστασίου. Παρότι ο Μι και άλλοι πρωτεργάτες δεν βρήκαν κάποιο σημείο στη νομοθεσία περί συνδικαλισμού που να απαιτεί την άδεια του εργοδότη για ίδρυση σωματείου, κάλεσαν το περιφερειακό τμήμα να στείλει εκπροσώπους στο εργοστάσιο ώστε να ζητήσουν από κοινού τη συνυπογραφή από τον εργοδότη της αίτησης. Στις 22 του ίδιου μήνα η διοίκηση αρνήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, να δώσει τη συγκατάθεσή της. Ακολούθως, η εργοδοσία άρχισε να παίρνει μέτρα εναντίον των πρωτεργατών. Στις αρχές Ιούλη, απαίτησε από το Μι να διαλέξει μεταξύ αλλαγής πόστου εργασίας και απόλυσης. Ο Μι, αρνούμενος και τις δυο επιλογές, ζήτησε τη βοήθεια της περιφερειακής επιτροπής. Στις 10 Ιούλη, ο πρόεδρος της περιφερειακής επιτροπής της Πανκινεζικής Ομοσπονδίας Συνδικάτων συναντήθηκε με το Μι και του είπε ότι, αφού έχει πια απευθείας κανάλι επικοινωνίας με την εργοδοσία, να πάψει να προσφεύγει στην περιφερειακή επιτροπή. Ο Μι, τότε, άρχισε να συγκεντρώνει υπογραφές εργαζομένων και να τις υποβάλει στη διοίκηση. Μέσα σε δύο ημέρες είχαν συγκεντρωθεί 90 υπογραφές, περίπου το 10% των εργαζομένων, για τη δημιουργία και συμμετοχή στο επιχειρησιακό σωματείο. Στις 12 Ιούλη, μετά τη διάδοση φημών από την εργοδοσία ότι ο Μι με απάτη είχε αποσπάσει τις υπογραφές των εργαζομένων, ο Μι δημοσίευσε ηλεκτρονικά μια επιστολή όπου εξηγούσε την πραγματική κατάσταση. Την ίδια βραδιά συναντήθηκε από κοινού με τον αντιπρόεδρο της Jasic και τον αντιπρόεδρο της περιφερειακής επιτροπής της Πανκινεζικής Ομοσπονδίας Συνδικάτων. Ο τελευταίος δήλωσε ότι η δράση του Μι είναι παράνομη και απαίτησε να αρνηθεί ο Μι οποιαδήποτε ανάμειξη της περιφερειακής επιτροπής. Την επομένη, ο Μι επισκέφτηκε τα γραφεία της επιτροπής και απαίτησε από αυτή να σταθεί στο πλευρό των εργατών. Χωρίς βοήθεια από την περιφερειακή επιτροπή, ο Μι λίγες μέρες μετά μετατέθηκε σε άλλο πόστο. Στο νέο του πόστο δάρθηκε από δύο άγνωστους άντρες, ενώ στις 18 Ιούλη τού ανακοινώθηκε νέα μετάθεση. Στην άρνηση του Μι να δεχτεί τη νέα μετάθεση, σεκιουριτάδες βίαια έσπρωξαν τον ίδιο και έναν εργάτη που στάθηκε στο πλευρό του.Και οι δυο τους απολύθηκαν την ίδια βραδιά. Στις 20 Ιούλη, σεκιουριτάδες τούς έφραξαν την είσοδο στη δουλειά, ενώ κάλεσαν την αστυνομία, η οποία συνέλαβε τους δύο εργαζόμενους. Φίλοι και συγγενείς των απολυμένων και συλληφθέντων συνελήφθησαν και αυτοί. Όλοι τους αφέθηκαν ελεύθεροι την επομένη. Στις 27 Ιούλη, οι απολυμένοι αποπειράθηκαν να επιστρέψουν στη θέση τους στη δουλειά. Όμως, συνελήφθησαν. Έκτοτε, ο Μι έχει δει μόλις μια φορά συνήγορο υπεράσπισης, αφού το Δικαστικό Γραφείο του Γκουανγκντόνγκ απείλησε να μην ανανεωθούν οι άδειες εξάσκησης δικηγορίας σε όσους δικηγόρους παρέμβουν. Επισήμως ο Μι συνελήφθη ένα μήνα μετά, για “διατάραξη της τάξης”.

Ο Μι Γιου Πινγκ

Μόλις την πρώτη εβδομάδα του 2019, άλλοι 7 αλληλέγγυοι συνελήφθησαν. Ακολούθως, οι αρχές ανάγκασαν τέσσερις συλληφθέντες να “ομολογήσουν” το “λάθος” τους μπροστά στην κάμερα, ενώ έβαλαν φοιτητές-μέλη Μαρξιστικών Εταιριών άλλων πανεπιστημίων να παρακολουθήσουν το βίντεο. Στις 21 Γενάρη, οι φοιτητές της ομάδας υποστήριξης των Εργαζομένων της Jasic, σε ανακοίνωσή τους, αποκάλυψαν ότι οι “ομολογίες” αποσπάστηκαν δια της βίας και ότι τα γεγονότα παρουσιάστηκαν διαστρεβλωμένα.

Παρακάτω η χειρόγραφη επιστολή ενός συλληφθέντα, με ημερομηνία 25 Γενάρη 2019 (σ.parapoda: η μετάφραση είναι από τα αγγλικά και τα νοηματικά λάθη πολλά. Ευπρόσδεκτη η βοήθεια σε μετάφραση απευθείας από τα κινέζικα):

Ονομάζομαι Ζανγκ Ζι Ουέι, φοιτητής της τάξης του 2017 στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου. Τώρα, ευρισκόμενος υπό περιορισμό της προσωπικής μου ελευθερίας και της ελευθερίας επικοινωνίας, γράφω τα παρακάτω λόγια.

Η αδικία την οποία υφίσταμαι είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής μου στον αγώνα ενάντια στην αναγκαστική αναδιοργάνωση εκ μέρους του Πανεπιστημίου του Πεκίνου της Μαρξιστικής Εταιρίας και ενάντια στο κλείσιμο της Εργατικής Εστίας στις 28 Δεκέμβρη 2018. Αρκετοί φοιτητές, συμπεριλαμβανομένου εμού, συρθήκαμε σε μια τάξη και παραμείναμε κρατούμενοι εκεί μέσα επί 18 ώρες. Στο μεταξύ, οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με συναντήσουν για να με κάνουν να λυγίσω με δάκρυα.

Από κείνη τη μέρα συχνά αποτελώ αντικείμενο κακομεταχείρισης από τους αστυνομικούς. Τη μια μέρα, όταν έβγαινα από την τουαλέτα για να πάω στο δωμάτιό μου, με τράβηξαν στου διευθυντή το γραφείο για να ανακριθώ από κάποιους αξιωματικούς και χρειάστηκε να δώσω την εξέταση των αγγλικών μετά από τρεις ώρες. Λίγες μέρες αργότερα, καθώς έδινα την εξέταση για το τελευταίο μάθημα σε αυτή την εξεταστική περίοδο, ένας αστυνομικός έκατσε από πίσω μου και με παρακολουθούσε. Μετά την εξέταση, με ώθησαν σε άλλη τάξη για “μια συνομιλία” με τους αστυνομικούς. Υποκριτικά αυτοί με συμβούλευσαν “να φροντίσω την ευκαιρία μου για σπουδές” και να “επικεντρωθώ στις εξετάσεις”, ωσάν να μην ήταν αυτοί που περιφέρονταν γύρω μου κατά τη διάρκεια των εξετάσεών μου. Χρειάζεται να “ευχαριστώ” αυτούς για την ολονύχτια μελέτη και τις εξετάσεις.

Ο Ζαν Ζενζέν, τελειόφοιτος της Σχολής Επιστημών της Ζωής του Πανεπιστημίου του Πεκίνου έχει συλληφθεί και διαγραφεί από τη σχολή. Ποιος μπορεί να ξεχνά τις προσπάθειές του πέρσι για τη διεξαγωγή έρευνας για τις ζωές των εργατών και για την υπεράσπιση της Μαρξιστικής Εταιρίας του πανεπιστημίου;

Η καταστολή κορυφώθηκε μετά τις χειμερινές διακοπές. Στις 16 Γενάρη, μια κοπέλα λιντσαρίστηκε από γονείς και καθηγητές που προσπάθησαν να την απαγάγουν και να την πάνε σπίτι. Αυτή δεν ήθελε, φώναζε, όμως ήταν 20-30 καθηγητές που διέλυσαν το πλήθος των παρευρισκόμενων στη σκηνή φοιτητών. Ούτε εγώ ήθελα να την βάλουν σε αμάξι και να φύγουν, το μπλόκαρα, όμως με έριξαν στο έδαφος με το κεφάλι προς τα κάτω. Τελικά, με τη “βοήθεια” (ή τον εξαναγκασμό) από τη σχολή, οι συγγενείς της κατάφεραν να τη βάλουν στο όχημα.

Έφυγα με λίγους ακόμα φοιτητές βιαστικά προς την Τιεντζίν (σ.parapoda: πόλη 15 εκατ. κατοίκων, 110 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Πεκίνου) για να προστατευτούμε. Όμως, εντός μιας εβδομάδας, μας βρήκαν. Το απόγευμα της 21ης, τέσσερις από τους συντρόφους μας έλειπαν και νιώσαμε μια επικείμενη κρίση – ακόμα και στην Τιεντζίν βρίσκονταν πάλι γύρω μας. Μετά την ανακάλυψη του κινδύνου, δύο σύντροφοι άμεσα άρχισαν να προετοιμάζονται για να φύγουν, όμως λίγα λεπτά αφότου έφυγαν, ακούστηκαν οι κραυγές “βοήθεια, βοήθεια!” Κοιτώνας από το παράθυρο, είδα ότι αρκετοί άντρες τους έσπρωχναν να μπουν σε ένα SUVπου ήταν παρκαρισμένο ακριβώς στην είσοδο. Δεν πέρασε πολλή ώρα και οι ήχοι των χτύπων πόρτα την πόρτα ακούστηκαν στο διάδρομο. Καταλαβαίνοντας ότι επρόκειτο να συλληφθώ, άρχισα να καταγράφω ένα βίντεο, όπου εξηγούσα την κατάσταση, και έπειτα περίμενα να με πάρουν.

Λίγο μετά, με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα της Μπεϊτσέν (σ.parapoda:συνοικία της Τιεντζίν). Αφού περίμενα επί σχεδόν τέσσερις ώρες, γρήγορα έγραψα δυο κείμενα και έπειτα με πήγαν στην αίθουσα ανακρίσεων. Έπειτα με παρέδωσαν στην υπηρεσία ασφάλειας της πόλης μου και κρατήθηκα σε ένα ξενοδοχείο δίπλα από το αστυνομικό τμήμα. Το απόγευμα της 25ης Γενάρη, όταν ένας καθηγητής και εκπρόσωποι της ασφάλειας ήρθαν στο ξενοδοχείο, με ανέκριναν, ρωτώντας με τι δουλειά είχα στην Τιεντζίν, ποιον συνάντησα και τι σχέδια είχα. Όταν αρνήθηκα να τους απαντήσω, μου δήλωσαν: “Δεν άλλαξες ποτέ τις ιδέες σου”, “θα πρέπει να είχες κακή χρονιά και δεν θα περάσεις τη φετινή. Θα είναι ακόμα πιο δύσκολα για σένα φέτος”. Μετά την ανάκριση, η αστυνομία είπε στον πατέρα μου “Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αν ξανασυναντηθούν. Επομένως, είναι καλύτερα να τους “περιορίσετε”, για ασφάλεια”.

Κάποιοι φοιτητές αρνήθηκαν να παραδεχτούν τα “λάθη” τους όταν σύρθηκαν στο αστυνομικό τμήμα και αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους για κατ’οίκον κράτηση. Οι αστυνομικές αρχές τότε τους συνέλαβαν και τους έβαλαν φυλακή! Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ τι δοκιμασίες θα περάσουν αυτοί οι άνθρωποι. Ο Μα Σιζέ, επίσης φοιτητής του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, επίσης συνελήφθη και αποβλήθηκε (μη μπορώντας να συνεχίσει τη σχολή του)!

Ωστόσο, πιστεύουμε ότι είτε έξω, είτε στο σπίτι, είτε σε κελί, όσο η σκέψη μας είναι με το προλεταριάτο και τους εργαζόμενους που υποφέρουν και υφίστανται μια καταπιεστική εκμετάλλευση, το αγωνιστικό ηθικό μας δεν θα καμφθεί. Ακόμα κι αν εμείς χαθούμε, ήδη βλέπουμε ότι πολλοί σύντροφοι έχουν προσχωρήσει στον αγώνα. Οπότε γιατί να φοβηθούμε;

Πηγές: ιστοσελίδα της Jasic Workers’ Supporting Group,ομώνυμη σελίδα στο facebook, σελίδα Global Support for Disappeared Left Activists in China, και labornotes.org