Σε πάνδημη εξελίσσεται η αντίθεση των Χιωτών στην πρόθεση της κυβέρνησης και του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για την εκμίσθωση των δικαιωμάτων έρευνας και την εκμετάλλευση μεταλλευτικών ορυκτών του Ελληνικού Δημοσίου σε τμήμα εκτάσεως 9,02 km2 του Δημόσιου Μεταλλευτικού Χώρου Νήσου Χίου,

Πρόκειται για την εκμετάλλευση του αντιμονίου στον ήδη υπάρχοντα χώρο παλαιών μεταλλείων εξόρυξης αντιμονίου στην Κέραμο, στην περιοχή της Αμανής στην Βόρεια Χίο, μία τοποθεσία εγκαταλελειμμένη, παραμελημένη, αλλά σπάνιας φυσικής ομορφιάς.

Την αντίθεση τους εκφράζουν πάνω από 50 σωματεία και συλλογικότητες, που αγκαλιάζουν όλη την Χιώτικη κοινωνία, καθώς και οι 4 αντιπολιτευόμενες δημοτικές παρατάξεις.

Επίσης καταγγέλλουν μεταξύ άλλων, την προσχηματική «διαβούλευση» για το θέμα που εξαγγέλθηκε από την κυβέρνηση μέσω της υφυπουργού Ενέργειας Αλ. Σδούκου, η οποία προχώρησε κανονικά στην προκήρυξη του διεθνούς διαγωνισμού, αιφνιδιάζοντας την τοπική κοινωνία, αγνοώντας την καθολική άρνηση του λαού της Χίου.

Σύμμαχο της στις προσπάθειες της αυτές βρίσκει την Δημοτική Αρχή Μαναβή.

Αντιμόνιο και σπάνιες γαίες, ένας γεωπολιτικός ανταγωνισμός

Το αντιμόνιο (Sb) έχει πολλαπλές εφαρμογές στην βιομηχανία. Οι κύριες χρήσεις του αντιμονίου βρίσκονται στη μεταλλουργία, στην τεχνολογία ημιαγωγών, στη βιομηχανία πλαστικών PET, στην κατασκευή μπαταριών, ως κράμα μολύβδου, στην παρασκευή χρωμάτων, κεραμικών σμάλτων, γυαλιού, στην ιατρική, στα φωτοβολταϊκά, στους νέους τύπους μπαταρίας λιθίου και τελευταία στην πολεμική βιομηχανία.

Η κρισιμότητα του αναγνωρίστηκε, λόγω της συνεχώς αυξανόμενης στρατηγικής σημασίας του στη βιομηχανία, ιδιαίτερα σε αυτή της υψηλής τεχνολογίας και άλλων ειδικών χρήσεων, αλλά κυρίως στη διαρκώς ανερχόμενη εφαρμογή του στις τεχνολογίες παραγωγικής αξιοποίησης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ηλεκτροκίνησης, όπως αντίστοιχα είναι τα φωτοβολταϊκά και οι μπαταρίες, της λεγόμενης «πράσινης τεχνολογίας»

Ανήκει στη κατηγορία των ορυκτών – μια ομάδα 17 μετάλλων-με την επωνυμία «σπάνιες γαίες» που χρησιμοποιούνται στη σύγχρονη τεχνολογία, στις ηλεκτρονικές εφαρμογές, στα laptops, smartphones, μαγνήτες, κινητήρες αεροσκαφών και ηλεκτρικά αυτοκίνητα.

Τα μεγαλύτερα αποθέματα σπάνιων γαιών βρίσκονται στην Κίνα (44 εκατ. τόνους), στη Βραζιλία (21 εκατ. τόνους), στην Ινδία (6,9 εκατ. τον.), στην Αυστραλία (5,7 εκατ. τον.), στη Ρωσία (3,8 εκατ. τον.), στο Βιετνάμ (3,5 εκατ. τον.), στις ΗΠΑ (1,9 εκατ. τον.), στη Γροιλανδία (1,5 εκατ. τον.).

Η Κίνα άρχισε να επεκτείνεται με ταχείς ρυθμούς στον κλάδο από τη δεκαετία του 1980 και σήμερα ελέγχει το 87% της παγκόσμιας ικανότητας διύλισης σπάνιων γαιών, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας.

Στην Ευρώπη, σπάνιες γαίες εκτός της Γροιλανδίας, υπάρχουν στις Σκανδιναβικές χώρες.

Είναι φανερό πως λόγω της σπουδαιότητας τους, οι «σπάνιες γαίες» ή αλλιώς οι «κρίσιμες πρώτες ύλες» – η αυτάρκεια και ο έλεγχος τους – είναι στοιχείο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ Κίνας – ΗΠΑ – ΕΕ.

Εκτιμάται πως τα αποθέματα της Βραζιλίας, ότι θα αποτελέσουν σημείο τριβής μεταξύ των BRICS και των ΗΠΑ και πιθανόν αυτό σχετίζεται με την αργή και διστακτική παραγωγή σε αυτή την χώρα, όπως και ότι οι επιδιώξεις του Τράμπ για την Γροιλανδία έλαβαν υπόψη τις πληροφορίες για το υπέδαφος της περιοχής και φυσικά τις αυξημένες ανάγκες της αμερικανικής βιομηχανίας και την ανάγκη απεξάρτησης από την Κίνα.

Κοιτάσματα του αντιμονίου δεν εξορύσσονται μέχρι αυτή τη στιγμή εντός της ΕΕ και ο εφοδιασμός της εξαρτάται αποκλειστικά (100%) από τρίτες χώρες, με την Κίνα να ελέγχει την αγορά του αντιμονίου, έχοντας σχεδόν το 48%, της παγκόσμιας παραγωγής του. Άλλες χώρες παραγωγής του αντιμονίου είναι η Ρωσία, που το εξάγει στην Κίνα, το Τατζικιστάν, η Αυστραλία και η Τουρκία, από την οποία προέρχεται το μεγαλύτερο ποσοστό αντιμονίου που εισάγει η ΕΕ.

Η ΕΕ δεν είναι η μόνη που αντιμετωπίζει δυσκολίες στον εφοδιασμό. Σε ανάλογη θέση βρίσκονται και οι ΗΠΑ αλλά και η Ιαπωνία, οι οποίες έχουν αναγνωρίσει την αναγκαιότητα του εφοδιασμού της εγχώριας βιομηχανίας σε αντιμόνιο. Η χρήση του αντιμονίου αναμένεται να ακολουθεί συνεχώς αυξανόμενη τάση και αναλυτές υποστηρίζουν ότι η Κίνα σε μια 10ετία δεν θα μπορεί να καλύψει τις ίδιες ανάγκες και θα αναζητήσει και αυτή να το εισάγει, μέσα από τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων αντιμονίου άλλων χωρών, τα δε γνωστά αποθέματα αντιμονίου μπορούν να καλύψουν τη ζήτηση για περίπου 24 χρόνια, πολύ λιγότερο από τα γνωστά αποθέματα σπάνιων γαιών, λιθίου και άλλων μετάλλων.

Το αντιμόνιο είδε την τιμή του να εκτινάσσεται κατά 200% το 2024, μετά την απόφαση της Κίνας να βάλει φρένο στις εξαγωγές και δεν αναμένεται να υποχωρήσει σύντομα.

Είναι σαφές ότι το αντιμόνιο, αν και άγνωστο μέχρι σήμερα σε πολλούς, αποτελεί εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο για την Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια οικονομία. Η εξόρυξη και η εκμετάλλευση αντιμονίου στον Ελλαδικό Χώρο, έχει επιβληθεί από τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές χώρες της Ε. Ε. για να βοηθήσει στην εξασφάλιση της εφοδιαστικής επάρκειας τους, αλλά και στην μείωση της εξάρτησης τους από την Κίνα, στα πλαίσια στήριξης της λεγόμενης «πράσινης» βιομηχανίας, προς όφελος μονοπωλίων.

Είναι στην ίδια γραμμή με την λοιπή εξορυκτική πολιτική, με κοινό παρανομαστή την υποταγή στην «πράσινη ενέργεια», που ενώ από την μία καταργεί την εκμετάλλευση του λιγνίτη -γεγονός που υποθηκεύει την ενεργειακή αυτονομία της χώρας- προσανατολίζεται στον συμπληρωματικό της ρόλο στην εφοδιαστική επάρκεια κρίσιμων πρώτων υλών (αντιμόνιο στην Χίο, γάλλιο στην Metlen στην Βοιωτία, νικέλιο στους Μολάους Λακωνίας, χαλκό στις Σκουριές Χαλκιδικής)

Χίος – Το Ιστορικό εξόρυξης του αντιμονίου

Σύμφωνα με τον Νίκο Μπελαβίλλα, καθηγητή Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, διευθυντή Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος:

«Η πρώτη οργανωμένη εκμετάλλευση ξεκίνησε το 1871, μέσω συνεταιριστικών συμφωνιών για τη «συντροφική ανόρυξη μετάλλου». Τα μεταλλεία της περιοχής αναφέρονται και σε οθωμανικά αρχεία της περιόδου 1883-1884, όπου καταγράφεται η λειτουργία τους στα χωριά Κέραμος, Ποταμιά και Λεπτόποδα, υπό την ευθύνη του Αποστολάκη Λάπου, με στόχο την εξαγωγή του μετάλλου στην Ευρώπη.

Το 1897-1898, η γαλλική εταιρεία «Société Anonyme des Mines de Keramos», με έδρα τη Χίο και υπό τη διεύθυνση του μεταλλουργού A. Pelloux, ανέλαβε την κατασκευή βιομηχανικών εγκαταστάσεων κοντά στον οικισμό της Κεράμου.

Σε συνεργασία με τη Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου, δημιούργησαν σιδηροδρομική γραμμή για τη μεταφορά των ορυκτών, αποθήκες, χημείο και εργαστήρια, γραφεία και κατοικίες για το προσωπικό. Παρά την αρχική αισιοδοξία, το έργο εγκαταλείφθηκε γύρω στο 1902 λόγω οικονομικής ασυμφωνίας και κακής διαχείρισης.

Ύστερα από δεκαετίες αδράνειας, η εξόρυξη αντιμονίου στη Χίο επανήλθε στο προσκήνιο κατά την περίοδο της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης. Το 1947-1949, η «Ελληνικαί Μεταλλευτικαί Επιχειρήσεις Α.Ε.», εταιρεία του βιομηχανικού συγκροτήματος του Πρόδρομου Αθανασιάδη Μποδοσάκη, διερεύνησε τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων. Παρά την αρχική στήριξη από το Σχέδιο Μάρσαλ και την εξαγωγή 14.500 τόνων μεταλλεύματος έως το 1954, η έλλειψη χρηματοδότησης και η τελική απόρριψη υποστήριξης από τους αμερικανούς οδήγησαν στην παύση των δραστηριοτήτων.

Οι προσπάθειες επαναλειτουργίας των μεταλλείων συνεχίστηκαν μέχρι το 1970, με πρωτοβουλίες από εταιρείες όπως η «ΕΠΕ Μεταλλεία Χίου». Ωστόσο, καμία δεν κατάφερε να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα. Σήμερα, οι εγκαταστάσεις στη Βόρεια Χίο παραμένουν ως ερείπια, μαρτυρώντας μια εποχή έντονης μεταλλευτικής δραστηριότητας…

Το αντιμόνιο της Κεράμου είχε ξεχαστεί σχεδόν και οι ντόπιοι μας περιέγραφαν μια οδυνηρή εμπειρία εξόρυξης, με τους θανατηφόρους τοξικούς καπνούς από το καμίνι να σκεπάζουν το χωριό των μεταλλωρύχων, το Λαρδάτο…..

Η ιστορία της εξόρυξης αντιμονίου στη Χίο θυμίζει το «Ελντοράντο» του Αιγαίου. Περίπου 130 εταιρείες έπεσαν επάνω σε περισσότερα από τριάντα νησιά, από τα μέσα του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα. Την ίδια εποχή που στον Καναδά έσκαβαν οι πάντες για χρυσό και στη Νότια Αφρική για διαμάντια, στο δικό μας αρχιπέλαγος δεν έμεινε νησί και βραχονησίδα να μην ερευνηθεί για μεταλλεύματα. Ο ενθουσιασμός για την εξόρυξη συνοδεύτηκε στις περισσότερες περιπτώσεις από βραχύβιες περιπέτειες.

Το αποτέλεσμα και το όφελος ήταν τελικά ελάχιστο ή μηδενικό. Τα ερείπια ξεχασμένων ορυχείων θυμίζουν εκείνη την εποχή του «μεταλλευτικού πυρετού». Η Κέραμος και τα Αγιάσματα αποτελούν σήμερα σιωπηλά μνημεία αυτής της παλαιάς αποτυχημένης ιστορίας.

Τελικά, η επιστημονική μας ομάδα διαμόρφωσε μια πρόταση για ένα σενάριο τελείως αντίστροφο από αυτό της περιβαλλοντικής καταστροφής και του κινδύνου για τη δημόσια υγεία που φαίνεται ότι είχαν προκαλέσει οι τέσσερις επάλληλες προσπάθειες για εξόρυξη και επεξεργασία του αντιμονίου, χωρίς μάλιστα να φέρουν έστω και το ελάχιστο κέρδος στη Χίο.

Η πρόταση που καταθέσαμε με το ΠΤΙ-ΕΤΒΑ στη Νομαρχία Χίου μιλούσε για έναν πόλο αναβίωσης των εγκαταστάσεων μέσα στο δάσος, δίπλα στα θερμά λουτρά, ένα υπαίθριο φυσικό πάρκο για περιπατητές, για φυσιολατρικό, ιαματικό και ιστορικό τουρισμό, για κολύμπι, με τις ήπιες υποδομές της Κεράμου και το τραγικά γοητευτικό ερειπωμένο χωριό του Λαρδάτου να θυμίζει την καταστροφική κερδοσκοπική βία άλλων εποχών επάνω στο φυσικό περιβάλλον και στις ανθρώπινες ζωές. ….

Σήμερα το φάντασμα του αντιμονίου αναβιώνει στην Κέραμο. 9.000 στρέμματα σχεδόν παρθένου πευκοδάσους και τόπων υψηλής ομορφιάς θα σκαφτούν, μετατρεπόμενα σε έρημη γη, ενώ η ρύπανση της εξόρυξης, με την εμπειρία των πολλών προηγούμενων νεκρών ορυχείων, ούτε ξέρουμε τι θα προκαλέσει.

Αν, τέλος, σκεφτούμε ότι δυστυχώς στη χώρα μας δεν υπάρχει ούτε ένα μεταλλείο που να έκλεισε και να αποκαταστάθηκε το τοπίο, τότε μπορούμε να φανταστούμε και εδώ μια καταστροφή που δεν θα αφορά μόνο την παρούσα γενιά αλλά και τις επόμενες…..

Με την εξόρυξη που δοκιμάστηκε και ξαναδοκιμάστηκε, για άλλη μια φορά, όχι μόνο δεν θα κερδίσει η τοπική κοινωνία, μάλλον θα χάσει, και μάλιστα πολλά.».

Αντίσταση στην κυβερνητική πολιτική

Μια περιοχή σε παρακμή, η ερήμωση και η φυγή του πληθυσμού, εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις και το τραγικό μνημείο – κενοτάφιο προς τιμή των 40 νεκρών λατόμων είναι το αποτύπωμα των τελευταίων προσπαθειών για εξόρυξη αντιμονίου, που και τότε έγιναν με βαρύγδουπες εξαγγελίες για ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών και δημιουργία θέσεων εργασίας.

Η ιστορία -με άλλους όρους ίσως- επαναλαμβάνεται και ενώ φαίνεται ότι έχουν διδαχθεί απ΄ αυτήν οι κάτοικοι της Χίου, αγνοείται προκλητικά από την κυβέρνηση.

Με ιδιαίτερο ζήλο, παρακάμπτει ακόμα και την εξαγγελθείσα προσχηματική διαβούλευση, ενώ ενεργοποιεί τα διάφορα «παπαγαλάκια» της, όπως την δημοτική αρχή, τους βουλευτές, «ψευτο»επιστημονικούς συλλόγους και κάποια media για να λειάνει το έδαφος.

Η επίσπευση αυτή δεν είναι τυχαία.

Χαρακτηριστικό είναι ότι στην υπό διαβούλευση Ειδική Περιβαλλοντική μελέτη για τις περιοχές Natura 2000 και του σχεδίου διαχείρισης της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου αναφέρεται πως η ανέγερση νέων κατοικιών απαγορεύεται και στο σύνολο σχεδόν της Βόρειας Χίου, ενώ επιτρέπονται η ηλεκτροπαραγωγή από ηλιακή ενέργεια με φωτοβολταϊκούς σταθμούς (Φ/Β) μέχρι 150 kW εγκατεστημένης ισχύος, οι σταθμοί μικρών ανεμογεννητριών (μΑ/Γ) εγκατεστημένης ισχύος μικρότερης ή ίσης των 60 kW, ανά γήπεδο και η διενέργεια μεταλλευτικών ερευνών!

Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι η κατοικία κρίθηκε κατόπιν εκτίμησης -και όχι τεκμηρίωσης- ως η πιο επικίνδυνη χρήση, σε σχέση με αυτές των Αιολικών Πάρκων, των Φωτοβολταϊκών και των Μεταλλευτικών Ερευνών στα Αγιάσματα της Χίου, για την μελλοντική εξόρυξη αντιμονίου!

– Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως αξιοποιεί το ορυκτό υπέδαφος προς όφελος της χώρας. Στην πραγματικότητα ξεπουλά τον πλούτο μας, για την εξυπηρέτηση μονοπωλιακών συμφερόντων, ευθυγραμμιζόμενη με την πολιτική της ΕΕ.

– Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως η επένδυση θα φέρει την ανάπτυξη στην περιοχή, θα δώσει θέσεις εργασίες και ανταποδοτικά οφέλη για την τοπική κοινωνία. Εδώ θα μεταφέρουμε τις απόψεις του Αλέξη Μπένου, καθηγητή υγιεινής, κοινωνικής ιατρικής και Α΄βάθμιας φροντίδας Υγείας του ΑΠΘ και της Επιτροπής Αγώνα Μ. Παναγιάς κατά των εξορύξεων χρυσού/ χαλκού στη ΒΑ Χαλκιδική (Σκουριές), στην εκδήλωση που ήταν προσκεκλημένοι από την Συντονιστική Επιτροπή δράσης της Χίου.

«…ο κ. Μπένος παρουσίασε τις ασθένειες από τις οποίες νοσούν, καταρχήν οι εργαζόμενοι, αλλά και το σύνολο του πληθυσμού των ευρύτερων περιοχών που γειτνιάζουν με βιομηχανικές εγκαταστάσεις εξόρυξης, με πρώτη και πιο διαδεδομένη φυσικά αυτή του καρκίνου. Το αρσενικό που, σε όσο μικρές ποσότητες και αν συναντάται, βρίσκεται πάντα μαζί με το αντιμόνιο και η εξόρυξη το απελευθερώνει, είναι η πρώτη αιτία καρκινογένεσης. Και σε αυτή πρόσθεσε τις δερματολογικές, καρδιακές και αιματολογικές παθήσεις και τις αναπνευστικές και γαστρεντερικές διαταραχές. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στη σκόνη που θα κυκλοφορεί σε ολόκληρο το νησί, στην εξάντληση και μόλυνση των νερών της ευρύτερης περιοχής, καθώς και στην καταστροφική όξινη απορροή, αναπόσπαστο κομμάτι των εξορυκτικών εργασιών .

Τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα περιέγραψαν γλαφυρά τις συνέπειες όχι μόνο στο περιβάλλον, αλλά κυρίως στην κοινωνία και την οικονομία της περιοχής. Με πρώτο και κύριο το γεγονός ότι η “Εταιρεία” δεν κατέχει μόνο την περιοχή εξόρυξης που της έχει παραχωρηθεί από το ελληνικό δημόσιο, αλλά στην πραγματικότητα το σύνολο μιας πολύ ευρύτερης περιοχής. Λειτουργεί ως ο ιδιοκτήτης του εδάφους, των νερών, των κατοίκων. Ανέδειξαν τις ψεύτικες υποσχέσεις: οι μαθητές/ριες στο σχολείο της Μ. Παναγιάς μειώθηκαν από 130 στους 60, καθώς οι οικογένειες δεν θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα καρκινογενές περιβάλλον. Τα ανταποδοτικά της “Εταιρείας” έρχονται να καλύψουν τις βλάβες που η δικής της δραστηριότητα προκαλεί (παροχή φίλτρων στα σχολεία για πόσιμο νερό, καθώς το νερό δεν είναι πλέον πόσιμο μετά την έναρξη των εργασιών της “Εταιρείας”). Τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και τον εμφύλιο που φέρνει μέσα στις οικογένειες και την κοινωνία. Τα ψέματα περί θέσεων εργασίας και ολόκληρων οικογενειών που θα πήγαιναν στην περιοχή, καθώς πλέον οι εργαζόμενοι είναι εργολαβικοί, με ότι αυτό σημαίνει και για τα δικά τους δικαιώματα.»

– Η κυβέρνηση επικαλείται την επικείμενη σύνταξη περιβαλλοντολογικών μελετών, ενώ είναι γνωστό πως με την συνήθη πρακτική, αυτές προσαρμόζονται με στόχο κυρίως την νομιμοποίηση, παρά την αποφυγή περιβαλλοντολογικών αυθαιρεσιών και ατοπημάτων.

Αξίζει να σημειώσουμε, πως μετά και από την κατάργηση του ΙΓΜΕ, του μοναδικού ίσως κρατικού φορέα που θα μπορούσε να βάλει όρους και προϋποθέσεις και να ελέγχει την εξορυκτική δραστηριότητα, η προκήρυξη δεν αναφέρεται στις ελάχιστες προϋποθέσεις (π.χ. υπέργεια ή υπόγεια εξόρυξη, μέθοδοι επεξεργασίας κλπ.), αφήνοντας την περιβαλλοντολογική μελέτη στην εταιρεία που να αναλάβει το έργο.

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις δείχνουν πως η κυβερνητική προπαγάνδα έχει ολοένα και λιγότερους κλακαδόρους και απολογητικές. Ο χιώτικος λαός είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει την προστασία της Κεράμου και των χωριών της Αμανής και να να βάλει τέλος στις καταστροφικές εξορύξεις.

Η διέξοδος στον ανυποχώρητο οργανωμένο και μαζικό αγώνα

Είναι γεγονός ότι είμαστε μάρτυρες και συμμέτοχοι ενός νέου «πατριωτισμού» που αναπτύσσεται στις τοπικές κοινωνίες. Ο «πατριωτισμός» αυτός έχει την βάση του στην χρόνια παραμέληση και εξαθλίωση της επαρχίας και της υπαίθρου, αλλά και στην συσσωρευμένη καταγραφή στο ατομικό και συλλογικό υποσυνείδητο της διαρκούς υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου από τις κυβερνητικές πολιτικές της λιτότητας, της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης. Αναδεικνύεται και βρίσκει έκφραση, μετά από συγκυρία γεγονότων και όταν διακυβεύονται θέματα που αφορούν τα τελευταία οχυρά τοπικής «αξιοπρέπειας».

Σαν φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Ήμασταν παλιότερα μάρτυρες του παλλαϊκού ξεσηκωμού του Θεσπρωτικού λαού για τον Καλαμά. Ενός αγώνα καθολικού ως προς την λαϊκή κοινωνική του βάση, με ψυχή τις συνεπείς αριστερές δυνάμεις, αλλά και ενάντια και σ’ όλα τα κόμματα.

Γινήκαμε μάρτυρες του πολύχρονου και ηρωικού αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στις εξορύξεις χρυσού.

Γινήκαμε μάρτυρες των μαχητικών αγώνων των κατοίκων των νησιών του ΒΑ Αιγαίου και ειδικά της Χίου για το μεταναστευτικό, για να μην μετατραπούν τα νησιά «σε φυλακές ψυχών».

Το καινούργιο ίσως είναι πως τον τελευταίο καιρό σ΄ όλο το μήκος και πλάτος της Ελληνικής Επικράτειας λαμβάνονται αποφάσεις, γίνονται κινήσεις, δημιουργούνται συλλογικότητες που έχουν ως στόχο, την απόρριψη των εγκατάστασης ανεμογεννητριών, φωτοβολταϊκών και των εξορύξεων. Ένα κίνημα που παίρνει καθολικά χαρακτηριστικά και που παρότι υπερασπίζεται την φύση, πάει μακρύτερα από αυτό που έχουμε συνηθίσει ως «οικολογικό», μιας και εναντιώνεται στην καταστροφική για τον λαό και την χώρα πολιτική της «πράσινης ενέργειας».

Ένα κίνημα, που ενώ έχει πανελλαδικά χαρακτηριστικά, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τον τοπικό του χαρακτήρα, να συντονιστεί και να βγει διεκδικητικά στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Εδώ βεβαίως έχουν ευθύνη τα κόμματα της λεγόμενης αριστεράς, που οργανωτικά τουλάχιστον έχουν την δύναμη να προσπαθήσουν κάτι τέτοιο.

Αυτός ο «πατριωτισμός» διασφαλίζει την μαζικότητα των αγώνων και την αποτελεσματικότητα τους και ενισχύει την αυτοπεποίθηση των κινημάτων. Παρόλα αυτά δεν σημαίνει πως είναι οικουμενικός και ομόφωνος. Στο εσωτερικό των κινημάτων αυτών συμπαρασύρονται ταλαντευόμενες δυνάμεις ή υποκρύπτονται εχθρικές δυνάμεις, που εκφράζουν είτε οικονομικά είτε πολιτικά συμφέροντα. Αυτές είναι έτοιμες να βάλουν τροχοπέδη, να αποπροσανατολίσουν και να καπηλευτούν τους αγώνες και πρέπει να αναγνωρίζονται να αποκαλύπτονται και απομονώνονται.

.