Ποια ανοσία αγέλης; Μια αγέλη νεκροζώντανων. Ο λόγος τους, επιθανάτιος ρόγχος. Αυτό δεν είναι θέρετρο, είναι φέρετρο. Βάλτος και γύρω βούρλα. Καμένα και γύρω στάχτες. Δεν είναι Λαμία, είναι λάμια. Μια ανεξίτηλη ντροπή που προστίθεται σε δεκάδες ανεξίτηλες ντροπές. Από αποθήκη ψυχών, αποθήκη σκατόψυχων.

Ο Τραμπάκουλας: «θα φύγουν από δω, έστω και με τραμπουκισμό». Η πηχτή μαγκιά που τα κατάπιε όλα, μνημόνια, ξεπουλήματα και πίσω από τη μάσκα αναπνέει τα απόβλητά της και μουγκανίζει κάτι για λαμόγια και «πες τα, πες τα». «Περνάει απ’ όλη τη Γη μέσα ο κόσμος, δεν μπορούν να μας φέρνουν πρόσφυγες». Να μη χαθεί ο λόγος ο μελίρρυτος. « Περνάει απ’ όλη τη γη μέσα ο κόσμος» Στα κομμάτια και η ανάπηρη γλώσσα. Τι σημασία έχει πια;

Μετρά μόνο η ανάπηρη ψυχή. Περνά από δω όποιος πληρώνει, για να του πλένουμε τα λεκιασμένα σεντόνια, τα αποφάγια, τα απόβλητα, τα ξερατά του μεθυσιού του, φορώντας μάλιστα και το φολκλόρ χαμόγελο μιας συφιλιδικής φιλοξενίας. «Ούιιιι ψυχή μ’! Good γαρδούμπα, ε;» «Δεν μπορούν να φέρουν πρόσφυγες» Παιδιά που είδαν τα σπίτια τους να γκρεμίζονται, τα σχολεία τους να σωριάζονται, περπάτησαν νύχτες στο φόβο, πείνασαν, ξεπάγιασαν, απειλήθηκαν και είδαν τη μάνα τους να βουλιάζει αύτανδρη στον Αχέροντα του Αιγαίου.

Παιδιά και μάλιστα ασυνόδευτα! Ελάχιστα, από τις χιλιάδες που τα κατάπιε η θάλασσα κι από τα 10000 που χάθηκαν, αφού πάτησαν στην Ευρώπη, άλλο σε χειρουργείο εξαγωγής οργάνων κι άλλο σε πορνείο για ευυπόληπτους παιδεραστές. Και δεν υπάρχει κανείς να τα αναζητήσει.

Χαμένα μέσα στην αγέλη των νεκροζώντανων, να παρατηρούν, με τρόμο, τις ύαινες που αλυχτούν, με κομμένη την ανάσα πίσω από τη μάσκα και το βλέμμα πίσω απ’ την καμένη Μόρια. Και ξανά καμένα. Και καμένα και βούρλα.

Αν υπήρχε ένα υπόλειμμα δικαίου, θα αφαιρούσε από τις ύαινες τη γονική μέριμνα. Οι ύαινες δεν μεγαλώνουν παιδιά. Οι φασίστες δεν έφυγαν από πουθενά. Είναι εγκαταστημένοι παντού και είναι σαν τα σκουλήκια των εντέρων. Αφοδεύονται σε τακτικά διαστήματα.

Νίνα Γεωργιάδου