Μ’ έπιασε ένα απ’ αυτό, ένα απ’ τ’ άλλο, τα νευροφυτικά μου, τα οργουελικά μου, όλα μ’ έπιασαν επαρκώς και ταυτοχρόνως. Με το που έσκασε η μάσκα με την ελληνική σημαία πάνω, πίσω από την κάσκα της επιστημοσύνης του… Σωτήρη (βλέπε τοτέμ, «κάτω τα χέρια», τεχνοκράτη, ψάλτη, θεσμικού παράγοντα, πατέρα με τους εννιά τους γιους και με τη μια την κόρη), δεν άντεξα. Ως κόρη κι εγώ πήρα αμέσως τη μάνα, μανούλα, μαμά: «Δεν θ’ αντέξω κι άλλο εγκλεισμό, μαμά!». «Εγώ τι να πω; Που πρέπει να φύγω αύριο με τον πατέρα σου άρον άρον για τις ελιές; Και να μην ξέρω και πότε θα γυρίσω!». Ποια ελληνοφρενική μάσκα, ποια επιστημολογική κάσκα, ποια καραντίνα; Το σενάριο η βασική τροφοδότης μου να λείψει για βδομάδες δεν το είχα φανταστεί. Βλέπεις, τέτοια είμαι. Θες από έλλειψη χρόνου, θες από πλήρη έλλειψη μαγειρικής δεινότητας, αν δεν βάλει τσουκάλι η μάνα, μ’ ελιά και παξιμάδι τη βγάζουμε. «Και γω τι θα τρώω;» ρωτάω απεγνωσμένα. «Μα έχω φτιάξει ψαράκι» με αποστομώνει.

Αμ, τι ψάρι είναι αυτό, ρε μάνα; Εκτός κι αν είναι σαν του γάμου της Κανά, που από ένα γίνηκε χίλια-ένα. Αλλιώς, τι να φτουρίσει!

Με την έξοδο κινδύνου εκτός ελέγχου και την είσοδο τροφοδοσίας εκτός λειτουργίας, επιστρέφω στο ΤV: Με σβησμένη φωνή ο Μητσοτάρχας συνέχιζε τις ανακοινώσεις του, δίπλα στον κολλητό του, τον Σωτήρη. Εγώ, σε απόλυτο αντιπολιτευτικό και υπαρξιακό αδιέξοδο, άκουγα. Και άκουγα και άκουγα…

Κάτι για «ενωμένη ομάδα, με τους πολίτες σύμμαχους» άκουγα (πού, πώς, πότε;), κάτι για «αδιαπραγμάτευτα επιστημονικά δεδομένα» (τόσα χρόνια στα αμφιθέατρα, μήτε για τον Νεύτωνα δεν έχω ακούσει τέτοιο πράμα!), κάτι πως «ξέρει ότι υπάρχει οικονομική ανησυχία» (κάτι θα ‘πιασε τ’ αφτί του, λέω. Οχι ότι κρίνει εξ ιδίων. Ισως κάτι του σφύριξε ο Χαρδαλιάς, εκεί που γυρνοβολάει στις λαϊκές και μοιράζει πρόστιμα). Κάτι πως «θα είμαστε δίπλα στους αδύναμους συμπολίτες μας» – ώπα! Να τος και ο σοσιαλισμός εκ δεξιών της Δεξιάς του πατρός! Κάτι για «ψεκασμένους» ξανάκουσα (α ρε μεγάλε! Που αν βγάλουμε και μετρήσουμε τις ψεκασιές μας ο καθείς, αριστείο θα λάβεις πάλι). Κάτι για «εφησυχασμό πως όλα πέρασαν»… Εκεί κάπου μπερδεύτηκα. Καλέ, εμείς σταθήκαμε στο λιόγερμα της Θηρασιάς να λέμε «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»; Εμείς λέγαμε έναν μόλις μήνα πριν πως «ένα δεύτερο γενικό lockdown είναι σχεδόν αδιανόητο»; Εμείς στοιβάξαμε παιδιά στα σχολεία κι αρρώστους στα νοσοκομεία, αφού διαλύσαμε και πρωτοβάθμια εκπαίδευση και πρωτοβάθμια φροντίδα; Μετά άκουσα και πως τα ΜΜΜ, ως μέσα ΜΑΖΙΚΗΣ μεταφοράς, τι να κάνουμε, λέει, μαζικής θε να ‘ναι(!!!).

Αλλά το τελειωτικό ήρθε από τον ίδιο τον… Σωτήρη. «Εκπληκτοι παρατηρούμε την έξαρση του ιού» είπε.

Σε ποιο εργαστήρι, ή μάλλον σε ποιο πρωθυπουργικό γραφείο τον έχετε χωμένο τον άνθρωπο και δεν τον αφήνετε να δει τι γίνεται παραέξω; Μόνο στην Αψογοτάτη επιτρέπει ο Μητσοτάρχας να πηγαίνει στας Αγγλίας για πίλινγκ και στας Υόρκας για πιλάτες; Πάντα άψογα ντυμένη, με ειδικές κρέμες (και ουχί κρότου) λάμψης, φορώντας τις Van Cleef καρφίτσες της και τα Cartier της μάνας της μάνας της;

Και τι απαντάει ο σύζυγος της Αψογοτάτης στον Σωτήρη; Πως «Ναι. Τα δεδομένα είναι σκληρά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από τον ήχο των αναπνευστήρων στα νοσοκομεία»…

Πραγματικά, αν ήμουν διασωληνωμένος (στις ιδιωτικές ΜΕΘ που τους στέλνουν, πληρώνοντας 1.600 ευρώ τη μέρα -τη μέρα!- από δικά μας χρήματα) και τον άκουγα, δεν ξέρω ποιος θα ‘σκαγε πρώτος: εγώ ή ο αναπνευστήρας!

Την ίδια στιγμή, κάτι 5χρονα αναπνέουν δακρυγόνα (τρώνε και κλομπιές άμα λάχει), η δίκη για τη δολοφονία Ζακ πάει στις καλένδες, κάτι εθελούσιοι ηλίθιοι ή διατεταγμένοι προβοκάτορες διαπομπεύουν πρυτάνεις, η 12χρονη φίλη μου από το χωριό δεν μπορεί να κάνει μάθημα γιατί δεν έχει μήτε δίκτυο μήτε λεφτά για υπολογιστή, ο εργολάβος στη Θεσσαλονίκη θησαυρίζει πάνω σε βυζαντινούς θησαυρούς και νεοέλληνες μιζαδόρους και η Μαρέβα χτενίζεται με χρυσό δικράνι.

Καλά δεν τα λέω, Σώτο μου;

Νόρα Ράλλη