Το Ιερό της Ελευσίνας υπήρξε ένα από πιο σημαντικά αρχαία λατρευτικά κέντρα της αρχαιότητας. Σε αυτό λατρευόταν η Δήμητρα, θεά της φύσης, της γεωργίας και της αγροτικής ζωής, μαζί με την Κόρη της, την Περσεφόνη.
Η σύνδεση της Ελευσίνας με τις δυο θεές οφείλεται στον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα και την αναζήτησή της από τη μητέρα της. Ο μύθος αυτός, χιλιοειπωμένος από ραψωδούς και δραματουργούς, αποτέλεσε έναν από τους πιο αγαπημένους του αρχαίου κόσμου και πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες σε διάφορες εποχές.

Σύμφωνα με τον μύθο η θεά Δήμητρα όταν έφθασε στην Ελευσίνα, έπειτα από πολυήμερη αναζήτηση της κόρης της Περσεφόνης, κάθισε να ξεκουραστεί δίπλα σε ένα πηγάδι, το λεγόμενο Καλλίχορον φρέαρ. Όπως αναφέρει ο περιηγητής Παυσανίας, εκεί τελούνταν από τις γυναίκες της Ελευσίνας, χοροί, που αποτελούσαν μέρος των ιεροτελεστιών προς τιμήν της θεάς.

Η κατασκευή χρονολογείται στα τέλη του 6^ου – αρχές 5^ου αι. π.Χ.  Σήμερα δεν είναι πλήρως ορατή λόγω των μεταγενέστερων κτισμάτων που οικοδομήθηκαν για τη διαμόρφωση της εισόδου του Ιερού κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους (2^ος αι. μ.Χ.).

Το σημερινό βάθος του πηγαδιού είναι 6μ. Το εσωτερικό του έχει επιμελημένη λίθινη επένδυση κατά το πολυγωνικό σύστημα δόμησης. Το στόμιό του αποτελείται από δύο ομόκεντρους δακτυλίους κατασκευασμένους από γκριζογάλανο ελευσινιακό λίθο, «τους καλούς χορούς», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε το 1892 ο ανασκαφέας Δ. Φίλιος. Οι λίθοι συνδέονταν μεταξύ τους με μεταλλικούς συνδέσμους διπλού Τ. Από τους δύο δακτυλίους του στομίου ο κατώτερος είχε διπλή λειτουργία, καθώς χρησίμευε ως αναβαθμός πάνω στον οποίο στέκονταν για να αντλήσουν το νερό, αλλά και ως κάθισμα όπου πιθανόν οι κόρες τραγουδούσαν ύμνους προς τη θεά.

Γύρω από το πηγάδι υπάρχει επίστρωση με πώρινες πλάκες. Ολόκληρος ο χώρος περικλείετο από ψηλό αψιδωτό τοίχο,  πώρινο στη βάση και πλίνθινο στην ανωδομή, με τρεις εισόδους πρόσβασης που ενδεχομένως σχετίζονταν με λατρευτικές τελετές. Ο τοίχος, ίσως το 297 π.Χ., στα χρόνια του Δημήτριου του Πολιορκητή, μετατράπηκε σε χαμηλό στηθαίο, ενώ  καταστράφηκε οριστικά  τον 3^ο αι. μ.Χ.