Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Το τσουνάμι των καταλήψεων στη συντριπτική πλειονότητα των Λυκείων της Αττικής και άλλων περιοχών της χώρας, αλλά και σε πάρα πολλά Γυμνάσια ως αντίδραση στην εγκληματική πολιτική διαχείρισης της πανδημίας από την κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τις αυταρχικές μεθοδεύσεις του ΥΠΑΙΘ για την καταστολή τους, την τηλεκπαίδευση και τις απουσίες, θέτει στο επίκεντρο το δίλημμα Παιδαγωγοί ή «on line χωροφύλακες» για τους εκπαιδευτικούς. Για μια ακόμα φορά το ΥΠΑΙΘ αποδεικνύει ότι έχει βαθιά ριζωμένη την κουλτούρα του αυταρχισμού. Εφαρμόζοντας την κυβερνητική πολιτική πρωταγωνιστεί σε ένα ακόμα επεισόδιο της σειράς «τρόμος και αθλιότητα» στα σχολεία. Με τη λογική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» επιχειρεί να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε «on line χωροφύλακες» με στόχο να αποτελέσουν τον μηχανισμό αναχαίτισης των μαθητικών κινητοποιήσεων.
Τα προβλήματα στα σχολεία κάνουν την καθημερινότητα αφόρητη. Τα διαρκή κρούσματα στα σχολεία, ο συνωστισμός στις τάξεις, οι έντονες άνωθεν πιέσεις για «εξ αποστάσεως» και ανοιχτές κάμερες στις τάξεις με το παραμικρό δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας για όλους τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Το ρεύμα των μαθητικών κινητοποιήσεων φουντώνει καθημερινά. Τα αιτήματά τους σωστά και δίκαια! Ζητούν 15άρια τμήματα, μέτρα υγιεινής και καθαριότητας στα σχολεία, να μην εφαρμοστεί η λαιμητόμος της τράπεζας θεμάτων και τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα του ΥΠΑΙΘ.
Σύμφωνα με την ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί έχουν υποστεί επανειλημμένα παραβιάσεις του εργασιακού τους ωραρίου, ενώ έχουν επιφορτιστεί με καθήκοντα που δεν τους αναλογούν (υπεύθυνοι covid, διανομή self test κα) και έχουν υποχρεωθεί παρανόμως σε επίταξη του προσωπικού τους εξοπλισμού για την τηλεκπαίδευση. Κι όμως αν αποτινάξουμε οι εκπαιδευτικοί τη σκουριασμένη δημοσιυπαλληλίστικη – δουλική νοοτροπία της υποταγής σε άνωθεν κελεύσματα δικτατορίσκων που αυθαιρετούν και παραβιάζουν ακόμα και την αστική νομιμότητα θα κατανοήσουμε ως παιδαγωγοί ότι είναι μονόδρομος και καθήκον η αντίσταση στις διαταγές του ΥΠΑΙΘ για τηλεκπαίδευση: Κανένας νόμος δεν προβλέπει υποχρέωση των εκπαιδευτικών να διαθέτουν ηλεκτρονικό εξοπλισμό ή να χρησιμοποιούν δικά τους μέσα για να κάνουν τηλεκπαίδευση. Εξακολουθούν να είναι σε απόλυτη ισχύ τρεις αποφάσεις της ΟΛΜΕ για ΑΠΟΧΗ: α) από την τηλεκπαίδευση σε περίπτωση κατάληψης, β) από την τηλεκπαίδευση από το σπίτι μας, με δικά μας μέσα, γ) από κάθε είδους live streaming.
Στον Ν. 4807 (ΦΕΚ Α’ 96/11-06-2021) και το Άρθρο 12 αναφέρονται τα παρακάτω: “Η υπηρεσία του φορέα που είναι αρμόδια για την παροχή εξοπλισμού και την πληροφοριακή υποστήριξη, προμηθεύει τον υπάλληλο με τον απαραίτητο και κατάλληλο για την αποτελεσματική εκτέλεση των καθηκόντων του μέσω τηλεργασίας, τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό και τεχνολογική συσκευή (εφεξής «Σταθμός Τηλεργασίας») και παρέχει υποστήριξη για την εγκατάστασή του, εφόσον τούτο είναι επιθυμητό από τον υπάλληλο. Εφόσον, ο φορέας δεν έχει τη δυνατότητα να παράσχει Σταθμό Τηλεργασίας, ο υπάλληλος δύναται, εφόσον το επιθυμεί, να κάνει χρήση του προσωπικού του τεχνολογικού εξοπλισμού”. Οι εκπαιδευτικοί δεν είμαστε υποχρεωμένοι και ως παιδαγωγοί δεν πρέπει να συμμετέχουμε σε καμιά διαδικασία εξ αποστάσεως εκπαίδευσης σε υπό κατάληψη σχολεία λειτουργώντας σαν on line χωροφύλακες του ΥΠΑΙΘ και τη ς κυβέρνησης τιμωρώντας τους μαθητές που επιλέγουν μια μορφή αγώνα.
Οι μαθητές μας συκοφαντούνται και αντιμετωπίζονται σαν κοινοί εγκληματίες, όταν αγωνίζονται και διεκδικούν. Έχουμε χρέος εμείς οι δάσκαλοι της νεολαίας, αφού διδάσκουμε από Αντιγόνη, το αιώνιο σύμβολο της ανυπακοής, μέχρι τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Δ. Σολωμού και το «Αντισταθείτε» του Μ. Κατσαρού να αντισταθούμε στη μετατροπή μας σε «on line χωροφύλακες. Ανεξαρτήτως ειδικότητας, παρόλο που το σύστημα επιδιώκει να είμαστε ιμάντες μεταβίβασης της κυρίαρχης ιδεολογίας, έχουμε χρέος να συμβάλουμε ώστε τα σχολεία να είναι χώροι διαμόρφωσης ελεύθερων και κριτικά σκεπτόμενων πολιτών.
Έχουμε χρέος να θωρακίσουμε τα σχολεία από την επέμβαση της αστυνομίας και των εισαγγελέων διαμορφώνοντας δημοκρατικό κλίμα αλληλεγγύης. Ιδιαίτερα σήμερα που το δικαίωμα των μαθητών και κάθε κοινωνικής ομάδας στον αγώνα, αλλά ακόμα και η σκέψη για απεργία ποινικοποιείται Όταν η βαρβαρότητα επελαύνει και η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση είναι καθήκον. Αναπόφευκτη η αναγκαιότητα να κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα για την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατακτήθηκαν με αίμα και μακροχρόνιους αγώνες.
Έχουμε χρέος να διαχωριστούμε και να μπούμε φραγμός σε μια θλιβερή μειονότητα διευθυντών ή «ανάδελφων» που «ευπειθώς» υποτάσσεται σε έναν διαγκωνισμό ταχύτερης «συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις» της ΥΠΑΙΘ που και παράνομες είναι και ανήθικες. Για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη μόρφωση για όλους χωρίς διακρίσεις και το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Η στήριξη όλων των μαθητών και η υπεράσπιση των μορφωτικών τους δικαιωμάτων συνδέεται αναπόσπαστα με την ανάπτυξη και τον ριζοσπαστικό προσανατολισμό του εκπαιδευτικού κινήματος . Ούτως ή άλλως η αναγκαιότητα της οργάνωσης του ενιαίου παρατεταμένου αγώνα παραμένει, γιατί μόνο έτσι, όπως αποδεικνύει η ιστορία των κοινωνικών αγώνων, μπορούμε να νικήσουμε!
* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος στο 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και του Εκπαιδευτικού Ομίλου
e-prologos.gr
