Η προγραμματισμένη άφιξη στο λιμάνι της Λεμεσού, στις 12 Νοέμβρη, του γεωτρύπανου της Exxon Mobil και η έναρξη γεωτρήσεων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), βρίσκεται στο επίκεντρο της κλιμάκωσης των πολεμικών προειδοποιήσεων, απειλών και προετοιμασιών, για την κατοχύρωση και προστασία δικαιωμάτων και συμφερόντων στην Αν. Μεσόγειο.

Τις εξελίξεις καθορίζουν οι ιμπεριαλιστές, με πρώτους και ισχυρότερους τις ΗΠΑ. Με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, που οι ίδιοι τρέφουν και αναπαράγουν, συγκεντρώνουν τους πολεμικούς  στόλους τους και διαμορφώνουν συμμαχίες «πρόθυμων», επιδιώκοντας τον έλεγχο της περιοχής. Αεροπλανοφόρα, φρεγάτες, υποβρύχια και αεροπλάνα αλωνίζουν την Α. Μεσόγειο αποσπώντας εκβιαστικά «διευκολύνσεις»  και διευρύνοντας τα «δικαιώματά» τους σε αγκυροβόλια, λιμάνια και αεροδρόμια.

Στην γκανγκστερική αυτή πολιτική έχουν εμπλακεί οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου πλειοδοτώντας σε υποτέλεια, προσφέρουν γη, αέρα και θάλασσα στους υπερατλαντικούς προστάτες τους και τους πιστοποιημένους εντολοδόχους τους Ισραήλ και Αίγυπτο. Ακολουθώντας τις «υποδείξεις» στήνουν τριμερείς άξονες, ευελπιστώντας μάλιστα και στην διεύρυνσή τους με την συμμετοχή  των ΗΠΑ. Εξαγγέλλουν δημαγωγικά τη μερική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης, οργανώνουν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις … προσαρμόζονται και προωθούν τις ενεργειακές επιλογές της Ουάσιγκτον, για την “ενεργειακή ασφάλεια” της Ευρώπης, αποσπώντας τους επαίνους του Αμερικάνου πρεσβευτή, νονού του χαρακτηρισμού της χώρας σαν «μεντεσέ» της ευρύτερης περιοχής. Ενεργώντας σαν πειθήνιο όργανο των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και για την προώθηση των γενικότερων επιθετικών τους σχεδίων στην περιοχή εκθέτουν με τους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς τους σε μεγάλο κίνδυνο το λαό μας και την ειρήνη. Κι’ όλα αυτά με την επωδό ότι η «ενίσχυση της στρατηγικής μας συνεργασίας με τις ΗΠΑ δεν στρέφεται ενάντια σε όποια τρίτη χώρα».

Ωστόσο η τουρκική κυβέρνηση δεν «πείθεται» από τέτοιες καθησυχαστικές διακηρύξεις. Ενεργώντας σαν ισχυρή περιφερειακή δύναμη που η πολιτική της έχει διεθνείς επιπτώσεις όπως έδειξε η πρόσφατη τετραμερής Σύνοδος, διευρύνει το «διαπραγματευτικό» της οπλοστάσιο επεκτείνοντας τα πολεμικά τελεσίγραφα πέρα από Αιγαίο, στο Ιόνιο και στη Μεσόγειο, επιδιώκοντας να νομιμοποιήσει και να κατοχυρώσει με την υποστήριξη των όπλων, τα κατοχικά «κεκτημένα» σε Κύπρο, Συρία και Ιράκ.

Στα πλαίσια αυτά ο Ερντογάν, επανέλαβε πρόσφατα ότι: «Δεν θα επιτρέψουμε τον φυσικό πλούτο της ανατολικής Μεσογείου να τον εκμεταλλευτούν κάποιοι άλλοι … Δεν θα δεχτούμε προσπάθειες απόσπασης φυσικών πόρων από τη χώρα μας, την Κύπρο ή στην ανατολική Μεσόγειο …  Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στη Μεσόγειο ή στο Αιγαίο άρχισαν να συνειδητοποιούν πόσο μεγάλο λάθος έκαναν». Με το γνώριμο ύφος, ο Τούρκος ηγέτης είπε ότι «δεν θα αφήσουμε σε κανέναν ληστή να εκμεταλλευτεί τα συμφέροντά μας στην περιοχή».

Και ο υπουργός Άμυνας Ακάρ, συμπλήρωσε: “Πρέπει να γνωρίζουν όλοι ότι δεν θα πετύχει κανένα σχέδιο στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο στο οποίο δεν συμμετέχουν η Τουρκία και η Βόρεια Κύπρος”.

Οι απειλητικές διακηρύξεις δεν μένουν στα λόγια. Συνοδεύονται με ολοένα και πιο πυκνές και εκτεταμένες παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου και «δεσμεύσεις», για ναυτικές ασκήσεις, θαλάσσιων περιοχών που κουτσουρεύουν την κυριαρχία των ελληνικών νησιών και της Κύπρου, αποδίδοντάς την αυθαίρετα στην δικαιοδοσία της «γαλάζιας πατρίδας».