Είναι η άλλη όψη ή μήπως είναι η βασική; Ο κορονοϊός είναι πραγματικός. Οι θάνατοι από τον ιό είναι πραγματικοί. Η παγκόσμια υστερία είναι πραγματική. Είναι όμως δικαιολογημένη;

Οι διαπιστώσεις των ερευνών στην ίδια την Κίνα λένε πως το 81% των λοιμόξεων είναι ήπιες, πως μόνο το 5% των κρουσμάτων είναι κρίσιμα για τον ασθενή και το ποσοστό των θανατηφόρων κρουσμάτων είναι 2,3%.

Στην επαρχία Χουμπέι, όπου είναι το επίκεντρο και έχει εκδηλωθεί το 94% των κρουσμάτων, η θνησιμότητα φθάνει το 2,9%, ενώ στην υπόλοιπη Κίνα είναι μόνο 0,4%.

Το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας (σχεδόν 15%) αφορά άτομα άνω των 80 ετών.

Η καμπύλη εξέλιξης της επιδημίας στην Κίνα δείχνει κορύφωση των συμπτωμάτων στις 23 έως 26 Ιανουαρίου και στη συνέχεια μια αργή μείωση, πιθανώς επειδή έχουν φέρει αποτέλεσμα τα αυστηρά μέτρα περιορισμού των κινεζικών αρχών, χωρίς να αποκλείεται νέα έξαρση.

Ωστόσο από το Δεκέμβριο που ξέσπασε το πρόβλημα ο πλανήτης είναι ανάστατος.

Προχθές στην Ουκρανία κάτοικοι επιτέθηκαν σε ανθρώπους που ήρθαν από την Κίνα.

Στην Ελλάδα τα κανάλια παίζουν αδιάκοπα επιλεγμένες ειδήσεις, πληροφορίες, σχόλια, πριν μερικές ημέρες μας έδειχναν πως κινέζοι αστυνομικοί χτυπούσαν και έπαιρναν σηκωτούς από τα σπίτια τους ανθρώπους που αρνούνταν να εξεταστούν, κάνοντας ακόμα μια φορά σαφή αναφορά στην ανελευθερία της χώρας (ενώ τα ΜΑΤ της Αθήνας που βγάζουν σηκωτούς πρόσφυγες και μετανάστες από τις καταλήψεις δεν τα βλέπουν, δεν τα ακούν και κυρίως δεν μιλάνε γι’ αυτό), αλλά δεν λένε τίποτα για τα γιγάντια μέτρα που έχουν ληφθεί στη αχανή χώρα, όπως είναι η διακοπή λειτουργίας του δημοσίου και μεγάλων εργοστασιακών μονάδων, και τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα έναν, προς το παρόν τουλάχιστον, έλεγχο της κατάστασης.

Συχνά μιλάμε, δικαίως, για τον κόσμο μας που έγινε πολυπολικός. Διαπιστώνουμε και πάλι πως η μεγάλη έμπνευση του Φουκουγιάμα τη δεκαετία του ’90 πως έχουμε φτάσει στο τέλος της Ιστορίας καθώς η κυριαρχία της αμερικάνικης αυτοκρατορίας είναι απόλυτη, αποδείχτηκε μια απάτη.

(Όσα πρωτότυπα ακούσαμε είχαν ξαναειπωθεί πολύ παλιά. Την εποχή της μεγάλης ρωμαϊκής δόξας, γύρω στο 90 π.χ., ο Ποσειδώνιος ήταν ο πιο διάσημος σοφός. Είχε σπουδάσει στην Αθήνα και είχε ταξιδέψει πολύ στις ρωμαϊκές επαρχίες τις οποίες είχε χαρακτηρίσει “ανθρώπινη κοινοπολιτεία”. Αυτός λοιπόν ο Ποσειδώνιος ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε και λανσάρισε την ιδέα πως η Ιστορία έφτανε στο τέλος της, καθώς η ρωμαϊκή κυριαρχία δεν χωρούσε αμφισβήτηση. Η νέα τάξη που έφερνε στον κόσμο, έλεγε, ήταν αντανάκλαση της τάξης του σύμπαντος και κατά συνέπεια, τίποτα δεν μπορεί να γίνει πέραν αυτού. Η τελειότητα του κόσμου είχε επέλθει. Άρα, υποστήριζε, οι υπήκοοι της Ρώμης είχαν ηθική υποχρέωση να δεχτούν τη μοίρα τους και σύντομα θα εξαλείφονταν οι πολιτισμικές και γεωγραφικές διαφορές).

Τελειώνοντας ο 20ος αιώνας μας άφησε στο έλεος μια υπερδύναμης η οποία βγήκε νικήτρια από τον ψυχρό πόλεμο (όπως και στους άλλους δυό μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα, αλλά σε κανέναν από τους μικρούς, Κορέα, Βιετνάμ…) και στον ορίζοντα αντίπαλος δεν φαινόταν. Η δεκαετία του ’90 ήταν η εποχή του θριάμβου. Αλλά κι αυτός ο ρωμαϊκός θρίαμβος κράτησε λίγο. Δέκα χρόνια μετά η κυριαρχία τέθηκε υπό αμφισβήτηση.

Δεν είναι δουλειά του παρόντος κειμένου να ασχοληθεί με τα πεδία υποχώρησης της ισχύος. Ωστόσο χρειάζεται να μην μας διαφεύγει πως σε αυτόν τον πολυπολικό κόσμο ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός δεν έχει κλονιστεί. Ο εποικισμός της συνείδησης, των συνηθειών, των αληθειών, της εικόνας και της σκέψης, συνεχίζεται με αυξανόμενη ένταση, υπογραμμίζοντας την κυριαρχία του ιμπέριουμ, το οποίο αμφισβητείται όταν θέλει να επιβάλλει το δικό του τρόπο οικονομικής συμπεριφοράς, αλλά  όχι όταν επιβάλλει τον δικό του τρόπο σκέψης. Ο ρωμαϊκός τρόπος ζωής, οι επαύλεις, η εκμετάλλευση των δούλων, τα συμπόσια, οι θεοί και οι θυσίες, παρέμεναν ζωντανά όταν η ρωμαϊκή κυριαρχία έπνεε τα λοίσθια.

Αυτός ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο οι αμερικάνικες ταινίες κατώτατης ποιότητας που παίζονται χωρίς διακοπή και χωρίς καμιά σχεδόν εξαίρεση σε όλα, μα σε όλα, τα ιδιωτικά κανάλια, είναι πως μπορεί να σκορπάει όποια ώρα θέλει έναν ιό πανικού, στη χρειαζούμενη διαβάθμιση.

Σκορπά έναν τρόμο στον πλανήτη, στρέφει την προσοχή αλλού, στοχοποιεί εκείνον που αμφισβητεί την πολιτική και οικονομική κυριαρχία του. Κι οι ακόλουθοι στην κάθε χώρα πολλαπλασιάζουν τον ιό της “πληροφορίας” και του τρόμου (ανάλογα χειρίζονται και το μεγάλο θέμα των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών).

Εν τω μεταξύ, σαν τα εμβόλια του Αβραμόπουλου για τα οποία ξοδεύτηκαν εκατομμύρια ευρώ και έμειναν στα αζήτητα (αλλά η εταιρεία τα κονόμησε), η χώρα μας πήρε αυστηρά μέτρα (μας διαβεβαιώνει ο αρμόδιος υπουργός) για τον κορονοϊό. Μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιαστεί κρούσμα στην Ελλάδα, ωστόσο πέθαναν μέχρι τώρα 60 άνθρωποι από τη γρίπη.  

Θέλοντας να μας ξαναπούν, αν δεν το καταλάβαμε, ποιοί είναι ακόμα τα αφεντικά.

Ας έχουμε στο νου μας. Η pax Romana έκλεισε με την επιστροφή στη βαρβαρότητα…

Θανάσης Σκαμνάκης – Kommon.gr