του Θανάση Σκαμνάκη

Όταν ο πραγματισμός αντικαθιστά την πραγματικότητα και κυρίως τη σημασία της δικαιοσύνης οι αρχαίοι θεοί αποσύρονται στα ανασφαλή καταλύματά τους, επιστρέφουν στην ανυπαρξία τους, το παρελθόν δεν διεκδικεί τη μνήμη και τη γνώση καθώς αμετροεπείς απόγονοι λυμαίνονται τις πεδιάδες και οι Κύκλωπες, οι Κίρκη, οι Λαιστρυγόνες νικούν, μετατρέποντας τη Μεσόγειο σε ένα πεδίο θρήνου και αδικοπραγίας.

Αν μετατρέψουμε τη θάλασσα σε οικόπεδα όπου διαμοιράζονται τα ιμάτια των υπαρξιακών μας ονείρων, και των ποιητών τους, αν αναζητήσουμε το νόημα της ύπαρξης μας σε άνευ φόβου και ελέους εξορύξεις, αν εξισορροπήσουμε τη δύναμη της φύσης με τη δύναμη της υπερδύναμης, αν εκποιήσουμε την αριστερή μας πατέντα επιζητώντες το ρεαλισμό των κυρίαρχων, ιδεών και δυνάμεων, αν συμβαίνουν όλα αυτά που έχουν συμβεί, τότε εκείνοι που δολοφονούν μπορεί να είναι νόμιμοι, μη δε και ηθικοί. Κι εκείνοι που δολοφονούνται μπορεί να είναι εκτός κλίματος και εποχής.

Αυτά συμβαίνουν στον μικρό μας κόσμο. Αναζητούμε τρόπους να αυξήσουμε τα εισοδήματά μας, να πληρώσουμε το χρέος της χώρας, να αντισταθμίσουμε τις οφειλές μας στην ιστορική μας πορεία, να κατατροπώσουμε τους διεκδικητές γείτονές μας, και συμμαχούμε με το Ισραήλ του Νετανιάχου και τoν παγκόσμιο υπερατλαντικό μεγατρομοκράτη που έχει μετατρέψει το έγκλημα σε νόμο. Κι όταν έρθει η στιγμή της πληρωμής μέσα στην οδύνη, στην οποία έχει συμβάλλει και η δική μας αβελτηρία – καθώς πιστέψαμε πως το εφικτό είναι ό,τι διδάσκει η εκπαιδευτική του αμοραλισμού τηλεόραση – μένουμε έκθαμβοι, μα πως έγινε έτσι ο κόσμος; Και μέσα μας ίσως και να σκιρτά μια σκέψη πως ο ληστής μπορεί να έχει και δίκιο, καθώς υπερασπίζεται τη λεία του με νομιμοποιημένο από τη διεθνή κοινότητα (δηλαδή τη μητρόπολη που απονέμει τη δικαιοσύνη) τρόπο.

Ας μας συγχωρέσουν εκείνοι (και από την εδώ πλευρά του φάσματος) που κατά καιρούς έβγαλαν τη γλώσσα προκλητικά στους υπερασπίζοντες τους Παλαιστίνιους, και έγραφαν πως η αντίσταση και αντίθεση στην πολιτική του Ισραήλ, συνιστά έναν σύγχρονο αντισημιτισμό. Ας μας συγχωρήσουν οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες που ανταλλάσσουν θερμά φιλιά και παρουσίες στις εκδηλώσεις της ισραηλινής πρεσβείας. Ας μας συγχωρήσουν οι πολιτικοί που θεωρούν σύμμαχη χώρα το Ισραήλ, σε μια επίδειξη πολιτικού ρεαλισμού, καθώς λένε.

Αλλά έχουν μερίδιο στο συντελούμενο έγκλημα. Στο έγκλημα διαρκείας.

Για άλλη μια φορά ο πραγματισμός αποδεικνύεται συνενοχή. Κι όταν το έγκλημα συντελείται αθώοι είναι μόνο εκείνοι που βρίσκονται πάντα στην πλευρά των θυμάτων. Όσο για εκείνους που δήλωναν πως είμαστε όλοι Αμερικανοί, τότε με τους δίδυμους πύργους, που δήλωναν Charlie Hebdo  κατά τη δολοφονική επίθεση στο γαλλικό περιοδικό, περιμένετε πως θα νοιώσουν Παλαιστίνιοι τώρα που οι Παλαιστίνιοι βομβαρδίζονται από το Ισραήλ; Μπα, δεν είναι κομιλφό.

Εν τέλει, και πάλι, ο μόνος ρεαλισμός είναι η υπεράσπιση του αδύναμου και της δικαιοσύνης. Απέναντι σε Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες, Κίρκη, Σκύλα και Χάρυβδη, απέναντι στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. 

πηγή: kommon.gr