«Τα σχολεία ανοίγουν αύριο με τις καλύτερες συνθήκες. Σήμερα είναι μία ευχάριστη μέρα» δήλωσε χθες ο υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου.
Λίγες μέρες πριν, σε συνέντευξή του  με αφορμή την παρουσίαση του νέου Λυκείου και του συστήματος πρόσβασης ο Υπουργός Παιδείας δεν έχασε την ευκαιρία να δηλώσει ότι «Είμαστε πανέτοιμοι, δεν είμαστε μόνο έτοιμοι… το μεγάλο μας ερώτημα είναι γιατί εδώ και τόσες δεκαετίες δεν είχαμε αυτή την κανονικότητα».
Η «κανονικότητα», λοιπόν, επανέρχεται, σύμφωνα με τον Υπουργό Παιδείας.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΛΥΚΟ
Όλες οι παρεμβάσεις που έγιναν την περίοδο 2011 – 2017, σύμφωνα με τους Υπουργούς Παιδείας, έγιναν “για παιδαγωγικούς και εκπαιδευτικούς λόγους” και είχαν στόχο την “ποιοτικότερη εκπαίδευση”. Οι αναβαθμισμένες πολιτικές επικοινωνίας και οι «φαεινές» ιδέες αντιμετώπισης των κενών αποτέλεσαν τα μόνιμα καύσιμα για τις δηλώσεις, κάθε φορά, λίγο πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Και όλα αυτά όταν για 9η συνεχή χρονιά έχουμε μηδενικούς διορισμούς εκπαιδευτικών!
Όταν, λοιπόν ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι «φέτος επιτέλους επιστρέφουμε στην κανονικότητα». Μάλιστα. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε και να αποδεχτούμε ότι όλα αυτά που ζούμε είναι «κανονικά». Από κει που μας λέγανε ότι οι πολιτικές που εφαρμόζουν τις εφαρμόζουν «γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς», τώρα μας λένε ότι έτσι πρέπει να είναι! Ο πατέρας να αποδεχτεί ότι το κορίτσι του δεν θα δουλέψει γιατί αυτό είναι το «κανονικό», ότι οι δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί που μάτωσαν οι ίδιοι και οι γονείς τους για να σπουδάσουν δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικούν μια θέση στο σχολείο αφού η πρόσληψή τους μπορεί «να βλάψει την ψυχική υγεία των μαθητών τους».
Να αποδεχτούμε ότι είναι εκτός νόμιμης συζήτησης τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών γιατί έρχονται «σε αντίθεση με τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών»! Να ξεχάσουμε δηλαδή το αυτονόητο ότι μορφωτικό δικαίωμα δεν υπάρχει χωρίς να υπάρχουν εκπαιδευτικοί! Να αποδεχτούμε λοιπόν ότι είναι πια «κανονικότητα» οι μηδενικοί διορισμοί, η μείωση των δαπανών για τα σχολεία, να μην υπάρχουν στελεχωμένες και μόνιμες δομές και προσωπικό για όλες τις εκπαιδευτικές ανάγκες.

Η «μεταμνημονιακή» σχολική χρονιά αρχίζει με συμβασιούχους ελαστικά εργαζόμενους εκπαιδευτικούς, που θα κληθούν να στελεχώσουν τα σχολεία αναπληρώνοντας τους εαυτούς τους. Ακόμα και από τους πανηγυρισμούς για τις 19.480 προσλήψεις αναπληρωτών, αυτό που τελικά μένει, είναι οι τεράστιες ανάγκες της Εκπαίδευσης που άφησε ακάλυπτες η 9ετής αδιοριστία, ενώ φυσικά δεν λείπουν τα κενά.

Την ίδια στιγμή, τα σχολεία ανοίγουν πληγωμένα από τις περικοπές και τον «εξορθολογισμό» του κόστους, σε όλο το φάσμα της λειτουργίας τους.

«Κανονικότητα» είναι να υπάρχουν εκπαιδευτικοί που κομματιάζονται σε τρία και πέντε σχολεία, να κάνουν ό,τι μάθημα υπάρχει όπου υπάρχει, ζωές που μετριούνται σε ώρες στο myschool, εκπαιδευτικοί που θα μετακινούνται όπου ζητηθεί και όταν ζητηθεί, αρκεί την ημέρα του αγιασμού να παραταχθούν χαμογελαστοί για τη φωτογραφία των δελτίων ειδήσεων.