Ένα χρόνο μετά την παραίτησή του υπό την πίεση των μαζικών διαδηλώσεων, ο Σάαντ Χαρίρι έλαβε και πάλι εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, δεσμευόμενος να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, ως όρο για να αποδεσμευτεί διεθνής βοήθεια, καθώς η οικονομία του Λιβάνου καταρρέει. Προερχόμενος από αστική πολιτική οικογένεια και έχοντας διατελέσει ήδη τρεις φορές πρωθυπουργός, ο Χαρίρι -επικεφαλής του μεγαλύτερου σουνιτικού κόμματος- επανέρχεται στο πολιτικό προσκήνιο. Παραδοσιακά έχει τη στήριξη των ΗΠΑ και της Γαλλίας και δεν είναι τυχαίο ότι δεσμεύτηκε να υιοθετήσει μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται στη “γαλλική πρωτοβουλία” που παρουσίασε ο Μακρόν σε πρόσφατη επίσκεψή του στο Λίβανο.

Στην οικονομική κατάρρευση, την υποτίμηση του νομίσματος, τους περιορισμούς στις αναλήψεις και τις μεταφορές στο εξωτερικό χρημάτων, προστέθηκε η πανδημία του κορονοϊού και η φονική έκρηξη της 4ης Αυγούστου στη Βηρυτό. Ο Λίβανος έχει ήδη ξεκινήσει συζητήσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με στόχο ένα πρόγραμμα “διάσωσης”, βλέπε μνημόνιο. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το είδος των μεταρρυθμίσεων που δρομολογούνται ως προαπαιτούμενα για την αποδέσμευση οποιασδήποτε βοήθειας. Την ίδια στιγμή η Ουάσιγκτον επιμένει στη στοχοποίηση της Χεζμπολάχ, η οποία δεν πρότεινε υποψήφιο πρωθυπουργό. Ο βασικός της όμως σύμμαχος, το κίνημα Αμάλ, στηρίζει τον Χαρίρι.

Σε κάθε περίπτωση, η βαθειά οικονομική και κοινωνική κρίση σε έναν πολιτικά ασταθή Λίβανο δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί από φθαρμένα πολιτικά στελέχη του συστήματος, όπως είναι ο Χαρίρι. Οι κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις παραμένουν οξυμένες και ο λαϊκός παράγοντας δύσκολα θα αποδεχθεί τα δρομολογούμενα αντιλαϊκά μέτρα υπό την υψηλή καθοδήγηση του ΔΝΤ και των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που επί δεκαετίες ποδηγετούν την πολύπαθη αυτή χώρα.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος