Χρόνια πολλά, όμορφα κι ελεύθερα!
Κάθε νύχτα να κρύβει μια μικρή ανάσταση.
Ας ψευδίζει και λίγο κι ας είναι μόνο ανάταση.
Απ’ ό τι φαίνεται θέλει πολύ δρόμο για να γίνει εμπρόθετη,
και να την πούμε επανάσταση.
Ως τότε ας είναι η ζωή μας τουλάχιστον, ανάστατη.
Να μην ισοπεδώνεται στην ερημιά των μέσα τοίχων,
να μην εφησυχάζει.
Να αλαφιάζεται με τα όνειρα, να εξοργίζεται με τις σιωπές,
να σκιρτά στο άνθισμα των γερανιών, στο βουητό της μέλισσας,
στο φούσκωμα της αμαρυλλίδας, που σχίζει το χώμα
και ανασταίνεται με κόκκινα φύλλα και υγρό ύπερο.
Δεν μεταθέτω καμιά προδοσία στον Ιούδα.
Αναλαμβάνω το δικό μου μικρό μερίδιο για όσα δεν έκανα
Τα Μυστικά Δείπνα θέλουν ανθρώπους αποφασισμένους,
πιπεράτα πιάτα και γλυκά κρασιά.
Όχι ξενέρωτες αποστάσεις κι εγκιβωτισμένες συναθροίσεις.
Το Ω Γλυκύ μου Έαρ να μην αφήνει το κάλλος του να δύσει.
Στο Κύμα της θαλάσσης να καταποντίζονται οι διώκτες
και ν’ αρμενίζουν οι κυνηγημένοι.
Το Όρος των Ελαιών που πριονίσαμε και το καταπατήσαμε,
καιρός να το αναδασώσουμε.
Πάλι καλά που μας κάνει η γη το χατήρι και φέρνει την αέναη Λαμπρή της.
Θα παραμένω πάντα αναστατωμένη και ανάστατη,
ελπίζοντας σ’ ένα βαθυκόκκινο αυγό που θα σπάσει με μεγάλο κρότο.

Νίνα Γεωργιάδου