Αναδημοσιεύουμε άρθρο της σύνταξης της Λαϊκής Ημερησίας, του περιοδικού “Κόκκινη Σημαία” και της “Ημερησίας του Απελευθερωτικού Στρατού”. To άρθρο αυτό είχε δημοσιευθεί στην Κίνα το 1970, με αφορμή τα 100χρονα από τη γέννηση του Λένιν

Το λάβαρο του λενινισμού είναι ακατανίκητο

Στις 22 Απρίλη αυτού του χρόνου συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Λένιν. Οι μαρξιστές-λενινιστές, το προλεταριάτο και οι επαναστατικοί λαοί γιορτάζουν παντού σ’ όλο τον κόσμο αυτή την ημέρα ιστορικής σημασίας με τον πιο μεγάλο σεβασμό για το μεγάλο Λένιν.

Μετά το θάνατο του Μαρξ και του Ένγκελς, ο Λένιν υπήρξε ο μεγάλος ηγέτης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ο μεγάλος δάσκαλος του προλεταριάτου και όλων των καταπιεζόμενων λαών του κόσμου. Το 1871, ένα χρόνο μετά τη γέννηση του Λένιν, ξέσπασε η επανάσταση της Παρισινής Κομμούνας. Αυτό ήταν η πρώτη προσπάθεια του προλεταριάτου, να ανατρέψει τη μπουρζουαζία. Όταν ο Λένιν άρχιζε την επαναστατική του δράση, ο κόσμος έμπαινε στην εποχή του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης, στα τέλη του 19ου αιώνα με αρχές του 20ού. Στον αγώνα του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον οπορτουνισμό κάθε είδους και ιδιαίτερα ενάντια στο ρεβιζιονισμό της 2ης Διεθνούς, ο Λένιν κληρονόμησε το μαρξισμό, τον υπερασπίστηκε, τον ανάπτυξε παραπέρα και τον έφερε σε ένα νέο και πιο υψηλό στάδιο, στο στάδιο του Λενινισμού. Όπως ακριβώς είπε ο Στάλιν, “ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης” (Στάλιν, Οι βάσεις του Λενινισμού).

Ο Λένιν ανάλυσε τις αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού, αποκάλυψε τους νόμους που τον διέπουν και έλυσε μια σειρά σημαντικά προβλήματα της προλεταριακής επανάστασης στην εποχή του ιμπεριαλισμού, καθώς και το πρόβλημα ότι ο σοσιαλισμός “θα νικήσει πρώτα σε μια χώρα ή σε περισσότερες χώρες” (Λένιν, Το στρατιωτικό πρόβλημα της προλεταριακής επανάστασης). Διατύπωσε τη θέση ότι το προλεταριάτο πρέπει να αναλάβει την ηγεσία στην αστικοδημοκρατική επανάσταση και καθοδήγησε το ρώσικο προλεταριάτο σε μια γενική δοκιμή, στην επανάσταση του 1905. Κάτω από την ηγεσία του, η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, πραγματοποίησε τη βασική αλλαγή από τον παλιό κόσμο του καπιταλισμού στο νέο κόσμο του σοσιαλισμού, ανοίγοντας μια καινούργια εποχή στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Η θεωρητική και πραχτική συμβολή του Λένιν στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης ήταν εξαιρετικά μεγάλη.

Μετά το θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν παράλαβε σαν κληρονομιά και υπερασπίστηκε την υπόθεση του λενινισμού στους αγώνες του ενάντια στους ντόπιους και ξένους ταξικούς εχθρούς, όπως και ενάντια στους δεξιούς και “αριστερούς” οπορτουνιστές μέσα στο κόμμα. Καθοδήγησε το σοβιετικό λαό να συνεχίσει την πορεία του σοσιαλιστικό δρόμο και να κερδίσει μεγάλες νίκες. Στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ο σοβιετικός λαός κάτω από την καθοδήγηση του Στάλιν, αποτέλεσε κύρια δύναμη στην απόκρουση της φασιστικής επίθεσης και πρόσφερε λαμπρές υπηρεσίες, που θα μείνουν για πάντα αθάνατες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι κινέζοι κομμουνιστές και ο κινέζικος λαός, δεν θα ξεχάσουν ποτέ, ότι ακριβώς στο λενινισμό βρήκαν το δρόμο της απελευθέρωσής τους. Ο σύντροφος Μάο Τσε Τουνγκ λέει: “Οι χαιρετιστήριες ομοβροντίες της Οχτωβριανής Επανάστασης μάς έφεραν το μαρξισμό-λενινισμό”. “Οι κινέζοι ανακάλυψαν το μαρξισμό-λενινισμό, αυτή την παγκόσμια εφαρμόσιμη αλήθεια, και το πρόσωπο της Κίνας άρχισε να αλλάζει” (Μάο Τσετούνγκ, Για τη δημοκρατική διχτατορία του λαού) και τόνισε “Ο κινέζικος λαός θεωρούσε πάντα την κινέζικη επανάσταση σα μια συνέχιση της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης” (Λόγος του Προέδρου Μάο στις 17 Απρίλη 1957).

Με τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, ο σύντροφος Μάο Τσετούνγκ έλυσε δημιουργικά τα βασικά προβλήματα της κινέζικης επανάστασης και οδήγησε τον κινέζικο λαό στους πιο παρατεταμένους, σκληρούς, δύσκολους και πολύπλοκους επαναστατικούς αγώνες και επαναστατικούς πολέμους που γνώρισε ποτέ η ιστορία της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης και στη νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα, τη μεγάλη αυτή χώρα της Ανατολής. Αυτό αποτελεί την πιο μεγάλη νίκη της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Ζούμε τώρα σε μια νέα μεγάλη περίοδο της παγκόσμιας επανάστασης. Σε σχέση με την εποχή του Λένιν, η διεθνής κατάσταση έχει υποστεί συγκλονιστικές αλλαγές. Η εξέλιξη ολόκληρης της παγκόσμιας ιστορίας επιβεβαίωσε την ορθότητα των επαναστατικών διδαγμάτων του Λένιν, απόδειξε ότι το λάβαρο του λενινισμού είναι ακατανίκητο. Όμως η ιστορία έχει τις στροφές και τα γυρίσματά της. Ακριβώς όπως μετά το θάνατο του Ένγκελς εμφανίστηκε ο ρεβιζιονισμός των Μπερνστάιν-Κάουτσκυ, έτσι εμφανίστηκε και μετά το θάνατο του Στάλιν ο ρεβιζιονισμός των Χρουστσώφ- Μπρέζνιεφ. Έντεκα χρόνια μετά την άνοδο του Χρουστσώφ στην εξουσία, επήλθε σχίσμα μέσα στη ρεβιζιονιστική κλίκα και ο Χρουστσώφ αντικαταστάθηκε από το Μπρέζνιεφ. Και τώρα το πρόσωπο αυτό διευθύνει στη Σοβιετική Ένωση τη “γιορτή” για τα εκατόχρονα από τη γέννηση του Λένιν. Ο Λένιν λέει: “Στην ιστορία συνέβαινε πάντα τα ονόματα των επαναστατών ηγετών, των δημοφιλών ανάμεσα στις καταπιεζόμενες τάξεις, μετά το θάνατό τους να προσπαθούν οι εχθροί τους να τα οικειοποιηθούν για να εξαπατήσουν τις καταπιεζόμενες τάξεις” (Λένιν, Ο ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του σοσιαλισμού).

Αυτό ακριβώς κάνουν οι αποστάτες Μπρέζνιεφ και οι όμοιοί του με το μεγάλο Λένιν. Στις λεγόμενες “Θέσεις” τους για τα εκατόχρονα από τη γέννηση του Β.Ι.Λένιν, έχουν την αναίδεια να παραποιούν τη μεγάλη εικόνα του Λένιν, του επαναστάτη δασκάλου του προλεταριάτου και να σερβίρουν για λενινισμό τις ρεβιζιονιστικές τους ανοησίες. Υποκρίνονται ότι τάχα γιορτάζουν το Λένιν, στην πραγματικότητα όμως, σφετερίζονται το όνομα του Λένιν για να πραγματοποιήσουν πιο έντονα το σοσιαλιμπεριαλισμό τους, το σοσιαλφασισμό και το σοσιαλμιλιταρισμό. Τι φοβερή ύβρις προς το Λένιν! Σήμερα, τα αγωνιστικά μας καθήκοντα είναι να ξεσκεπάζουμε την προδοσία του λενινισμού από τους σοβιετικούς αποστάτες ρεβιζιονιστές, να αποκαλύπτουμε την ταξική φύση του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, σοσιαλιμπεριαλισμού, να τονίζουμε τον ιστορικό νόμο ότι ο σοσιαλιμπεριαλισμός θα συντριβεί αναπόφευκτα όπως και ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός, να προωθούμε παραπέρα το μεγάλο αγώνα των λαών του κόσμου ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, το σοβιετικό ρεβιζιονισμό και όλη την αντίδραση. Και σ’ αυτό έγκειται η μεγάλη σημασία του γιορτασμού για τα εκατόχρονα από τη γέννηση του Λένιν.

Το βασικό ζήτημα του λενινισμού είναι η διχτατορία του προλεταριάτου

Στον αγώνα του ενάντια στον οπορτουνισμό και το ρεβιζιονισμό, ο Λένιν τόνισε επανειλημμένα ότι το βασικό ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης είναι η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας με τη βία, η συντριβή της κρατικής μηχανής της μπουρζουαζίας και η εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Ο Λένιν λέει: “Το αστικό κράτος δε μπορεί να το αντικαταστήσει το προλεταριακό κράτος (διχτατορία του προλεταριάτου) με την “απονέκρωση”, αλλά κατά γενικό κανόνα, μόνο με τη βίαιη επανάσταη” (Λένιν, Κράτος & Επανάσταση). Ο Λένιν λέει ακόμη ότι η θεωρία του Μαρξ για τη διχτατορία του προλεταριάτου “συνδέεται αδιάσπαστα με ολάκερη τη διδασκαλία του για τον επαναστατικό ρόλο του προλεταριάτου στην ιστορία. Η ολοκλήρωση αυτού του ρόλου είναι η προλεταριακή διχτατορία” (Λένιν, Κράτος & Επανάσταση). Η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι ο δρόμος του προλεταριάτου για την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτο με τη βίαιη επανάσταση.

Γύρω στην περίοδο της Οχτωβριανής Επανάστσαης, ο Λένιν συνόψισε τη νέα επαναστατική πραχτική και ανάπτυξε παραπέρα τη μαρξιστική θεωρία της διχτατορίας του προλεταριάτου. Τόνισε ότι η σοσιαλιστική επανάσταση καλύπτει “μιαν ολόκληρη εποχή ταξικών συγκρούσεων” (Λένιν, Η σοσιαλιστική επανάσταση και το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση) και ότι “όσο δεν έχει τελειώσει η εποχή αυτή, οι εκμεταλλευτές τρέφουν αναπόφευκτα την ελπίδα της παλινόρθωσης και αυτή η ελπίδα μεταβάλλεται σε απόπειρες παλινόρθωσης” (Λένιν, Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκυ). Για αυτό πίστευε ότι η διχτατορία του προλεταριάτου “είναι απαραίτητη…όχι μόνο για το προλεταριάτο, που ανάτρεψε την αστική τάξη μα και για ολάκερη ιστορική περίοδο, που χωρίζει τον καπιταλισμό από τη “χωρίς τάξεις” κοινωνία, από τον κομμουνισμό” (Λένιν, Κράτος & Επανάσταση).

Σήμερα, που γιορτάζουμε τα εκατόχρονα από τη γέννηση του Λένιν, έχει ζωτική σημασία να μελετούμε ξανά τις λαμπρές αυτές θέσεις του Λένιν. Όπως είναι γνωστό, η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα πρόδοσε το λενινισμό και την Οχτωβριανή Επανάσταση σ’ ό,τι αφορά το βασικό ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης και της διχτατορίας του προλεταριάτου. Πολύ πρωτύτερα, όταν ο Χρουστσώφ άρχισε να φανερώνει τα ρεβιζιονιστικά χαρακτηριστικά, ο σύντροφος Μάο Τσετούνγκ τόνισε διορατικά: “Νομίζω ότι υπάρχουν δύο “σπαθιά”: το ένα είναι ο Λένιν και το άλλο ο Στάλιν. Το σπαθί Στάλιν εγκαταλείφθηκε τώρα από τους ρώσους. Όσον αφορά το σπαθί Λένιν, εγκαταλείφθηκε κι αυτό τώρα ως ένα ορισμένο σημείο από μερικούς ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης; Κατά τη γνώμη μου, εγκαταλείφθηκε ήδη σ’ αρκετά μεγάλο βαθμό. Ισχύει ακόμη η Οχτωβριανή Επανάσταση; Μπορεί να είναι ακόμα παράδειγμα για όλες τις χώρες; Ο λόγος του Χρουστσώφ στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ λέει ότι είναι δυνατό να καταληφθεί η πολιτική εξουσία με τον κοινοβουλευτικό δρόμο, μ’ άλλα λόγια, δεν είναι απαραίτητο όλες οι χώρες να διδαχτούν από την Οχτωβριανή Επανάσταση. Από τη στιγμή που άνοιξε αυτή η πόρτα, ο λενινισμός ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε” (Λόγος του Προέδρου Μάο στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΚ, μετά το 8ο συνέδριο, Νοέμβρης 1956).

Αντεπαναστατικό πραξικόπημα της αποστάτριας κλίκας Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ

Πώς ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη ΣΕ, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο, και πώς ήταν δυνατό να γίνει η ΣΕ μια σοσιαλιμπεριαλιστική χώρα; Αν εξετάσουμε το ζήτημα από τη σκοπιά του μαρξισμού-λενινισμού και κυρίως κάτω από το φως της θεωρίας του συν. Μάο Τσετούνγκ σχετικά με τη συνέχιση της επανάστασης κάτω από τη διχτατορία του προλεταριάτου, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι αυτό ήταν κυρίως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης στη Σοβιετική Ένωση, αποτέλεσμα του σφετερισμού της ηγεσίας του Κόμματος και του κράτους από μια χούφτα άτομα με ηγετικές θέσεις στο Κόμμα και που είχαν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο, μ’ άλλα λόγια ήταν αποτέλεσμα του σφετερισμού της πολιτικής εξουσίας του προλεταριάτου από τη μπουρζουαζία της ΣΕ. Ταυτόχρονα, ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής της “ειρηνικής εξέλιξης” που ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός στην προσπάθειά του να σωθεί από την καταστροφή, έμπασε μέσα στη Σοβιετική Ένωση μέσω της σοβιετικής ρεβιζιονιστικής αποστάτριας κλίκας.

Ο συν. Μάο Τσετούνγκ λέει: “Η σοσιαλιστική κοινωνία καλύπτει μια αρκετά μεγάλη ιστορική περίοδο. Στην ιστορική περίοδο του σοσιαλισμού υπάρχουν ακόμα τάξεις, ταξικές αντιθέσεις και ταξική πάλη, υπάρχει η πάλη ανάμεσα στο σοσιαλιστικό δρόμο και τον καπιταλιστικό δρόμο, ο κίνδυνος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης εξακολουθεί να υπάρχει” (Λόγοι του Προέδρου Μάο στην Εργατική Σύσκεψη της ΚΕ στο Πειτάιχο, Αύγουστος 1962 και στη 10η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΚ, Σεπτέμβρης 1962). Στη σοσιαλιστική κοινωνία η ταξική πάλη εξακολουθεί να συγκεντρώνεται στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Ο συν. Μάο Τσετούνγκ λέει: “Οι αντιπρόσωποι εκείνοι της μπουρζουαζίας που έχουν εισχωρήσει μέσα στο Κόμμα, την κυβέρνηση, το στρατό και σε διάφορους τομείς της κουλτούρας, συναποτελούν ένα μάτσο αντεπαναστάτες ρεβιζιονιστές. Μόλις ωριμάσουν γι’ αυτούς οι συνθήκες, αυτοί θα καταλάβουν την πολιτική εξουσία και θα μετατρέψουν τη διχτατορία του προλεταριάτου σε διχτατορία της μπουρζουαζίας” (Εγκύκλιος της ΚΕ του ΚΚΚ, 16 Μάη 1966).

Στη Σοβιετική Ένωση ανατράπηκε βέβαια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση η μπουρζουαζία, αλλά οι τάξεις και η ταξική πάλη συνέχισαν να υπάρχουν. Ο Στάλιν εκκαθάρισε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό από αντεπαναστάτες, εκπροσώπους της μπουρζουαζίας, που είχαν εισχωρήσει μέσα στο Κόμμα, όπως τον Τρότσκυ, το Ζηνόβιεφ, Καμιένεφ, Ράντεκ, Μπουχάριν, Ρύκωφ και άλλους παρόμοιους. Αυτό δείχνει ότι όλον αυτό τον καιρό γινόταν μια οξεία ταξική πάλη και ότι υπήρχε πάντα ο κίνδυνος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Όντας το πρώτο κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου, η ΣΕ δεν είχε αρκετή πείρα σχετικά με τη σταθεροποίηση αυτής της διχτατορίας και την πρόληψη της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και μετά το θάνατο του Στάλιν, ο Χρουστσώφ που βρισκόταν στην εξουσία και είχε πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο κρυβόμενος μέσα στο ΚΚΣΕ, σέρβιρε με μια ξαφνική επίθεση το “μυστικό” λόγο του, συκοφαντώντας αισχρά το Στάλιν. Με κάθε είδους δόλια και πανούργα μέσα σφετερίστηκε την εξουσία του Κόμματος και του κράτους στη ΣΕ. Αυτό ήταν ένα εντεπαναστατικό πραξικόπημα που μετάτρεψε τη δικτατορία του προλεταριάτου σε δικτατορία της μπουρζουαζίας, ανάτρεψε το σοσιαλισμό και παλινόρθωσε τον καπιταλισμό. Ο Μπρέζνιεφ ήταν συνένοχος του Χρουστσώφ στο αντεπαναστατικό αυτό πραξικόπημα και αργότερα τον αντικατάστησε. Η άνοδός του στην εξουσία είναι στην ουσία η συνέχιση του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος του Χρουστσώφ. Ο Μπρένζιεφ είναι ο Χρουστσώφ ο Β’.

Ο σ. Μαο Τσε Τουνγκ λέει: “Κατάληψη της εξουσίας από το ρεβιζιονισμό, σημαίνει κατάληψη της εξουσίας από τη μπουρζουαζία” (Συνομιλία του Προέδρου Μαο, Αύγουστος 1964). “Η ΣΕ σήμερα βρίσκεται κάτω από τη διχτατορία της μπουρζουαζίας, μια διχτατορία της μεγαλοαστικής τάξης, μια διχτατορία γερμανικού φασιστικού τύπου, μια διχτατορία χιτλερικού τύπου” (Συνομιλία του Προέδρου Μαο, 11 Μάη 1964).

Οι λαμπρές αυτές θέσεις του σ. Μαο Τσε Τουνγκ αποκαλύπτουν βαθιά την ταξική ουσία και τις κοινωνικές ρίζες του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, σοσιαλιμπεριαλισμού καθώς και τη φασιστική φύση του.

Από τότε που η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα σφετερίστηκε την ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης της ΣΕ, το αστικό προνομιούχο στρώμα στη ΣΕ επέχτεινε σημαντικά την πολιτική και οικονομική του εξουσία και κατάλαβε τις κυρίαρχες θέσεις στο Κόμμα, την κυβέρνηση και το στρατό, καθώς και στους τομείς της οικονομίας και της κουλτούρας. Από το στρώμα αυτό σχηματίστηκε μια γραφειοκρατική μονοπωλιακή μπουρζουαζία, δηλ. Μια μεγαλοαστική τάξη νέου τύπου, που κρατάει στα χέρια της όλη την κρατική μηχανή και ελέγχει τον κοινωνικό πλούτο. Χρησιμοποιώντας την κρατική μηχανή, που έχει κάτω από τον έλεγχό της, η γραφειοκρατική αυτή μονοπωλιακή μπουρζουαζία νέου τύπου, μετάτρεψε τη σοσιαλιστική ιδιοχτησία σε ιδιοκτησία εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία και έχουν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο, μετάτρεψε τη σοσιαλιστική οικονομία σε καπιταλιστική οικονομία. Στο όνομα του “κράτους” λεηλατεί συνειδητά το δημόσιο ταμείο και καταχράται κατά βούληση τους καρπούς του μόχθου του σοβιετικού λαού με κάθε δυνατό τρόπο. Παραδομένη στην πολυτέλεια και την ασωτία, καταπιέζει σκληρά το λαό. Αυτή η γραφειοκρατική μονοπωλιακή μπουρζουαζία νέου τύπου είναι μια μπουρζουαζία που μετάτρεψε “την ελπίδα της παλινόρθωσης” σε “απόπειρες παλινόρθωσης”. Κατάστειλε τους ηρωικούς γιους και θυγατέρες της Οκτωβριανής Επανάστασης, δυναστεύει τους λαούς όλων των εθνοτήτων της Σοβιετικής Ένωσης και εγκαθίδρυσε τη δική της αντεπαναστατική μικρή τσαρική αυλή. Γι’ αυτό είναι εξόχως αντιδραστική, μισεί θανάσιμα και φοβάται το λαό.

Όπως όλες οι άλλες αντιδραστικές τάξεις που βρίσκονται στην παρακμή, έτσι κι αυτή η γραφειοκρατική μονοπωλιακή μπουρζουαζία κρύβει μέσα της πολλαπλές αντιθέσεις. Στην απελπισμένη τους προσπάθεια να κρατήσουν την εξουσία που σφετερίστηκαν τα μέλη αυτής της τάξης, από τη μια μεριά συνεργάζονται στενά μεταξύ τους, κι από την άλλη σκευωρούν και πολεμούν ο ένας τον άλλο. Όσο δυσκολεύει η κατάστασή τους, τόσο πιο άγριες είναι και οι διαμάχες τους, φανερές και κρυφές.

Για να συγκεντρώσει με τη βία το μάξιμουμ από τα κέρδη και να διατηρήσει την αντιδραστική της κυριαρχία, αυτή η γραφειοκρατική μονοπωλιακή μπουρζουαζία νέου τύπου δεν εκμεταλλεύεται και καταπιέζει μόνο το λαό της ίδιας της της χώρας, αλλά αναγκάζεται να μπλέκεται ακόμη και σε λυσσασμένες επεκτάσεις και επιθέσεις, να ενώνεται με τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό στο μοίρασμα του κόσμου και να ακολουθεί την πιο μανιασμένη σοσιαλιμπεριαλιστική πολιτική. Αυτή η γραφειοκρατική μονοπωλιακή μπουρζουαζία νέου τύπου αποτελεί την ταξική βάση του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, σοσιαλιμπεριαλισμού. Σήμερα, ο γενικός εκπρόσωπος αυτής της τάξης είναι ο Μπρέζνιεφ. Αυτός εφαρμόζει τυφλά και αναπτύσσει το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό και ολοκληρώνει την εξέλιξη της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στο σοσιαλιμπεριαλισμό, που άρχισε ήδη όταν στην εξουσία ήταν ο Χρουστσώφ.

Από τότε που ανέλαβε καθήκοντα, ο Μπρέζνιεφ εισήγαγε ολόπλευρα το λεγόμενο “νέο οικονομικό σύστημα”, επικύρωσε νόμιμα την καπιταλιστική αρχή του κέρδους και δυνάμωσε έτσι την εκμετάλλευση των εργαζομένων από τη γραφειοκρατική μονοπωλιακή ολιγαρχία. Αυτή βάζει απεριόριστους φόρους και δασμούς, ακολουθεί χωρίς να λαβαίνει υπόψη της τη ζωή του λαού, την πολιτική του Χίτλερ, “κανόνια αντί για βούτυρο”, επιταχύνει τη στρατιωτικοποίηση της εθνικής οικονομίας, για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του εξοπλισμού και της πολεμικής προετοιμασίας του σοσιαλιμπεριαλισμού.

Η ισχυρογνωμοσύνη της σοβιετικής ρεβιζιονιστικής αποστάτριας κλίκας κατάφερε ιδιαίτερα σκληρά χτυπήματα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και είχε τρομερές συνέπειες: μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, πτώση της αγροτικής οικονομίας, μείωση της κτηνοτροφίας, εμφάνιση πληθωρισμού, ανεπαρκή προσφορά, εκπληκτικά μεγάλη έλλειψη ειδών στις κρατικές αγορές και αυξανόμενη εξαθλίωση των εργαζομένων. Οι σοβιετικοί αποστάτες ρεβιζιονιστές δεν σπατάλησαν μόνο τον πλούτο, που είχε συσσωρεύσει δεκαετίες ολόκληρος ο σοβιετικός λαός με τη σκληρή δουλειά του, αλλά ακόμη ικετεύουν ταπεινά τη Δυτική Γερμανία, ένα κράτος που νικήθηκε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για πιστώσεις. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να πουλήσουν τις πηγές της χώρας του και να μπάσουν στη Σιβηρία το γιαπωνέζικο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η οικονομία της ΣΕ σήμερα βρίσκεται σε μια αναπότρεπτη κρίση. Όντας φίλοι της ΣΕ, ο κινεζικός λαός και οι λαοί του κόσμου είμαστε ιδιαίτερα αγανακτισμένοι που οι αποστάτες σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προξένησαν στη χώρα του λενινισμού τόσες ζημιές και ντροπές και νιώθουμε για τις πλατιές σοβιετικές λαϊκές μάζες, που υποφέρουν πολλαπλά από την ολόπλευρη παλινόρθωση του καπιταλιστικού συστήματος, βαθιά συμπάθεια.

Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα ισχυριζόταν πριν ότι “η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι πια απαραίτητη στη ΣΕ”, ότι η ΣΕ έχει γίνει “ένα κράτος όλου του λαού” (Πρόγραμμα του ΚΚΣΕ, που ψηφίστηκε από το σοβιετικό ρεβιζιονιστικό 20ό συνέδριο). Τώρα δίνει μόνη της ένα χαστούκι στον εαυτό της, λέγοντας: “Το κράτος όλου του λαού συνεχίζει το έργο της προλεταριακής δικτατορίας” (“Θέσεις για τα 100χρονα του Β.Ι.Λένιν” των ρεβιζιονιστών), “το κράτος όλου του λαού” και “το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου” είναι “του ίδιου ακριβώς τύπου” (Πράβντα, 5/3/1970). Ξελαρυγγιάζεται για το “δυνάμωμα της ηγεσίας του Κόμματος”, για το “δυνάμωμα της πειθαρχίας”, για το “δυνάμωμα του συγκεντρωτισμού” κλπ κλπ. Το κράτος όλου του λαού και τώρα η “δικτατορία του προλεταριάτου”, αυτές τις δύο διαμετρικά αντίθετες έννοιες, τις έριξε σ’ένα καζάνι μόνο και μόνο για να προσπαθήσει να ξεγελάσει τις μάζες και να καλύψει τη δικτατορία της μεγαλοαστικής τάξης. Μιλώντας για “ηγεσία του Κόμματος”, εννοεί τον πολιτικό έλεγχο της χούφτας των σοσιαλφασιστών ολιγαρχών πάνω στις πλατιές μάζες των μελών του κόμματος και πάνω στις πλατιές λαϊκές μάζες. Μιλώντας για “πειθαρχία”, εννοεί την καταπίεση όλων αυτών που είναι δυσαρεστημένοι με την κυριαρχία της. Και ο “συγκεντρωτισμός” για τον οποίο μιλάει, σημαίνει να συγκεντρωθεί η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξουσία ακόμη πιο πολύ στα χέρια της σπείρας της. Με λίγα λόγια, χρησιμοποιεί όλα αυτά τα προσχήματα, απλά και μόνο για να δυναμώσει τη φασιστική δικτατορία και να προετοιμάσει επιθετικούς πολέμους.

Όντας μέσα σ’ ένα αδιέξοδο από δυσκολίες στο εσωτερικό και το εξωτερικό, η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα καταφεύγει όλο και πιο φανερά στην αντεπαναστατική βία, για να κρατήσει στα πόδια την αντιδραστική κυριαρχία της, που προδίδει το Λένιν και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Στη ΣΕ σήμερα, μυστικοί πράκτορες και κατάσκοποι δουλεύουν αναιδέστατα και όλο και πιο πολλοί αντιδραστικοί νόμοι τίθενται σε ισχύ. Η επανάσταση αποτελεί πια έγκλημα και οι φυλακές παντού στη χώρα είναι γεμάτες από αθώους. Η αντεπανάσταση, ωστόσο, ανταμείβεται και οι αποστάτες συγχαίρουν ο ένας τον άλλο για την προαγωγή τους. Ένας μεγάλος αριθμός επαναστάτες και αθώοι ρίχνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα λεγόμενα “φρενοκομεία”. Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα έχει φτάσει μάλιστα στο σημείο να χρησιμοποιήσει τανκς και θωρακισμένα για να καταστείλει βάρβαρα την αντίσταση των λαϊκών μαζών.

Ο Λένιν λέει: “Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει τέτοια καταπίεση της πλειοψηφίας του αγροτικού πληθυσμού, όπως στη Ρωσία. Όλες οι άλλες εθνότητες, εκτός από τους ρώσους, θεωρούνταν σαν “αλλογενείς”” (Λένιν, Σοσιαλισμός & Πόλεμος). Εξαιτίας της εθνικής καταπίεσης “συγκεντρώθηκε ανάμεσα στις μη ισότιμες εθνότητες, το μεγαλύτερο μίσος ενάντια στους μονάρχες” (Λένιν, Λόγος στο 1ο πανρωσικό συνέδριο του πολεμικού στόλου). Τώρα, οι νέοι τσάροι, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, αποκατάστησαν την πολιτική της εθνικής καταπίεσης που ακολούθησαν οι παλιοί τσάροι. Με βάρβαρα μέτρα, όπως διάκριση, βίαιο μετοικισμό, διάσπαση και φυλάκιση, εκβιάζουν και καταδικάζουν τις εθνικές μειονότητες και μετέτρεψαν πάλι τη ΣΕ σε “φυλακή των λαών” (Λένιν, Το επαναστατικό προλεταριάτο και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών).

Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα, ασκεί ολόπλευρα σε όλο τον τομέα της ιδεολογίας μια αστική δικτατορία. Με μανία καταστρέφει και καταπιέζει τη σοσιαλιστική ιδεολογία και κουλτούρα του προλεταριάτου, αφήνει όμως την πέρα για πέρα αστική ιδεολογία και ψευτοκουλτούρα της κατάπτωσης, να πλημμυρίζουν τη χώρα σαν κατακλυσμός. Διατυμπανίζει αχαλίνωτα το μιλιταρισμό, τον εθνικό σωβινισμό και το ρατσισμό και χρησιμοποιεί τη λογοτεχνία και την τέχνη σα μέσο για την εφαρμογή του σοσιαλιμπεριαλισμού. Καταγγέλλοντας τη σκοτεινή κυριαρχία του τσαρισμού, ο Λένιν έγραφε ότι η αστυνομική τυραννία, η βάρβαρη καταδίωξη και η διαφθορά έχουν φτάσει σε τέτοιο ύψος που “φωνάζουν ως και οι πέτρες” (Λένιν, Επισκόπηση εσωτερικής πολιτικής). Θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει την κυριαρχία της σοβιετικής ρεβιζιονιστικής αποστάτριας κλίκας με τον τσαρισμό, τον οποίο καταδίκασε σκληρά ο Λένιν.

Με το αντεπαναστατικό της πραξικόπημα, η αποστάτρια κλίκα Χρουστσώφ- Μπρέζνιεφ έπαιξε ένα ρόλο, που κανένας από τους ιμπεριαλιστές και τους αντιδραστικούς δε θα μπορούσε να παίξει. Όπως ακριβώς είπε ο Στάλιν “τα φρούρια παίρνονται ευκολότερα από τα μέσα” (Ιστορία του ΚΚΣΕ Μπολσεβίκων). Το φρούριο του σοσιαλισμού, που αντέκρουσε την ένοπλη επέμβαση 14 δυνάμεων, το πραξικόπημα των Λευκοφρουρών, την επίθεση των πολυάριθμων στρατευμάτων του Χίτλερ, κάθε είδους σαμποτάζ και ανατροπές, αποκλεισμούς και πολιορκίες από την πλευρά του ιμπεριαλισμού, πάρθηκε από τα μέσα από τη χούφτα αυτή των αποστατών. Η κλίκα Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ είναι η συμμορία των μεγαλύτερων αποστατών στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Αποτελείται από εγκληματίες, που τους ώμους τους βαραίνουν ασυγχώρητα εγκλήματα.

Σοσιαλισμός στα λόγια – ιμπεριαλισμός στην πράξη

Κριτικάροντας τους αποστάτες της 2ης Διεθνούς, ο Λένιν τόνισε ότι τους χαρακτηρίζει “σοσιαλιστές στα λόγια, ιμπεριαλιστές στην πράξη, πέρασμα του οπορτουνισμού στον ιμπεριαλισμό” (Λένιν, Σχετικά με τα καθήκοντα της 3ης Διεθνούς). Και η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα πέρασε από το ρεβιζιονισμό στο σοσιαλιμπεριαλισμό. Η διαφορά συνίσταται μόνο στο εξής: οι σοσιαλιμπεριαλιστές της 2ης Διεθνούς, όπως ο Κάουτσκι και οι όμοιοί του, δεν είχαν ακόμη την κρατική εξουσία στα χέρια τους, υπηρετούσαν μόνο τον ιμπεριαλισμό στην ίδια τους τη χώρα και μάζευαν μερικά ψίχουλα από το υπερκέρδος που έβγαζε αυτός με τη βία από τους λαούς άλλων χωρών. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, σοσιαλιμπεριαλιστές, αντίθετα, λεηλατούν και υποδουλώνουν άμεσα τους λαούς άλλων χρών, με τη βοήθεια της κρατικής εξουσίας που σφετερίστηκαν. Το ιστορικό δίδαγμα είναι: ένα σοσιαλιστικό κράτος, όταν μια ρεβιζιονιστική κλίκα σφετεριστεί την πολιτική εξουσία του, ή θα στραφεί όπως η ΣΕ στο σοσιαλιμπεριαλισμό, ή θα ξεπέσει όπως η Τσεχοσλοβακία και η ΛΔ Μογγολίας σε δορυφόρο ή αποικία. Σήμερα μπορεί κανείς να το δει καθαρά: Η κατάληψη της εξουσίας από την κλίκα Χρουστσώφ- Μπρέζνιεφ σημαίνει στην ουσία μετατροπή του σοσιαλιστικού κράτους που ίδρυσαν οι Λένιν και Στάλιν σε μια σοσιαλιμπεριαλιστική ηγεμονία.

Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα μιλάει για λενινισμό, σοσιαλισμό και προλεταριακό διεθνισμό, όμως ενεργεί με πέρα για πέρα ιμπεριαλιστικό τρόπο. Μιλάει για εφαρμογή του “διεθνισμού” απέναντι στις λεγόμενες “αδελφές χώρες” της, στην πραγματικότητα όμως, πέρασε ορισμένες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και στη ΛΔ Μογγολίας τη μια αλυσίδα μετά την άλλη, όπως τον “οργανισμό του Συμφώνου της Βαρσοβίας” και το “Συμβούλιο για οικονομική αλληλοβοήθεια”, τις περιφράζει με τη βία μέσα στη λεγόμενη “σοσιαλιστική κοινότητα” και τις καταπιέζει κατά βούληση. Εκμεταλλευόμενη την ηγεμονική της θέση, επιβάλει τον λεγόμενο “διεθνή καταμερισμό εργασίας”, την “ειδίκευση της παραγωγής” και την “ολοκλήρωση της οικονομίας”, αναγκάζει τις χώρες αυτές να προσαρμόσουν την εθνική τους οικονομία στις ανάγκες του σοβιετικού ρεβιζιονισμού και τις κάνει αγορές κατανάλωσης, υποταχτικά εργοστάσια επεξεργασίας, περιβόλια και λαχανόκηπους, όπως και ζωοτροφεία του σοβιετικού ρεβιζιονισμού έχοντας σα στόχο του μια πρωτάκουστη υπεροικονομική εκμετάλλευση. Πάνω στις χώρες αυτές ασκεί αυστηρό έλεγχο με τα πιο τυραννικά και βάρβαρα μέσα., και έχει τοποθετήσει εκεί στρατεύματα κατοχής, έστειλε μάλιστα τελείως απροκάλυπτα εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες για να ποδοπατήσουν την Τσεχοσλοβακία και να δημιουργήσει με τη βοήθεια της ξιφολόγχης ένα καθεστώς ανδρεικέλων. Ακριβώς όπως και οι παλιοί τσάροι, που ο Λένιν καταδικάζει δριμύτατα, η σπείρα αυτή των αποστατών οικοδομεί τις “σχέσεις της με τους γείτονες” εντελώς “πάνω στη φεουδαρχική αρχή των προνομίων” (Λένιν, Για την Εθνική Υπερηφάνεια των Μεγαλορώσων).

Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα μιλάει για τη “βοήθειά της” προς χώρες στην Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική, στην πραγματικότητα όμως δεν χάνει ευκαιρία να προσαρμόσει ορισμένες χώρες στις περιοχές αυτές, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της “βοήθειας” στις σφαίρες επιρροής της, και συναγωνίζεται έτσι με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για την ενδιάμεση ζώνη. Με την εξαγωγή πολεμικού υλικού, με την εξαγωγή κεφαλαίων και με το άνισο εμπόριο, ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός λεηλατεί εκεί τους εθνικούς πόρους, αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών αυτών και ψάχνει να βρει ευκαιρία να εγκαταστήσει στρατιωτικές βάσεις.

Ο Λένιν λέει: “Στα πολυάριθμα “παλιά” ελατήρια της αποικιακής πολιτικής, το χρηματιστικό κεφάλαιο πρόσθεσε ακόμη τον αγώνα για πηγές πρώτων υλών, για εξαγωγή κεφαλαίου, για “σφαίρες επιρροής”..και τελικά, για οικονομικές περιοχές γενικά” (Λένιν, Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού). Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός, ακριβώς σ’ αυτό το πεδίο του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού κινείται.

Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα μιλάει για την “πλήρη υποστήριξή” της προς τον επαναστατικό αγώνα σε άλλες χώρες, στην πραγματικότητα όμως συνεργάζεται με όλες τις υπεραντιδραστικές δυνάμεις στον κόσμο και σαμποτάρει τον επαναστατικό αγώνα των λαών των διαφόρων χωρών. Λυσσασμένα εκτοξεύει στις επαναστατικές μάζες στις καπιταλιστικές χώρες βρισιές, όπως “εξτρεμιστές” και “όχλος”, διασπάει και κατακερματίζει το λαϊκό κίνημα στις χώρες αυτές. Βοηθάει άμεσα με χρήματα και όπλα τους αντιδραστικούς στην Ινδονησία, στην Ινδία και σε άλλες χώρες να σφάζουν τους επαναστάτες. Σπάει το κεφάλι της, πώς να πνίξει τις λαμπρές φλόγες του ένοπλου αγώνα των λαών στην Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική και πώς να καταστείλει το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Όπως και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, συμπεριφέρεται κι αυτή σαν διεθνής χωροφύλακας.

Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα μιλάει για συμβολή της στον “αντιιμπεριαλιστικό αγώνα”, πετάει πού και πού μερικές βρισιές στις ΗΠΑ, στην πραγματικότητα όμως ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι κι οι δύο οι μεγαλύτεροι ιμπεριαλισμοί που προσπαθούν να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Ο λεγόμενος “αγώνας” του σοβιετικού ρεβιζιονισμού ενάντια στις ΗΠΑ και ο αγώνας των χωρών ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, είναι δύο πράγματα, που δεν έχουν τίποτε το κοινό μεταξύ τους. Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ανταγωνίζονται και συνεργάζονται αναμεταξύ τους, για να μοιράσουν ξανά τον κόσμο. Οι πράξεις του σοβιετικού ρεβιζιονισμού σε μια σειρά σπουδαία ζητήματα, όπως στο γερμανικό ζήτημα, στο ζήτημα της Μέσης Ανατολής, στο ζήτημα της νοτιοαντολικής Ασίας, στο ζήτημα της Ιαπωνίας και στο ζήτημα των πυρηνικών όπλων, είναι αποδείξεις για τα εγκλήματα ανταγωνισμού και συνεργασίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Και οι δυο ακολουθούν σε βάρος των λαών όλων των χωρών μια ιμπεριαλιστική πολιτική μεγάλης δύναμης. Ό,τι συμβιβασμοί κι αν γίνουν ανάμεσα στο σοβιετικό ρεβιζιονισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, πρόκειται μόνο για προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε ληστές.

Ο Λένιν τόνισε το εξής: “Ο σύγχρονος μιλιταρισμός είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού” (Λένιν, Ο αγωνιστικός μιλιταρισμός και η αντιμιλιταριστική ταχτική της σοσιαλδημοκρατίας). Ο σύγχρονος πόλεμος “ξεπηδάει μέσα από την ουσία του ιμπεριαλισμού”(Λένιν, Το 8ο Συνέδριο του ΚΚ Ρωσίας Μπολσ.).

Από τότε που ανέβηκε στην εξουσία ο Μπρέζνιεφ, η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα προχωρεί όλο και πιο πολύ στο δρόμο του μιλιταρισμού. Συνέχισε τη στρατιωτική στρατηγική πορεία του πυρηνικού εκβιασμού του Χρουστσώφ, αναπτύσσει πυρετωδώς πυραυλικά πυρηνικά όπλοα, εντείνει ταυτόχρονα το συμβατικό εξοπλισμό, δυναμώνει ολόπευρα τις ένοπλες δυνάμεις, πεζικό, ναυτικό και αεροπορία, και ακολουθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο την “πολιτική κανονιοφόρου”. Στο ζήτημα του πολέμου, ο Χρουστσώφ λιβάνιζε πρωτύτερα υποκριτικά ένα λεγόμενο κόσμο “χωρίς όπλα, χωρίς στρατούς, χωρίς πολέμους”, για να κρύψει τον πραγματικό εξοπλισμό και την πολεμική προετοιμασία. Σήμερα, ο Μπρέζνιεφ και οι φίλοι του άλλαξαν τόνο, ανάβοντας πυρετωδώς πολεμικό φανατισμό φωνάζοντας: η τωρινή διεθνής κατάσταση “εγκυμονεί τον κίνδυνο ενός νέο παγκόσμιου πολέμου” (“Ουτσιτέλσκαγια Γκαζέτα, 5/2/1970). Απειλούν ανοιχτά ότι θα “προηγηθούν από τον αντίπαλο”. Περηφανεύονται ότι οι “στρατηγικοί πύραυλοί τους” “θα μπορούσαν να πλήξουν κάθε στόχο σε κάθε τόπο” (άρθρο του Γκρέτσο στο περιοδικό “Κομμουνιστής”, αριθ. 3/1969). Αυξάνουν ακόμη πιο παράφρονα τα στρατιωτικά έξοδα, ασχολούνται σε μεγαλύτερο βαθμό με την κινητοποίηση και προετοιμασία επιθετικού πολέμου και σχεδιάζουν ύπουλα να εξαπολύσουν έναν κεραυνοβόλο πόλεμο σαν τον Χίτλερ.

Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα κατέλαβε την Τσεχοσλοβακία με μια ξαφνική επίθεση, επιτέθηκε σε εδάφη της χώρας μας, στο νησί Τσενπάο, στην περιοχή Τιελιέκτι και σε άλλες περιοχές και εκτοξεύει πυρηνικές απειλές στη χώρα μας. Με όλα αυτά ξεγυμνώθηκε τελείως ο επιθετικός και τυχοδιωκτικός χαρακτήρας του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, σοσιαλιμπεριαλισμού. Η χούφτα ολιγαρχών του σοβιετικού ρεβιζιονισμού- σοσιαλιμπεριαλισμού έγινε όπως και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ένας άλλος αρχιεγκληματίας που προετοιμάζεται να εξαπολύσει έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Το λεγόμενο “δόγμα Μπρέζνιεφ” είναι ένα πραγματικό δόγμα ηγεμονίας

Για να ακολουθήσει παραπέρα τη σοσιαλιμπεριαλιστική, επιθετική και επεκτατική πολιτική της, η αποστάτρια κλίκα Μπρέζνιεφ ανάπτυξε το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό και έπλασε μια σειρά φασιστικές “θεωρίες”, το λεγόμενο “δόγμα Μπρέζνιεφ”. Ας δούμε τι σόι πράγμα είναι το “δόγμα Μπρέζνιεφ”.

1. Η θεωρία της “περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας”. Ο Μπρέζνιεφ και οι φίλοι του ισχυρίζονται ότι η υπεράσπιση των λεγόμενων “συμφερόντων του σοσιαλισμού” είναι συνώνυμη με την υπεράσπιση μιας “ύψιστης εθνικής κυριαρχίας” (Μιεζντουναρόντναγια Ζιζν, αριθ.11, 1968). Δηλώνουν ανοιχτά ότι ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τις τύχες μιας άλλης χώρας “συμπεριλαμβανομένης και της τύχης της εθνικής κυριαρχίας της” (Κράσναγια Σβεσντά, 14/2/1969). Τα συμφέροντα του σοσιαλισμού! Μα εσείς είστε που ανατρέψατε το σοσιαλιστικό σύστημα στη Σ.Ε. και μεταφέρατε τη ρεβιζιονιστική γραμμή για την παλινόρθωση του καπιταλισμού σε μερικές ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και στη ΛΔ Μογγολίας. Τα “συμφέροντα του σοσιαλισμού” στο στόμα σας είναι τα συμφέροντα του αποικισμού. Επιβάλατε στους λαούς άλλων χωρών μια “ύψιστη εθνική κυριαρχία” που βρίσκεται πάνω απ’ όλα, που σημαίνει ότι, η εθνική κυριαρχία των άλλων χωρών είναι “περιορισμένη”, ενώ αντίθετα η δική σας δύναμη κυριαρχίας πάνω στις άλλες χώρες είναι “απεριόριστη”. Με άλλα λόγια, έχετε το δικαίωμα να φέρεστε στις άλλες χώρες όπως εσείς θέλετε, ενώ οι άλλες χώρες δεν έχουν δικαίωμα να σας αντιταχθούν. Εσείς έχετε το δικαίωμα να εξουσιάζετε τις άλλες χώρες, ενώ αυτές δεν έχουν δικαίωμα να σας αντισταθούν. Ο Χίτλερ “φώναζε κάποτε ότι έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί” (“Η Δίκη της Νυρεμβέργης”, τ. 2). Και ο Ντάλλες και οι δικοί του κήρυχναν ότι η ιδέα της εθνικής κυριαρχίας είναι “παλιωμένη” (“Εξωτερικές Υποθέσεις Η.Π.”), και ότι η “εθνική κυριαρχία του κάθε κράτους” πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στη λεγόμενη “κοινή εθνική κυριαρχία” (Π.Σ.Τζίσσαπ, Ένας Σύγχρονος Νόμος των Εθνών). Έτσι, είναι φανερό ότι η θεωρία του Μπρέζνιεφ της “περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας” δεν είναι παρά αντιγραφή της παρανοϊκής ιμπεριαλιστικής φλυαρίας.

2. Η θεωρία της “διεθνούς διχτατορίας”. Ο Μπρέζνιεφ και η παρέα του δηλώνουν πως έχουν το δικαίωμα να βοηθάνε “στρατιωτικά μιαν αδελφή χώρα, για να απομακρύνουν μιαν απειλή του σοσιαλιστικού συστήματος” (Λόγος του Μπρέζνιεφ στο 5ο συνέδριο του ΚΚ Πολωνίας, 12/11/1968). Λένε: “Ο Λένιν πρόβλεψε”, ότι η ιστορική ανάπτυξη “θα μεταβάλει τη διχτατορία του προλεταριάτου από διχτατορία ενός και μόνο κράτους σε διεθνή διχτατορία, που θα μπορεί να επηρεάζει αποφασιστικά ολόκληρη την παγκόσμια πολιτική” (Κ.Τ. Μαζούροφ, Έκθεση στη “γιορταστική συγκέντρωση” της επετείου της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Μόσχα, 6/11/1968). Αυτός ο συρφετός αποστάτες διαστρέβλωσε τελείως τις θέσεις του Λένιν. Ο Λένιν, στο άρθρο του “Προσχέδιο θέσεων για το εθνικό και αποικιακό ζήτημα” λέει για τη “μετατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου από εθνική διχτατορία (δηλ. διχτατορία που υπάρχει μόνο σε μια χώρα και που δεν είναι σε θέση να καθορίζει την παγκόσμια πολιτική) σε διεθνή (δηλαδή, σε διχτατορία του προλεταριάτου σε μερικές τουλάχιστο προχωρημένες χώρες που θα μπορούσε να ασκεί αποφασιστική επιρροή σε όλη την παγκόσμια πολιτική)”. Ο Λένιν εννοεί μ’ αυτό, να εμμένουμε στον προλεταριακό διεθνισμό και να προπαγανδίζουμε την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Αλλά η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα έφτασε στο σημείο να κλέψει από το απόσπασμα αυτό του Λένιν το προλεταριακό επαναστατικό πνεύμα του, και μηχανεύτηκε αναιδέστατα τη θεωρία της “διεθνούς διχτατορίας” σαν “θεωρητική βάση” για τη στρατιωτική της επέμβαση σε ορισμένες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και τη ΛΔ Μογγολίας, καθώς και τη στρατιωτική τους κατάληψη. Η “διεθνής διχτατορία” στο στόμα σας σημαίνει υποταγή άλλων χωρών στην κυριαρχία και υποδούλωση από την πλευρά των νέων τσάρων. Νομίζετε ότι κάτω από την ταμπέλα της “βοήθειας σε μια αδελφή χώρα” έχετε το δικαίωμα να ταπεινώνετε, με τη στρατηγική σας δύναμη, άλλες χώρες, να στέλνετε όποτε θέλετε τα στρατεύματά σας σε μιαν άλλη χώρα και να τα αφήνετε εκεί να οργιάζουν; Εισβάλατε κάτω από τη σημαία των “ενωμένων ενόπλων δυνάμεων” στην Τσεχοσλοβακία. Σε τι διαφέρει αυτό από την εισβολή στην Κίνα των συμμαχικών στρατευμάτων των 8 δυνάμεων στα 1900, από την ένοπλη επέμβαση των 14 δυνάμεων στη Σ.Ε. Και την επίθεση των “16 δυνάμεων” που οργάνωσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ενάντια στην Κορέα;

3. Η θεωρία της “σοσιαλιστικής κοινότητας”. Ο Μπρέζνιεφ και η παρέα του διαλαλούν στον κόσμο ότι “η σοσιαλιστική κοινότητα είναι ένα αδιαίρετο σύνολο” (Ιζβέστια, 2/7/1968), ότι πρέπει να δυναμώσουμε την “ενότητα δράσης” (Συνδιάσκεψη Μόσχας, Ιούνης 1969) της “σοσιαλιστικής κοινότητας”. “Σοσιαλιστική κοινότητα”! Μα αυτό δεν είναι παρά ψευδώνυμο της αποικιακής αυτοκρατορίας με εσάς σα μητρόπολη. Οι σχέσεις ανάμεσα στα γνήσια σοσιαλιστικά κράτη, άσχετο αν αυτά είναι μεγάλα ή μικρά, πρέπει να είναι χωρίς καμία εξαίρεση οικοδομημένες πάνω στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού, πάνω στη βάση των αρχών της απόλυτης ισότητας, του σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας, του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας και της αμοιβαίας μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις, πάνω στη βάση της προλεταριακής διεθνιστικής αρχής της αμοιβαίας υποστήριξης και βοήθειας. Εσείς όμως πατάτε άλλες χώρες και τις κάνετε υποτελείς σας και εξαρτημένες από σας. Η “ενότητα” στο στόμα σας δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά “συνένωση” της πολιτικής, της οικονομίας και των στρατιωτικών υποθέσεων άλλων χωρών κάτω από τον έλεγχό σας. Το “αδιαίρετο” στο στόμα σας σημαίνει να απαγορεύετε σε άλλες χώρες να απαγκιστρωθούν από τον έλεγχό σας και να απελευθερωθούν από το ζυγό που τους έχετε υποβάλει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλετε να μεταχειρίζεστε τους λαούς άλλων χωρών σαν σκλάβους σας;

4. Η θεωρία του “διεθνούς καταμερισμού της εργασίας”. Ο Μπρένζιεφ και η παρέα του ανάπτυξαν σημαντικά αυτή την ανοησία, που παλιότερα είχε προπαγανδίσει ο Χρουστσώφ. Δεν επιβάλαν μόνο, όπως αναφέραμε και παραπάνω, το λεγόμενο “διεθνή καταμερισμό δουλειάς” σε ορισμένες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και τη ΛΔ Μογγολίας, παρά την επέχτειναν και σε χώρες της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής. Υποστηρίζουν ότι τα ασιατικά, φρικανικά και λατινοαμερικάνικα κράτη, τότε μόνο θα μπορέσουν “να οικοδομήσουν την ανεξάρτητη εθνική οικονομίας τους”, όταν θα “συνεργαστούν” με το σοβιετικό ρεβιζιονισμό (Λόγος του Μπρέζνιεφ στη Συνδιάσκεψη της Μόσχας, Ιούνης 1969). “Για τη Σ.Ε., η συνεργασία αυτή προσφέρει άλλωστε μεγαλύτερες δυνατότητες, να εκμεταλλευτεί πλατιά την υπεροχή του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας. Μπορούμε να αγοράζουμε σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες “παραδοσιακά προϊόντα” των χωρών αυτών- βαμβάκι, μαλλί, δέρματα, ακατέργαστες ποσότητες μη σιδηρούχα μεταλλεύματα, φυτικά έλαια, φρούτα, καφέ, κόκκους κακάο, τσάι, άλλες πρώτες ύλες, καθώς και επεξεργασμένα προϊόντα” (Κοσύγκιν, Έκθεση στο 23ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, 5/4/1966). Αυτά είναι τα “παραδοσιακά προϊόντα”! Ωστόσο, ο κατάλογος αυτών των ειδών δεν είναι πλήρης. Θα πρέπει να προσθέσουμε και πετρέλαιο, καουτσούκ, κρέας, λαχανικά, ρύζι, φρούτα, ζάχαρη κλπ. Στα μάτια της χούφτας της σοβιετικής ρεβιζιονιστικής ολιγαρχίας, θα ήταν η μοίρα των λαών των χωρών της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής να τους προμηθεύουν από γενιά σε γενιά αυτά τα λεγόμενα “παραδοσιακά προϊόντα”. Τι σόι “θεωρία” είναι αυτή; Οι αποικιοκράτες και οι ιμπεριαλιστές είχαν καθορίσει προ πολλού ότι αυτοί είναι που κανονίζουν τι θα παράγει κάθε χώρα ανάλογα με τις φυσικές συνθήκες της. Υποχρέωσαν χώρες της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής να μεταβληθούν σε πηγές πρώτων υλών και τις κρατούσαν καθυστερημένες, για να μπορούν τα καπιταλιστικά βιομηχανικά κράτη να ασκούν την πιο εύκολη, την πιο άγρια αποικιακή εκμετάλλευση. Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα υιοθέτησε ακριβώς αυτή την αποικιακή πολιτική του ιμπεριαλισμού. Η θεωρία της για το “διεθνή καταμερισμό εργασίας” σημαίνει “βιομηχανική Σοβιετική Ένωση, αγροτική Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική”, η “βιομηχανική Σοβιετική Ένωση, και η Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική, σαν υποταχτικά εργοστάσια επεξεργασίας”.

Τα γνήσια σοσιαλιστικά κράτη ανταλλάσσουν με τις χώρες της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής τα είδη που χρειάζονται πάνω στη βάση της ισότητας και της αμοιβαίας ωφέλειας, και τις βοηθάνε σύμφωνα με το πνεύμα της αλληλοβοήθειας να προωθήσουν την ανάπτυξη της αυτόνομης και ανεξάρτητης εθνικής οικονομίας. Η θεωρία όμως του “διεθνούς καταμερισμού της εργασίας” που προπαγανδίζουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ολιγάρχες, σκοπεύει μόνο και μόνο στο να εισχωρήσουν στις χώρες της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής, να τις ελέγχουν, να τις λεηλατούν, να επεχτείνουν τη σφαίρα επιρροής τους και να επιβάλλουν στις χώρες αυτές έναν καινούργιο ζυγό, το ζυγό της σοβιετικής ρεβιζιονιστικής αποικιοκρατίας.

5.Η θεωρία της “εξάρτησης των συμφερόντων”. Ο Μπρέζνιεφ και η παρέα του διακηρύσσουν: “Σα μεγάλη παγκόσμια δύναμη, η ΣΕ έχει πλατιά αναπτυγμένους δεσμούς και δεν μπορεί να κρατάει παθητική στάση πάνω σε γεγονότα που, παρ’ όλη τη μεγάλη γεωγραφική απόσταση, αφορούν την ασφάλειά μας και την ασφάλεια των φίλων μας” (Γκρομύκο, Έκθεση στη συνεδρίαση του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, 10/7/1969). Δηλώνουν ανοιχτά: “Ο σοβιετικός στόλος θα βρίσκεται παντού όπου τα συμφέροντα της ασφάλειας της χώρας μας το απαιτούν”! Επιτρέπεται ποτέ, επειδή είναι μια μεγάλη δύναμη, να θεωρεί όλες τις περιοχές του κόσμου σα σφαίρες των συμφερόντων της και να απλώνει παντού τα χέρια της πάνω σ’ όλη την υδρόγειο για επεχτάσεις; Επιτρέπεται ποτέ, μια χώρα, μόνο και μόνο επειδή διατηρεί πλατιούς διεθνείς δεσμούς, να στέλνει παντού τα κανονιοφόρα για να προκαλούν απειλές και επιθέσεις; Αυτή η λεγόμενη θεωρία της “εξάρτησης των συμφερόντων” είναι ένα τυπικό επιχείρημα για την παγκόσμια επιθετική πολιτική του ιμπεριαλισμού. Οι παλιοί τσάροι πραγματοποιούσαν επεχτάσεις προς τα έξω, ακριβώς κάτω από τη σημαία των “συμφερόντων της Ρωσίας”. Και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός διαλαλεί συχνά ότι οι ΗΠΑ δεν φέρουν την “ευθύνη μόνο για τη δική τους ασφάλεια, αλλά και για την ασφάλεια όλων των ελεύθερων κρατών”, ότι οι ΗΠΑ θέλουν “να υπερασπίζονται την ελευθερία όπου χρειάζεται” (Λόγοι του Τζόνσον στις 3 και 20/6/1964). Πόσο μοιάζουν, αλήθεια, τα λόγια του σοβιετικού ρεβιζιονισμού με τα λόγια των παλιών τσάρων και εκείνα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού;

Η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα, που ιδεολογικά, θεωρητικά και πολιτικά έχει χρεοκοπήσει εδώ και πολύν καιρό, δεν είναι πια σε θέση να παρουσιάσει κάτι που να αξίζει. Έτσι, δεν της απόμεινε παρά να μαζέψει λίγη σαβούρα από τον ιμπεριαλισμό, να την μπαλώσει προσεχτικά και να την παρουσιάσει σαν το λεγόμενο “δόγμα Μπρέζνιεφ”. Αυτό το “δόγμα Μπρέζνιεφ” είναι ιμπεριαλιστικό με την ετικέτα του “σοσιαλιστικού”, είναι πέρα για πέρα ένα δόγμα ηγεμονίας, είναι καθαρός νεοαποικισμός.

Το όνειρο του σοβιετικού ρεβιζιονισμού για μια μεγάλη αυτοκρατορία

Πριν από 100 χρόνια, ξεσκαπάζοντας την επιθετική πολιτική της τσαρικής Ρωσίας, ο Μαρξ τόνισε: “Οι μέθοδες, η ταχτική και οι μανούβρες της μπορεί να αλλάζουν, αλλά το αστέρι που οδηγεί την πολιτική αυτή- η παγκόσμια ηγεμονία- είναι αμετάβλητο” (Κ.Μαρξ, Λόγος στην Πολωνική συγκέντρωση στο Λονδίνο, 22/01/1867).

Ο τσάρος Νικόλαος Α’ διακήρυχνε αλαζονικά: “Όπου κι αν υψώθηκε η ρώσικη σημαία δεν επιτρέπεται να κατέβει!” (Γκ. Νιεβελσκόι, Τα κατορθώματα των ρώσων αξιωματικών του ναυτικού στη ρωσική Άπω Ανατολή). Πολλοί τσάροι έτρεφαν το ωραίο όνειρο, όπως λέει ο Ένγκελς, να εγκαθιδρύσουν μια τεράστια “σλαβική αυτοκρατορία”, από τον Έλβα ως την Κίνα, και από την Αδριατική ως το βόρειο παγωμένο ωκεανό. Φιλοδοξούσαν ακόμη να επεκτείνουν τα σύνορα της μεγάλης αυτής αυτοκρατορίας ως τις Ινδίες και τη Χαβάη. Για να πραγματοποιήσουν το σκοπό αυτό, φάνηκαν τόσο ασυνείδητοι όσο και ικανοί (Ένγκελς, Η εξωτερική πολιτική του ρωσικού τσαρισμού).

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, νέοι τσάροι, παράλαβαν ολοκληρωτικά την επεκτατική παράδοση των παλιών τσάρων και το πρόσωπό τους είναι στιγματισμένο με τη σφραγίδα της δυναστείας των Ρομανόφ. Τρέφουν τώρα το παλιό απραγματοποίητο όνειρο των παλιών τσάρων και μάλιστα έχουν πολύ πιο μεγάλες επιθετικές φιλοδοξίες απ’ ό,τι οι παλιοί τσάροι. Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός θεωρεί ορισμένες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και τη ΛΔ Μογγολίας σαν αποικίες και δορυφόρους του. Ονειρεύεται ακόμα να καταλάβει ακόμη περισσότερο κινέζικο έδαφος, αντιγράφοντας φανερά την πολιτική των παλιών τσάρων απέναντι στην Κίνα και διαλαλεί ότι τα βόρεια σύνορα της Κίνας τελείωναν “κατά μήκος του Μεγάλου Τείχους” (Δήλωση της σοβιετικής κυβέρνησης, 13/06/1969). Άπλωσε χέρι στη Νοτιοανατολική Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, ακόμη και στη Λατινική Αμερική, έστειλε το στόλο του στη Μεσόγειο, στον Ινδικό Ωκεανό, στον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό, στην προσπάθειά του να εγκαθιδρύσει μια μεγάλη σοβιετική ρεβιζιονιστική αυτοκρατορία, που να περιλαμβάνει την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.

Η “σλαβική αυτοκρατορία” των παλιών τσάρων έσκασε σαν σαπουνόφουσκα εδώ και πολύν καιρό. Και ο ίδιος ο τσαρισμός παραμερίστηκε ήδη από το 1917 από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση που καθοδήγησε ο Λένιν. Η κυριαρχία των παλιών τσάρων τελείωσε. Σήμερα, την εποχή όπου ο ιμπεριαλισμός βαδίζει προς την ολοκληρωτική του κατάρρευση, οι νέοι τσάροι προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν μια ακόμα πιο μεγάλη αυτοκρατορία, που να κυριαρχεί πάνω σ’ όλον τον κόσμο. Όμως και αυτό θα παραμείνει μόνο όνειρο.

Ο Στάλιν λέει: “Ο Λένιν ονόμασε τον ιμπεριαλισμό, “καπιταλισμό που πεθαίνει”. Γιατί; Γιατί ο ιμπεριαλισμός οδηγεί τις αντιθέσεις του καπιταλισμού ως το ανώτατο σημείο, ως τα ακρινά όριά του, που ύστερα απ’ αυτά αρχίζει η επανάσταση” (Στάλιν, Για τις βάσεις του Λενινισμού). Μιας και ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός έχει πάρει τον παλιό δρόμο του ιμπεριαλισμού, καθοδηγείται αναγκαστικά από τους νόμους του ιμπεριαλισμού και σπαράσσεται από όλες τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ο σ. Μάο Τσε Τουνγκ λέει: “Οι ΗΠΑ είναι μια χάρτινη τίγρη. Μην την πιστεύετε. Με ένα χτύπημα μπορούμε να την κατατροπώσουμε. Και η ρεβιζιονιστική Σ.Ε. Είναι χάρτινη τίγρη” (Μια συνομιλία με τον Πρόεδρο Μάο, 30/01/1964).

Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός-σοσιαλιμπεριαλισμός, με τη μανιασμένη επιθετικότητα και επεκτατικότητά του, θα πετύχει αναγκαστικά το αντίθετο από αυτό που θέλει και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την καταστροφή του. Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός μεταχειρίζεται τις χώρες της λεγόμενης “σοσιαλιστικής κοινότητας” σαν τσιφλίκι του, ωστόσο, είναι εντελώς ανίκανος να επιβάλει στους λαούς των χωρών αυτών για πολύν καιρό την αποικιακή του κυριαρχία, κι ακόμη λιγότερο να μετριάσει τις αντιθέσεις ανάμεσα στον ίδιο και τις χώρες αυτές. Η σημερινή ανατολική Ευρώπη μοιάζει πραγματικά μ’ ένα βαρέλι με μπαρούτι, που μια μέρα θα εκραγεί. Το γεγονός ότι τα τανκς του σοβιετικού ρεβιζιονισμού μπήκαν στην Πράγα, σε καμία περίπτωση, δεν αποδείχνει τη δύναμη του σοβιετικού ρεβιζιονισμού-σοσιαλιμπεριαλισμού. Αντίθετα, δείχνει την αρχή της κατάρρευσης της σοβιετικής ρεβιζιονιστικής αποικιακής αυτοκρατορίας. Έχοντας τα πόδια βαθιά μέσα στον τσεχοσλοβάκικο βάλτο, ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός-σοσιαλιμπεριαλισμός, δεν μπορεί να απαλλαγεί.

Με την επέκτασή του και την καταλήστεψη στην Ασία, Αφρική και Λ. Αμερική, ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός τάχθηκε ενάντια στους λαούς στις περιοχές αυτές. Επεκτάθηκε σε τέτοιο βαθμό και σήκωσε τέτοιο βαρύ φορτίο που πρήστηκε παντού λες και είναι υδρωπικός. Ως και μια εφημερίδα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έγραψε: “Ανακαλύψαμε ότι και αυτοί (οι ρώσοι) κάνουν τρομερά λάθη, όπως και εμείς, αν όχι τρομερότερα” (US News & World Report, 05/01/1970).

Η προσχώρηση του σοβιετικού ρεβιζιονισμού-σοσιαλιμπεριαλισμού στις γραμμές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, όξυνε ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη. Για να πλατύνουν τις σφαίρες επιρροής τους, ο σοσιαλιμπεριαλισμός και ο ιμπεριαλισμός παλεύουν σκληρά μεταξύ τους. Περικυκλωμένοι πολλές φορές από τους λαούς του κόσμου, ο αγώνας τους δεν μπορεί παρά να επιταχύνει το προτσές της καταστροφής όλου του ιμπεριαλισμού. Η κυριαρχία του σοβιετικού ρεβιζιονισμού- σοσιαλιμπεριαλισμού στην ίδια του τη χώρα είναι χτισμένη πάνω σε ηφαίστειο. Στην περίοδο της αντίδρασης του Στολίπιν, ο Λένιν έγραφε: Ο αγώνας της ρωσικής εργατικής τάξης “θα αναπτυχθεί…αργά ή γρήγορα, αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς, οδηγεί προς την επανάσταση” (Λένιν, Η αρχή των διαδηλώσεων).

Η σύγκρουση και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στη γραφειοκρατική μονοπωλιακή μπουρζουαζία νέου τύπου, από τη μια μεριά, και στο υπόδουλο προλεταριάτο, τους εργαζόμενους αγρότες και τους επαναστάτες διανοούμενους, από την άλλη, οξύνονται σήμερα, μέρα με τη μέρα, στη Σοβιετική Ένωση. Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης είναι ανεξάρτητη από τη θέληση των ανθρώπων και αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην επανάσταση. Η ΣΕ υπήρξε κάποτε μια πολυεθνική ένωση σοσιαλιστικών δημοκρατιών. Μόνο κάτω από τις συνθήκες του σοσιαλισμού και πάνω στη βάση της ισότητας και της εκούσιας θέλησης μπορεί μια τέτοια ένωση να εγκαθιδρυθεί, να στερεώσει και να αναπτυχθεί. Είναι ακριβώς αυτό που είπε ο Στάλιν: Η ΣΕ “είχε μπροστά της τις αποτυχημένες προσπάθειες των πολυεθνικών κρατών στις αστικές ώρες. Είχε μπροστά της το χρεοκοπημένο πείραμα της Αυστροουγγαρίας”.

Ωστόσο, το σοβιετικό πολυεθνικό κράτος “μπορεί να αντέξει σε όλες τις δοκιμασίες”, γιατί χάρη στο σοσιαλιστικό σύστημα “αναπτύχθηκε μια πραγματική αδελφική συνεργασία των λαών μέσα στο σύστημα ενός ενιαίου ομοσπονδιακού κράτους” (Στάλιν, Για το Σχέδιο Συντάγματος).

Σήμερα, η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα “έχει κιόλας ανατρέψει το σοσιαλιστικό σύστημα, ασκεί μια αστική διχτατορία και έχει αντικαταστήσει την εθνική ισότητα με την εθνική καταπίεση, την αμοιβαία βοήθεια και αδελφοσύνη των εθνοτήτων με τον αστικό “νόμο της ζούγκλας”. Τώρα που η προλεταριακή βάση, η σοσιαλιστική βάση της πρώην Ένωσης αποβλήθηκε, δεν κινδυνεύει η πελώρια πολυεθνική “ένωση” που βρίσκεται κάτω από την εξουσία της μπουρζουαζίας νέου τύπου, να υποστεί την ίδια κρίση και δεν θα διαλυθεί μια μέρα, όπως η Αυστροουγγρική αυτοκρατορία στο παρελθόν;

Για να βγει από το αδιέξοδο, στο εσωτερικό και εξωτερικό, ο σοβιετικός ρεβιοζιονισμός- σοσιαλιμπεριαλισμός, χρησιμοποιεί ακριβώς όπως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός πυρετώδικα τον πυρηνικό εκβιασμό και καταφεύγει σε στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς και τον εκτεταμένο επιθετικό πόλεμο. Μπορεί όμως ένας πόλεμος να βγάλει τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό από το αδιέξοδο; Όχι, ακριβώς το αντίθετο. Η ιστορία έχει αποδείξει αδιάψευστα, ότι ο πόλεμος, όχι μόνο δεν μπορεί να σώσει τον ιμπεριαλισμό από την αναπόφευκτη καταστροφή του, αλλά, αντίθετα, επιταχύνει τον ερχομό αυτής της καταστροφής.

Ο Πρόεδρος Μάο λέει: “Σ’ ότι αφορά το ζήτημα ενός παγκόσμιου πολέμου, δύο πιθανότητες μόνο υπάρχουν: η μια είναι ότι ο πόλεμος προκαλεί την επανάσταση, η άλλη ότι η επανάσταση εμποδίζει τον πόλεμο”. Ο Πρόεδρος Μάο λέει ακόμη: “Λαοί όλων των χωρών, ενωθείτε, αγωνιστείτε ενάντια στους επιθετικούς πολέμους, που εξαπολύει ο ιμπεριαλισμός- άσχετα ποιος- ή ο σοσιαλιμπεριαλισμός, και ιδιαίτερα ενάντια σε έναν επιθετικό πόλεμο, όπου θα χρησιμοποιηθεί σαν όπλο και η ατομική βόμβα. Αν ξεσπάσει ένας τέτοιος πόλεμος, τότε οι λαοί όλου του κόσμου πρέπει να συντρίψουν τον επιθετικό πόλεμο με τον επαναστατικό πόλεμο. Γι’ αυτό πρέπει να προετοιμαζόμαστε από τώρα”.

Με την οδηγία αυτή που διατύπωσε βάση της τωρινής διεθνούς κατάστασης, ο Πρόεδρος Μάο έδειξε στο προλεταριάτο και τους επαναστατικούς λαούς όλου του κόσμου τον προσανατολισμό του αγώνα. Οι λαοί όλου του κόσμου πρέπει οπωσδήποτε να έχουν μεγάλη επαγρύπνηση, να κάνουν όλες τις προετοιμασίες, ώστε να καταφέρουν κάθε στιγμή αποφασιστικά και συντριπτικά χτυπήματα στους επιθετιστές, που θα τολμήσουν να εξαπολύσουν έναν πόλεμο.

Εδώ και μερικά χρόνια, χρησιμοποιώντας τις παλιές μέθοδες των παλιών τσάρων, η σοβιετική ρεβιζιονιστική αποστάτρια κλίκα προσπαθεί μισοανοιχτά και μισοκρυφά να υποστηρίξει και να υποκινήσει ένα λεγόμενο νέο “πανσλαβικό κίνημα”, να προπαγανδίσει την “ιερότητα του εθνικού πνεύματος” των ρώσων, με σκοπό να δηλητηριάσει με αυτό το αντιδραστικό ιδεολογικό ρεύμα τις εργαζόμενες μάζες και τη νέα γενιά στη Σοβιετική Ένωση και να ξεγελάσει το σοβιετικό λαό, για να υπηρετήσει σαν όργανό της την επιθετική και πολεμική πολιτική της χούφτας της σοβιετικής ρεβιζιονιστικής ολιγαρχίας. Θέλουμε ειλικρινά να προειδοποιήσουμε τον αδελφό σοβιετικό λαό να μην πέσει ποτέ στην παγίδα του “πανσλαβισμού”.

Τι είναι ο “πανσλαβισμός”;

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς τόνισαν εύστοχα, ξεσκεπάζοντας τους παλιούς τσάρους: “Ο πανσλαβισμός είναι μια ανακάλυψη της κυβέρνησης της Πετρούπολης” (Κ. Μαρξ- Φ.Ένγκελς, Η Ένωση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και η Διεθνής Ένωση Εργατών). Ο Ένγκελς λέει: Οι παλιοί τσάροι προετοίμαζαν με την απάτη αυτή έναν πόλεμο “σαν τελευταία σανίδα σωτηρίας του ρωσικού τσαρισμού και της ρώσικης αντίδρασης”. Γι’ αυτό, “ο πανσλαβισμός είναι ο χειρότερος εχθρός μας καθώς και των ρώσων” (Ο Ένγκελς στον Κ. Κάουτσκι, 0702/1882). Ο “πανσλαβισμός” των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, νέων τσάρων, είναι όπως η “ανωτερότητα της άρειας φυλής” του Χίτλερ, ένας εντελώς αντιδραστικός ρατσισμός. Προπαγανδίζουν τέτοιες αντιδραστικές ιδέες μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν την επέκταση προς τα έξω από τη χούφτα αντιδραστικούς κυβερνώντες της λεγόμενης “ανώτερης φυλής” τους. Για τις πλατιές λαϊκές μάζες, όμως, αυτό σημαίνει μόνο ολέθρια καταστροφή.

Ο Λένιν λέει: “Η καταπίεση των “αλλογενών” είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια μεριά, χτυπάει τους “αλλογενείς”, από την άλλη, το ρώσικο λαό” (Λένιν, Η Εθνική Ισότητα). Σήμερα, κάτω από το προπέτασμα του λεγόμενου “πανσλαβισμού”, η χούφτα σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ολιγάρχες, από τη μια μεριά, προσπαθεί όλο και πιο πολύ ν’ ανάψει έναν επιθετικό πόλεμο, από την άλλη, πάλι να επιτεθεί εντονότερα στο σοβιετικό λαό, συμπεριλαμβανομένης και της ρωσικής εθνότητας.

Τα συμφέροντα του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών της ΣΕ είναι διαμετρικά αντίθετα από αυτά των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, νέων τσάρων, ταυτίζονται όμως με τα συμφέροντα των επαναστατικών λαών όλου του κόσμου. Αν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, νέοι τσάροι, εξαπολύσουν έναν πλατύ επιθετικό πόλεμο, το προλεταριάτο και οι επαναστατικές λαϊκές μάζες της Σοβιετικής Ένωσης, σύμφωνα με την αρχή του Λένιν σχετικά με τη συμπεριφορά απέναντι στον ιμπεριαλιστικό επιθετικό πόλεμο, σε καμία περίπτωση δεν θα υπηρετήσουν σαν τροφή για τα κανόνια στον άδικο πόλεμο που θα έχει εξαπολύσει ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός-σοσιαλιμπεριαλισμός. Θα συνεχίσουν το έργο που άρχισαν οι ηρωικοί γιοί και θυγατέρες της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και θα αγωνιστούν για την ανατροπή των νέων τσάρων και την παλινόρθωση της διχτατορίας του προλεταριάτου.

Πριν από διακόσια χρόνια, κολακεύοντας την τσαρίνα Αικατερίνη Β’ για τις επιθέσεις της, ένας ρώσος ποιητής έγραφε: “Εμπρός, και όλος ο κόσμος θα σας ανήκει” (Γκ. Ρ. Ντιερζάφιεβ, Για την Κατάληψη της Βαρσοβίας). Τώρα, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, νέοι τσάροι, καβάλησαν το άτι των παλιών τσάρων και καλπάζουν “προς τα εμπρός”. Ορμούν απερίσκεφτα δω και εκεί, ανίκανοι να το χαλιναγωγήσουν. Ξέχασαν τελείως πως και οι πρόγονοί τους έπεσαν ακριβώς από αυτό το άτι και η ρωσική αυτοκρατορία της δυναστείας των Ρομανόφ βρήκε έτσι το τέλος της. Είναι βέβαιο ότι και οι νέοι τσάροι δεν θα έχουν καλύτερο τέλος από ό,τι οι παλιοί τσάροι. Θα πέσουν κι αυτοί από το άτι και θα σπάσουν τα μούτρα τους.

Λαοί όλου του κόσμου ενωθείτε και αγωνιστείτε για τη συντριβή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού , του σοβιετικού ρεβιζιονισμού και όλης της αντίδρασης

Ο σ. Μάο Τσε Τουνγκ λέει: “Η Σ.Ε. υπήρξε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης ιδρύθηκε από το Λένιν. Παρ’ όλο που οι ρεβιζιονιστές σφετερίστηκαν τώρα την ηγεσία του σοβιετικού κόμματος και του κράτους, θα ’θελα να συμβουλέψω όλους τους συντρόφους να είναι σίγουροι ότι οι πλατιές λαϊκές μάζες, η πλατιά μάζα των κομματικών μελών και στελεχών της ΣΕ είναι καλές, ότι θέλουν την επανάσταση και ότι η ρεβιζιονιστική κυριαρχία δεν θα κρατήσει πολύ” (Λόγος του Προέδρου Μάο στην Πλατιά Εργατική Σύσκεψη της ΚΕ του ΚΚΚ, 30/01/1962).

Ο κινέζικος λαός τρέφει βαθιά αισθήματα για το σοβιετικό λαό. Στη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση που καθοδηγήθηκε από το Λένιν, κινέζοι εργαζόμενοι που ζούσαν τότε στη Ρωσία αγωνίζονταν μαζί με το ρώσικο προλεταριάτο χέρι με χέρι. Σε παρατεταμένους επαναστατικούς αγώνες, οι δύο λαοί μας αλληλοϋποστηρίχτηκαν, ο ένας βοηθούσε τον άλλο και δέθηκαν με μια στενή φιλία. Η χούφτα σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ολιγάρχες προσπαθούν ασυνείδητα να σπείρουν τη διχόνοια και να υπονομεύσουν τις σχέσεις του κινέζικου και του σοβιετικού λαού, τελικά όμως, η πέτρα που σήκωσαν θα πέσει στα δικά τους πόδια.

Ο σοβιετικός λαός είναι ένας μεγάλος λαός, που διαπαιδαγωγήθηκε από το Λένιν και το Στάλιν και έχει μια ένδοξη επαναστατική παράδοση. Σε καμία περίπτωση δε θα ανεχτεί για πολύ καιρό στους ώμους του τους νέους τσάρους. Παρ’ όλο που οι καρποί της Οκτωβριανής Επανάστασης παραπετάχτηκαν από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές αποστάτες, οι αρχές της Οκτωβριανής Επανάστασης παραμένουν αιώνιες. Κάτω από το μεγάλο λάβαρο του λενινισμού, ο ορμητικός χείμαρρος της λαϊκής επανάστασης θα σπάσει οπωσδήποτε τον πάγο της ρεβιζιονιστικής κυριαρχίας, η άνοιξη του σοσιαλισμού θα ξαναγυρίσει σίγουρα στη σοβιετική γη.

Ο σ. Μάο Τσε Τουνγκ λέει: “Με μια λέξη, είτε πρόκειται για την Κίνα, είτε πρόκειται για τις άλλες χώρες του κόσμου, πάνω από το 90% των ανθρώπων θα υποστηρίξουν τελικά το μαρξισμό-λενινισμό. Στον κόσμο υπάρχουν σήμερα πολλοί άνθρωποι που, εξαπατημένοι από τη σοσιαλδημοκρατία, το ρεβιζιονισμό, τον ιμπεριαλισμό και τους αντιδραστικούς όλων των χωρών, δεν έχουν ακόμη ξυπνήσει. Ωστόσο, όλο και πιο πολύ θα ξυπνάνε και θα υποστηρίξουν τελικά το μαρξισμό-λενινισμό. Η αλήθεια του μαρξισμού-λενινισμού είναι ακαταμάχητη. Οι λαϊκές μάζες θέλουν αναγκαστικά την επανάσταση. Η παγκόσμια επανάσταση τελικά θα θριαμβεύσει”. (Λόγος του Προέδρου Μάο στην Πλατιά Εργατική Σύσκεψη της ΚΕ του ΚΚΚ, 30/01/1962).

Γιορτάζοντας τα εκατόχρονα από τη γέννηση του Λένιν, βλέπουμε με χαρά ότι, οδηγημένη από το μαρξισμό-λενινισμό, τη σκέψη του Μάο Τσε Τουνγκ, η υπόθεση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης προχωρεί από νίκη σε νίκη. Οι γνήσιες μαρξιστικές-λενινιστικές δυνάμεις όλου του κόσμου αυξάνουν με την κάθε μέρα και δυναμώνουν όλο και πιο πολύ. Ο απελευθερωτικός αγώνας των καταπιεζόμενων λαών και εθνών αναπτύσσεται ορμητικά. Όλα τα κράτη και οι λαοί που υφίστανται την επίθεση, τον έλεγχο, την επέμβαση και την ταπείνωση από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό ρεβιζιονισμό, σχηματίζουν τώρα το πιο πλατύ ενιαίο Μέτωπο.

Άρχισε μια νέα περίοδος στον αγώνα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό ρεβιζιονισμό. Για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό χτυπάει νεκρώσιμα η καμπάνα.

Ο πάντα νικηφόρος μαρξισμός-λενινισμός, η σκέψη του Μάο Τσε Τουνγκ, είναι ένα ισχυρό όπλο του προλεταριάτου για να γνωρίσει και να μετασχηματίσει τον κόσμο, ένα ισχυρό όπλο για να προωθήσει την ιστορία. Ο μαρξισμός-λενινισμός, η σκέψη του Μάο Τσε Τουνγκ, συνενωμένος με τα εκατοντάδες εκατομμύρια επαναστατικές μάζες με τη συγκεκριμένη επαναστατική πρακτική της λαϊκής επανάστασης των διαφόρων χωρών, θα φέρει σίγουρα μιαν αστείρευτη επαναστατική βία, που θα κάνει συντρίμμια όλο τον παλιό κόσμο.

Ζήτω ο μεγάλος Μαρξισμός!

Ζήτω ο μεγάλος Λενινισμός!

Ζήτω η μεγάλη Σκέψη του Μάο Τσε Τουνγκ!

*Μεταφράστηκε από την πρώτη έκδοση στα γερμανικά των ξενόγλωσσων εκδόσεων του Πεκίνου

πηγή: parapoda.wordpress.com