Μάο Τσε-τουνγκ Για τον ψεύτικο κομμουνισμό του Χρουστσόφ και τα παγκόσμια ιστορικά διδάγματα

Μάο Τσε-τούνγκ Ιούλιος, 1964

Για τον ψεύτικο κομμουνισμό του Χρουστσόφ και τα παγκόσμια ιστορικά διδάγματα: Σχόλιο σχετικά με την Ανοιχτή Επιστολή της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ (ΙΧ)

Από τα συντακτικά τμήματα Ρενμίν Ριμπάο (Καθημερινή Λαϊκή) και Χονκούη (Κόκκινη Σημαία), 14 Ιουλίου 1964.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι θεωρίες της προλεταριακής επανάστασης και της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι η πεμπτουσία του μαρξισμού-λενινισμού. Οι ερωτήσεις αν η επανάσταση πρέπει να γίνει δεκτή ή να αντιπαλευτεί και αν η διχτατορία του προλεταριάτου θα πρέπει να επικυρωθεί ή να αντιπολιτευτεί βρίσκονται στο επίκεντρο της πάλης ανάμεσα στο μαρξισμό-λενινισμό και όλες τις πλευρές του ρεβιζιονισμού και είναι πλέον το επίκεντρο της πάλης ανάμεσα μαρξιστές-λενινιστές σε όλο τον κόσμο και στην ρεβιζιονιστική κλίκα του Χρουστσόφ.

Στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ ανέπτυξε το ρεβιζιονισμό της σε ένα πλήρες σύστημα όχι μόνο από τη στρογγυλοποίηση των αντι-επαναστατικών θεωριών τους για την «ειρηνική συνύπαρξη» και «ειρηνική μετάβαση», αλλά και δηλώνοντας ότι η διχτατορία του προλεταριάτου δεν είναι απαραίτητη πλέον στη Σοβιετική Ένωση και την προώθησαν  παράλογες θεωρίες του «παλλαϊκού κράτους» και του «κόμματος όλου του λαού». Το πρόγραμμα που υπέβαλε η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ είναι ένα πρόγραμμα ψεύτικου κομμουνισμού, ένα ρεβιζιονιστικό πρόγραμμα εναντίον της προλεταριακής επανάστασης και για την κατάργηση της διχτατορίας του προλεταριάτου και του προλεταριακού κόμματος.

Η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ καταργεί τη διχτατορία του προλεταριάτου πίσω από το καμουφλάζ του «κράτος όλου του λαού», αλλάζει τον προλεταριακό χαρακτήρα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, πίσω από το καμουφλάζ του «κόμματος όλου του λαού» και ανοίγει το δρόμο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού πίσω από την «πλήρους κλίμακας κομμουνιστικής οικοδόμηση».

Στην πρότασή της σχετικά με τη γενική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στις 14 του Ιούνη 1963, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας τόνισε ότι είναι πολύ παράλογη στη θεωρία και εξαιρετικά επιζήμια στην πράξη η αντικατάσταση του κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου με το «κράτος όλου του λαού» και το κόμμα της πρωτοπορίας του προλεταριάτο με το «κόμμα όλου του λαού». Η αντικατάσταση αυτή είναι μια μεγάλη ιστορική οπισθοδρόμηση που καθιστά αδύνατη κάθε μετάβαση στον κομμουνισμό και μόνο συμβάλλει στην αποκατάσταση του καπιταλισμού.

Η Ανοικτή Επιστολή της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ και του τύπου της Σοβιετικής Ένωσης καταφεύγει σε σοφιστείες στην αυτο-αιτιολόγηση και καταγγέλει ότι οι επικρίσεις μας για το «παλλαϊκό κράτος» και το «κόμμα όλου του λαού» είναι ισχυρισμοί «που απέχουν από τον μαρξισμό», προδίδουν την «απομόνωση από τη ζωή του σοβιετικού λαού» και απαιτείται «η επιστροφή στο παρελθόν».

Λοιπόν, ας γνωρίσουμε ποιος είναι πραγματικά πολύ μακριά από τον μαρξισμό-λενινισμό, πως είναι στην πραγματικότητα η σοβιετική ζωή και ποιός θέλει πραγματικά την Σοβιετική Ένωση να επιστρέψει στο παρελθόν.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

Ποια είναι η σωστή αντίληψη της σοσιαλιστικής κοινωνίας; Υπάρχουν τάξεις και ταξική πάλη σε ολόκληρο το στάδιο του σοσιαλισμού; Πρέπει η διχτατορία του προλεταριάτου να διατηρηθεί και η σοσιαλιστική επανάσταση να συνεχιστεί μέχρι τέλους; Ή θα έπρεπε η διχτατορία του προλεταριάτου να καταργηθεί, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την καπιταλιστική παλινόρθωση; Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν σωστά σύμφωνα με τη βασική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού και την ιστορική εμπειρία της διχτατορίας του προλεταριάτου.

Η αντικατάσταση της καπιταλιστικής κοινωνίας από την σοσιαλιστική κοινωνία είναι ένα μεγάλο άλμα στην ιστορική εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Η σοσιαλιστική κοινωνία καλύπτει την σημαντική ιστορική περίοδο της μετάβασης από την ταξική στην αταξική κοινωνία. Περνώντας μέσω της σοσιαλιστικής κοινωνίας η ανθρωπότητα θα εισέλθει σε μια κομμουνιστική κοινωνία.

Το σοσιαλιστικό σύστημα είναι ασύγκριτα ανώτερο από το καπιταλιστικό σύστημα. Στη σοσιαλιστική κοινωνία, η διχτατορία του προλεταριάτου αντικαθιστά την αστική διχτατορία και η δημόσια ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αντικαθιστά την ατομική ιδιοκτησία. Το προλεταριάτο, από το να είναι μια καταπιεζόμενη και εκμεταλλευόμενη τάξη, μετατρέπεται σε μια άρχουσα τάξη και μια θεμελιώδης αλλαγή λαμβάνει χώρα στην κοινωνική θέση των εργαζομένων. Ασκώντας διχτατορία πάνω από λίγους μόνο εκμεταλλευτές, το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου εφαρμόζει την ευρύτερη δημοκρατία στις μάζες των εργαζομένων, μια δημοκρατία που είναι αδύνατη σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Η εθνικοποίηση της βιομηχανίας και κολεχτιβοποίηση της γεωργίας ανοίγει διάπλατα προοπτικές για τη δυναμική ανάπτυξη των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων, εξασφαλίζοντας ένα ρυθμό ανάπτυξης ασύγκριτα μεγαλύτερο από ό,τι σε οποιαδήποτε παλιότερη κοινωνία.

Ωστόσο, γίνεται φανερό ότι η σοσιαλιστική κοινωνία είναι μια κοινωνία που γεννήθηκε από την καπιταλιστική κοινωνία και είναι μόνο η πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Δεν είναι ακόμα μια πλήρως ώριμη κομμουνιστική κοινωνία στον οικονομικό και σε άλλους τομείς. Αναπόφευκτα είναι σφραγισμένη με τα σημάδια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Κατά τον καθορισμό της σοσιαλιστικής κοινωνίας, ο Μαρξ είπε:

Αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε εδώ είναι μια κομμουνιστική κοινωνία, όχι όπως έχει εξελιχθεί πάνω στη δική της βάση, αλλά, αντίθετα, όπως ακριβώς προβάλλεται από την καπιταλιστική κοινωνία, που έτσι είναι από κάθε άποψη, οικονομικά, ηθικά και πνευματικά, ακόμα σφραγισμένη με τα γενεσιουργά σημάδια της παλιάς κοινωνίας, από τους κόλπους της οποίας αναδύεται. [Μαρξ, «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», επιλεγμένα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς, Ξένες Γλώσσες, Εκδοτικός Οίκος, Μόσχα, 1958, τόμ. 2, σ.. 23.]

Ο Λένιν τόνισε επίσης ότι στη σοσιαλιστική κοινωνία, η οποία είναι η πρώτη φάση του κομμουνισμού, «Ο κομμουνισμός δεν μπορεί ακόμα να είναι πλήρως ώριμα οικονομικά και εντελώς απαλλαγμένος από τις παραδόσεις ή τα ίχνη του καπιταλισμού». [Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση», Επιλεγμένα Έργα, FLPH, Μόσχα, 1952, τόμ. 2, Μέρος 1, σ.. 302.]

Στην σοσιαλιστική κοινωνία, οι διαφορές μεταξύ των εργαζομένων και των αγροτών, μεταξύ πόλης και υπαίθρου, και μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργάτες εξακολουθούν να υπάρχουν, τα αστικά δικαιώματα δεν έχουν ακόμη καταργηθεί εντελώς, δεν είναι δυνατόν «αμέσως να εξαλειφθεί η αδικία άλλων, η οποία συνίσταται στην διανομή των αντικειμένων κατανάλωσης, ανάλογα με την ποσότητα της εργασίας που εκτελούνται (και όχι ανάλογα με τις ανάγκες)», και ως εκ τούτου οι διαφορές στον πλούτο εξακολουθούν να υπάρχουν. [ο.π., σ.. 296.]

Η εξάλειψη αυτών των διαφορών, τα φαινόμενα και τα αστικά δικαιώματα δεν μπορεί παρά να αποσυρθούν σταδιακά και μακροχρόνια. Όπως είπε ο Μαρξ, μόνο εφόσον οι διαφορές αυτές έχουν εξαφανιστεί και τα αστικά δικαιώματα έχουν τελείως εξαφανιστεί, θα είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί πλήρως ο κομμουνισμός με την αρχή του, «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

Ο μαρξισμός-λενινισμός και η πρακτική της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών μας διδάσκουν όλους ότι η σοσιαλιστική κοινωνία καλύπτει ένα πολύ, πολύ μεγάλο ιστορικό στάδιο. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του σταδίου, η ταξική πάλη ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο συνεχίζεται και το ερώτημα του «ποιος θα κερδίσει» μεταξύ των οδών του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού παραμένει, όπως και ο κίνδυνος της παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Στην πρότασή της σχετικά με τη γενική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στις 14 του Ιούνη 1963, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας δηλώνει: Για μια πολύ μακρά ιστορική περίοδο αφού το προλεταριάτο πάρει την εξουσία, η ταξική πάλη συνεχίζεται ως αντικειμενικός νόμος της ανεξάρτητης της θέλησης του ανθρώπου, που διαφέρει μόνο ως προς τη μορφή από ό, τι ήταν πριν από την κατάληψη της εξουσίας. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Λένιν τόνισε αρκετές φορές ότι:

α) Οι εκμεταλλευτές που ανατράπηκαν πάντα προσπαθούν με χίλιους και έναν τρόπους να ανακτήσουν το «παράδεισο» που έχουν στερηθεί

β) Νέα στοιχεία του καπιταλισμού συνεχώς και αυθόρμητα δημιουργούνται στο μικροαστικό περιβάλλον.

γ) Πολιτικά εκφυλισμένα και νέα αστικά στοιχεία μπορεί να προκύψουν μέσα από τις γραμμές της εργατικής τάξης και των λειτουργών της κυβέρνησης ως αποτέλεσμα της αστικής επιρροής και την διάχυτη, διαβρωτική επιρροή των μικροαστών.

δ) Οι εξωτερικές συνθήκες για τη συνέχιση της ταξικής πάλης μέσα σε μια σοσιαλιστική κοινωνία είναι η περικύκλωση από το διεθνή καπιταλισμό, η απειλή της ένοπλης επέμβασης των ιμπεριαλιστών και των ανατρεπτικών δραστηριοτήτων τους για την επίτευξη ειρηνικής αποσύνθεσης.

Η ζωή επιβεβαίωσε τα συμπεράσματα αυτά του Λένιν.

Στη σοσιαλιστική κοινωνία, η αστική τάξη που έχει ανατραπεί και άλλες αντιδραστικές τάξεις εξακολουθούν να είναι ισχυρές για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, και μάλιστα σε ορισμένα σημεία είναι αρκετά ισχυρές. Έχουν χίλιες και μία συνδέσεις με τη διεθνή αστική τάξη. Δεν συμβιβάζονται με την ήττα τους και πεισματικά συνεχίζουν να συμμετέχουν σε δοκιμές αντοχής με το προλεταριάτο. Μπορούν να διεξάγουν ανοικτούς και κρυφούς αγώνες ενάντια στο προλεταριάτο σε κάθε τομέα.

Συνεχώς παρελαύνουν με όπως πανό υποστήριξης για το σοσιαλισμό, το σοβιετικό σύστημα, το Κομμουνιστικό Κόμμα και το μαρξισμό-λενινισμό, εργαζόμενοι να υπονομεύσουν το σοσιαλισμό και την αποκατάσταση του καπιταλισμού. Πολιτικά, επιμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ως δύναμη ανταγωνιστική προς το προλεταριάτο και συνεχώς προσπαθούν να ανατρέψουν τη διχτατορία του προλεταριάτου. Διεισδύουν κρυφά στα όργανα της κυβέρνησης, των δημόσιων οργανισμών, οικονομικών υπηρεσιών και πολιτιστικών και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, έτσι ώστε να αντιστέκονται ή σφετερίζονται την ηγεσία του προλεταριάτου.

Από οικονομική άποψη, χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να βλάψουν τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία από ολόκληρο το λαό και τη σοσιαλιστική συλλογική ιδιοκτησία και να αναπτύξουν τις δυνάμεις του καπιταλισμού. Στο ιδεολογικό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό τομέα, αντιτάσσουν την αστική στην προλεταριακή αντίληψη του κόσμου και προσπαθούν να διαφθείρουν το προλεταριάτο και τους άλλους εργαζόμενους με την αστική ιδεολογία.

Η κολεχτιβοποίηση της γεωργίας μετατρέπει τους απομονωμένους σε συλλογικούς αγρότες και παρέχει ευνοϊκές συνθήκες για την πλήρη χύτευση των αγροτών. Ωστόσο, μέχρι η συλλογική ιδιοκτησία αναβαθμιστεί σε ιδιοκτησία από ολόκληρο το λαό και μέχρι τα απομεινάρια της ιδιωτικής οικονομίας εξαφανιστούν εντελώς, οι αγρότες διατηρούν αναπόφευκτα κάποια από τα εγγενή χαρακτηριστικά των μικρών παραγωγών. Υπό αυτές τις συνθήκες οι αυθόρμητες καπιταλιστικές τάσεις είναι αναπόφευκτες, το έδαφος για την ανάπτυξη των νέων πλούσιων αγροτών εξακολουθεί να υπάρχει και μπορούν ακόμη να εμφανιστεί πόλωση μεταξύ των αγροτών.

Οι δραστηριότητες της αστικής τάξης, όπως περιγράφονται παραπάνω, τα αποτελέσματά της που διαφθείρουν στο πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό τομέα, η ύπαρξη  αυθόρμητων καπιταλιστικών τάσεων στην αστική και αγροτική μικρή παραγωγή, και την επίδραση των υπόλοιπων αστικών δικαιωμάτων και η δύναμη της συνήθειας της παλιάς κοινωνίας, όλα αναπαράγουν συνεχώς τον πολιτικό εκφυλισμό στις τάξεις της εργατικής τάξης και στο Κόμμα και σε κυβερνητικούς οργανισμούς, νέα αστικά στοιχεία και καταχραστές και στελέχη σε κρατικές επιχειρήσεις που ανήκουν σε όλο το λαό και τους νέους αστούς διανοούμενους στα πολιτιστικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε πνευματικούς κύκλους.

Αυτά τα νέα αστικά στοιχεία και οι πολιτικά εκφυλισμένοι επιτίθενται στο σοσιαλισμό σε συμπαιγνία με τα παλιά αστικά στοιχεία και στοιχεία από άλλες εκμεταλλεύτριες τάξεις, που έχουν ανατραπεί, αλλά δεν έχουν εξαλειφθεί. Οι πολιτικά εκφυλισμένοι που έχουν εδραιωθεί στα κορυφαία όργανα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι, γιατι αυτοί υποστηρίζουν και προστατεύουν τα αστικά στοιχεία που βρίσκονται σε όργανα στα χαμηλότερα επίπεδα.

Όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός, το προλεταριάτο στις σοσιαλιστικές χώρες θα πρέπει να αγωνιστεί τόσο ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του και ενάντια στο διεθνή ιμπεριαλισμό. Ο ιμπεριαλισμός θα αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία και θα προσπαθήσει να αναλάβει ένοπλη επέμβαση εναντίον των σοσιαλιστικών χωρών ή την επίτευξη ειρηνικής αποσύνθεση τους. Θα κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να καταστρέψει τις σοσιαλιστικές χώρες ή να τις εκφυλίσει σε καπιταλιστικές χώρες. Η διεθνής πάλη των τάξεων θα βρεί αναπόφευκτα τον αντικατοπτρισμό της στο πλαίσιο των σοσιαλιστικών χωρών.

Ο Λένιν έλεγε:

Η μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη ιστορική εποχή. Μέχρι αυτή η εποχή να λήξει, οι εκμεταλλευτές ελπίζουν αναπόφευκτα στην παλινόρθωση και αυτή η ελπίδα μετατρέπεται σε προσπάθειες αποκατάστασης της αστικής τάξης. [Λένιν, «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι», Επιλεγμένα Έργα, FLPH, Μόσχα, Τεύχος 2, Μέρος 2, σ. 61.]

Επίσης, επεσήμανε:

Η κατάργηση των τάξεων απαιτεί μια μακρά, δύσκολη και επίμονη πάλη των τάξεων, η οποία μετά την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους, μετά την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου, δεν θα εξαφανιστεί (όπως οι χυδαίοι εκπρόσωποι του παλιού σοσιαλισμού και της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας φαντάζονται), αλλά απλώς αλλάζει τις μορφές της και σε πολλά σημεία γίνεται πιο έντονη. [Λένιν, «Χαιρετισμός στους Ούγγρους εργαζομένων», Επιλεγμένα Έργα, FPLH, Μόσχα, Τεύχος 2, Μέρος 2, σ. 210-211.]

Καθ ‘όλη τη φάση του σοσιαλισμού η ταξική πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη στον πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό και πολιτιστικό και εκπαιδευτικό τομέα δεν μπορεί να σταματήσει. Πρόκειται για έναν παρατεταμένο και επαναλαμβανόμενο, βασανιστικό και πολύπλοκο αγώνα. Όπως τα κύματα της θάλασσας κάποτε ανεβαίνουν ψηλά και μερικές φορές υποχωρεί, είναι πότε αρκετά ήρεμη και πότε ταραγμένη. Είναι ένας αγώνας που αποφασίζει για την τύχη της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αν μια σοσιαλιστική κοινωνία θα προχωρήσει προς τον κομμουνισμό ή θα επανέλθει στον καπιταλισμό εξαρτάται από την έκβαση αυτής της παρατεταμένης πάλης.

Η ταξική πάλη στη σοσιαλιστική κοινωνία αναπόφευκτα αντανακλάται στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Η αστική τάξη και ο διεθνής ιμπεριαλισμός,  καταλαβαίνουν ότι για να εκφυλιστεί μια σοσιαλιστική χώρα σε καπιταλιστική, είναι πρώτα απαραίτητο να κάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα να καταντήσει σε ρεβιζιονιστικό κόμμα.

Τα παλιά και τα νέα αστικά στοιχεία, η παλαιά και η νέα πλούσια αγροτιά και τα εκφυλισμένα στοιχεία όλων των ειδών αποτελούν την κοινωνική βάση του ρεβιζιονισμού, και χρησιμοποιούν κάθε δυνατό μέσο για να βρεθούν παράγοντες μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Η ύπαρξη της αστικής επιρροής είναι η εσωτερική πηγή του ρεβιζιονισμού και της παράδοσης στην ιμπεριαλιστική πίεση, η εξωτερική πηγή.

Καθ ‘όλη τη φάση του σοσιαλισμού, είναι αναπόφευκτη η πάλη ανάμεσα στο μαρξισμό-λενινισμό και διάφορα είδη του οπορτουνισμού – κυρίως ρεβιζιονισμού – των Κομμουνιστικών Κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών. Το χαρακτηριστικό αυτού του ρεβιζιονισμού είναι ότι, αρνείται την ύπαρξη των τάξεων και ταξικής πάλης, συμαχεί με την αστική τάξη στην επίθεση στο προλεταριάτο και μετατρέπει τη διχτατορία του προλεταριάτου σε διχτατορία της αστικής τάξης.

Υπό το φως της εμπειρίας του διεθνούς κινήματος της εργατικής τάξης και σύμφωνα με το στόχο του νόμου της ταξικής πάλης, οι ιδρυτές του μαρξισμού επεσήμαναν ότι η μετάβαση από τον καπιταλισμό, από την ταξική στην αταξική κοινωνία, πρέπει να βασίζεται στη διχτατορία του προλεταριάτου και ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο Μαρξ είπε ότι «Η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη διχτατορία του προλεταριάτου». [«Μαρξ προς J. Wedemeyer, 5 Μαρτίου 1852″, επιλεγμένα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς, FLPH, Μόσχα, Vol. 2, σ.. 452.]

Είπε επίσης:
Μεταξύ καπιταλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας βρίσκεται η περίοδος του επαναστατικού μετασχηματισμού της μιας στην άλλη. Σε αυτό αντιστοιχεί επίσης μια πολιτική μεταβατική περίοδος κατά την οποία το κράτος δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου. [Μαρξ, “Κριτική του Προγράμματος της Γκότα”, επιλεγμένα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς, FLPH, Μόσχα, Τεύχος. 2, σελ. 32-33.]
Η ανάπτυξη της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι μια διαδικασία συνεχούς επανάστασης. Εξηγώντας τον επαναστατικό σοσιαλισμό ο Μαρξ, δήλωσε:

Αυτός ο σοσιαλισμός είναι η διακήρυξη της μονιμότητας της επανάστασης, η ταξική διχτατορία του προλεταριάτου ως το αναγκαίο σημείο διέλευσης για την κατάργηση των ταξικών διακρίσεων γενικά, με την κατάργηση όλων των σχέσεων παραγωγής στις οποίες βασίζονται, για την κατάργηση όλων των οι κοινωνικές σχέσεις που αντιστοιχούν σε αυτές τις σχέσεις παραγωγής, με την επανάσταση όλων των ιδεών που προκύπτουν από αυτές τις κοινωνικές σχέσεις. [Μαρξ, “Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία, 1848 – 1850, επιλεγμένα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς, FLPH, Μόσχα, Τεύχος 1, σ. 223.]
Στον αγώνα του ενάντια στον οπορτουνισμό της Δεύτερης Διεθνούς, ο Λένιν ανέπτυξε δημιουργικά τη θεωρία του Μαρξ για τη διχτατορία του προλεταριάτου. Επεσήμανε:

Η διχτατορία του προλεταριάτου δεν είναι το τέλος της ταξικής πάλης, αλλά η συνέχισή της σε νέες μορφές. Η διχτατορία του προλεταριάτου είναι η ταξική πάλη που διεξάγεται από ένα προλεταριάτο που ήταν νικηφόρο και έχει πάρει την πολιτική εξουσία στα χέρια του εναντίον μιας αστικής τάξης που έχει νικηθεί, αλλά δεν καταστράφηκε, μίας αστικής τάξης που δεν έχει εξαφανιστεί, δεν έπαψε να προβάλει αντίσταση, αλλά έχει εντείνει την αντίστασή της. [Λένιν, “Πρόλογος στην ομιλία για την εξαπάτηση των πολιτών με συνθήματα της ελευθερίας και της ισότητας, τη συμμαχία της εργατικής τάξης και της αγροτιάς», FLPH, Μόσχα, 1959, σ.. 302.]
Είπε επίσης:
Η διχτατορία του προλεταριάτου είναι ένας επίμονος αγώνας – αιματηρή και αναίμακτη, ειρηνική και βίαιη, στρατιωτική και οικονομική, εκπαιδευτική και διοικητική – ενάντια στις δυνάμεις και τις παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας. [Λένιν: “Αριστερισμός, μία παιδική αρρώστια του κομμουνισμού”, Επιλεγμένα Έργα, FLPH, Μόσχα, Τεύχος 2, Μέρος 2, σ. 367.]

Στο περίφημο έργο του «Για το σωστό χειρισμό των αντιθέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους» και σε άλλα έργα, ο σύντροφος Μάο Τσε Τούνγκ, βασιζόμενος στις θεμελιώδεις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και την ιστορική εμπειρία της διχτατορίας του προλεταριάτου, δίνει μια ολοκληρωμένη και συστηματική ανάλυση των τάξεων και ταξικής πάλης στη σοσιαλιστική κοινωνία, και δημιουργικά αναπτύσσει τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία της διχτατορίας του προλεταριάτου.
Ο σύντροφος Μάο Τσετούνγκ εξετάζει τις αντικειμενικές νομοτέλειες της σοσιαλιστικής κοινωνίας από τη σκοπιά της υλιστικής διαλεκτικής. Επισημαίνει ότι ο παγκόσμιος νόμος της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων που λειτουργούν τόσο στο φυσικό κόσμο και στην ανθρώπινη κοινωνία είναι επίσης εφαρμόσιμα στη σοσιαλιστική κοινωνία.

Στη σοσιαλιστική κοινωνία, οι ταξικές αντιθέσεις παραμένουν και η ταξική πάλη δεν εξαφανίζεται μετά από το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Ο αγώνας μεταξύ των δύο δρόμων του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού διατρέχει ολόκληρο το στάδιο του σοσιαλισμού. Για να εξασφαλιστεί η επιτυχία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και να προληφθεί η παλινόρθωση του καπιταλισμού, είναι απαραίτητο να η σοσιαλιστική επανάσταση να έρθει μέχρι το τέλος στα πολιτικά, οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτιστικά μέτωπα. Η ολοκληρωτική νίκη του σοσιαλισμού δεν μπορεί να επέλθει σε μία ή δύο γενιές. Για να επιλυθούν αυτά τα θέματα σε βάθος απαιτούνται πέντε με δέκα γενιές ή ακόμα και περισσότερο.
Ο σύντροφος Μάο Τσε Τουνγκ τονίζει το γεγονός ότι υπάρχουν δύο τύποι κοινωνικών αντιθέσεων στη σοσιαλιστική κοινωνία, δηλαδή, οι αντιφάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και οι αντιφάσεις ανάμεσα σε εμάς και τον εχθρό, και ότι οι πρώτες είναι αριθμητικά μεγαλύτερες. Μόνο με τη διάκριση μεταξύ των δύο τύπων των αντιφάσεων, οι οποίες είναι διαφορετικής φύσης, και με την υιοθέτηση διαφόρων μέτρων για σωστή διαχείριση είναι δυνατόν να ενωθούν άνθρωποι, οι οποίοι αποτελούν περισσότερο από το 90 τοις εκατό του πληθυσμού, να νικήσουν τους εχθρούς τους, οι οποίοι αποτελούν μόνο μερικά τοις εκατό, και να εδραιώσουν τη διχτατορία του προλεταριάτου. Η διχτατορία του προλεταριάτου είναι η βασική εγγύηση για την εδραίωση και την ανάπτυξη του σοσιαλισμού, για τη νίκη του προλεταριάτου επί της αστικής τάξης και του σοσιαλισμού στον αγώνα μεταξύ των δύο δρόμων.

Μόνο με την απελευθέρωση όλης της ανθρωπότητας το προλεταριάτο μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό του τελικά. Το ιστορικό καθήκον της διχτατορίας του προλεταριάτου έχει δύο πτυχές, μία εσωτερική και μία άλλη διεθνή.

Η εσωτερική αποστολή αποτελείται κυρίως από πλήρη κατάργηση όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων, την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας στο μέγιστο, την ενίσχυση της κομμουνιστικής συνείδησης των μαζών, την κατάργηση των διαφορών μεταξύ της κατοχής από ολόκληρο το λαό και τη συλλογική ιδιοκτησία, μεταξύ των εργαζομένων και των αγροτών, μεταξύ πόλης και υπαίθρου και μεταξύ της διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, εξαλείφοντας κάθε δυνατότητα επανεμφάνισης των τάξεων και την παλινόρθωση του καπιταλισμού και τη δημιουργία των συνθηκών για την υλοποίηση μιας κομμουνιστικής κοινωνίας με την αρχή της, «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

Η διεθνής αποστολή αποτελείται κυρίως από την πρόληψη επιθέσεων από το διεθνή ιμπεριαλισμό (συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης επέμβασης και της διάλυσης με ειρηνικά μέσα) και από την παροχής στήριξης της παγκόσμιας επανάστασης έως ότου οι λαοί όλων των χωρών να καταργήσουν οριστικά τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό και το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Πριν από την εκπλήρωση και των δύο καθηκόντων πριν από την έλευση μιας πλήρους κομμουνιστικής κοινωνίας, η διχτατορία του προλεταριάτου είναι απολύτως απαραίτητη. Κρίνοντας από την πραγματική κατάσταση που επικρατεί σήμερα, τα καθήκοντα της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι ακόμα μακριά από την ολοκλήρωση σε οποιαδήποτε από τις σοσιαλιστικές χώρες. Σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες, χωρίς εξαίρεση, υπάρχουν τάξεις και ταξική πάλη, η πάλη ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και τον καπιταλιστικό δρόμο, το ζήτημα της διεξαγωγής της σοσιαλιστικής επανάστασης μέχρι το τέλος και το ζήτημα της πρόληψης της παλινόρθωσης του καπιταλισμού.
Όλες οι σοσιαλιστικές χώρες έχουν ακόμη πολύ μακρύ δρόμο να διανύσουν πριν εξαλειφθούν οι διαφορές μεταξύ ιδιοκτησίας από ολόκληρο το λαό και τη συλλογική ιδιοκτησία, μεταξύ των εργαζομένων και των αγροτών, ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο και μεταξύ της διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, πριν όλες οι τάξεις και οι ταξικές διαφορές εξαφανιστούν και μια κομμουνιστική κοινωνία με την αρχή της, «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο για όλες τις σοσιαλιστικές χώρες να διατηρηθεί η διχτατορία του προλεταριάτου.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η κατάργηση της διχτατορίας του προλεταριάτου από τη ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ δεν είναι παρά μια προδοσία του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΈΣ ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΈΝΩΣΗ

Ανακοινώνοντας την κατάργηση της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση, η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ βασίζεται κυρίως στο επιχείρημα ότι οι ανταγωνιστικές τάξεις έχουν εξαλειφθεί και ότι η ταξική πάλη δεν υπάρχει πια. Αλλά ποια είναι η πραγματική κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση; Δεν υπάρχουν πραγματικά ανταγωνιστικές τάξεις και ταξική πάλη;

Μετά τη νίκη της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, η διχτατορία του προλεταριάτου ιδρύθηκε στη Σοβιετική Ένωση, η καπιταλιστική ιδιωτική ιδιοκτησία καταστράφηκε και δημιουργήθηκε η σοσιαλιστική συλλογική ιδιοκτησία από ολόκληρο το λαό με την εθνικοποίηση της βιομηχανίας και την κολεχτιβοποίηση της γεωργίας , και μεγάλα επιτεύγματα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια αρκετών δεκαετιών. Όλα αυτά αποτελούσαν μια ανεξίτηλη τεράστια νίκη ιστορικής σημασίας που κέρδισε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και ο σοβιετικός λαός υπό την ηγεσία του Λένιν και του Στάλιν.

Ωστόσο, η παλιά αστική τάξη και τα άλλα εκμεταλλεύτριες τάξεις που είχαν ανατραπεί στη Σοβιετική Ένωση δεν είχαν εξαλειφθεί και επέζησαν και μετά την εθνικοποίηση της βιομηχανίας και την κολεχτιβοποίηση της γεωργίας. Η πολιτική και ιδεολογική επιρροή της αστικής τάξης παρέμεινε. Αυθόρμητες καπιταλιστικές τάσεις εξακολουθούν να υφίστανται τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο. Τα νέα αστικά στοιχεία και οι κουλάκοι δημιουργούνται ακόμα ασταμάτητα. Καθ ‘όλη τη μακρά περίοδο παρεμβάσεων, η ταξική πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη και την πάλη ανάμεσα στις σοσιαλιστικές και τις καπιταλιστικές οδούς συνεχίστηκε στην πολιτική, την οικονομία και την ιδεολογία.

Καθώς η Σοβιετική Ένωση ήταν η πρώτη και στη συγκεκριμένη περίοδο η μόνη χώρα που οικοδομούσε τον σοσιαλισμό και δεν υπήρχε εξωτερική πείρα και όπως ο Στάλιν αναχώρησε από τη μαρξιστική-λενινιστική διαλεκτική στην κατανόηση των νόμων της ταξικής πάλης στη σοσιαλιστική κοινωνία, ο ίδιος δήλωσε πρόωρα μετά την βασική κολεχτιβοποίηση της γεωργίας ότι «δεν υπήρχαν πλέον ανταγωνιστικές τάξεις» [1] στη Σοβιετική Ένωση και ότι υπήρχαν «μη ταξικές συγκρούσεις αξιών» [2], μονόπλευρα τόνισε την εσωτερική ομοιογένεια της σοσιαλιστικής κοινωνίας και παρέβλεψε τις αντιφάσεις της, παρέλειψε να επικαλεστεί την εργατική τάξη και τις μάζες στον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του καπιταλισμού και θεώρησε το ενδεχόμενο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού ότι συνδέεται μόνο με ένοπλη επίθεση από το διεθνή ιμπεριαλισμό. Αυτό ήταν λάθος τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη.

[1: Στάλιν, «Για το σχέδιο Συντάγματος της ΕΣΣΔ», Προβλήματα του Λενινισμού, FLPH, Μόσχα, 1954, σ.. 690.]
[2: Στάλιν, «Έκθεση προς το δέκατο όγδοο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Β) για το έργο της Κεντρικής Επιτροπής», Προβλήματα του Λενινισμού, FLPH, Μόσχα, σ.. 777.]

Παρ ‘όλα αυτά, ο Στάλιν παρέμεινε ένας μεγάλος μαρξιστής-λενινιστής. Όσο ο ίδιος οδήγησε το Σοβιετικό κόμμα και κράτος στη διχτατορία του προλεταριάτου και τη σοσιαλιστική πορεία, ακολούθησε μια μαρξιστική-λενινιστική γραμμή και εξασφάλισε νικηφόρα την προέλαση της Σοβιετικής Ένωσης το δρόμο του σοσιαλισμού.

Από τότε που ο Χρουστσόφ κατέλαβε την ηγεσία του σοβιετικού κόμματος και του κράτους, έχει προωθήσει μια σειρά από αναθεωρητικές πολιτικές που επιταχύνουν σημαντικά την ανάπτυξη των δυνάμεων του καπιταλισμού και πάλι οξύνουν την ταξική πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη και τον αγώνα μεταξύ των δρόμων του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση.

Μελετώντας άρθρα στις σοβιετικές εφημερίδες τα τελευταία χρόνια, βρίσκει κανείς πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν όχι μόνο την παρουσία πολλών στοιχείων από τις παλιές εκμεταλλεύτριες τάξεις της σοβιετικής κοινωνίας, αλλά και τη δημιουργία νέων αστικών στοιχείων σε μεγάλη κλίμακα και την επιτάχυνση της ταξικής πόλωσης. Ας εξετάσουμε πρώτα τις δραστηριότητες των διαφόρων αστικών στοιχείων στις σοβιετικές επιχειρήσεις που ανήκουν σε όλο το λαό.

Κορυφαίοι λειτουργοί σε ορισμένα κρατικά εργοστάσια και οι συμμορίες τους καταχρώνται τις θέσεις τους και συγκεντρώνουν μεγάλες περιουσίες, χρησιμοποιώντας τον εξοπλισμό και τα υλικά από τα εργοστάσια για τη δημιουργία «υπόγειων εργαστηρίων» για την ιδιωτική παραγωγή, την πώληση των προϊόντων παράνομα και διαιρώντας τα λάφυρα. Εδώ είναι μερικά παραδείγματα.

Σε ένα εργοστάσιο στο Λένινγκραντ που παράγει στρατιωτικά είδη, τα καθοδηγητικά όργανα έχουν τοποθετήσει τους δικούς τους άνδρες σε «όλες τις θέσεις-κλειδιά» και «μετέτρεψαν την κρατική επιχείρηση σε ιδιωτική». Ασχολούνται παράνομα με την παραγωγή μη στρατιωτικών αγαθών και από την πώληση πενών μελάνης μόνο υπεξαίρεσαν 1.200.000 παλιά ρούβλια μέσα σε τρία χρόνια. Μεταξύ αυτών των ανθρώπων ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος «ήταν υποστηριχτής της ΝΕΠ … το 1920» και ήταν «διά βίου κλέφτης».
[Krasnaya Zvezda, 19 Μαΐου, 1962.]
Σε ένα υφαντουργείο μεταξιού στο Ουζμπεκιστάν, ο διευθυντής έκανε συμμορία με τον επικεφαλή μηχανικό, τον κύριο λογιστή, τον επικεφαλή στις προμήθειες και το τμήμα μάρκετινγκ, τους επικεφαλείς των εργαστηρίων και άλλους, και όλοι έγιναν «νεόπλουτοι επιχειρηματίες». Αγόρασαν περισσότερα από δέκα τόνους τεχνητό και φυσικό μετάξι μέσω διαφόρων παράνομων διαύλων, προκειμένου να κατασκευάσουν αγαθά τα οποία «δεν περνούν από το λογαριασμό». Οι εργαζόμενοι που απασχολούσαν δεν είχαν περάσει από τις κατάλληλες διαδικασίες και τους επιβάλλονταν «δώδεκα ώρες εργασίας».
[Pravda Vostoka, 8 Οκτ., 1963.]
Ο διευθυντής ενός εργοστασίου επίπλων στο Kharkov εγκατέστησε ένα «παράνομο εργαστήριο πλεκτών» στο οποίο διεξάγονται μυστικές διεργασίες. Αυτός ο άνθρωπος «είχε πολλές συζύγους, πολλά αυτοκίνητα, αρκετά σπίτια, 176 γραβάτες λαιμού, περίπου εκατό πουκάμισα και δεκάδες κοστούμια». Ήταν επίσης ένας μεγάλος παίκτης στις ιπποδρομίες.
[Ukrainy Pravda, 18 Μαΐου, 1962.]
Τέτοιοι άνθρωποι δεν λειτουργούν από μόνοι τους. Εργάζονται πάντα σε συνεργασία με λειτουργούς των κρατικών υπηρεσιών που είναι αρμόδιες για τις προμήθειες στις εμπορικές και άλλες υπηρεσίες. Έχουν τους δικούς τους άνδρες στις υπηρεσίες της αστυνομίας και των δικαστικών, που τους προστατεύουν και να ενεργούν ως αντιπρόσωποι τους. Ακόμη και υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι των κρατικών οργάνων τους υποστηρίζουν και τους προστατεύουν. Εδώ είναι μερικά παραδείγματα.

Ο επικεφαλής των εργαστηρίων που συνεργάζονται με ένα μοσχοβίτικο ψυχονευρολογικό ιατρείο και η συμμορία του να καταρτίσει μια «υπόγεια επιχείρηση», και με δωροδοκία «έλαβε πενήντα οκτώ πλεκτομηχανές» και ένα μεγάλο μέρος των πρώτων υλών. Μπήκαν στο χώρο των επιχειρήσεων με «πενήντα δύο εργοστάσια, χειρονακτικούς συνεταιρισμούς και συλλογικά αγροκτήματα» και έκαναν τρία εκατομμύρια ρούβλια σε λίγα χρόνια. Δωροδόκησαν λειτουργούς του «Τμήματος για την Καταπολέμηση της κλοπής της Σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας και την κερδοσκοπία», ελεγκτές, επιθεωρητές, εκπαιδευτές και άλλους.
[Izvestia, 20 Οκτώβρη 1963, και Izvestia συμπλήρωμα της Κυριακής, τεύχος 12, 1964.]
Ο διαχειριστής της μονάδας μηχανημάτων στη Ρωσική Ομοσπονδία, μαζί με τον αναπληρωτή διευθυντή της δεύτερης μονάδας μηχανημάτων και άλλων λειτουργιών, ή σαράντα τρία πρόσωπα στο σύνολο, έκλεψαν πάνω από εννιακόσιους αργαλειούς και τα πούλησαν σε εργοστάσια στην Κεντρική Ασία, το Καζακστάν, τον Καύκασο και άλλες περιοχές, των οποίων οι κύριες λειτουργίες χρησιμοποιούνται για παράνομη παραγωγή.
[Komsomolskaya Pravda, 9, Αυγούστου, 1963.]
Στην ΣΣΔ του Kirghiz, μια συμμορία πάνω από σαράντα καταχραστές και εκβιαστές, έχοντας αποκτήσει τον έλεγχο των δύο εργοστασίων, οργάνωσαν μυστικά την παραγωγή και λεηλάτησαν περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια ρούβλια της κρατικής περιουσίας. Η συμμορία περιελάμβανε τον Πρόεδρο της Επιτροπής Σχεδιασμού της Δημοκρατίας, έναν από τους αντιπροέδρους του Υπουργείου Εμπορίου, επτά αρχηγούς γραφείων και προϊσταμένους τμήματος  του Συμβουλίου της Δημοκρατίας των Υπουργών, του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου και της Επιτροπής Κρατικού Ελέγχου, καθώς και «ένας μεγάλος κουλάκος που είχε δραπετεύσει από την εξορία «.
[Sovietskaya Κιργιζία, 9 Ιανουαρίου, 1962.]

Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι τα εργοστάσια που έχουν πέσει στα νύχια αυτών των εκφυλισμένων στοιχείων είναι σοσιαλιστικές επιχειρήσεις μόνο στο όνομα, που στην πραγματικότητα έχουν γίνει καπιταλιστικές επιχειρήσεις, με την οποία τα πρόσωπα αυτά πλουτίζουν. Η σχέση των προσώπων αυτών με τους εργαζόμενους έχει μετατραπεί σε μια σχέση μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενων, μεταξύ καταπιεστή και καταπιεζόμενων.

Δεν είναι αυτά τα εκφυλισμένα στοιχεία που κατέχουν και χρησιμοποιούν τα μέσα παραγωγής για την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού των άλλων πέρα για πέρα αστικά στοιχεία; Δεν είναι οι συνεργοί τους σε κυβερνητικούς οργανισμούς, οι οποίοι συνεργάζονται χέρι με χέρι, συμμετέχουν σε πολλούς τύπους εκμετάλλευσης, επιδίδονται σε υπεξαίρεση, αποδέχονται δωροδοκίες, και το μερίδιο της λείας, επίσης πέρα για πέρα αστικά στοιχεία; Προφανώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν σε μια κατηγορία που είναι ανταγωνιστική προς το προλεταριάτο – ανήκουν στην αστική τάξη. Οι δραστηριότητές τους ενάντια στο σοσιαλισμό είναι σίγουρα ταξική πάλη με την αστική τάξη επιτίθεται στο προλεταριάτο.

Τώρα, ας κοιτάξουμε τις δραστηριότητες των διαφόρων κουλάκων στα συλλογικά αγροκτήματα.

Κάποιοι από τους κορυφαίους λιτουργούς των κολχόζ και οι συμμορίες κλέβουν και κερδοσκοπούν κατά βούληση, ελεύθερα σπαταλούν δημόσιο χρήμα και καταληστεύουν τους συλλογικούς αγρότες. Εδώ είναι μερικά παραδείγματα.

Ο πρόεδρος μιας κολεχτίβας στο Ουζμπεκιστάν, «τρομοκρατούσε όλο το χωριό». Όλες οι σημαντικές θέσεις σε αυτό το αγρόκτημα «κατελήφθησαν από τα πεθερικά του και άλλους συγγενείς και φίλους». Σπατάλησε «πάνω από 132.000 ρούβλια της κολεχτίβας για τις προσωπικές του ανάγκες». Είχε ένα αυτοκίνητο, δύο μοτοσικλέτες και τρεις γυναίκες, την κάθε μια με «ένα σπίτι δικό της».
[Selskaya Zhizn, 26 Ιουνίου, 1962.]
Ο πρόεδρος μιας κολεχτίβας στην περιοχή του Κουρσκ, θεώρησε το αγρόκτημα «κληρονομιά του». Συνωμότησε με το λογιστή, τον ταμεία, τον επικεφαλή διαχειριστή της αποθήκης, τον γεωπόνο, το γενικό διευθυντή του καταστήματος και άλλους. Καλύπτοντας ο ένας τον άλλον, «μάδησαν τους αγρότες της κολεχτίβας» και τσέπωσαν πάνω από εκατό χιλιάδες ρούβλια σε λίγα χρόνια.
[Gazeta Ekonomicheskaya, αρ. 35, 1963.]
Ο πρόεδρος μιας κολεχτίβας στην Ουκρανία έκανε πάνω από 50.000 ρούβλια με πλαστογράφηση πιστοποιητικών αγοράς και ταμειακών λογαριασμών στις παραγγελίες σε συμπαιγνία με τη λογίστρια, που είχε επαινεθεί για τη διατήρηση «πρότυπου-λογαριασμού» και των οποίων οι πράξεις είχαν παρουσιαστεί κατά την Έκθεση Επιτευγμάτων της Εθνικής Οικονομίας στη Μόσχα.
[Selskaya Zhizn, 14 Αυγ, 1963.]
Ο πρόεδρος μιας κολεχτίβας στην Περιφέρεια Άλμα-Άτα ειδικεύεται στην εμπορική κερδοσκοπία. Αγόρασε «χυμό φρούτων από την Ουκρανία ή το Ουζμπεκιστάν, και ζάχαρη και οινόπνευμα από το Τζαμπούλ, τα επεξεργάστηκε και στη συνέχεια πούλησε κρασί σε πολύ υψηλές τιμές σε πολλές περιοχές. Σε αυτό το αγρόκτημα ένα οινοποιείο δημιουργήθηκε με χωρητικότητα πάνω από ένα εκατομμύριο λίτρα το χρόνο, το κερδοσκοπικό εμπορικό δίκτυό του εξαπλώθηκε σε όλο την ΣΣΔ του Καζακστάν, και η εμπορική κερδοσκοπία έγινε μία από τις κύριες πηγές εισοδήματος στο αγρόκτημα.
[Πράβντα, 14 Ιανουαρίου, 1962.]
Ο πρόεδρος μιας κολεχτίβας στη Λευκορωσία θεωρεί τον εαυτό του «ένα φεουδαρχικό μικρό πρίγκιπα του αγροκτήματος» και ενήργησε «προσωπικά» σε όλα τα θέματα. Δεν έζησε στη φάρμα, αλλά στην πόλη ή στην υπέροχη βίλα του, και ήταν πάντα απασχολημένος με «διάφορα εμπορικά τεχνάσματα» και «παράνομες συμφωνίες». Αγόρασε βοοειδή από το εξωτερικό, τα παρουσίασε ως τα προϊόντα της κολεχτίβας και δημοσιοποίησε παραποιημένα στοιχεία. Και όμως, «δεν είναι λίγα επαινετικά σχόλια των εφημερίδων» για το άτομό του και είχε κληθεί ένας «ηγέτης μοντέλο».
[Πράβντα, 6 Φεβρουαρίου του 1961.]
Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι η κολεχτίβα υπό τον έλεγχο των εν λόγω λειτουργών καθίσταται σχεδόν ιδιωτική ιδιοκτησία τους. Άτομα σαν αυτούς μετατρέπουν τις σοσιαλιστικές συλλογικές οικονομικές επιχειρήσεις σε οικονομικές επιχειρήσεις των νέων κουλάκων. Υπάρχουν συχνά αξιωματούχοι των οργανώσεών τους, που τους προστατεύουν. Η σχέση τους με τους συλλογικούς αγρότες έχει γίνει επίσης εκείνη του καταπιεστή απέναντι στους καταπιεσμένους, των εκμεταλλευτών απέναντι στους εκμεταλλευόμενους. Δεν είναι οι νεο-εκμεταλλευτές που καβαλάνε τις πλάτες των συλλογικών αγροτών εκατό τοις εκατό νεο-κουλάκοι;

Προφανώς, όλοι ανήκουν σε μια κατηγορία που είναι ανταγωνιστική προς το προλεταριάτο και τους εργαζόμενους αγρότες, ανήκουν στους κουλάκους ή την αγροτική αστική τάξη. Οι αντισοσιαλιστικές δραστηριότητές τους είναι ακριβώς ταξική πάλη, με την αστική τάξη να επιτίθεται στο προλεταριάτο και τους εργαζόμενους αγρότες.

Εκτός από τα αστικά στοιχεία σε κρατικές επιχειρήσεις και συλλογικά αγροκτήματα, υπάρχουν πολλοί άλλοι, τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο της Σοβιετικής Ένωσης.

Μερικοί απ ‘αυτούς τη δημιουρούν ιδιωτικές επιχειρήσεις για την ιδιωτική παραγωγή και την πώληση. Άλλοι οργανώνουν ομάδες ανάδοχων και  αναλαμβάνουν ανοιχτά τις εργολαβίες για το κράτος ή τις συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Άλλοι ακόμα ανοίγουν ιδιωτικά ξενοδοχεία.

Η «σοβιετική καπιταλιστική γυναίκα» στο Λένινγκραντ προσλαμβάνει τους εργαζόμενους να κάνουν νάιλον μπλούζες προς πώληση, με τα «ημερήσια έσοδα να ανέρχονται σε πάνω από 700 νέα ρούβλια».
[Izvestia, 9 Απριλίου, 1963.]
Ο ιδιοκτήτης ενός εργαστηρίου στην Περιφέρεια Κούρσκ πωλούσε αρβύλες σε κερδοσκοπικές τιμές. Είχε στην κατοχή του 540 ζεύγη αρβύλες, οκτώ κιλά χρυσά νομίσματα, 3.000 μέτρα από υψηλής ποιότητας υφάσματα, 20 χαλιά, 1.200 κιλά μαλλί και πολλά άλλα τιμαλφή.
[Sovietskaya Rossiya, 9 Οκτωβρίου, 1963.]
Ένας ιδιώτης επιχειρηματίας στην περιοχή Γκόμελ «προσέλαβε εργάτες και τεχνίτες» και κατά τη διάρκεια των δύο ετών εξασφάλισε συμβόλαια για την κατασκευή και αναμόρφωση των κλιβάνων σε δώδεκα εργοστάσια σε υψηλή τιμή.
[Izvestia, 18 Οκτωβρίου 1960.]
Στην περιοχή Όρενμπουργκ υπάρχουν «εκατοντάδες ιδιωτικά ξενοδοχεία και σημεία μεταφόρτωσης», και «τα χρήματα των κολχόζ και του κράτους συνεχώς ρέουν στις τσέπες των ιδιοκτητών ξενοδοχείων».
[Selskaya Zhizn, 17 Ιουλίου, 1963.]
Ορισμένοι ασχολούνται με την εμπορική κερδοσκοπία, κάνοντας τεράστια κέρδη αγοράζοντας φτηνά και πουλώντας ακριβά ή φέρνοντας αγαθά από μακριά. Στη Μόσχα υπάρχουν πάρα πολλοί κερδοσκόποι που ασχολούνται με την εκ νέου πώληση των γεωργικών προϊόντων. Αυτοί «φέρνουν στη Μόσχα τόνους μήλα, εσπεριδοειδή, λαχανικά και τα μεταπωλούν σε κερδοσκοπικές τιμές». «Σε αυτούς τους καταπατητές παρέχονται όλες οι εγκαταστάσεις, με ξενοδοχεία, αποθήκες και άλλες υπηρεσίες που έχουν στη διάθεσή τους».
[Selskaya Zhizn, 17 Ιουλίου, 1963.]

Στην επαρχία Κρασνοντάρ, μια κερδοσκόπος δημιούργησε το δικό της γραφείο και «απασχολεί δώδεκα πωλητές και δύο φορτοεκφορτωτές». Έχει μεταφέρει «χιλιάδες γουρούνια, εκατοντάδες εκατόκιλα κλεμμένα τούβλα, ολόκληρα βαγόνια από γυαλί» και άλλα οικοδομικά υλικά από την πόλη στα χωριά. Έχει αποκομίσει υψηλά κέρδη από κάθε μεταπώληση.
[Gazeta Ekonomicheskaya, αρ. 27, 1963.]
Άλλοι ειδικεύονται ως μεσίτες και μεσάζοντες. Έχουν ένα εκτεταμένο δίκτυο επαφών και μέσω αυτών μπορεί κανείς να βρει οτιδήποτε, σε αντάλλαγμα για μια δωροδοκία. Υπήρξε ένας μεσίτης στο Λένινγκραντ, που «αν και δεν είναι ο Υπουργός Εμπορίου, ελέγχει όλα τα αποθέματα», και «αν και δεν κατέχει θέση στο σιδηροδρομικό οργανισμό, διαθέτει βαγόνια». Μπορούσε να παραλαμβάνει «τα προιόντα τα αποθέματα των οποίων ελέγχονται αυστηρά, έξω από τα αποθέματα». «Όλα τα σπίτια-καταστήματα στο Λένινγκραντ είναι στη διάθεσή του.» Για την παράδοση αγαθών, έλαβε τεράστια «μπόνους» – 700.000 ρούβλια από ξυλεία το 1960 και μόνο. Στο Λένινγκραντ, υπάρχει «μια ολόκληρη ομάδα» αυτών των μεσιτών.
[Literaturnaya Gazeta, 27 Ιουλίου και 17 Αυγούστου 1963.]
Αυτοί οι ιδιώτες επιχειρηματίες και οι κερδοσκόποι ασχολούνται με την πιο έκδηλη καπιταλιστική εκμετάλλευση. Δεν είναι σαφές ότι ανήκουν στην αστική τάξη, την ανταγωνιστική τάξη προς το προλεταριάτο;

Στην πραγματικότητα ο σοβιετικός τύπος αποκαλεί αυτούς τους ανθρώπους «Σοβιετικούς καπιταλιστές», «νεόπλουτους επιχειρηματίες», «ιδιώτες επιχειρηματίες», «πρόσφατα προκύψαντες κουλάκους», «κερδοσκόπους», «εκμεταλλευτές», κλπ. Δεν αντιφάσκει η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ όταν οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ανταγωνιστικές τάξεις δεν υπάρχουν στη Σοβιετική Ένωση;
Τα προαναφερθέντα γεγονότα είναι μόνο ένα μέρος από αυτά που δημοσιεύθηκαν στο σοβιετικό Τύπο. Είναι αρκετά για να σοκάρουν τους ανθρώπους, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα που δεν έχουν δημοσιευθεί, πολύ μεγαλύτερες και πιο σοβαρές περιπτώσεις που καλύπτονται και προστατεύονται. Έχουμε αναφέρει τα ανωτέρω στοιχεία, προκειμένου να απαντήσει στο ερώτημα αν υπάρχουν ανταγωνιστικές τάξεις και ταξική πάλη στη Σοβιετική Ένωση. Τα στοιχεία αυτά είναι άμεσα διαθέσιμα και η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ δεν είναι σε θέση να τα αρνηθεί.

Τα στοιχεία αυτά αρκούν για να αποδείξουν ότι οι δραστηριότητες της αχαλίνωτης αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο είναι ευρέως διαδεδομένες στη Σοβιετική Ένωση, στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο, στη βιομηχανία και τη γεωργία, στον τομέα της παραγωγής καθώς και στις μεταφορές, σε όλη τη διαδρομή από τις οικονομικές υπηρεσίες στο Κόμμα και κυβερνητικούς οργανισμούς, και από τις λαϊκές στα υψηλότερα καθοδηγητικά όργανα. Αυτές οι αντι-σοσιαλιστικές δραστηριότητες δεν είναι τίποτα άλλο από την αιχμηρή ταξική πάλη της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο.

Δεν είναι παράξενο που οι επιθέσεις στο σοσιαλισμό πρέπει να γίνουν σε μια σοσιαλιστική χώρα από τα παλαιά και τα νέα αστικά στοιχεία. Δεν υπάρχει τίποτα το τρομακτικό σε αυτό εφ’ όσον η ηγεσία του Κόμματος και του κράτους παραμένουν μαρξιστικά-λενινιστικά. Όμως, στη Σοβιετική Ένωση σήμερα, η σοβαρότητα της κατάστασης έγκειται στο γεγονός ότι η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ έχει σφετεριστεί την ηγεσία του σοβιετικού κόμματος και του κράτους και ότι ένα προνομιακό αστικό στρώμα έχει αναδειχθεί στη σοβιετική κοινωνία.
Θα ασχοληθούμε με αυτό το πρόβλημα στην επόμενη ενότητα.

ΤΟ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟ ΣΤΡΩΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΛΙΚΑ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ

Το προνομιακό στρώμα στην σύγχρονη σοβιετική κοινωνία αποτελείται από εκφυλισμένα στοιχεία, μεταξύ των κορυφαίων στελεχών του κόμματος και των κυβερνητικών οργανισμών, επιχειρήσεών και αγροκτημάτων καθώς και αστοί διανοούμενοι. Στέκεται σε αντίθεση με τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τη συντριπτική πλειοψηφία των διανοουμένων και στελέχη της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Λένιν τόνισε αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ότι η αστική και μικροαστική ιδεολογία και η δύναμη της συνήθειας είχαν περιβάλλει και επηρεάσει το προλεταριάτο από όλες τις κατευθύνσεις και διέφθειρε ορισμένα τμημάτά του. Οι συνθήκες αυτές οδήγησαν στην εμφάνιση μεταξύ των σοβιετικών υπαλλήλων, των λειτουργών και των γραφειοκρατών των νέων αποξενωμένων από τις μάζες αστικών στοιχείων. Ο Λένιν τόνισε επίσης ότι αν ήταν αναγκαίο οι μισθοί που καταβάλλονται στους αστούς ειδικούς τεχνικούς να παραμείνουν υψηλοί για να εργαστούν για το σοβιετικό καθεστώς, είχαν μια διαβρωτική επιρροή σε αυτούς.

Ως εκ τούτου, ο Λένιν πίεσε πολύ για την διεξαγωγή επίμονων αγώνων ενάντια στην επίδραση της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, προκαλώντας τις πλατιές μάζες να λάβουν μέρος στο έργο της κυβέρνησης, εκθέτοντας σε ασταμάτητα και εκαθαρίζοντας γραφειοκράτες και τα νέα αστικά στοιχεία των σοβιετικών οργάνων, και με τη δημιουργία συνθηκών που θα απαγόρευε την ύπαρξη και την αναπαραγωγή της αστικής τάξης. Ο Λένιν τόνισε έντονα ότι «χωρίς μια συστηματική και αποφασιστική προσπάθεια να βελτιωθεί το απαράτ, θα χαθεί η βάση του σοσιαλισμού δημιουργείται.» [Λένιν, «Σχέδιο του φυλλαδίου Από την Υπηρεσία Τροφίμων Φόρος», Άπαντα, 4η ρωσική έκδοση., Μόσχα, Τεύχος 32, σελ.. 301.]

Ταυτόχρονα, έβαλε μεγάλη πίεση για την τήρηση της αρχής της Κομμούνας του Παρισιού στη μισθολογική πολιτική, που είναι, σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους η καταβολή μισθών που αντιστοιχούν σε εκείνους των εργατών και μόνο σε ειδικούς αστούς τεχνικούς επρόκειτο να καταβληθούν υψηλοί μισθοί. Από την Οκτωβριανή Επανάσταση στην περίοδο της σοβιετικής οικονομικής αποκατάστασης, με οδηγίες του Λένιν: οι κορυφαίοι στο προσωπικό του Κόμματος, τους κυβερνητικούς οργανισμούς, τις επιχειρήσεις και τα μέλη του Κόμματος μεταξύ των ειδικών έλαβαν μισθούς περίπου ισοδύναμους με τους μισθούς των εργαζομένων.

Εκείνη την εποχή, το Κομμουνιστικό Κόμμα και η κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης ενέκρινε μια σειρά μέτρων στον τομέα της πολιτικής και της ιδεολογίας και στο σύστημα διανομής για την πρόληψη κατάχρηση εξουσίας ή ηθικού ή πολιτικού εκφυλισμού των ηγετικών στελεχών σε κάθε τμήμα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, με επικεφαλή τον Στάλιν προσχώρησε στη διχτατορία του προλεταριάτου και το δρόμο του σοσιαλισμού και εξαπέλυσε ένα ένθερμο αγώνα εναντίον των δυνάμεων του καπιταλισμού. Οι αγώνες του Στάλιν εναντίον των ζινοβιεφικών, τροτσκιστών και μπουχαρινικών ήταν στην ουσία μια αντανάκλαση μέσα στο κόμμα της ταξικής πάλης ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη και του αγώνα μεταξύ των δύο δρόμων του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού. Η νίκη σε αυτούς τους αγώνες διέλυσε τις μάταιες ελπίδες της αστικής τάξης να επαναφέρει τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση.

Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι πριν από το θάνατό του Στάλιν είχαν ήδη καταβληθεί ψηλοί μισθοί σε ορισμένες ομάδες και ότι κάποια στελέχη είχαν ήδη εκφυλιστεί και έγιναν αστικά στοιχεία. Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ, τόνισε στην έκθεσή του προς το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, τον Οκτώβριο του 1952 ότι ο εκφυλισμός και η διαφθορά είχαν εμφανιστεί σε ορισμένες κομματικές οργανώσεις.

Οι ηγέτες των οργανώσεων αυτών τις είχαν μετατρέψει σε μικρές κοινότητες που αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από τους δικούς τους ανθρώπους, «ορίζοντας τα συμφέροντα των ομάδων τους πάνω από τα συμφέροντα του κόμματος και του κράτους». Ορισμένα στελέχη των βιομηχανικών επιχειρήσεων «ξεχνούν ότι οι επιχειρήσεις που έχουν ανατεθεί στην ευθύνη τους είναι κρατικές επιχειρήσεις, και προσπαθούν να τις κάνουν δικές τους».

«Αντί για τη διαφύλαξη της κοινής εκτροφής των κολχόζ», κάποιοι λειτουργοί του κόμματος και των σοβιέτ και μερικά στελέχη σε γεωργικές υπηρεσίες «ασκούν συλλογικά ληστρική εκμετάλλευση της περιουσίας». Στο πολιτιστικό, καλλιτεχνικό και επιστημονικό πεδίο επίσης, εμφανίστηκαν έργα που επιτίθενται και εξαπολύουν ανυπόστατες κατηγορίες κατά του σοσιαλιστικού συστήματος και προέκυψε ένα μονοπωλιακό «καθεστώς Αρακτσάγιεφ» μεταξύ των επιστημόνων.

Από τη στιγμή που ο Χρουστσόφ σφετερίστηκε την ηγεσία του σοβιετικού κόμματος και του κράτους, υπήρξε ουσιαστική αλλαγή στην κατάσταση της ταξικής πάλης στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Χρουστσόφ έχει πραγματοποιήσει μια σειρά από αναθεωρητικές πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και γρήγορα δυνάμωσε τις δυνάμεις του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση.

Με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της προσωπολατρεία», ο Χρουστσόφ δυσφήμισε τη διχτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλιστικό σύστημα και, συνεπώς, στην πραγματικότητα άνοιξε το δρόμο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση. Αναιρώντας εντελώς τον Στάλιν, στην πραγματικότητα αρνείται το μαρξισμό-λενινισμό, που έγινε δεκτός από τον Στάλιν και άνοιξε τις πύλες για το ρεβιζιονιστικό κατακλυσμό.

Ο Χρουστσόφ έχει αντικαταστήσει το «υλικό κίνητρο» για τη σοσιαλιστική αρχή «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με το έργο του». Διεύρυνε και δεν περιόρισε το χάσμα μεταξύ των εισοδημάτων μιας μικρής μειοψηφίας και των εργαζομένων, των αγροτών και των απλών διανοουμένων. Έχει στηρίξει τα εκφυλισμένα στοιχεία σε ηγετικές θέσεις, ενθαρρύνοντάς τους να γίνουν ακόμη πιο αδίστακτοι στην κατάχρηση εξουσίας και να οικειοποιηθούν τους καρπούς της εργασίας του σοβιετικού λαού. Έτσι, έχει επιταχύνει την πόλωση των τάξεων στη σοβιετική κοινωνία.

Ο Χρουστσόφ σαμποτάρει την σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονομία, εφαρμόζει την καπιταλιστική αρχή του κέρδους, αναπτύσσει τον καπιταλιστικό ελεύθερο ανταγωνισμό και υπονομεύει τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία από ολόκληρο το λαό.

Ο Χρουστσόφ επιτίθεται στο σύστημα του σοσιαλιστικού γεωργικού σχεδιασμού, χαρακτηρίζοντάς το ως γραφειοκρατικό» και «περιττό». Επιθυμεί να μάθει από τους μεγάλους ιδιοκτήτες των αμερικανικών αγροκτημάτων, ενθαρρύνει την καπιταλιστική διαχείριση, την προώθηση μιας οικονομίας των κουλάκων και την υπονόμευση της σοσιαλιστικής συλλογικής οικονομίας.

Ο Χρουστσόφ πλασάρει την αστική ιδεολογία, την αστική ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη και την ανθρωπότητα, περνώντας τον αστικό ιδεαλισμό και τη μεταφυσική και τις αντιδραστικές ιδέες του αστικού ατομικισμού, του ανθρωπισμού και φιλειρηνισμού μεταξύ του σοβιετικού λαού, και των βάσεων της σοσιαλιστικής ηθικής. Η σάπια αστική κουλτούρα της Δύσης είναι πλέον της μόδας στη Σοβιετική Ένωση, και η σοσιαλιστική κουλτούρα εξοστρακίζεται και δέχεται επίθεση.

Υπό το πρόταγμα της «ειρηνικής συνύπαρξης», ο Χρουστσόφ έχει έρθει σε συνεννόηση με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, καταστρέφοντας το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αντικρούουν τους επαναστατικούς αγώνες των καταπιεσμένων λαών και εθνών, εξαπολύοντας έναν ισχυρό σοβινισμού και εθνικό εγωϊσμό που προδίδουν τον προλεταριακό διεθνισμό. Όλα αυτά γίνονται για την προστασία των κατεστημένων συμφερόντων μιας χούφτας ανθρώπων, που τα διαθέτει πάνω από τα θεμελιώδη συμφέροντα των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και ολόκληρο τον κόσμο.

Η γραμμή που ακολουθεί ο Χρουστσόφ είναι ρεβιζιονιστική πέρα για πέρα. Καθοδηγούμενοι από αυτή τη γραμμή, όχι μόνο τα παλιά αστικά στοιχεία ξεθαρρεύουν αλλά και νέα αστικά στοιχεία εμφανίζονται σε μεγάλους αριθμούς μεταξύ των κορυφαίων στελεχών της Σοβιετικής Κόμματος και της κυβέρνησης, των διευθυντών των κρατικών επιχειρήσεων και των κολχόζ, και τα υψηλότερα στελέχη διανοουμένων στους τομείς του πολιτισμού, της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Στη Σοβιετική Ένωση προς το παρόν, όχι μόνο τα νέα αστικά στοιχεία αυξήθηκαν σε αριθμό όσο ποτέ άλλοτε, αλλά η κοινωνική τους κατάσταση έχει αλλάξει άρδην. Πριν έρθει ο Χρουστσόφ στην εξουσία, δεν καταλάμβαναν αποφασιστικές θέσεις της σοβιετικής κοινωνίας. Οι δραστηριότητές τους είχαν περιοριστεί με πολλούς τρόπους και ήταν υπό διωγμό. Αλλά από τη στιγμή που ο Χρουστσόφ ανέλαβε αναριχώμενος στην ηγεσία του Κόμματος και το κράτος βήμα προς βήμα, τα νέα αστικά στοιχεία άρχισαν σταδιακά να αναλαμβάνουν ηγετικές θέσεις στο κόμμα και την κυβέρνηση και τις οικονομικές, πολιτιστικές και άλλες υπηρεσίες, και έτσι σχηματίζεται ένα προνομιούχο στρώμα στη σοβιετική κοινωνία.

Το προνομιακό αυτό στρώμα είναι το κύριο συστατικό της αστικής τάξης στη Σοβιετική Ένωση και σήμερα είναι η κύρια κοινωνική βάση της ρεβιζιονιστικής κλίκας Χρουστσόφ. Η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της σοβιετικής μπουρζουαζίας, και ιδιαίτερα των προνομιούχων στρωμάτων της.

Το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ

Η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ έχει πραγματοποιήσει εκκαθαρίσεις τη μια μετά την άλλη και έχει αντικαταστήσει τη μία ομάδα στελεχών μετά την άλλη σε όλη τη χώρα, από τους κεντρικούς μέχρι τους τοπικούς φορείς, από τους κορυφαίους στο Κόμμα και κυβερνητικούς οργανισμούς εως τις οικονομικές και πολιτιστικές και εκπαιδευτικές υπηρεσίες, απορρίπτοντας εκείνους που δεν εμπιστεύονται, τοποθετώντας σε ηγετικές θέσεις τους προστατευόμενούς τους.

Πάρτε ως παράδειγμα την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ. Οι στατιστικές δείχνουν ότι εβδομήντα τοις εκατό των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, που εξελέγησαν στο 19ο Συνέδριο της το 1952 εκδιώχθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου και 22ου Συνέδρια κατέχουν αντιστοίχως το 1956 και το 1961. Και σχεδόν πενήντα τοις εκατό των μελών που είχαν εκλεγεί στο 20ο Συνέδριο είχαν εκκαθαριστεί κατά τη χρονιά του 22ου Συνεδρίου.

Ή πάρτε τις τοπικές οργανώσεις. Την παραμονή του 22ου Συνεδρίου, με το πρόσχημα της «ανανέωσης των στελεχών», η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ, σύμφωνα με ελλιπή στατιστικά στοιχεία, αφαίρεσε από το γραφείο σαράντα πέντε τοις εκατό των μελών των Κεντρικών Επιτροπών των Δημοκρατιών της Ένωσης του Κόμματος και των επιτροπών Κόμματος των Περιοχών και Περιφερειών, και σαράντα τοις εκατό των Δημοτικών Επιτροπών και Επαρχιών του Κόμματος. Το 1963, με το πρόσχημα της διαίρεσης του Κόμματος σε «βιομηχανικές» και «γεωργικές» επιτροπές Κόμμα αντικατέστησαν ακόμη περισσότερο από το ήμισυ των μελών των Επιτροπών της Κεντρικής Ένωσης των Δημοκρατιών και των Περιφερειακών Επιτροπών του Κόμματος.

Μέσα από αυτή τη σειρά των αλλαγών το σοβιετική προνομιούχο στρώμα έχει αποκτήσει τον έλεγχο του Κόμματος, την κυβέρνηση και άλλους σημαντικούς οργανισμούς. Τα μέλη αυτού του προνομιακού στρώματος έχουν μετατρέψει τις υπηρεσίες που εξυπηρετούν τις μάζες σε προνόμιο της κυριαρχίας τους. Είναι κατάχρηση εξουσίας πάνω στα μέσα παραγωγής και του μεροκάματου για το ιδιωτικό όφελος της μικρής κλίκας τους.

Τα μέλη αυτού του προνομιακού στρώματος οικειοποιούνται τους καρπούς της εργασίας του σοβιετικού λαού και τσεπώνουν εισόδημα που είναι δεκάδες ή ακόμα και εκατό φορές από εκείνα του μέσου όρου των σοβιετικών εργατών και αγροτών. Δεν εξασφάλισαν μόνο υψηλά εισοδήματα, με τη μορφή των υψηλών μισθών, υψηλών βραβείων, υψηλής εκμετάλλευσης και μια μεγάλη ποικιλία προσωπικών επιδοτήσεων, αλλά επίσης χρησιμοποιούν την προνομιακή τους θέση για να οικειοποιηθούν τη δημόσια περιουσία με υπεξαιρέσεις και δωροδοκίες. Πλήρως διαζευγμένοι από τους εργαζόμενους της Σοβιετικής Ένωσης ζουν παρασιτικά την παρακμιακή ζωή της αστικής τάξης.

Τα μέλη αυτού τού προνομιούχου στρώματος ιδεολογικά έχουν εκφυλιστεί εντελώς, έχουν εντελώς αναχωρήσει από τις επαναστατικές παραδόσεις του Μπολσεβίκικου Κόμματος και απορρίπτουν τα υψηλά ιδανικά της Σοβιετικής εργατικής τάξης. Είναι σε αντίθεση με τον μαρξισμό-λενινισμό και το σοσιαλισμό. Προδίδουν την επανάσταση και απαγορεύουν σε άλλους να κάνουν επανάσταση. Μοναδικό μέλημα τους είναι να εδραιώσουν την οικονομική τους θέση και πολιτική εξουσία. Όλες οι δραστηριότητές τους περιστρέφονται γύρω από τα ιδιωτικά συμφέροντα των δικών τους προνομιούχων στρωμάτων.

Οι άνθρωποι έχουν δει πώς στη Γιουγκοσλαβία, αν και η κλίκα του Τίτο εξακολουθεί να εμφανίζει το λάβαρο του «σοσιαλισμού», μια γραφειοκρατική αστική τάξη σε αντίθεση με το γιουγκοσλαβικό λαό έχει γεννηθεί σταδιακά, από τη στιγμή που η κλίκα του Τίτο πήρε το δρόμο του ρεβιζιονισμού, μετατρέποντας το γιουγκοσλαβικό κράτος από τη διχτατορία του προλεταριάτου σε διχτατορία της αστικής γραφειοκρατικής τάξης και τη σοσιαλιστική δημόσια οικονομία σε κρατικό καπιταλισμό. Τώρα οι άνθρωποι βλέπουν την κλίκα Χρουστσόφ να τραβάει το δρόμο που έχει ήδη διανυθεί από την κλίκα του Τίτο. Ο Χρουστσόφ κοιτά το Βελιγράδι ως τη Μέκκα του, λέγοντας ξανά και ξανά ότι θα μάθει από την εμπειρία της κλίκας του Τίτο και δηλώνοντας ότι ο ίδιος και η κλίκα του Τίτο «ανήκουν σε μία κοινή ιδέα και καθοδηγούνται από την ίδια τη θεωρία». Αυτό δεν είναι καθόλου έκπληξη. [Ν. Σ. Χρουστσόφ, Συνέντευξη με ξένους ανταποκριτές στο Brioni στη Γιουγκοσλαβία, 28 Αυγ. 1963.]

Ως αποτέλεσμα του ρεβιζιονισμού του Χρουστσόφ, η πρώτη σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο που χτίστηκε από το μεγάλο σοβιετικό λαό με το αίμα και τον ιδρώτα του, βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με έναν πρωτοφανή κίνδυνο καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Η κλίκα Χρουστσόφ διαδίδει το παραμύθι ότι «δεν υπάρχουν πλέον ανταγωνιστικές τάξεις και ταξική πάλη στη Σοβιετική Ένωση», προκειμένου να καλύψει τα γεγονότα σχετικά με τη δική του ανελέητη ταξική πάλη κατά του σοβιετικού λαού.

Το σοβιετικό προνομιακό στρώμα που αντιπροσωπεύεται από την αναθεωρητική κλίκα Χρουστσόφ αποτελεί μόνο ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού της ΣΕ. Μεταξύ των σοβιετικών στελεχών οι αριθμοί της είναι επίσης μικροί. Βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το σοβιετικό λαό, που αποτελούν περισσότερο από το 90 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού, και στη μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών του σοβιετικοί και κομμουνιστές. Η αντιπαλότητα μεταξύ του σοβιετικού λαού και αυτού του προνομιακού στρώματος είναι τώρα η κύρια αντίθεση στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης, και είναι μια αγεφύρωτη ταξική αντιπαλότητα.

Το ένδοξο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, που χτίστηκε από τον Λένιν, και το μεγάλο σοβιετικό λαό με την κοσμοϊστορική επαναστατική πρωτοβουλία της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, έδειξαν ηρωισμό και αντοχή νικώντας τους Λευκούς Φρουρούς και την ένοπλη επέμβαση από περισσότερο από μια ντουζίνα ιμπεριαλιστικές χώρες, και κατάφεραν λαμπρά επιτεύγματα άνευ προηγουμένου στον αγώνα για την εκβιομηχάνιση και την γεωργική κολεκτιβοποίηση, και κέρδισαν μια τεράστια νίκη στον Πατριωτικό Πόλεμο κατά των Γερμανών φασιστών σώζοντας όλη την ανθρωπότητα. Ακόμη και κάτω από την ηγεσία της κλίκας του Χρουστσόφ, η μάζα των μελών του ΚΚΣΕ και οι Σοβιετικοί άνθρωποι που συνεχίζουν τις ένδοξες επαναστατικές παραδόσεις ανατράφηκε από τον Λένιν και τον Στάλιν, και διατηρούν ακόμα το σοσιαλισμό και προσδοκούν τον κομμουνισμό.

Οι πλατιές μάζες των σοβιετικών εργαζομένων, αγροτών των κολχόζ και οι διανοούμενοι είναι γεμάτοι με δυσαρέσκεια ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που ασκείται από το προνομιούχο στρώμα. Έχουν αρχίσει να βλέπουν όλο και πιο ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά της ρεβιζιονιστικής κλίκας του Χρουστσόφ, που προδίδει το σοσιαλισμό και αποκαθιστά τον καπιταλισμό.

Ανάμεσα στις τάξεις των σοβιετικών στελεχών, υπάρχουν πολλοί που εξακολουθούν να επιμένουν στην επαναστατική στάση του προλεταριάτου, παραμένοντας αφοσοιωμένοι στο δρόμο του σοσιαλισμού και αντιτάσσονται σθεναρά απέναντι στο ρεβιζιονισμό του Χρουστσόφ. Οι πλατιές μάζες του σοβιετικού λαού, των κομμουνιστών και τα στελέχη χρησιμοποιούν διάφορα μέσα για να αντισταθούν και να αντιταχθούν στην ρεβιζιονιστική γραμμή της κλίκας του Χρουστσόφ, έτσι ώστε η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ να μην μπορεί τόσο εύκολα να επιφέρει την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Ο μεγάλος σοβιετικός λαός αγωνίζεται για να υπερασπιστεί τις λαμπρές παραδόσεις της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, για να διατηρήσει τα μεγάλα κέρδη του σοσιαλισμού και να συνθλίψει την πορεία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού.

H ΔΙΑΨΕΥΣΗ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ο Χρουστσόφ σήκωσε ανοιχτά το λάβαρο της αντιπολίτευσης στη διχτατορία του προλεταριάτου, ανακοινώνοντας την αντικατάσταση του κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου από το «παλλαϊκό κράτος». Είναι γραμμένο στο πρόγραμμα του ΚΚΣΕ ότι η διχτατορία του προλεταριάτου «έχει πάψει να είναι απαραίτητη στην ΕΣΣΔ» και ότι «η πολιτεία, η οποία προέκυψε ως κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου, έχει, στο νέο, σύγχρονο στάδιο, γίνει κράτος ολόκληρου του λαού».

Καθένας με μια μικρή γνώση του μαρξισμού-λενινισμού γνωρίζει ότι η έννοια του κράτους είναι μια ταξική έννοια. Ο Λένιν τόνισε ότι «το χαρακτηριστικό γνώρισμα του κράτους είναι η ύπαρξη μιας ξεχωριστής κατηγορίας ανθρώπων στα χέρια των οποίων είναι συγκεντρωμένη εξουσία». [Λένιν, «Το οικονομικό περιεχόμενο του ναροντισμού και η κριτική σε αυτό στο βιβλίο του κ.. Στρούβε», Άπαντα, FLPH, Μόσχα, 1960, τόμ. 1, σ.. 419.]

Το κράτος είναι ένα όπλο της ταξικής πάλης, μια μηχανή με την οποία μια τάξη καταπιέζει μια άλλη. Κάθε κράτος είναι η διχτατορία μιας συγκεκριμένης τάξης. Εφ ‘όσον το κράτος υπάρχει, δεν μπορεί ενδεχομένως να βρίσκεται υπεράνω τάξεων ή να ανήκει σε όλο το λαό.

Το προλεταριάτο και πολιτικό κόμμα του ουδέποτε απέκρυψε τις απόψεις του: Ρητά λένε ότι ο πραγματικός σκοπός της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης είναι η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας και η καθιέρωση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, το προλεταριάτο και το κόμμα του πρέπει να με επίμονη προσπάθεια να εκπληρώσουν τα ιστορικά καθήκοντα της διχτατορίας του προλεταριάτου και να εξαλείψουν τις τάξεις και τις ταξικές διαφορές, έτσι ώστε το κράτος να ατονήσει. Είναι μόνο η αστική τάξη και τα κόμματά της, που στην προσπάθειά τους να εξαπατήσουν τις μάζες προσπαθούν με κάθε μέσο να καλύψουν την ταξική φύση της κρατικής εξουσίας και περιγράφουν την κρατική μηχανή υπό τον έλεγχό τους ως «όλου του λαού» και «υπεράνω των τάξεων» .

Το γεγονός ότι ο Χρουστσόφ ανακοίνωσε την κατάργηση της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και προώθησε τη διατριβή του «παλλαϊκού κράτους» αποδεικνύει ότι έχει την ανάγκη να αντικατασταθεί η μαρξιστική-λενινιστική διδασκαλία για το αστικό κράτος από ψεύδη.

Όταν οι μαρξιστές-λενινιστές τους επέκριναν τις λογικές πλάνες της ρεβιζιονιστικής κλίκας Χρουστσόφ, εκείνοι αμύνθηκαν βιαστικά και προσπάθησαν σκληρά για να εφεύρουν μια λεγόμενη θεωρητική βάση για το «παλλαϊκό κράτος». Τώρα ισχυρίζονται ότι η ιστορική περίοδος της διχτατορίας του προλεταριάτου από τον Μαρξ και τον Λένιν αναφέρεται μόνο στη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό μόνο κατά το πρώτο στάδιο και όχι στο υψηλότερο στάδιο του. Περαιτέρω υποστηρίζουν ότι «η διχτατορία του προλεταριάτου θα πάψει να είναι απαραίτητη πριν το κράτος απονεκρωθεί» και ότι μετά το τέλος της διχτατορίας του προλεταριάτου, υπάρχει ακόμη ένα στάδιο, το «παλλαϊκό κράτος». Άρθρο [Πράβντα συντακτική ομάδα του, «Πρόγραμμα για την οικοδόμηση του κομμουνισμού», 18 Αυγούστου, 1961.]
Αυτά είναι εντελώς σοφιστείες.

Στην Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, ο Μαρξ προώθησε το γνωστό αξίωμα ότι η διχτατορία του προλεταριάτου είναι η κατάσταση κατά την περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Ο Λένιν έδωσε μια σαφή εξήγηση αυτού του μαρξιστικού αξιώματος. Είπε ότι στην κριτική του προγράμματος της Γκότα ο Μαρξ έγραψε: «Ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος του επαναστατικού μετασχηματισμού της μιας στην άλλη. Σε αυτήν υπάρχει επίσης, μια πολιτική μεταβατική περίοδος στην οποία το κράτος δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία. του προλεταριάτου. «Μέχρι τώρα αυτό το αξίωμα δεν έχει αμφισβητηθεί από τους Σοσιαλιστές, και όμως αυτό προϋποθέτει την αναγνώριση της ύπαρξης του κράτους μέχρι και τη στιγμή που ο νικηφόρος σοσιαλισμός έχει εξελιχθεί σε ολοκληρωμένο κομμουνισμό. [Λένιν, «Σύνοψη της συζήτησης για την Αυτοδιάθεση», Άπαντα, International Publishers, Νέα Υόρκη, 1942, τόμ. 19, σελ. 269-70.]

Περαιτέρω ο Λένιν είπε:
Η ουσία της διδασκαλίας του Μαρξ για το κράτος έχει κατακτηθεί μόνο από εκείνους που κατανοούν ότι η διχτατορία της μιας μόνο τάξης είναι απαραίτητη όχι μόνο για το προλεταριάτο που έχει ανατρέψει την αστική τάξη, αλλά και για ολόκληρη την ιστορική περίοδο που χωρίζει τον καπιταλισμό από την «αταξική κοινωνία», από τον κομμουνισμό. [Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση», Επιλεγμένα Έργα, FLPH, Μόσχα, Τεύχος 2, Μέρος 1, σ.. 234.]

Είναι απολύτως σαφές ότι, σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν, η ιστορική περίοδος στην οποία το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου υπάρχει, δεν είναι απλώς η μεταβατική περίοδος στην πρώτη φάση του κομμουνισμού, όπως ισχυρίζεται η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ, αλλά ολόκληρη η περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον «ολοκληρωμένο κομμουνισμό», στη χρονική στιγμή που όλες οι ταξικές διαφορές θα έχουν εξαλειφθεί και γίνεται συνειδητό ότι η «αταξική κοινωνία» βρίσκεται στο υψηλότερο στάδιο του κομμουνισμού.
Είναι εξίσου σαφές ότι το κράτος της μεταβατικής περιόδου που αναφέρεται από τον Μαρξ και τον Λένιν είναι η διχτατορία του προλεταριάτου και τίποτα άλλο. Η διχτατορία του προλεταριάτου είναι η μορφή του κράτους σε όλη την περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο υψηλότερο στάδιο του κομμουνισμού, καθώς και η τελευταία μορφή του κράτους στην ανθρώπινη ιστορία. Ο μαρασμός της διχτατορίας του προλεταριάτου θα σημάνει την απονέκρωση του κράτους. Ο Λένιν έλεγε: Ο Μαρξ συμπεραίνει από όλη την ιστορία του σοσιαλισμού και του πολιτικού αγώνα που το κράτος όφειλε να εξαφανίσει, και ότι η μεταβατική μορφή της εξαφάνισής του (η μετάβαση από το κράτος στην εξάλειψη του κράτους) θα είναι το «προλεταριάτο οργανωμένο σε κυρίαρχη τάξη». [ο.π., σ. 256-257.]

Ιστορικά, η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, από τη μια χώρα στην άλλη και από τη μία περίοδο στην άλλη, αλλά στην ουσία θα παραμείνει η ίδια. Ο Λένιν έλεγε: Η μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν μπορεί βεβαίως να αποφέρει όμως μια τεράστια αφθονία και ποικιλία πολιτικών μορφών, αλλά η ουσία θα είναι αναπόφευκτα η ίδια: η διχτατορία του προλεταριάτου. [ο.π., σ.. 234.]

Επομένως, μπορεί κάποιος να δει απόλυτα ότι δεν είναι η άποψη του Μαρξ και του Λένιν, αλλά μια εφεύρεση του ρεβιζιονιστή Χρουστσόφ ότι το τέλος της διχτατορίας του προλεταριάτου θα προηγηθεί της απονέκρωσης του κράτους και θα ακολουθήσει ένα ακόμα στάδιο, » το παλλαϊκό κράτος «.

Επιχειρηματολογώντας για τις αντι-μαρξιστικές-λενινιστικές απόψεις τους, οι ρεβιζιονιστές της κλίκας Χρουστσόφ έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες για να βρούν μια φράση από τον Μαρξ και να την αλλοιώσουν, αλλάζοντας το νόημά της. Έχουν περιγράψει αυθαίρετα τη μελλοντική φύση του κράτους (Staatswesen στα γερμανικά), της κομμουνιστικής κοινωνίας που αναφέρεται από τον Μαρξ στην Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, όπως το «κράτος της κομμουνιστικής κοινωνίας», το οποίο «δεν είναι πλέον μια διχτατορία του προλεταριάτου». [Μ. Α. Suslov, έκθεση στη συνεδρίαση της ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, Φεβρουάριος 1964 (New Times, αγγλική έκδοση., Αρ. 15, 1964, σ.. 62.]

Με χαρά ανακοίνωσαν ότι οι Κινέζοι δεν θα τολμούσε να παραθέσουν αυτή τη φράση από τον Μαρξ. Προφανώς η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ θεωρεί ότι αυτό τους είναι πολύ χρήσιμο. Όπως συνέβει, ο Λένιν φαίνεται να είχε προβλέψει ότι οι ρεβιζιονιστές θα κάνουν χρήση αυτής της φράσης να νοθεύσουν τον μαρξισμό. Στο «Ο μαρξισμός για το κράτος», ο Λένιν έδωσε μια εξαιρετική εξήγηση γι ‘αυτό. Είπε, «… η διχτατορία του προλεταριάτου είναι μια πολιτική μεταβατική περίοδος…. Αλλά ο Μαρξ συνεχίζει να μιλά για το μέλλον της φύσης του κράτους (gosudarstvennost στα ρωσικά, Staatswesen στα γερμανικά), της κομμουνιστικής κοινωνίας» ! Έτσι, θα υπάρξει κράτος ακόμη και στην ‘κoμμουνιστική κοινωνία’ ! Υπάρχει αντίφαση σε αυτό; » Ο Λένιν απαντούσε, «Όχι». Έπειτα ταξινόμησε συστηματικά τα τρία στάδια στη διαδικασία της ανάπτυξης από το αστικό κράτος με την απονέκρωση του κράτους:

Το πρώτο στάδιο – στην αστική κοινωνία, το κράτος που χρειάζεται η αστική τάξη – το αστικό κράτος.
Το δεύτερο στάδιο – κατά την περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, το κράτος που χρειάζεται το προλεταριάτο – το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου.
Το τρίτο στάδιο – στην κομμουνιστική κοινωνία, η κατάσταση το κράτος δεν είναι απαραίτητο, απονεκρώνεται. Κατέληξε: «Πλήρης συνοχή και σαφήνεια!»

Στην απαρίθμηση του Λένιν συναντώνται μόνο το αστικό κράτος, το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου και ηαπονέκρωση του κράτους. Με αυτήν ακριβώς την ταξινόμηση ο Λένιν έκανε σαφές ότι όταν ο κομμουνισμός έχει επιτευχθεί το κράτος απονεκρώνεται και γίνεται ανύπαρκτο.

Αρκετά ειρωνικά, η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ ανέφερε επίσης αυτό το πέρασμα από στο «Ο μαρξισμός για το κράτος» του Λένιν για το κράτος, στην υπεράσπιση το λάθους τους. Και κατόπιν προχώρησαν στην ακόλουθη ηλίθια δήλωση: Στη χώρα μας οι δύο πρώτες περίοδοι που αναφέρονται από τον Λένιν ήδη ανήκουν στην ιστορία. Στη Σοβιετική Ένωση έχει προκύψει και αναπτύσσεται ένα κράτος όλου του λαού – ένα κομμουνιστικό κρατικό σύστημα, το κράτος της πρώτης φάσης του κομμουνισμού. [«Από το Κόμμα της εργατικής τάξης στο κόμμα όλου του σοβιετικού λαού», το άρθρο της συντακτικής επιτροπής του Partyinaya Zhizn, Μόσχα, Νο. 8, 1964.]

Αν οι δύο πρώτες περίοδοι που αναφέρονται από τον Λένιν έχουν ήδη γίνει στο παρελθόν στη Σοβιετική Ένωση, το κράτος έπρεπε να μαραζώνει, και από που θα μπορούσε να προέρχεται το «παλλαϊκό κράτος»; Εάν το κράτος δεν έχει ακόμη μαραζώσει, τότε θα έπρεπε να είναι η διχτατορία του προλεταριάτου και σε καμία απολύτως περίπτωση ένα «παλλαϊκό κράτος».

Επιχειρηματολογώντας για το «παλλαϊκό κράτος», η ρεβιζιονιστική κλίκα του Χρουστσόφ δυσφημούν οι ίδιοι τη διχτατορία του προλεταριάτου ως αντιδημοκρατική. Υποστηρίζουν ότι μόνο με την αντικατάσταση του κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου από το «παλλαϊκό κράτος» μπορεί η δημοκρατία να αναπτυχθεί περαιτέρω και να μετατραπεί σε «γνήσια δημοκρατία για ολόκληρο το λαό». Ο Χρουστσόφ έχει πομπωδώς αναφέρει ότι η κατάργηση της διχτατορίας του προλεταριάτου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα «μιας δυναμικής  ανάπτυξης της δημοκρατίας» και ότι «προλεταριακή δημοκρατία γίνεται σοσιαλιστική δημοκρατία όλου του λαού». [Ν. Σ. Χρουστσόφ, «Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ», και σχετικά με το πρόγραμμα του ΚΚΣΕ», που διατυπώθηκε κατά το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, τον Οκτώβριο του 1961.]

Αυτές οι δηλώσεις δείχνουν ότι οι συντάκτες τους είτε αγνοούν εντελώς τις μαρξιστικές-λενινιστικές διδαχές για το κράτος είτε της διαστρεβλώνον κακόβουλα.

Καθένας με μια μικρή γνώση του μαρξισμού-λενινισμού γνωρίζει ότι η έννοια της δημοκρατίας ως μορφής του κράτους, όπως αυτό της διχτατορίας, είναι ταξική. Μπορεί να υπάρξει μόνο ταξική δημοκρατία, δεν μπορεί να υπάρξει «δημοκρατία για ολόκληρο το λαό».

Ο Λένιν έλεγε:
Η δημοκρατία για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, και η καταστολή με τη βία, δηλαδή τον αποκλεισμό από τη δημοκρατία, από τους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές του λαού – είναι η αλλαγή που υφίσταται κατά τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. [Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση», Επιλεγμένα Έργα, FLPH, Μόσχα, Τεύχος. 2, Μέρος 1, σ.. 291.]

Η διχτατορία πάνω στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και η δημοκρατία μεταξύ των εργαζομένων – αυτές είναι οι δύο πτυχές της διχτατορίας του προλεταριάτου. Μόνο υπό τη διχτατορία του προλεταριάτου, η δημοκρατία για τις μάζες των εργαζομένων μπορεί να αναπτυχθεί και να επεκταθεί σε έναν άνευ προηγουμένου βαθμό. Χωρίς τη διχτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία για τους εργαζόμενους.

Όπου υπάρχει αστική δημοκρατία δεν υπάρχει προλεταριακή δημοκρατία, και όπου υπάρχει προλεταριακή δημοκρατία δεν υπάρχει αστική δημοκρατία. Το ένα αποκλείει το άλλο. Αυτό είναι αναπόφευκτο και δεν επιδέχεται καμία συμβιβαστική λύση. Όσο περισσότερο αποβάλλεται η αστική δημοκρατία , τόσο περισσότερο θα ανθίσει η προλεταριακή δημοκρατία. Στα μάτια της αστικής τάξης, κάθε χώρα στην οποία συμβαίνει αυτό πάσχει από έλλειψη δημοκρατίας. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι η προώθηση της προλεταριακής δημοκρατίας και η εξάλειψη της αστικής δημοκρατίας. Καθώς αναπτύσσεται η προλεταριακή δημοκρατία, η αστική δημοκρατία αποβάλλεται.

Αυτή η θεμελιώδης μαρξιστική-λενινιστική θέση είναι αντίθετη με τη ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζουν ότι εφ ‘όσον οι εχθροί υπόκεινται σε διχτατορία δεν υπάρχει δημοκρατία και ότι ο μόνος τρόπος για να αναπτυχθεί η δημοκρατία είναι η κατάργηση της διχτατορίας πάνω από τους εχθρούς, να σταματήσει την καταστολή τους και να προαχθεί η «δημοκρατία για ολόκληρο το λαό».

Η άποψή τους προέρχεται από την ίδια μήτρα, όπως η έννοια του αποστάτη Κάουτσκι της «καθαρής δημοκρατίας». Στην κριτική στον Κάουτσκι ο Λένιν είπε: … Η «καθαρή δημοκρατία» δεν είναι μόνο μία φράση αδαής, που αποκαλύπτει μια έλλειψη κατανόησης τόσο της ταξικής πάλης και της φύσης του κράτους, αλλά και μια φράση τριπλά άνευ περιεχομένου, δεδομένου ότι στην κομμουνιστική κοινωνία η δημοκρατία θα ατονήσει στη διαδικασία αλλαγής και θα γίνει μια συνήθεια, αλλά ποτέ δεν θα είναι «καθαρή» δημοκρατία. [Λένιν, «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι», Επιλεγμένα Έργα, FLPH, Μόσχα, Τεύχος 2, Μέρος 2, σ.. 48.]

Επίσης, επεσήμανε: Η διαλεκτική (διαδικασία) της ανάπτυξης έχει ως εξής: από την απολυταρχία στην αστική δημοκρατία. Από την αστική στην προλεταριακή δημοκρατία. Από προλεταριακή δημοκρατία σε κανέναν. [Λένιν, ο μαρξισμός για το κράτος, Ρωσική έκδοση., Μόσχα, 1958, σ.. 42.]

Αυτό πρόκειται να συμβεί, στο υψηλότερο στάδιο του κομμουνισμού η προλεταριακή δημοκρατία θα σβήσει μαζί με την κατάργηση των τάξεων και της απονέκρωσης της διχτατορίας του προλεταριάτου.

Για να μιλήσω ξεκάθαρα, όπως και με το «κράτος όλου του λαού», η «δημοκρατία για όλο το λαού» που διακήρυξε ο Χρουστσόφ είναι μια φάρσα. Κατά τον τρόπο αυτό με την ανάκτηση των κουρελιασμένων ρούχων της αστικής τάξης και της παλιάς κοπής ρεβιζιονιστών, και την επιδιόρθωσή τους με την προσθήκη μιας δικής του ετικέτας, ο Χρουστσόφ έχει μοναδικό σκοπό να εξαπατήσει το λαό της ΕΣΣΔ και τους επαναστατικούς λαούς του κόσμου και να καλύψει την προδοσία της διχτατορίας του προλεταριάτου και την αντίθεσή του προς το σοσιαλισμό.

Ποια είναι η ουσία του «παλλαϊκού κράτους» του Χρουστσόφ;
Ο Χρουστσόφ κατήργησε τη διχτατορία του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και εγκαθίδρυσε μία διχτατορία της ρεβιζιονιστικής κλίκας με επικεφαλής τον εαυτό του, δηλαδή, μια διχτατορία των προνομιούχων στρωμάτων της Σοβιετικής αστικής τάξης. Στην πραγματικότητα το «παλλαϊκό κράτος» του δεν είναι της διχτατορίας του προλεταριάτου, αλλά κράτος στο οποίο η μικρή ρεβιζιονιστική κλίκα του ασκεί διχτατορία της πάνω από τις μάζες των εργατών, των αγροτών και των επαναστατών διανοουμένων.

Κάτω από την ηγεσία της κλίκας του Χρουστσόφ, δεν υπάρχει δημοκρατία για τους σοβιετικούς ανθρώπους που εργάζονται, υπάρχει δημοκρατία μόνο για τη χούφτα των ανθρώπων που ανήκουν στη ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ, για το προνομιούχο στρώμα και για τα αστικά στοιχεία, παλαιά και νέα. Η «δημοκρατία για ολόκληρο το λαό» του Χρουστσόφ δεν είναι τίποτα, αλλά από μια πέρα για πέρα αστική δημοκρατία, δηλαδή, μια δεσποτική διχτατορία της κλίκας του Χρουστσόφ κατά του σοβιετικού λαού.

Στη Σοβιετική Ένωση σήμερα, όποιος επιμένει στην προλεταριακή στάση, υπερθεματίζει το μαρξισμό-λενινισμό και έχει το θάρρος να μιλήσει, να αντισταθεί ή να πολεμήσει, παρακολουθείται, διώκεται ακόμη και συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ή διαγιγνώσκεται ως «ψυχικά άρρωστος» και αποστέλλεται σε «ψυχιατρικά νοσοκομεία».

Πρόσφατα ο σοβιετικός Τύπος έχει δηλώσει ότι είναι απαραίτητο να «πολεμά» εναντίον εκείνων που δείχνουν ακόμα και την παραμικρή δυσαρέσκεια, και απηύθυνε έκκληση για «αμείλικτη μάχη» κατά των «σάπιων γελωτοποιών» που τολμούν να κάνουν σαρκαστικά σχόλια για τη γεωργική πολιτική του Χρουστσόφ. [Izvestia, 10 Μαρτίου του 1964.]

Δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό το γεγονός ότι η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ έχει αρκετές φορές προβεί σε αιματηρή καταστολή απεργών εργατών και μαζών που προβάλουν αντίσταση.

Η φόρμουλα κατάργησης της διχτατορίας του προλεταριάτου, διατηρώντας παράλληλα το κράτος ολόκληρου του λαού αποκαλύπτει το μυστικό της ρεβιζιονιστικής κλίκας Χρουστσόφ που είναι να βρίσκονται κατηγορηματικά αντίθετοι στη διχτατορία του προλεταριάτου, αλλά να μην εγκαταλείπουν την κρατική εξουσία μέχρι το θανατό τους.

Η ρεβιζιονιστική κλίκα Χρουστσόφ ξέρει την πρωταρχική σημασία του ελέγχου της κρατικής εξουσίας. Τη χρειάζονται για το άνοιγμα της πορείας προς την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση. Αυτοί είναι οι πραγματικοί στόχοι του Χρουστσόφ όταν σηκώνει το πανό του «παλλαϊκού κράτος» και της «δημοκρατίας για ολόκληρο το λαό».