Στο φετινό ετήσιο συνέδριο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας, που πραγματοποιήθηκε από τις 9 μέχρι τις 14 Οκτώβρη στο Μπαλί της Ινδονησίας, έγινε λόγος από τους εισηγητές, για την «…παγκόσμια οικονομία που συνεχίζει να αναπτύσσεται και αναμφίβολα οδηγείται σε ένα πιο ασφαλές χρηματοπιστωτικό σύστημα…».

Η άποψή μας είναι πως μία νέα παγκόσμια οικονομική κρίση σιγοκαίει πίσω από τις βαρύγδουπες δηλώσεις για την «παγκόσμια ανάπτυξη». Οι αναλύσεις για τις αιτίες που γεννούν τις κρίσεις, έχουν λίγο ως πολύ φωτίσει το θέμα. Η αλυσίδα της διαλεκτικής σχέσης ξεκινά από την αντίφαση ανάμεσα στην παραγωγή από δισεκατομμύρια εργαζόμενους και στην ιδιοποίηση του κέρδους από μερικές εκατοντάδες πλανητικά μονοπώλια και καμιά πεντακοσαριά δισεκατομμυριούχους που αναγράφονται στις λίστες του Forbes. Η αλυσίδα συνεχίζεται με την αναρχία στην παραγωγή που οδηγεί στην όξυνση του ανταγωνισμού και καταλήγει στην υπερσυσσώρευση εμπορευμάτων και παραγωγής και επομένως στην οικονομική κρίση, όταν το συσσωρευμένο κεφάλαιο δεν μπορεί να επενδυθεί και τα εμπορεύματα δεν μπορεί να πουληθούν. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, οι συνθήκες που αφορούν τις παραγωγικές (εργασιακές) σχέσεις σε συνάρτηση με τις παραγωγικές δυνάμεις, συνεχώς επιδεινώνονται. Από εδώ βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι οικονομικές κρίσεις είναι σύμφυτες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και άραγε η εξάλειψή τους προϋποθέτει και την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι κρίσεις έχουν ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην εργατική τάξη και τη φτωχομεσαία αγροτιά προκαλώντας μαζική ανεργία, που καταδικάζει σε αναγκαστική αργία και απαξιώνει τις εξειδικευμένες γνώσεις και τις δεξιότητες δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων. Παράλληλα καταδικάζει στην εξαθλίωση, την πείνα και τη φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. «Οι κρίσεις επιδεινώνουν σε τεράστιο βαθμό την αβεβαιότητα της ύπαρξης των εργαζομένων, την αγωνία τους για το αύριο. Οι προλετάριοι που χρόνια ολόκληρα δεν βρίσκουν δουλειά, χάνουν την ειδικότητά τους. Ύστερα από τον τερματισμό της κρίσης πολλοί απ’ αυτούς δεν μπορούν να γυρίσουν πια στην παραγωγή. Χειροτερεύουν στο έπακρο οι συνθήκες κατοικίας των εργαζομένων, αυξάνει ο αριθμός των αστέγων που περιπλανιούνται στη χώρα αναζητώντας δουλειά. Στα χρόνια των κρίσεων μεγαλώνει απότομα ο αριθμός των αυτοκτονιών ανθρώπων που έφθασαν σε απόγνωση, αυξάνει η επαιτεία και η εγκληματικότητα». (Πολιτική Οικονομία της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ). Θα πρέπει να προσθέσουμε ότι οι κρίσεις αποτελούν την αφετηρία για νέες μεγάλες επενδύσεις του κεφαλαίου σε νέες τεχνικές και τεχνολογίες. Εξ αιτίας των διεθνώς μειωμένων τιμών και των εξαιρετικά χαμηλών μεροκάματων, εισάγονται νέες μηχανές, ανακαλύπτονται νέες τεχνικές και εφαρμόζονται νέες μέθοδοι παραγωγής, στοιχεία δηλ. που δημιουργούν προϋποθέσεις που προετοιμάζουν το έδαφος για τη νέα επερχόμενη κρίση.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται κατακόρυφα, με αποτέλεσμα τα καταπιεζόμενα εργατολαϊκά στρώματα και η φτωχομεσαία αγροτιά να διακατέχονται από οργή και αγανάκτηση απέναντι στους εργοδότες και το κράτος. Σ’ αυτή την πραγματικά ιστορική συγκυρία, καταλυτικό ρόλο στη διαδικασία μετατροπής της αγανάκτησης και οργής σε συνείδηση κατά του ταξικού τους εχθρού, έρχεται να παίξει ένα πραγματικά επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό, θα μπορέσει να εμφυσήσει την επαναστατική αποφασιστικότητα και παράλληλα θα καθοδηγήσει νικηφόρα την ταξική πάλη μέχρι τη νίκη. Σε διαφορετική περίπτωση, είναι προφανές ότι οι κεφαλαιοκράτες θα επωφεληθούν και πάλι από την ανεργία και τον συνεχώς αυξανόμενο εφεδρικό στρατό ανέργων, για να μειώσουν τα μεροκάματα και τους μισθούς, να περιορίσουν τα εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες, να κατεβάσουν τις εργασιακές σχέσεις στα κατώτατα όρια για τον κόσμο της εργασίας, να δημιουργήσουν νέους δυσμενέστερους όρους εργασίας.

Πηγή: Εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος