Στις 27 Δεκέμβρη 2019 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» μία αξιοπρόσεκτη εργασία του κ. Δημ. Στεργίου, με τίτλο: «Ποιοι και πώς φάγαμε 1,6 τρισ. ευρώ σε 37 χρόνια». Ο Κ. Στεργίου, προφανώς συνέλεξε, διάβασε, επεξεργάστηκε εκατοντάδες σελίδες των κρατικών Προϋπολογισμών από το υπουργείο Οικονομικών καθώς και Εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος και των ΕΛΤΑ, πριν καταλήξει στα εντυπωσιακά συμπεράσματα. Τα στοιχεία καλύπτουν το φάσμα από την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. (τότε ΕΟΚ) το 1981, μέχρι το 2018.

Και ναι μεν η αναφορά στο α΄ πληθυντικό του τίτλου, αδικεί κατάφωρα τους δημόσιους υπάλληλους και τους συνταξιούχους (άρα η απόδοση ότι «τα φάγανε» είναι αδόκιμη), μιας και οι πρώτοι είναι μισθωτοί εργαζόμενοι, οι δεύτεροι απόμαχοι της δουλειάς, ωστόσο αναδεικνύεται καθαρά από τους αριθμούς ότι το γ΄ πληθυντικό αντιστοιχεί απολύτως στα συμπεράσματα του Πίνακα του κ. Στεργίου.  Ας δούμε τα στοιχεία.

Σύμφωνα με τον Πίνακα, εισπράχθηκαν στην 37ετία (1981-2018) 1,6 τρισ. €, και συγκεκριμένα:

Από άμεσους και έμμεσους φόρους: 1.037 δισ. €.

Από κοινοτικούς πόρους: 118,7 δισ. €.

Από δάνεια: 405,4 δισ. €.

Από ιδιωτικοποιήσεις: 29,7 δισ. €.

Σύνολο: 1.590,8 δισ. € ή χονδρικά 1,6 τρισ. €!

Δαπανήθηκαν:

Για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις: 408,8 δισ. €.

Για τοκοχρεολύσια των δανείων: 517,3 δισ. €.

Για επιχορηγήσεις/επιδοτήσεις: 255,4 δισ. €.

Για το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων: 121,4 δισ. €.

Για καταναλωτικές κλπ. δαπάνες: 109,4 δισ. €.

Σύνολο: 1.412,3 δισ. €.

Σημ. Η διαφορά των 178,5 δισ. €, χάνεται κυριολεκτικά μέσα στις απίστευτες δαιδαλώδεις διαδρομές του κρατικού «μαύρου» διακινούμενου χρήματος, της μίζας, των «αδήλωτων» κονδυλίων, των κάθε λογής «εξυπηρετήσεων» και «διευκολύνσεων».

                                                                 ***

Οι παρατηρήσεις που έχουμε να κάνουμε για τις εισπράξεις, αφορούν στα εξής:

1. Η φορολογία, βαρύνει κυρίως τα λαϊκά εισοδήματα, δεδομένου ότι ο επιχειρηματικός τομέας ήταν πάντα προνομιακός σε φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις κ.α. διευκολύνσεις.
2. Οι κοινοτικοί πόροι (ΚΠΣ Ι και ΙΙ, ΜΟΠ, ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ), Ταμείο Συνοχής, Ευρωπαϊκό Ταμείο Θάλασσας και Αλιείας (ΕΤΘΑ), κ.α.) κατευθύνθηκαν είτε σε «μεγάλα έργα» (Εθνικοί Οδοί, αεροδρόμια, λιμάνια, κλπ.) προκειμένου να διευκολυνθεί πρώτα και κύρια το διαμετακομιστικό εμπόριο της ΕΕ, είτε σε επιχειρηματικούς τομείς για τη στήριξη του τριτογενούς παρασιτικού τομέα της οικονομίας (ξενοδοχειακές μονάδες, ψηφιοποιήσεις, εμπόριο, κλπ.). Ειδικά ο αγροτικός τομέας με την κοινοτική επιδότηση των 2,3 δισ. €/χρόνο, επιδοτείται από τα τρία τελευταία Ταμεία, σε κατευθύνσεις είτε εγκατάλειψης αγροτικών κλάδων (καπνός, σταφίδα, εσπεριδοειδή, τράτες κ.α.), είτε στροφής σε «πράσινη» Γεωργία, είτε τέλος σε προγράμματα ψηφιοποίησης. Σημειώνουμε πως το 80% των επιδοτήσεων, το καρπούται το 20% των μεγαλοαγροτών, γεωργικών εταιρειών, αγροδιατροφικός τομέας, τράπεζες, εμποροβιομήχανοι κ.α.
3. Σε ό,τι αφορά στο βρόχο του κρατικού χρέους, είναι αυτονόητη η πορεία του, με αποδέκτη πάντα την ντόπια ολιγαρχία (τράπεζες, τουρισμός, διατροφικός τομέας, ναυτιλία, κλπ.). Άλλωστε τα 600 δισ. των κατατεθειμένων σε λογαριασμούς τραπεζών της Ελβετίας βοούν από μόνα τους. Όπως βοά και η εγκατάλειψη κάθε παραγωγικής επένδυσης στον λεγόμενο πρωτογενή (Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία) και δευτερογενή (κυρίως βαριά και μεταποιητική βιομηχανία) τομέα της οικονομίας. Το κυρίαρχο στοιχείο ήταν η αποεπένδυση μιας σειρά παραγωγικών μονάδων, και η απόλυτη κυριαρχία του τριτογενούς παρασιτικού τομέα.
4. Οι ιδιωτικοποιήσεις μπήκαν τελευταία στο «κάδρο» με τη μορφή ξεπουλήματος (ΟΣΕ από την Ferrovie, έναντι 45 εκατ. €, δεκατέσσερα αεροδρόμια από τη Fraport έναντι 1,23 δισ. €, κ.α.) των δημοσίων υποδομών.

Οι παρατηρήσεις για τις δαπάνες, αφορούν στα εξής:

1. Σίγουρα δεν μπορούμε να καταλογίσουμε στους εργαζόμενους μισθωτούς του δημοσίου και στους συνταξιούχους, το ότι μπορεί «να τα φάγανε». Είναι άδικο και κάλπικο.
2. Τα τοκοχρεολύσια που φθάνουν σε δυσθεώρητα ποσά, αποτελούν μία πληγή που πληρώνει διαχρονικά ο λαός μας, για δάνεια που ουσιαστικά δεν εκπλήρωσαν καμία αναπτυξιακή αποστολή, αλλά κατά κύριο λόγο μετατράπηκαν σε παροχές προς την ολιγαρχία, μέσω των «μεγάλων έργων», των Ολυμπιακών Αγώνων, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, των αγροτικών επιδοτήσεων. Ένα μέρος των δανείων πιθανότατα βρίσκεται κατατεθειμένο σε εξωχώριες εταιρείες.
3. Για τα κονδύλια των επιχορηγήσεων/επιδοτήσεων δεν χρειάζεται να γίνει λόγος για τη διαδρομή τους προς την Εκάλη, την Πολιτεία, ή το Κολωνάκι.

4. Για το ΠΔΕ αρκεί να θυμίσουμε το κλείσιμο του Νοσοκομείου Πατησίων, της Πολυκλινικής, το Νοσοκομείο «Αγία Βαρβάρα» (το παλιό Λοιμωδών), το «Αμαλία Φλέμινγκ» (λειτουργεί κατά το ήμισυ), κ.α., σε συνδυασμό με την αναστολή μίας δεκάδας δομών Υγείας. Και δεν θα αναφερθούμε στην κατάργηση των σχολικών αιθουσών τα καταργημένα Ιδρύματα Πρόνοιας, κλπ, που φαντάζουν κυριολεκτικά σαν μαγική εικόνα.

5. Σε ό,τι αφορά το σκέλος των καταναλωτικών δαπανών (ή κεφαλαιουχικές δαπάνες), πρόκειται για το όργιο των παντοειδών μικροαναθέσεων για την αγορά αγαθών, των οποίων το όφελος διαχέεται και πέραν της χρονικής περιόδου κατά την οποία διενεργούνται οι δαπάνες, π.χ. εξοπλισμός σχολείων ή νοσοκομείων, κατασκευή αεροδρομίων, αγορά γραφικής και ψηφιακής ύλης του δημοσίου κ.ά.

Για να επικαιροποιήσουμε το ζήτημα σύμφωνα και με τις πρόσφατες εξελίξεις της υγειονομικής κρίσης που μετατρέπεται σε οικονομική συμφορά για το λαό, αρκεί να πούμε πως η κυβερνητική προπαγάνδα, λίγο πριν την πανδημία του κορονοϊού, επιχείρησε να δώσει την εντύπωση ότι το νέο «αναπτυξιακό» της πρόγραμμα κινείται σε φιλεργατική κατεύθυνση και πως η χώρα θα μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο. Είναι χαρακτηριστικοί οι τίτλοι των κυβερνητικών μέσων για τη «μαύρη λίστα των κακών εργοδοτών», για την «τομή υπέρ των εργαζομένων», για το «νέο κοινωνικό πυλώνα», για την «πάταξη της αδήλωτης εργασίας» κ.ά.π.. Τίποτε απ’ αυτά δεν είναι αλήθεια. Η προσδοκώμενη «ανάπτυξη» κινείται στην αντίθετη τροχιά, καθώς η χώρα βρίσκεται σε παρατεταμένη ύφεση με το ΑΕΠ να έχει χάσει μέσα σε μία δεκαετία το 26% του, και με πρόβλεψη να χάσει άλλο ένα 5-10% τους επόμενους μήνες!

Επιπλέον να σημειώσουμε πως οι ρυθμοί «ανάπτυξης» έχουν πλέον καταπέσει, ενώ όλος ο εισπρακτικός μηχανισμός  κινείται κυρίως πάνω στον άξονα της φοροληστρικής πολιτικής, των περικοπών σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις, καθώς επίσης και στο ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών και πλούτου, με έσοδα που αγγίζουν τα 12 δισ. € το χρόνο. Προφανώς με την αρνητική εξέλιξη, λόγω ιού, θα προκύψει νέος δανεισμός με μνημονιακές προϋποθέσεις και αυστηρούς όρους. Ο προδιαγραφόμενος «ραγδαίος ρυθμός επενδύσεων», που επρόκειτο να γίνει, εξαρτάται πρωταρχικά από το διεθνές περιβάλλον που προς το παρόν σπαράζεται από την παγκόσμια κρίση που επιδεινώνεται από την επέλαση του  Covid-19 και τις τάσεις προστατευτισμού των κυριάρχων της παγκόσμιας οικονομίας. Μέσα σε αυτό το τρικυμισμένο πέλαγος προσπαθεί να επιπλεύσει το τρύπιο σκαρί της ελληνικής οικονομίας, με τα κουρελιασμένα πανιά των μεγαλόπνοων διακηρύξεων της Δεξιάς. Προφανώς και «επενδύσεις» θα γίνουν, αλλά θα γίνουν πάνω στο αεριτζίδικο μοντέλο που αναδείχθηκε από τα παρατιθέμενα στοιχεία, με «επενδυτικές» ανάγκες που απαιτούν τον κατά το δυνατόν μηδενισμό μισθού εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων, με εισφοροαπαλλαγές και με υπεραποσβέσεις που θα αγγίζουν το 200% (μία «επένδυση» ενός εκατ. €, θα έχει έκπτωση φόρου -δηλ. επιδότηση- που αντιστοιχεί σε «επένδυση» δύο εκατ. €, δηλ. 500.000 €!). Αυτές οι «επενδύσεις» δεν θα έχουν ούτε το μέγεθος ούτε τις θέσεις εργασίας που ευαγγελίζονται τα μεγάλα κόμματα εξουσίας. Το όποιο κενό προκύψει από τη φοροαπαλλαγή και τις λοιπές παροχές προς τους «επενδυτές», θα κληθεί να καλύψει ο λαός μας. Και τέλος, για να καλυφθεί το έλλειμμα από τη δεκάχρονη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες.

Αβίαστα λοιπόν βγαίνει το συμπέρασμα για το ποιοι τα φάγανε.

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ