Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν

Ένα χρόνο τώρα από το ξεκίνημα της στυγερής γενοκτονίας στην πολύπαθη Παλαιστίνη, τα συναισθήματα των λαϊκών ανθρώπων εναλλάσσονται. Χαρά για την πανανθρώπινη συμπαράσταση, αποτροπιασμός και οργή για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει το φασιστικό κράτος του Ισραήλ, απογοήτευση για την ειρήνη και τη λευτεριά που δε λέει να έρθουν. Πολλές φορές μιλάμε για τα όσα «πρωτόγνωρα» συμβαίνουν εκεί. Είναι όμως έτσι; Είναι πρωτόγνωρα όσα συμβαίνουν σήμερα όχι μόνο εκεί, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο;

Σε ένα επιπόλαιο ξεφύλλισμα της Ιστορίας συναντάμε, για παράδειγμα, τον αφανισμό της Μήλου από τους Αθηναίους το 416 πΧ, όπου εκτέλεσαν όλους τους ενήλικους άνδρες, και εξανδραπόδισαν τις γυναίκες και τα παιδιά, εγκαθιστώντας στο νησί Αθηναίους εποίκους. Ή ακόμα την κατάληξη της εξέγερσης του Σπάρτακου το 71 πΧ, όπου περίπου 6.000 σπαρτακιστές σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας Οδού και οι σταυροί με τα αποσυντεθειμένα πτώματα «κοσμούσαν» επί χρόνια την Αππία Οδό, προς παραδειγματισμό. Και δεν σταματάνε εκεί τα εγκλήματα των τυράννων (μέχρι το Μεσαίωνα), των αποικιοκρατών μετά, μέχρι τις θηριωδίες των ναζί στα συγκαιρινά χρόνια.

Από την αυθάδη βεβαιότητα των Αθηναίων ότι «ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του», μέχρι τις οδηγίες στο εγχειρίδιο των τυράννων, τον «Ηγεμόνα», του Μακιαβέλι, οι δυνάστες πράττουν τα ίδια ανοσιουργήματα. «Υπάρχουν τρεις τρόποι για να κρατήσει κανείς εκείνα τα κράτη που κατακτώνται και που, όπως είπαμε, είναι συνηθισμένα να ζουν με τους δικούς τους νόμους και ελεύθερα. Ο πρώτος είναι να τα καταστρέψει· ο δεύτερος, να εγκατασταθεί ο ίδιος εκεί, ο τρίτος να τα αφήσει να ζήσουν με τη δική τους νομοθεσία εισπράττοντας μια εισφορά και οργανώνοντας στο εσωτερικό τους μια ολιγαρχία που θα τα κρατεί φιλικά προς αυτόν»… θα συμβουλεύσει ο Μακιαβέλι. Μπορούμε εύκολα να βρούμε τις αντιστοιχίες. Ο πρώτος τρόπος λέγεται Γιουγκοσλαβία, που διαλύθηκε σε μικρότατα κρατίδια, χωρίς καμιά οικονομική οντότητα και ανύπαρκτο στρατό για να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε εθνική απειλή. Ο δεύτερος τρόπος λέγεται Ισραήλ που αναφέρεται και ως η 51η πολιτεία των ΗΠΑ, μιας και η ύπαρξή του οικονομικά και στρατιωτικά οφείλεται στον πακτωλό χρημάτων και όπλων που ρέουν από την Αμερική. Άλλωστε οι 170.000 ενεργοί στρατιώτες του Ισραήλ, ενισχύθηκαν αυτές τις μέρες με 40.000 αμερικανούς στρατιώτες, προστιθέμενοι στα αεροπλανοφόρα, τους δορυφόρους και τη μεγάλη αρμάδα που «επιχειρεί» στην περιοχή. Όσο για τον τρίτο τρόπο, λέγεται… Ελλάδα.

Όμως ο Μακιαβέλι είχε κι άλλες συμβουλές: «Και όποιος γίνεται αφέντης μιας πόλης που είναι συνηθισμένη να ζει ελεύθερη και δεν την καταστρέφει, πρέπει να περιμένει ότι θα ανατραπεί από τους κατοίκους της, γιατί με την εξέγερση οι πολίτες καταφεύγουν πάντα στην ιδέα της ελευθερίας και στους παλιούς τους θεσμούς. Και αυτοί δεν λησμονιούνται ποτέ, ούτε με το πέρασμα του χρόνου ούτε με ευεργετήματα. Οτιδήποτε και αν κάνει κανείς ή προνοήσει, αν δε διαιρεθούν ή διασκορπιστούν οι κάτοικοι, ποτέ δεν ξεχνούν το όνομα της ελευθερίας ούτε τους παλιούς θεσμούς και αμέσως, με οποιαδήποτε ευκαιρία, θα προστρέχουν σ’ αυτούς…». Αν δε διαιρεθούν οι κάτοικοι, όπως στο Ιράκ και τη Λιβύη ή διασκορπιστούν όπως στην Παλαιστίνη.

Ο μακιαβελισμός σε όλο του το μεγαλείο στη Μέση Ανατολή.

Άρα μάταια παλεύουν οι μικροί και ξυπόλυτοι με τη σφεντόνα τον δυνάστη;

Αν και οι άνθρωποι προτιμούν συχνά να λυθεί το πρόβλημα από κάποιον άλλον, οι Παλαιστίνιοι, οι Ιρανοί, οι Χούθι, δεν μπορεί να βγάλουν από το πρόσωπο της Ιστορίας το κακοφορμισμένο απόστημα που λέγεται αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, για όλους τους άλλους, χωρίς όλους τους άλλους.

Παρ’ όλες τις μεγάλες μαύρες περιόδους της Ιστορίας, οι φωτεινές εξάρσεις ήταν αυτές που την έσυραν προς τα μπρος. Οι Μήλιοι, οι Σπάρτακοι, οι κομμουνάροι της Παρισινής Κομμούνας, οι σοβιετικοί του Λένιν, οι Κινέζοι του Μάο Τσετούνγκ, οι Βιετναμέζοι, οι Κουβανοί, γυρίσαν τον τροχό κι ας είχαν σφεντόνες μπροστά στον σιδερόφρακτο τύραννο. Ανεξάρτητα από την κατάληξη αυτών των φωτεινών εξάρσεων, ο τροχός γύρισε.

Τάνια Ζωγράφου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος