Το καλοκαίρι του 2017 δούλευα σε ένα εστιατόριο στο Σύνταγμα στην Όθωνος.
Ήμουν και κάτι σαν υπεύθυνος βάρδιας.
Ντάλα σεζόν λοιπόν έκανε σε κάποια φάση συνεχόμενα 40ρια και μια μέρα είχε φτάσει τους 44. Η κατάσταση ήταν αποπνικτική.
Οι κουζίνες του εστιατορίου ήταν στο υπόγειο, οι οποίες ήταν καμίνι.
Τηγάνια, φούρνοι, μάτια, τεράστια ψυγεία, κακός εξαερισμός, 4 άτομα να δουλεύουν ασταμάτητα σε 20 το πολύ τετραγωνικά μέτρα και να προσπαθούν να βγάλουν τις παραγγελίες.
Εγώ, όταν είχα κάτι να κάνω ως διόρθωση, πχ σε παραγγελία, έμπαινα για δευτερόλεπτα μέσα στην υπόγεια κουζίνα και έφευγα τρέχοντας. Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς την παλεύουν και βγάζουν 8ωρο σε τέτοιες συνθήκες.
Σε κάποια φάση πάνω στο πικ του μεσημεριού, ανεβαίνει μια μαγείρισσα και μου λέει πανικόβλητη ότι ο σεφ είναι στο πάτωμα. Δύο μέτρα παλικάρι, με δύο παιδιά, κατέρρευσε.
Κατεβαίνω κάτω, όντως ήταν λιπόθυμος, και οι μαγείρισσες σε κατάσταση σοκ.
Καλώ το ΕΚΑΒ, κλείνουμε μάτια φούρνους και λοιπά στην κουζίνα και κατεβάζω τα στόρια διώχνοντας όποιον Κινέζο υπήρχε εκείνη τη στιγμή στην είσοδο που ετοιμαζότανε να μπει, και εξηγούμε στη σάλα, σε αυτούς που περίμεναν να φάνε, ότι δεν θα φάνε τελικά.
Το ΕΚΑΒ ήρθε γρήγορα, ο άνθρωπος συνήλθε ευτυχώς, και πήγε σπίτι του.
Ο ιδιοκτήτης με παίρνει τηλέφωνο βλέποντας όλο το σκηνικό από τις κάμερες, και μετά τις πρώτες “ανθρώπινου” επιπέδου ερωτήσεις, με ρωτάει γιατί έκλεισα τα στόρια του μαγαζιού και γιατί δεν βγάλαμε σαλάτες.
Εκεί πάνω στην φρίκη που είχα περάσει, με το που το άκουσα, ειπώθηκαν πολλά και το βούλωσε.
Την επόμενη μέρα ο σεφ παραιτήθηκε, σταμάτησε τη δουλειά για να κάνει εξετάσεις.
Χωρίς καμία κάλυψη προφανώς.
Στη σεζόν, αν πάθεις κάτι, είσαι αναλώσιμος.
Την λέω την ιστορία γιατί χθες ο Τσίπρας έκανε μια ενδιαφέρουσα πρόταση για την επόμενη Δευτέρα να κηρυχθεί ως αργία με τη λογική να προστατευτούν οι εργαζόμενοι από τον καύσωνα που έρχεται.
Σωστό και μακάρι να γίνει.
Η κυβέρνηση την χλεύασε και τη θεώρησε λαϊκισμό.
Υπάρχουν κάποιες Μαρίες Αντουανέτες, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, που δεν έχουν μπει σε κουζίνα εστιατορίου σε συνθήκες καύσωνα, που δεν τρέχουν όλη μέρα με το δίσκο στο χέρι σε επιχειρήσεις εστίασης, που δεν έχουν πάρει ποτέ λεωφορείο ντάλα καλοκαίρι, και που τη Δευτέρα κατά πάσα πιθανότητα θα δροσίζονται σε κάποιο πανάκριβο θέρετρο, χλευάζουν την ανάγκη για προληπτικά μέτρα προστασίας για μια μέρα που αναμένεται θερμοκρασία 44 βαθμών Κελσίου.
Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις πραγματικές συνθήκες εργασίας και που αν βρεθούν καλοκαίρι σε χώρο χωρίς κλιματιστικό, θα ουρλιάξουν για τις τριτοκοσμικές καταστάσεις που αναγκάζονται να υποστούν.
Το ερώτημά μου όμως, είναι άλλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τώρα αργία και καλά κάνει, τουλάχιστον για την κατηγορία των εργαζομένων που εργάζονται σε εξωτερικούς χώρους ή αναγκάζονται να μετακινηθούν με μέσα μεταφοράς, αλλά το καλοκαίρι του 2017 ως κυβέρνηση, δεν μπορούσε να δώσει αργία την ημέρα με τους 44 βαθμούς;
Ο Τσίπρας τότε, ως πρωθυπουργός, γιατί δεν αποφάσισε ένα γρήγορο μέτρο προστασίας για το καλό των εργαζομένων;
Και όχι μόνο:
Τι έκανε 5 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση για τα εργασιακά νταχάου που παίζουν στις σεζόν;
Να είχε μείνει ως μελλοντική παρακαταθήκη έστω αυτό, για το καλό των εργαζομένων από την περίοδό του.
Τίποτα δεν έκανε και τίποτα δεν πρόκειται να κάνει αν ξαναβγεί.
Όλο αυτό το λέω πιο πολύ για φίλους μπερδεμένους που βρήκαν πάλι ελκυστικό τον Τσίπρα επειδή ζούμε το ζόφο του Κούλη.
Πηγή: Κώστας Χαιρόπουλος – antapocrisis.
e-prologos.gr
