*φωτογραφία από την μέρα απελευθέρωσης του Γιαχία Σινουάρ το 2011.
Αγκαλιά με τον Ισμαήλ Χανίγιε μετά από 22 χρόνια φυλακής και βασανιστηρίων.

Τελικά ο Γιαχία Σινουάρ δεν πέθανε ως «κρυμμένος ποντικός» σε κάποιο «βαθύτερο τούνελ» της Γάζας, ούτε βρέθηκε «ντυμένος γυναίκα», ούτε «περιβαλλόταν από ομήρους». Όπως και ο Ισμαήλ Χανίγιε που δεν πέθανε στην υποτιθέμενη «χλιδή» κάποιας «βίλας στο Κατάρ», αλλά δολοφονήθηκε άνανδρα κατά τη διάρκεια του καθημερινού αγώνα που έδινε για να νικήσει η παλαιστινιακή αντίσταση. Δολοφονήθηκε έχοντας σφίξει τα δόντια ξανά και ξανά για τις κτηνώδεις στοχευμένες δολοφονίες όλων των παιδιών και των εγγονιών του. Το ίδιο και ο Νασράλα που δολοφονήθηκε την ώρα του καθήκοντος ως ηγέτης μιας οργάνωσης που ύψωσε όσο λίγες το λάβαρο της αλληλεγγύης στον απελευθερωτικό αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Που με πολύ βαρύ τίμημα έπλασε αυτή την αλληλεγγύη σε χρέος και τελικά σε κοινό αγώνα των δύο λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση.

Ο Γιαχία Σινουάρ πέθανε μαχόμενος με το όπλο στο χέρι. Δυστυχώς για την σάπια προπαγάνδα των σιωνιστών και των ιμπεριαλιστών της Δύσης, δυστυχώς και για τους κάθε λογής νενέκους τους όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δυστυχώς ακόμη και για τους -προσαρμοσμένους στην πίεση αυτού του βόρβορου- δυτικούς «αριστερούς» επικριτές του. Ο Γιαχία Σινουάρ, ήταν ένας από τους μαχητές που πολεμούσαν στα ερείπια της Ράφα. Μαζί με τους συντρόφους του. Εμφανώς αδυνατισμένος όπως ακριβώς και ο λαός του. Γιατί ήταν από αυτούς τους ηγέτες που τρώνε από το ίδιο ψωμί με αυτόν. Γιατί το μοιράστηκε στα ίσα με αυτόν, σαν ένας ακόμη από τους 2,3 εκατομμύρια πεινασμένους και βασανισμένους της Γάζας. Ο Σινουάρ πέθανε με την αυταπάρνηση και των ηρωισμό που μπορεί να γεννήσει ένα από τα πιο συγκλονιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην ιστορία αυτών των αγώνων.

Ήρωας ανάμεσα σε ήρωες. Δεν ήταν ο Σινουάρ και δύο «σωματοφύλακές» του. Αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν στη γη της Γάζας. Ήταν τρεις μαχητές που πολεμούσαν τα πάνοπλα κτήνη του σιωνισμού. Με τον ίδιο εξοπλισμό και προστασία. Μια καφίγια και ένα λιανοντούφεκο. Μπορεί η θέση του να είχε πολλές ευθύνες, τέτοιες που ξεπερνούν την ανάγκη φυσικής συμμετοχής σε μια μάχη. Στην ιστορία των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων όμως, αυτών που χρειάστηκε να κολυμπήσουν στο αίμα για να οδηγήσουν στις μεγάλες νίκες των λαών, υπάρχουν στιγμές που οι ηγέτες τους πρέπει να βρεθούν ακριβώς εκεί. Στη πρώτη γραμμή των μαχών.

Ένας ακόμη μεγάλος ηγέτης του ηρωικού εθνικοπελευθερωτικού αγώνα. Γιατί τέτοιος είναι ο αγώνας των Παλαιστίνιων. Γιατί όσο και αν ο δυτικός ιμπεριαλισμός και ο σιωνισμός προσπαθεί να παρουσιάσει την Χαμάς ως ένα τυφλό φονταμενταλιστικό καθεστώς, η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά από αυτές τις λέξεις μιας άθλιας προπαγάνδας, που από την πρώτη στιγμή αναμασούν δυνάμεις από την σοσιαλδημοκρατία και το ΚΚΕ μέχρι τον αναρχικό χώρο. Η Χαμάς, όπως και οι άλλες οργανώσεις που ηγούνται του παλαιστινιακού αγώνα, υπάρχουν, διατηρούν και διευρύνουν το έρεισμά τους στις τάξεις του λαού, επειδή ακριβώς διαβάζουν και απαντούν σωστά στην καθοριστική αντίθεση. Επειδή ενσαρκώνουν τη δίψα ενός λαού για αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική και σιωνιστική υποδούλωση. Γιατί τέτοιο είναι αντικειμενικά το περιεχόμενο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων. Και ως τέτοιο υπηρετεί όλους τους αγώνες για την απελευθέρωση των λαών. Για αυτό και στα ερείπια της Γάζας αντέχει η Χαμάς και οι άλλες οργανώσεις της αντίστασης. Και όχι επειδή έχει τις ρίζες της στο ισλάμ. Στη Γάζα και στο Λίβανο σήμερα είναι καταδικασμένη κάθε οργάνωση και πολιτική που δεν μπορεί να υπηρετήσει αυτόν τον αγώνα.

Σε ό,τι μας αφορά ήμασταν ξεκάθαροι από την αρχή. Είμαστε ολόψυχα με το δίκαιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Στηρίζουμε την ηρωική αντίστασή του και άρα αντικειμενικά τασσόμαστε στο πλευρό των δυνάμεων που ηγούνται αυτής. Και όσο και αν η κοσμοθεωρία μας βρίσκεται πολύ μακριά από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχουμε τον παραμικρό ενδοιασμό να στηρίξουμε και τους ηγέτες της, ως ηγέτες ενός κινήματος που μάχεται για εθνική απελευθέρωση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Και να αναγνωρίσουμε ότι οι ηγέτες που γεννιούνται σήμερα από τη μήτρα του αιματοβαμμένου ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, δεν μπορούν παρά να αντιστοιχούν στο μέγεθος αυτού του τιτάνιου αγώνα. Και να μιλάμε με τον στοιχειώδη σεβασμό για όλους αυτούς που δίνουν τη ζωή τους στο βωμό της ελευθερίας και όχι να αναμασάμε τα ψεύδη και τις χυδαιότητες των σιωνιστών.

Θανάσιμα τραυματισμένος και με ακρωτηριασμένο το ένα χέρι, με τις τελευταίες σταγόνες της δύναμης του, ο Γιαχία Σινουάρ πετάει ένα ξύλο στο drone με το οποίο τον εντοπίζουν οι διώκτες του. Ακόμη και αυτή η τελευταία πράξη ενός ηγέτη που όχι απλά δεν «κρυβόταν», αλλά μαχόταν στην πρώτη γραμμή πλάι στους συναγωνιστές του, είναι μια πράξη ταγμένη στο μέλλον αυτού του αγώνα. Είναι μια ακόμη πράξη που θα τροφοδοτήσει την αντίσταση και θα εμπνεύσει τους εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές της επόμενης γενιάς που ξυπόλυτοι και πεινασμένοι μεγαλώνουν στα ερείπια της Γάζας. Για την υπηρέτηση αυτής της ανάγκης ήταν και ο Σινουάρ στην πρώτη γραμμή.

Ακατανόητες πράξεις για τους διώκτες τους, που έχουν μάθει να βομβαρδίζουν καταυλισμούς και θερμοκοιτίδες εκ του ασφαλούς και συνεδριάζουν με αλεξίσφαιρα γιλέκα μέσα σε πυρηνικά καταφύγια για να προστατευθούν από τις οριακά άσφαιρες ρουκέτες που εκτοξεύει η Γάζα.

Δυσανάγνωστες λέξεις για μια «αριστερά», που έχει αποσυρθεί από την ανάγκη του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, αναπαράγει ένα χρόνο τώρα την καχυποψία και χρησιμοποιεί τις χυδαίες λέξεις αυτής της προπαγάνδας για να μιλήσει για τις δυνάμεις της ηρωικής παλαιστινιακής αντίστασης. Οι ηγέτες της παλαιστινιακής αντίστασης, αυτοί που κατά δεκάδες τροφοδοτούν με τη ζωή τους αυτόν τον ηρωικό αγώνα, αποδεικνύονται πολύ μεγάλοι για τις αστείες κατηγορίες της βρόμικης σιωνιστικής προπαγάνδας… και ακόμα πιο μεγάλοι για τους… μικρούς «αριστερούς» επικριτές τους. Αυτούς που προσπαθούν ένα χρόνο τώρα να πουν ότι άλλο είναι ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού και άλλο οι δυνάμεις που ηγούνται της αντίστασης! Πάντα με την ασφάλεια και την εύνοια που τους προσφέρει η προσαρμογή τους στην πίεση του συστήματος.

Για τους λαούς και τους αγώνες τους όμως, οι μαχητές της αντίστασης από τα ερείπια της Γάζας όπως και της Δυτικής Όχθης και τώρα και του Λιβάνου, υψώνουν ένα φάρο ελπίδας. Τέτοιο που έχει μετατρέψει την παλαιστινιακή σημαία σε οικουμενικό σύμβολο των αγώνων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την καταπίεση.

Κανένα περιθώριο για μισόλογα.

ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ για ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!

Βασίλης Πετράκης (μέλος του Μ-Λ ΚΚΕ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου)