«Θέλουμε αυξήσεις… και τις θέλουμε τώρα»!

Κάτω από πηχυαίους τίτλους για άμεσες αυξήσεις, το ΓΣ της ΓΣΕΕ ανακοίνωσε 24ωρη απεργία για τις 17 Απρίλη! Για μια ακόμη χρονιά οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος καταφέρνουν να συρθούν και να σύρουν μια απόφαση για πανελλαδική απεργία μέχρι την Άνοιξη, κολλητά στην μεγάλη εβδομάδα και λίγο πριν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Για τον ρόλο και τους στόχους της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ και των αποφάσεών της, κάθε σχόλιο πλέον είναι περιττό. Ειδικά όταν έχει περάσει μια ακόμη τέτοια χρονιά κατά την οποία η ΓΣΕΕ έχει κηρύξει σιωπητήριο και επιχειρεί με μια πυροσβεστικού χαρακτήρα απεργία να διαχειριστεί την οργή και να ξεπλυθεί από τις αμαρτίες της.

Σε διαφορετικό πλαίσιο και με διαφοροποιημένους συσχετισμούς, οι ίδιες πολιτικές γραμμές των παρατάξεων που συγκροτούν τη ΓΣΕΕ, καθορίζουν την πορεία και της συνομοσπονδίας των δημοσίων υπαλλήλων ΑΔΕΔΥ, της οποίας το ΓΣ πριν 10 ημέρες αποφάσισε απεργία για τις 28/2. Με τον ίδιο τρόπο απέναντι στα σοβαρά και σωρευμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και στο δημόσιο, οι παρατάξεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, αλλά με διαφορετική ρητορική και του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, σέρνουν την «υπόσχεση» για προκήρυξη μιας 24ωρης εδώ και μήνες. Κοινό χαρακτηριστικό και στις δύο περιπτώσεις, η έλλειψη προοπτικής και η απουσία κάθε υπόνοιας για συνέχεια του απεργιακού βήματος. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις, είναι η μεγέθυνση των αδιεξόδων που βιώνουν οι εργαζόμενοι και η συμβολή και από την πλευρά των συνομοσπονδιών στην επιβολή του εσφαλμένου και επικίνδυνου ιδεολογήματος, ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει». Τα «επιχειρήματα» των εισηγητών για τη δικαιολόγηση των αδικαιολόγητων αποφάσεών τους γνωστά. Ο κόσμος «δεν αντέχει» τις απεργίες, «δεν τραβάει» και με επιμονή πάντα στην «καλή προετοιμασία της απεργίας», η οποία κατά αυτούς είναι ζήτημα χρόνου. Για αυτό και η ΓΣΕΕ φρόντισε στην τελευταία απόφαση, για πρώτη φορά, να δώσει τρεις μήνες… τράτο.

Έχει όμως σημασία να σταθούμε στη συγκυρία για να αποτιμηθεί πραγματικά ο επιζήμιος ρόλος αυτών των αποφάσεων και των δυνάμεων που τις στηρίζουν. Με την Ελλάδα να εμπλέκεται σε επικίνδυνα πολεμικά μέτωπα, με την ακρίβεια να θερίζει και τη φτώχεια να διευρύνεται, με την αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης να ξεδιπλώνεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, με την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας να επιταχύνεται, η προσπάθεια αναβολής κάθε απόφασης για απεργίες και παρέμβασης των εργαζομένων στις εξελίξεις ισοδυναμεί με προδοσία. Πολύ περισσότερο σε μια χρονική στιγμή, που οι φοιτητές με καταλήψεις και κινητοποιήσεις, κόντρα στην καταστολή και την τρομοκρατία συνεχίζουν να βγαίνουν μαζικά στους δρόμους, όπως και οι αγρότες που πληθαίνουν σταθερά τα μπλόκα και τις κινητοποιήσεις τους. Σε μια χρονική στιγμή που οι κλάδοι των εκπαιδευτικών και των υγειονομικών κάτω από τα ισχυρά χτυπήματα της κυβερνητικής πολιτικής, προχωρούν σε κινητοποιήσεις και απεργίες (ΠΟΕΔΗΝ 22/2). Σε αυτή τη χρονική στιγμή που οι συνομοσπονδίες όφειλαν να πλαισιώσουν, να συνενώσουν και να δώσουν τον χαρακτήρα παλλαϊκού μετώπου σε αυτούς τους αγώνες, σε αυτή τη χρονική στιγμή έπραξαν για μια ακόμη φορά το ίδιο. Με πρόσχημα την «καλή προετοιμασία» τους, λειτούργησαν διαλυτικά, στέλνοντας ξανά το μήνυμα της αναβολής, της αδράνειας και τελικά της υπονόμευσης των αναγκαίων αγώνων που έχουν να δώσουν οι εργαζόμενοι.

Σε ό,τι μας αφορά επιμένουμε να στεκόμαστε σε δύο αλήθειες. Πρώτον, όταν οι αντικειμενικές συνθήκες, όπως συμβαίνει σήμερα, ευνοούν την ανάπτυξη των αγώνων και τη συγκρότηση ευρύτερων μετώπων εργαζομένων, λαού και νεολαίας, τότε χρέος όλων των δυνάμεων που «αγωνιούν» για την επιτυχία και τη μαζικότητα αυτών των αγώνων είναι να κινηθούν με αυτό το κριτήριο. Σήμερα προβάλλει η ανάγκη, η απαίτηση και σήμερα υπάρχουν οι ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για την προκήρυξη πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας. Η προκήρυξή της τώρα θα εξασφάλιζε πραγματικά τους όρους για μαζική συμμετοχή και συσπείρωση. Χωρίς κανείς να μπορεί να προδικάσει τι θα γίνει τον Απρίλη, είναι βέβαιο ότι αυτή η απόφαση υπονομεύει σήμερα την ανάπτυξη των αγώνων που είναι ήδη σε εξέλιξη, όπως και των λαϊκών δυνάμεων που θα μπορούσαν να προστεθούν. Δεύτερον, ανεξάρτητα με τις προθέσεις των ηγεσιών και των βασικών παρατάξεων σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, χρέος όλων των δυνάμεων που πραγματικά αγωνιούν για την υπόθεση των αγώνων, είναι να κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε αυτές οι απεργίες να ξεφύγουν από τα όρια και τα πλαίσια στα οποία θέλουν να τις περιορίσουν οι δυνάμεις της συναίνεσης και της υποταγής.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος