Με αφορμή την εκλογοαπολογιστική συνέλευση στην ΕΛΜΕ Πειραιά
Ο αντικομμουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αντικομμουνισμός του συστήματος
Είναι κρίμα που η εκλογοαπολογιστική συνέλευση της ΕΛΜΕ Πειραιά δεν ήταν μαζική. Ηταν πολύ αποκαλυπτική τόσο για την απαξίωση του σωματείου από τις παραδοσιακές συστημικές δυνάμεις (ΔΑΚΕ-ΠΕΚ), όσο και –ακόμα περισσότερο- για την ιδεολογική, πολιτική και «πολιτισμική» στάση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ Εκπαιδευτικών Πειραιά.
Δεν θα αναλύσουμε εδώ τους τραμπουκισμούς και τις αθλιότητες των κεντρικών συνδικαλιστών των ΣΥΝΕΚ (που μιλούσαν για το κυβερνητικό «έργο» με πρώτο πληθυντικό!). Τις συνεχείς διακοπές όποιου ομιλητή έκανε κριτική στην κυβέρνηση. Το φτύσιμο των συναδέλφων που ήταν σε διαθεσιμότητα από κεντρική συνδικαλίστρια των ΣΥΝΕΚ μέσω της δήλωσης «αυτά που λέμε ότι τους διαθέσιμους τους έφεραν πίσω οι αγώνες του κλάδου, τα λέμε από ανωτερότητα, στην πραγματικότητα, η κυβέρνησή μας τους έφερε, σε αυτήν το χρωστάνε». Τη διεκδίκηση χρυσού μεταλλίου αλητείας από τη συμπεριφορά κεντρικού συνδικαλιστή (και αιρετού στο ΠΥΣΔΕ!), ο οποίος, ωρυόμενος, διέκοψε σύντροφο αναπληρωτή κραυγάζοντας «κάτσε κάτω ρε μικρούλη, πάρε το σταλινισμό σου από δω και γύρνα από κει που ήρθες»!
Με άλλο θέλουμε να ασχοληθούμε εδώ: Με τον όλο και πιο φανατικό αντικομμουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ που είναι σε πλήρη αντιστοιχία με τον αντικομμουνισμό του συστήματος. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Εκπαιδευτικών Πειραιά στις απανωτές ανακοινώσεις τους αλλά και στη συνέλευση αντιγράφουν το ξαναγράψιμο και την παραποίηση της ιστορίας από τα πιο μαύρα υπόγεια του συστήματος (σε πλήρη ευθυγράμμιση και με φιλοκυβερνητικούς αντικομμουνιστές διανοούμενους). Λένε ότι «οι επαναστάσεις καταλήγουν σε εγκλήματα». Επαναλαμβάνουν ξεδιάντροπα την πολιτική και τα ψηφίσματα της ΕΕ για τα «εγκλήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος της ΕΣΣΔ», ενισχύουν την ανιστόρητη, συστημική και κρυπτοφασιστική θεωρία των «δύο άκρων», η οποία τελικό στόχο έχει να συντριβεί το μοναδικό «άκρο» που ενοχλεί το σύστημα, το «άκρο» του λαού που παλεύει. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Εκπαιδευτικών Πειραιά και των ΣΥΝΕΚ είναι ένα βήμα από το να αντιγράψουν τα εμφυλιοπολεμικά αρχεία του ΓΕΣ που παρουσίαζαν τους εκτελεσμένους από τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες ως εκτελεσμένους από τον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ. Με τον τρόπο αυτό, η κυβέρνηση και τα συνδικαλιστικά στελέχη της στρώνουν το έδαφος για την ενίσχυση του φασισμού, αποτελούν το λίπασμα για τους Ορμπάν και Μπολσονάρου, που ψηφίζουν νέα ιδιώνυμα και απαγορεύουν τη δράση κομμουνιστικών οργανώσεων. Για αυτό είναι κάλπικος και υποκριτικός ο κυβερνητικός «αντιφασισμός»!
Η συμπεριφορά του συστήματος αλλά και όλων των κυβερνήσεών του καθώς και των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ μάς φέρνει στο μυαλό ένα κόμικ. Λέγεται «Τέρμινους» και δημιουργός του είναι ο συνάδελφος (από άλλη περιοχή) Λευτέρης Παπαθανάσης. Στο κόμικ περιγράφεται η ιστορία του Βασίλη, ενός μαχητή του ΕΛΑΣ και κατόπιν του ΔΣΕ, ο οποίος σε δίκη παρωδία καταδικάζεται το 1947 τρις σε θάνατο για «στάση κατά του κράτους, εν ψυχρώ δολοφονίες φιλήσυχων πολιτών και συνομωσία για απόσπαση εδαφών της ελληνικής επικράτειας». Η ιστορία όμως δεν σταματά εκεί…
Οι δεσμώτες και εκτελεστές του (ή μάλλον τα φαντάσματά τους) επιστρέφουν εβδομήντα χρόνια μετά για να ξαναδικάσουν τον εκτελεσμένο Βασίλη.
Μα τι ζητάνε πράγματι οι εκτελεστές του εβδομήντα χρόνια μετά; Ζητάνε από τον κομμουνιστή Βασίλη ό,τι ακριβώς ζητάνε οι Συριζαίοι συνδικαλιστές και όλο το μπλοκ του συστήματος: Μια συγνώμη! Έναν απολογισμό ότι κακώς αγωνίστηκε, κακώς θυσιάστηκε, κακώς πάλεψε για έναν καλύτερο κόσμο!

Τίθεται βέβαια ένα ερώτημα: Γιατί τόση αντικομμουνιστική υστερία από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από το σύστημα συνολικά, ενώ το κομμουνιστικό κίνημα δεν δείχνει ακόμα σημάδια αντεπίθεσης ή έστω ανασυγκρότησης; Τι λογαριασμούς θέλουν να λύσουν και γιατί ασχολούνται με τέτοια υστερία, με τέτοια ζέση, με τόσο βαθύ σχεδιασμό με ένα… πτώμα, όπως λένε; Είναι απλώς ζήτημα ρεβάνς;

Την απάντηση την δίνει το ίδιο το «Τέρμινους»:

Η υστερία αυτή, με άλλα λόγια, δεν αφορά το χτες – αφορά το αύριο. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί έναν από τους βασικούς άξονες της πολιτικής του συστήματος. Πάει χέρι χέρι με την πολιτική των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της ταξικής επίθεσης του κεφάλαιου, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Με την πολιτική της φασιστικοποίησης, του φασισμού, του εθνικισμού. Με τη συνολική βαραβαρότητα που «υπόσχεται» το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Το οποίο ξέρει ότι οι λαϊκές αντιστάσεις θα ξεσπάσουν σύντομα και πάλι. Και τρέμει το ενδεχόμενο της συνάντησης αυτών των λαϊκών αντιστάσεων με την κομμουνιστική-επαναστατική γραμμή, τη μόνη γραμμή που έβαλε στην ημερήσια ιστορική διάταξη το ζήτημα ότι οι «ξυπόλητοι» μπορούν, όχι μόνο να παράξουν ιστορία, αλλά και να διευθύνουν μια κοινωνία. Γιατί αυτή η συνάντηση θα δώσει άλλη δυναμική στους λαϊκούς αγώνες, αλλά και –αντίστοιχα- θα γονιμοποιήσει τις σημερινές κομμουνιστικές προσπάθειες και θα τις βοηθήσει να ανταποκριθούν στο ιστορικό καθήκον της συγκρότησης του επαναστατικού- κομμουνιστικού-εργατικού κινήματος του αιώνα μας.
Με νέες οδύνες και ωδίνες, διά πυρός και σιδήρου, οι «από κάτω» μέσα στους δρόμους των αγώνων θα ξανασυναντηθούν και θα ξανασυγκροτήσουν τις απελευθερωτικές ιδέες. Απευθυνόμενοι, λοιπόν, στο σύστημα και στους διάφορους πρόθυμους εκπροσώπους του, έχουμε να τους πούμε: Με όποιο κόστος, με όποιες αδυναμίες, ανεπάρκειες και λάθη, οι κομμουνιστές θα είμαστε στην όχθη που ξέρουμε: της υπηρέτησης της λαϊκής υπόθεσης.

Γιατί ο κομμουνισμός θα είναι και πάλι η νιότη του κόσμου!

Εκπαιδευτικοί Πειραιά του KKE (μ-λ)