Οι δάσκαλοι στο Σικάγο επέστρεψαν στην εργασία τους σήμερα ύστερα από 11 ημέρες απεργίας ενώ οι γονείς ελπίζουν ότι η συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ του συνδικάτου των διδασκόντων και της τοπικής περιφέρειας θα βελτιώσει την εκπαίδευση των παιδιών τους.

Όπως και σε προηγούμενες κινητοποιήσεις, οι δάσκαλοι του Σικάγο πίεζαν προκειμένου να δοθούν πόροι για να αποσυμφορηθούν οι πολυπληθείς τάξεις και να προσληφθεί περισσότερο προσωπικό, ενώ ζητούσαν και μισθολογικές αυξήσεις για τους 25.000 δασκάλους της περιφέρειας.

Οι δάσκαλοι ενέκριναν προχθές, Τετάρτη, μια πενταετή προσωρινή συμφωνία με τον φορέα διαχείρισης των δημόσιων σχολείων στο Σικάγο, το Chicago Public Schools (CPS), που περιλαμβάνει μισθολογική αύξηση 16% για τους δασκάλους, επιπλέον θέσεις για κοινωνικούς λειτουργούς και νοσηλευτές, εφαρμόσιμα όρια για τον αριθμό των παιδιών στις τάξεις και ειδική στήριξη για όσους μαθαίνουν αγγλικά καθώς και για την ειδική αγωγή.

Ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργία μεταξύ των κινητοποιήσεων που πραγματοποιούν οι δάσκαλοι στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια στη Δυτική Βιρτζίνια, την Οκλαχόμα, την Αριζόνα και την Καλιφόρνια. Η μεγαλύτερη κινητοποίηση ήταν μια απεργία τριών εβδομάδων τον Ιούνιο, στο Γιούνιον Σίτι της Καλιφόρνια.

Η απεργία αυτή, όπως και όλες οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών στις ΗΠΑ, ανέδειξε τα τεράστια προβλήματα των δημόσιων σχολείων της πόλης, κυρίως στις φτωχές και υποβαθμισμένες γειτονιές της. Οι τάξεις των 40 και πλέον μαθητών ξεχειλίζουν από την εγκατάλειψη και την υποχρηματοδότηση. Οι υποστηρικτές δομές, ιδιαίτερα εκείνες της ειδικής αγωγής, τείνουν να μηδενιστούν. Εκατοντάδες μαθητές κάνουν μάθημα χωρίς βιβλία, αποκλειστικά από αυτά που «κατεβάζουν» οι εκπαιδευτικοί από το διαδίκτυο. Άλλο ένα βασικό αίτημα της απεργίας ήταν οι προσλήψεις νοσοκόμων, ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών. Ένα αίτημα – κραυγή απόγνωσης για το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί διδάσκουν σε παιδιά βαθιά τραυματισμένα από τη βία, την εγκατάλειψη, τη φτώχεια, την έλλειψη στέγης και χρειάζονται όλη τη δυνατή στήριξη που μπορεί να τους δοθεί.

Το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω μπήκαν στην προμετωπίδα του αγώνα δημιούργησε ένα σημαντικό κύμα συμπαράστασης από τους γονείς και τους μαθητές. Η μαζικότητα και η μαχητικότητα της απεργίας και οι συμμαχίες που ανέπτυξε, ανάγκασε τις εκπαιδευτικές αρχές και τη Δήμαρχο της πόλης να «βάλει στο τραπέζι» της συζήτησης και τα θέματα της στέγασης και των κοινωνικών και εκπαιδευτικών υποδομών ως μέτρα ανακούφισης των πιο βαθιά πληττόμενων στρωμάτων από την έντονη ταξική, φυλετική και κοινωνική ανισότητα που βιώνει το Σικάγο, παρόλο που τυπικά δεν επιτρέπεται μια τέτοιου τύπου διαπραγμάτευση.

Οι δάσκαλοι, δηλαδή, πέτυχαν να ανατρέψουν στην πράξη τον συνδικαλιστικό νόμο που ισχύει από το 1995 στην πολιτεία του Ιλινόις, σύμφωνα με τον οποίο οι εκπαιδευτικοί έχουν δικαίωμα να απεργούν και να διαπραγματεύονται μόνο για οικονομικά και ασφαλιστικά αιτήματα.